Το Release Athens Festival διοργανώνεται φέτος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και παρά το «νεαρό της ηλικίας του» έχει κατορθώσει να λάβει το παράσημο του «θεσμού» στο μυαλό και τις καρδιές των μουσικόφιλων. Κάθε χρόνο πραγματοποιείται στην Πλατεία Νερού και η ανυπομονησία για τα ονόματα που θα γεμίσουν τη μουσική σκηνή του Φαλήρου είναι πάντοτε μεγάλη.
Στη φετινή διοργάνωση υπήρξε μια ατυχία σε σχέση με τους καλλιτέχνες που θα πλαισίωναν την πρώτη μέρα, εφόσον το συγκρότημα των London Grammar ακύρωσε την εμφάνισή του περίπου ενάμιση μήνα πριν, λόγω ενός προβλήματος υγείας της τραγουδίστριας, Hannah Reid. Η απογοήτευση που υπήρξε ήταν μεγάλη, ωστόσο, η διοργάνωση του Release Athens Festival αντικατέστησε τους London Grammar με τον αγαπημένο Richard Aschroft από τους The Verve, ο οποίος έδωσε εν τέλει τον καλύτερό του εαυτό.
Μάλιστα, για τους κατόχους των εισιτηρίων της πρώτης μέρας του φεστιβάλ υπήρξε ειδική μέριμνα σχετικά με την επιστροφή χρημάτων, ενώ όσοι το είχαν προμηθευτεί, είχαν/έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ακόμη μία από τις επόμενες συναυλιακές μέρες δωρεάν. Αυτό, όμως, που χρήζει ιδιαίτερης σημασίας, είναι πως η διοργάνωση εξέδωσε ειδική ανακοίνωση, κατά την οποία όσοι θα προμηθεύονταν μέχρι και τις 31/5 εισιτήρια για οποιαδήποτε από τις επόμενες δύο μέρες, θα μπορούσαν να παρευρεθούν δωρεάν στην πρώτη.
Μάλιστα, για τους κατόχους των εισιτηρίων της πρώτης μέρας του φεστιβάλ υπήρξε ειδική μέριμνα σχετικά με την επιστροφή χρημάτων, ενώ όσοι το είχαν προμηθευτεί, είχαν/έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ακόμη μία από τις επόμενες συναυλιακές μέρες δωρεάν. Αυτό, όμως, που χρήζει ιδιαίτερης σημασίας, είναι πως η διοργάνωση εξέδωσε ειδική ανακοίνωση, κατά την οποία όσοι θα προμηθεύονταν μέχρι και τις 31/5 εισιτήρια για οποιαδήποτε από τις επόμενες δύο μέρες, θα μπορούσαν να παρευρεθούν δωρεάν στην πρώτη.
Όλα αυτά φάνταζαν κακός οιωνός για την πρώτη μέρα του περίφημου Release Athens Festival και, εν μέρει, δικαίως, εφόσον η Πλατεία Νερού δεν κατάφερε να γεμίσει στις 31/5. Ωστόσο, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, που κύλησε αβίαστα και είχε βαθμιαία κορύφωση, αφήνοντας καλές εντυπώσεις κατά την έξοδο. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή και απ' τη στιγμή που φτάσαμε στον συναυλιακό χώρο.
Κατά τις 17:45, οι Lip Forensics ήταν το όνομα που «άνοιξε» πρώτο, τη φετινή φεστιβαλική περίοδο. Ένα πρόβλημα με το Viva.gr και τα barcodes των εισιτηρίων άφησε τον κόσμο εκτός της πλατείας Νερού για περισσότερο από το αναμενόμενο και έτσι ο ηλεκτρονικός ήχος του ανδρικού duo πέρασε, κάπως απαρατήρητος, χωρίς να είναι δική τους ευθύνη.
Το αεράκι συνέχισε να φυσάει και έκανε τον καυτό ήλιο υποφερτό, ενώ παράλληλα, το ρολόι έδειχνε 18:30. Oι Sworr. Ανέβηκαν στην σκηνή και συνέχισαν το έργο των Lip Forensics, να ζεστάνουν το κοινό που ήταν στον συναυλιακό χώρο και είχε ξεκινήσει να σχηματίζει «πηγαδάκια» μπροστά στην σκηνή. Παρουσιάζοντας μας κομμάτια από την πρώτη και μοναδική τους, ομώνυμη δισκογραφική δουλειά, στα μονοπάτια της indie pop και downtempo, τράβηξαν αμέσως τα βλέμματα και του πιο αδιάφορου κοινού. Τα τραγούδια τους “Barcelona” και “Colder”, που τους τελευταίους μήνες αγαπήθηκαν πολύ από του ελληνικό κοινό, μας εισήγαγαν στην ατμόσφαιρα του φεστιβάλ με τον καλύτερο τρόπο και τα πρώτα αιθέρια λικνίσματα, χειροκροτήματα και επευφημίες δεν έλειψαν. Ήταν ένα αρκετά αξιόλογο opening act, αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο live, βγαίνοντας μέσα στον καυτό ήλιο, έχοντας απέναντι σου ένα κοινό, που κατά πάσα πιθανότητα ήρθε να ακούσει ένα από τα δύο βασικά ονόματα και τελικά καταφέρνεις να το φέρεις μπροστά στην σκηνή και να τους μεταδώσεις όλη σου την ενέργεια.
Η ώρα πλέον είναι 19:30 και την σκυτάλη παίρνει η Kid Moxie, η καλλιτεχνική ενσάρκωση της Ελένης Χαρμπίλα. Ξεκινώντας, κάπως, νωχελικά και κάνοντας ένα παραπονάκι πως το κομμάτι της ακούγεται καλύτερα το βράδυ, τα synth και τα κρουστά αρχίζουν να παίρνουν φωτιά. Ο παλμός έχει ανέβει κατακόρυφα, όπως και ο κόσμος στον συναυλιακό χώρο. Στην setlist, που μας ετοίμασε, πέρα από τα "Still High", "Bailor", "No Island", "4am", "Jacqueline The Ripper", ακούστηκε και το “Mysteries of Love”, από το soundtrack του “Blue Velvet”, ένα κομμάτι που διασκεύασε με τον αυθεντικό συνθέτη, Angelo Badalamenti, γνωστό επίσης από τα εμβληματικά soundtrack του “Twin Peaks”. Το ζευγάρι διασκευών συμπληρώθηκε με το "Big In Japan" των Alphaville, μια έκπληξη που έκανε άπαντες να αρχίσουν να σιγοτραγουδούν τους στίχους. Οι ατμοσφαιρικοί ήχοι, της Kid Moxie, μαζί με τις τελευταίες αχτίδες ηλίου έδυσαν μετά από 50 λεπτά, αφήνοντας πίσω τους το αίσθημα αναμονής για το πρώτο main act, τον Rag’n’Bone Man.
Η σκηνή ετοιμάζεται καταλλήλως, με το όνομα του Rag 'n' Bone Man να «φιγουράρει» στο video της. Στο μεταξύ, ο κόσμος μαζεύεται μπροστά, γεμίζοντας τον χώρο κάτω από τη σκηνή και δημιουργώντας -επιτέλους- εκείνη τη συναυλιακή αίσθηση που αναμέναμε και η οποία μας έλειπε πριν, ειδικά λόγω της μικρής προσέλευσης. Αυτό σε συνδυασμό με τη βραδινή πια ατμόσφαιρα, μας έκανε να νιώσουμε πως τώρα ξεκινά το φεστιβάλ. Ο Rag 'n' Bone ξεκινά δυναμικά την εμφάνισή του στη σκηνή με το τραγούδι "Wolves" και χαιρετά τον κόσμο που βίσκεται στην Πλατεία Νερού με τη φράση "Hello Athens"! Ο ήχος του στα πρώτα τραγούδια είναι κάπως χαμηλός, με αποτέλεσμα να μην φτάνει στα αυτιά μας η δυνατή και «γεμάτη» φωνή του έτσι όπως πρέπει. Όσο προχωρούν τα τραγούδια όλα γίνονται καλύτερα: ο ήχος καλυτερεύει, η κινητικότητα του Rag 'n' Bone Man γίνεται πιο έντονη πάνω στη σκηνή και το κοινό αρχίζει να εγκλιματίζεται στο συναυλιακό γεγονός.
Τα τραγούδια "Ego", "Your Way or the Rope", "The Fire" και "Lay My Body Down", μας δείχνουν πως ο Rag 'n' Bone Man ακολουθεί -σχεδόν με ακρίβεια- τη setlist των προηγούμενων εμφανίσεών του στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η σεμνότητα και η ευγένειά του, που συνοδεύουν με όμορφα παράξενα τρόπο την δυναμική του παρουσία, ενώ δεν μπορούμε να παραλείψουμε το γεγονός πως είναι αρκετά ομιλητικό προς το κοινό, αφού σε διάφορα σημεία ρωτά τον κόσμο αν είναι χαρούμενος και αν περνά καλά. Τα ανεβαστικά τραγούδια δίνουν τη θέση τους στις πιο ήρεμες μπαλάντες, με το κοινό να γίνεται πολύ θερμό κατά τη διάρκεια του "Skin", ένα τραγούδι που ο κόσμος φαίνεται να αγαπά πολύ, όπως και το "As you are" αμέσως μετά.
Στη συνέχεια ο Άγγλος ερμηνευτής τραγουδά «παραλλαγμένο» το "People Get Ready" και ωθεί το κοινό να επαναλάβει τον στίχο "Love is all you need" (παραλλαγή του "All you need is faith"), φωνάζοντας χαρακτηριστικά "Can you sing?"! Κι αυτό φαίνεται πως υπήρξε το «ζέσταμα» για την επόμενη μουσική στιγμή, που αποτελεί και το highlight του set του Rag 'n' Bone Man. Μλάμε, φυσικά, για το "Human", ένα τραγούδι που έκανε τεράστια αίσθηση και έχει τραγουδηθεί από όλους, μουσικόφιλους και μη κάθε ηλικίας, με τους χαρακτηριστικούς στίχους "I'm only human after all / Don't put the blame on me" να έχουν γίνει σχεδόν σλόγκαν. Στο σημείο αυτό όλα τα κινητά ανεβαίνουν στον αέρα για να καταγράψουν τη στιγμή, ενώ, τελειώνοντάς το, αποφασίζει να μας τραγουδήσει το νέο ρεμιξαρισμένο τραγούδι του, με αρκετό ραπάρισμα από τον ίδιο! Ήταν μια αρκετά καλή και τίμια εμφάνιση από τον Rag 'n' Bone Man ή αλλιώς Ray Charles Graham, ο οποίος άξιζε την προσοχή μας.
Στις 23:00 ακριβώς ο Richard Aschroft, φουριόζος, χωρίς όμως να αποχωριστεί τα Ray Ban του, καταλαμβάνει την σκηνή τους Release Athens –Άγγλος στην ώρα του. Ερμηνεύοντας, με το καλημέρα, το κλασικό, πλέον, "Sonnet" το κοινό δεν θα μπορούσε να περιμένει καλύτερο ξεκίνημα. Το πρόγραμμα μας επιφύλασσε μια τετράδα τραγουδιών από την solo δισκογραφία του, "This Is How It Feels", "Break The Night With Colour", το ιδιαίτερα συναυλιακό και αγαπημένο του ελληνικού κοινού, "A Song For The Lovers" και το "Music is Power". Ο Richard Ashcroft κουβαλούσε μαζί του μια απίστευτη ενέργεια, φερμένη από μια εποχή και μια μουσική, που τείνουν να γίνουν παλιά, αυτές των 90s και της Britpop. Γυρισμός δεν υπήρχε, είχε ήδη ανοίξει το χρονοντούλαπο και μας μετέφερε στα δικά του λημέρια, εκεί που έτρεχαν πάνω στην σκηνή σαν τρελοί, έβαζαν το μικρόφωνο στην καρδιά, ενώ τραγουδούσαν και έδειχναν το κοινό, έπαιζαν κιθάρα με τα γυαλιά και κατέληγαν γονατισμένοι ή ξαπλωμένοι στην σκηνή.
Η συνέχεια ήταν καθηλωτική, τιμώντας την περίοδο που ήταν στους The Verve. Από τα σπάνια στις πρόσφατες setlist του, "Velvet Morning" και "Science Of Silence", συνέχισε με το "Space and Time". To εξαιρετικό "Lucky Man", σε συνδυασμό με τα όμορφα κιθαριστικά solo, ξεσήκωσαν τους τυχερούς που βρέθηκαν στην πρώτη μέρα του Release Athens Festival. Ο Richard Ashcroft άφησε προς στιγμήν την σκηνή, για να επανέλθει για το encore, αφού ήταν δεδομένο πως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Οι «Αστικοί Ύμνοι» δεν είχαν τελειώσει και κάπου εκεί ακούγονται οι στίχοι “All this talk of getting old, it's getting me down, my love”. Το “The Drugs Don’t Work", ολόκληρη η συναυλία. Ο κόσμος που ήταν στην πλατεία Νερού άκουσε ζωντανά ένα σπουδαίο κομμάτι, από μία σπουδαία φωνή. Από την άλλη, η δική μου φωνή –και πολλών άλλων- είχε αρχίσει να «κλείνει», λίγο αργότερα αποτελειώθηκε με το διαχρονικό “Bittersweet Symphony”. Μας παρουσίασε μια πολύ πιο δυναμική εκτέλεση, από την original, κάνοντας το κοινό να «χτυπιέται» και να χοροπηδά στο ρυθμό, που έχτιζε καθόλη την διάρκεια της συναυλίας.
Ο Richard Aschcroft, στα 47 του χρόνια, έδωσε ένα show, που οι παρευρισκόμενοι θα κάνουν καιρό να ξεχάσουν, η φωνή του σε πολύ καλό επίπεδο και η ενέργεια του αστείρευτη. Αν και οι υπόλοιπες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού πιάσουν αντίστοιχα standard, τότε θα μιλάμε για ένα από τα καλύτερα μουσικά καλοκαίρια. Η αρχή έγινε, άφησε και τους πιο απαιτητικούς ευχαριστημένους και αν, όπως λέει και ο λαός, είναι το ήμισυ του παντός, τότε οι ενδείξεις είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές.