Έχει περάσει κάτι παραπάνω από ένας χρόνος από την επανακυκλοφορία των δίσκων «Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ» και της ζωντανής ηχογράφησης των «Λύκων» στο Ολύμπιον, συνοδευόμενα από μια καινούρια ποιητική συλλογή και μια επανέκδοση παλιού βιβλίου του Γ. Αγγελάκα, και οι δύο μουσικοί ανέβηκαν και πάλι μαζί στη σκηνή. Το Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη είναι ένας ταιριαστός χώρος για το ύφος του εγχειρήματος και της μουσικής τους, κάτι που αποδείχτηκε το βράδυ της Παρασκευής στη γεμάτη αίθουσά του.
Το παρελθόν του σχήματος είναι αρκετά γνωστό, με δύο σημαντικές και ιδιαίτερες κυκλοφορίες προ δεκαετίας, ωστόσο μέρος του κοινού φανέρωσε με τη συμπεριφορά του πως είχε την ψευδαίσθηση ότι θα ήταν «συναυλία του Αγγελάκα» (αν όχι Τρύπες). Τακτική ομιλία και γελάκια, πρόωρες αποχωρήσεις, ακόμα και το αιώνιο «ω είναι ωραία στον Παράδεισο» (ευτυχώς όχι σε κραυγή)· απ’ όλα είχε το πρόγραμμα. Η ασέβεια προς την «γυμνή» παρουσία των δύο επί σκηνής με το σούσουρο είναι σαφώς διαφορετική περίπτωση από αυτή των δέκα-είκοσι που φύγανε πριν συμπληρωθεί το κυρίως δίωρο της βραδιάς. Αναμφίβολα υπήρξε μια σχετική μονοτονία, που έσπαγε σε αρκετά σημεία φυσικά, και η βραδιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κουραστική, ειδικά από όσους δεν περίμεναν κάτι τέτοιο. Το είπε και ο ίδιος ο Αγγελάκας όταν επανεμφανίστηκε στη σκηνή για το ένα και μοναδικό encore: «ευχαριστούμε που στηρίζετε τις παραξενιές μας».
Οι «παραξενιές» αυτές είναι η ιδιαίτερη ποίηση του Γιάννη Αγγελάκα πάνω σε ένα περίτεχνα λιτό μουσικό «καμβά» του τσέλου και της κονσόλας του Νίκου Βελιώτη. Είναι διασκευές σε αγαπημένα λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, είναι ο Χατζιδάκις («Κάθε Τρελό Παιδί») και ο Πάνου («Ήρθε Ο Χειμώνας») αγνώριστοι. Σε πιο δημοφιλή τραγούδια όπως το «Όπως Ξυπνούν Οι Εραστές» ή το «Χωρίς Κανόνα» του Στέφανου Κανελλή (που τραγουδίσανε οι Εν Πλω του Ντίνου Σαδίκη) το αποτέλεσμα εύκολα συνεπήρε τον κόσμο. Το τελευταίο ήταν το μοναδικό στο οποίο η ερμηνεία του Αγγελάκα πήγε να ξεφύγει από τον περιορισμό στην ένταση που επέβαλλαν οι συνθήκες, ισορροπώντας υπέροχα στο όριο εκείνο, καθώς ο ήχος των ψηφιακών κρουστών που περιμέναμε να συνεπάρει κι εμάς και την φωνή του δεν ήρθε ποτέ.
Η επιτυχία της βραδιάς, που ξεκίνησε με μικρή καθυστέρηση περίπου στις 21:15, δεν βρισκόταν μόνο σ’ αυτά τα τραγούδια βέβαια. Οι λούπες του Βελιώτη χτίζονταν με τρόπο τέτοιο ώστε με την παράδοση στον κόσμο τους η διαδρομή να είναι απολαυστική. Σ’ αυτή τη διαδικασία ο Βελιώτης είχε δύο συμπαραστάτες κι έναν παράγοντα που ήταν και μαζί και, κυρίως, εναντίον του. Αρχικά, η απλή εμφάνιση των δύο στα μαύρα σε συνδυασμό με τον διακριτικό φωτισμό έστησαν ιδανικά το οπτικό πλαίσιο. Μετά, η καλή ακουστική του θεάτρου έφερνε την γνώριμη φωνή του Αγγελάκα με την εξαιρετική ερμηνεία του σε ρόλο «οδηγού» στο μέρος της διαδρομής που ήταν παρούσα. Δύο από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η απόδοση του «Σ’ Ένα Ανοιξιάτικο Λειβάδι» και το «Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ». Από την άλλη, η επανάληψη σε συνδυασμό με τους σχετικά περιορισμένου εύρους ήχους αποτέλεσαν, παρά την ομορφιά τους, βήμα για την «έξοδο» απ’ αυτή τη διαδρομή, κυρίως εξαιτίας της κατά σημεία μεγάλης διάρκειάς τους και μάλλον ήταν η κύρια αιτία των αποχωρήσεων.
Ο Γιάννης Αγγελάκας έχει από καιρό περάσει στο στάδιο εκείνο που μπορεί να κάνει όποια «παραξενιά» θέλει και να έχει ένα γεμάτο θέατρο από κάτω. Για ακόμη μία βραδιά έγινε φανερό πως δεν το έχει κερδίσει άδικα αυτό. Ακούγοντας τις σκοτεινές, αργόσυρτες διασκευές σε τραγούδια του Βαμβακάρη και του Ζαμπέτα με τον λιγοστό τεχνητό καπνό («ούτε να καπνίσουμε δεν μπορούμε», είπε σε κάποια στιγμή) να «χορεύει» στα κόκκινα φώτα, σκεφτόμουν τις κόκκινες κουρτίνες κοντά στο Black Lodge του κόσμου του David Lynch. Και κάπως έτσι έφυγα, λίγο μετά τις 23:30, σκεφτόμενος το σύμπαν του Twin Peaks, τη βραδιά που μόλις τελείωσε, και το γιατί (μου) αρέσουν τέτοιες «παραξενιές» γκριζομάλληδων.
* Το κείμενο διορθώθηκε στις 25/1 καθώς ανέφερε λανθασμένα ότι:
- Οι επανακυκλοφορίες των δίσκων συνοδεύονταν από καινούριες ποιητικές συλλογές.
- Το τραγούδι "Χωρίς Κανόνα" είναι των Εν Πλω.
- Ο Ν. Βελιώτης παίζει κοντραμπάσο. Παίζει τσέλο.