Τις προάλλες άκουσα έναν φίλο DJ να παίζει το ''Summer in Siam'', την κλασική παρακμιακή μπαλάντα των Pogues, ένα κομμάτι ποτισμένο με φτηνό ταϋλανδέζικο ουίσκι και τροπικές βροχές. Ένα από τα τραγούδια που χρησιμοποιούν για να πάρουν μιαν ανάσα από το φρενήρες ιρλανδεζικο folk-punk τους.
Όλα αυτά μου θύμησαν την πρώτη φορά που είχα δει τους Pogues στο θρυλικό Arcadia Theater του Ντάλας που καταστράφηκε από πυρκαγιά πριν από λίγο καιρό. Ήταν 24 Μαρτίου του 1989, λίγες μέρες μετά την εθνική γιορτή των Ιρλανδών, την ημέρα του Αγίου Πατρικίου, μεγάλη η χάρη του.
Εκείνη την εποχή τα live των Pogues έμοιαζαν με τσουνάμι που προκαλούσαν τεράστια κύματα από ανθρώπινα κορμιά να φεύγουν με ταχύτητα από τη σκηνή μέχρι το πίσω μέρος της αίθουσας και να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα. Ελάχιστα punk συγκροτήματα δημιουργούσαν τέτοιο χάος στα άγονα τέλη των 80s. Το line up των Shane MacGowan, Spider Stacy, Phil Chevron, James Fearnley, Terry Woods, Jem Finer, Darryl Hunt και Andrew Rankin ήταν σαν μια άγρια συμμορία που κατέστρεφε τα πάντα με χαμόγελα ευφορίας (και μέθης) ζωγραφισμένα στα μπαρουτοκαπνισμένα πρόσωπά τους. Το set list ήταν βγαλμένο από από τις κραιπάλες των πιο άθλιων παμπ του Δουβλίνου: "Thousands Are Sailing,'' "Turkish Song of the Damned'', "Bottle of Smoke'', ''If I Should Fall From Grace With God'', ''The Sunny Side of the Street'', ''A Pair of Brown Eyes'', ''Dirty Old Town'', και ένα σωρό άλλα που μου διαφεύγουν. To κοινό, με την Ιρλανδέζικη κοινότητα του Ντάλας στη γραμμή κρούσης, παραληρούσε. Αυτό δεν ήταν live, ήταν ένα τρελό πανηγύρι όπου όλη η αίθουσα τραγουδούσε μαζί με την μπάντα με τη χαρά του μεθυσμένου. Μάλιστα οι Ιρλανδοί fans μπροστά στη σκηνή φρόντιζαν να τροφοδοτούν διαρκώς τον Shane με αλκοόλ.
Και εδώ ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου: οι τύποι ακουμπούσαν διαρκώς ποτήρια στα πόδια του τραγουδιστή κι εκείνος τα κατέβαζε με τη μια. Μπίρες, κοκτέηλ, ποτά, σφηνάκια, και ο Shane τα ρουφούσε σαν διξψασμένος καπνίζοντας ταυτόχρονα το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο (και πολλές φορές δύο ταυτόχρονα). Οι συμπατριώτες του το πήραν πατριωτικά και έφερναν ασταμάτητα ποτά απ' το μπαρ και τα ακουμπούσαν στην άκρη της σκηνής. Κι εκείνος έσκυβε και τα έπαιρνε και τα έπινε. Στη μιάμισι ώρα που κράτησε το show, ο κύριος MacGowan θα πρέπει να ήπιε τόσο πολύ αλκοόλ που ήταν αρκετό για να σκοτώσει σαράντα δύο ινδικούς ελέφαντες. Κι όμως, ο Shane εκεί, έπινε και τραγουδούσε χωρίς να ξεχνάει τους στίχους, χωρίς να χάνει τους χρόνους, με την ίδια χαρακτηριστική φωνή που σε κάνει να πιστεύεις ότι έχει χαλίκια στο λαρύγγι.
Μόνο όταν τελείωσε η συναυλία ο αλκοολικός τραγουδιστής έδειξε κάποια σημάδια τρεκλίσματος φεύγοντας απ' τη σκηνή. Δύο χρόνια αργότερα, το γκρουπ αναγκάστηκε να διώξει τον τραγουδιστή του επειδή οι κραιπάλες του είχαν αρχίσει να επηρεάζουν το σύνολο. Ο Shane ήταν (και είναι) κάτι σαν τον Sid Vicious που αρνείται να πεθάνει. Ξεκίνησαν ταυτόχρονα τα πρώτα χρόνια του punk, αλλά ο Sid δεν άντεξε τις υπερβολές του από πολύ νωρίς. Οι ποσότητες αλκοόλ που καταναλώνει ο Ιρλανδός μουσικός είναι μυθικές. Τι είδους συκώτι κουβαλάει αυτός ο άνθρωπος;
Είκοσι χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα στις 13 Ιουνίου του 2009, πέτυχα τους Pogues ως headliners της μια βραδιάς ενός διήμερου φεστιβάλ στο Μιλάνο, το Rock in Hydro. Ήμουν πολύ περίεργος για την κατάσταση του Shane. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κυκλοφορεί ακόμα. Η απορία μου λύθηκε όταν έσβησαν τα φώτα και οι επτά μουσικοί βγήκα στη σκηνή και ξεκίνησαν ένα instrumental. Ύστερα από λίγο ένας ηλικιωμένος άντρας με γυαλιά ηλίου βγήκε τρεκλίζοντας στη σκηνή με ένα ποτήρι που έμοιαζε με τζιν τόνικ στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο. Ακούμπησε το ποτό του σε ένα τραπεζάκι δίπλα του. Ψέλισε κάτι ακαταλαβίστικο στο μικρόφωνο και στη συνέχεια προσπάθησε να τραγουδήσει. Πίσω του η μπάντα έπαιζε παπάδες κι εκείνος δεν μπορούσε να βγάλει καν φωνή. Μάσαγε τα λόγια, μουρμούριζε, έχανε τους στίχους. Το μόνο που δεν έχανε ήταν το ποτήρι του, το οποίο κάποιος φρόντιζε να είναι διαρκώς γεμάτο. Ήταν λυπηρό. Έφυγα στη μέση, δεν άντεχα να δω αυτή την παρακμή.
Πριν λίγες μέρες μπήκα στο YouTube και έψαξα πρόσφατα live της μπάντας. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα έναν Shane αρκετά ανανεωμένο, λιγότερο παχουλό, περισσότερο ακμαίο και κατανοητό. Ήταν ο πραγματικός frontman αυτου του σπουδαίου γκρουπ.Ένα θαύμα της φύσης!
Σχετικό θέμα