Rockwave Festival 2018: Arctic Monkeys, Alt-J, Miles Kane, Get Well Soon

Η πρώτη εμφάνιση των Arctic Monkeys στην Ελλάδα περνάει στην ιστορία λοιπόν και δεν σας κρύβω ότι όταν γυρνάω το χρόνο πίσω και θυμάμαι τις δύσκολες ανταποκρίσεις του πρώην συντάκτη μας, Μιχάλη Λαμπρινού από το Glastonbury, στις οποίες μου έλεγε πόσο δυνατή ήταν η συναυλία των «αρκτικών μαϊμούδων» μπροστά σε πάνω από 100.000 ανθρώπους, τότε μονολογούσα ότι η πιθανότητα να έρθει αυτή η μπάντα στα μέρη μας ήταν πολύ μικρή... Κι όμως. Μπράβο στην Didi Music για αυτό!

Η σύνθεση της πρώτης ημέρας του Rockwave είχε το «βαρύ» όνομα των Arctic Monkeys κι άλλες 4 μπάντες, οι οποίες είναι σε μικρότερο επίπεδο από τις μαϊμούδες. Οι Alt-J, ο Miles Kane, οι Get Well Soon και οι Χανιωτες Core the Band είναι πραγματικά αξιόλογα συγκροτήματα και χαίρομαι που είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε, αλλά όπως και να το κάνουμε, υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και τους Arctic Monkeys.

Την Παρασκευή 6 του Ιούλη, το Terra Vibe και οι «μαϊμούδες» μάζεψαν λογικά πάνω από 8.000 ανθρώπους (η Terra Stage ήταν γεμάτη μέχρι λίγο μετά τον ηχολήπτη και πιο πίσω ήταν διάσπαρτός ο κόσμος). Το νούμερο αυτό δεν είναι βασισμένο σε πραγματικά στοιχεία, γιατί όπως είναι γνωστό, καμία Εταιρεία διοργάνωσης συναυλιών δεν δίνει αυτά τα στοιχεία στην δημοσιότητα... Ήταν όμως πολύς ο κόσμος και περισσότερος από όσον υπέθετα ότι θα πήγαινε στην Μαλακάσα. Μάλιστα, χαίρομαι πολύ γιατί η πλειοψηφία των παρευρισκόμενων ήταν σε μικρές ηλικίες, κάτι το οποίο δίνει μια σχετική ελπίδα στο ρόκ, σε σύγκριση με το hip hop, το οποίο κυριαρχεί σε αυτή τη γενιά... Οι 50-ρηδες γονείς λοιπόν ήταν μέσα στους χορηγούς της προχθεσινής βραδιάς, γιατί όπως και να το κάνουμε, τα 100 Ευρώ δεν είναι λίγα για κάθε παιδί που ήταν στην 1η μέρα του Rockwave.

Ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν καλός. Δυστυχώς, όμως η ταλαιπωρία που είχαμε να πάμε και να επιστρέψουμε από την Μαλακάσα ήταν αρκετή, αν συνυπολογίσουμε ότι η Παρασκευή είναι και ημέρα εξόδου για διακοπές Σαββατοκύριακου κι όχι μόνο. Αυτά όμως θα τα πούμε σε άλλο άρθρο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι Χανιώτες Core the band ήταν μια πολύ καλή επιλογή της Didi, γιατί ένα πολύ αξιόλογο νέο συγκρότημα έγινε περισσότερο γνωστό στο Ελληνικό κοινό, από τη συμμετοχή του στο Rockwave. Όπως και να το κάνουμε, όταν εμφανίζεσαι τόσο νωρίς, δεν είναι εύκολο να δώσεις την πραγματική σου «εικόνα» σε όσους ήταν από νωρίς στην Μαλακάσα. Νομίζω όμως ότι τα παιδιά θα κάνουν μια κανονική εμφάνιση σε χειμερινό συναυλιακό χώρο (π.χ. το Pireaus Academy) μέσα στους επόμενους μήνες. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να τους ψάξετε και να ακούσετε κομμάτια τους, όπως το πολύ όμορφο "Dream", το οποίο έπαιξε στην πρόσφατη σειρά του Alpha, «Η λέξη που δε λες».

Η τρίτη εμφάνιση στη χώρα μας των Get Well Soon (είχαν προηγηθεί αυτές στο Synch το 2010 και στο Passport το 2012), ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει στις 17:30, παρόλα αυτά στις 5:25 που φτάσαμε στη σκηνή έπαιζαν ήδη το πρώτο (;) κομμάτι. Ο κόσμος αρκετός για την ώρα, κυρίως νεαροκοσμος που ήρθε για τους monkeys, αρκετά μπλαζε φυσικά και με διάθεση για κουβέντα και socializing, παρά για συγκέντρωση στα δρωμενα πάνω στη σκηνή.

Στη σκηνή που είχαν ανέβει ο Konstantin Gropper και η αρκετά μεγάλη παρέα του, έξι όλοι μαζί, και με πολύ μεγάλη διάθεση και ενέργεια, έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν ώστε να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου από κάτω. Απέφυγαν τον τελευταίο τους δίσκο (The Horror) παίζοντας μόνο το Nightmare No 2, και μοίρασαν τον υπόλοιπο χρόνο σε παλιότερες συνθέσεις, ενδεικτικά αναφέρουμε τα Angry Young Man, That Love από το Vexations, το Roland, I Feel You από το The Scarlet Beast.... και τα Eulogy,  It's Love και It's Catalogue από το Love.

Η εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε στις 6:25 ακριβώς, κάτι που σημαίνει πως συμπλήρωσαν 65 λεπτά, αν όχι περισσότερο, μια αν μη τι άλλο πολύ ευχάριστη έκπληξη για τον γράφοντα. Ο Konstantin μας υποσχέθηκε ότι θα ξαναέρθει, κάτι που φυσικά θα θέλαμε πολύ να γίνει σε άλλες συνθήκες χώρου και χρόνου, εκεί που η δραματουργική τους folk θα αποδόσει τα μέγιστα. Αναμένουμε.

O Miles Kane,το έτερο μέλος των Last Shadow Puppets, ξεκίνησε τη solo καριέρα του το 2010. Έχει επηρεαστεί από τον John Lennon , τον Serge Gainsburg και την brit-pop σκηνή. Τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία μέχρι τώρα την έκανε με τους Last Shadow Puppets. Ο Miles έχει ξανάρθει στη χώρα μας, τόσο με τους Puppets, όσο και μόνος του στο EJEKT Festival 2012, πριν τους James και Kasabian.

Ο Miles βγήκε στη σκηνή στην ώρα του φορώντας την παρδαλή κορδέλα του, ασορτί με το πουκάμισο του. Μοιράστηκε για άλλη μια φορά την ίδια σκηνή μαζί με τον Alex Turner, αλλά αυτή τη φορά βγήκε αυτός πρώτος. Βέβαια έπαιξαν πάλι το “505” μαζί, αλλά αυτό έγινε στο τέλος της βραδιάς. Η εμφάνιση του ήταν για μένα το highlight της πρώτης ημέρας του Rockwave. Ήταν επικοινωνιακός, έπαιξε ένα ωριαίο setlist και είχε πολύ κέφι και μεταδοτική σκηνική παρουσία.

Βασικό στοιχείο του Miles και της μπάντας του ήταν ο garage rock ήχος που στήθηκε στο δεύτερο κομμάτι "Inhaler", από τον πρώτο solo δίσκο του 'Colour of the Trap’, αλλά και στο "Give Up". Όντας έντονος και στοχευμένος στο κοινό, ο Miles Kane μας πήγε από brit-pop μονοπάτια με το "Rearrange" αλλά και από rockabilly με το “Don’t forget who you are”.

Παρότι ο ίδιος διοχέτευε τον Liam Gallagher που κρύβει μέσα του, ο ήχος της μπάντας δεν θύμιζε τόσο Oasis στη ζωντανή τους εμφανιση. Το κοινό συμμετείχε ενεργά, ιδιαιτερα στην διασκευή του "Hot Stuff" της Donna Summer που ήταν πιο ηλεκτρική από τη studio εκτέλεση της Donna που έχουμε χορέψει στο Vinilio.

Στο set του μας έπαιξε αρκετά καινούρια τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του ‘Coup De Grace’, από τα οποία ξεχωρίσαμε το “Too Little Too Late”. Το “Come Closer” έκλεισε το set με το κοινό να βοηθάει για άλλη μια φορά.

Μπορεί ο Miles να μην έχει ακόμα τα hits των Monkeys αλλά έχει μία ειλικρινή ενέργεια ενώ η θετική του αύρα κερδίζει τους θεατές, αντίθετα με το αχρείαστο τουπέ του Alex Turner. Πολλοι θα διαφωνήσουν, αλλά η εμφάνιση του Μiles Kane για τον υπογράφοντα άφησε πιο όμορφη ανάμνηση από αυτή των Monkeys.

Οι Alt-J αν και έχουν, μόλις, μια 6ετή δισκογραφική πορεία και 3 album στο ενεργητικό τους, έχουν εγκαθιδρυθεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή, φέρνοντας ένα φρέσκο ήχο στις τάξεις της indie pop και indietronica, που από το 2012 υπηρετούν.

Ο κόσμος, στο Terra Vibe, τους περίμενε με ανυπομονησία και νομίζω με μια απορία, επίσης, για το πως αυτός ο ιδιαίτερος ήχος θα κολλήσει ανάμεσα στην ενέργεια, που προσέφερε ο Miles Kane και που αναμενόταν από τους Arctic Monkeys. Ομολογουμένως, ο ήχος τους δεν προσφέρεται για mosh pit, αλλά σίγουρα για μια πιο στατική ακρόαση.

Η σκηνή από τις 20:00 ξεκίνησε να στήνεται για το οπτικοακουστικό θέαμα, που προσφέρουν στο tour τους. Το τρικ να αντικαταστήσουν την έλλειψη δυναμισμού επί σκηνής, με όμορφα οπτικά εφέ, είναι μια καλή ιδέα, αλλά ο ήλιος που δεν είχε ακόμα δύσει, χάλασε στην αρχή αυτό το εγχείρημα.

Το ξεκίνημα με το "Deadcrush" ήταν ότι χρειαζόταν για την μετάβαση από το προηγούμενο act, ένα από τα πιο ενεργητικά τραγούδια του περσινού τους δίσκου, Relaxer. Η εκτέλεση του ήταν άρτια και η μπάντα έδειξε από την αρχή πόσο καλοδουλεμένη είναι και την χημεία που έχουν μεταξύ τους.

H συνέχεια ανήκε στο debut album τους "An Awesome Wave" και τα τραγούδια "Fitzlpleasure" και "Something Good" να ξεχωρίζουν για τον ρυθμό τους και τα τύμπανα του Thom Green. Ο κόσμος έδειχνε κάπως μουδιασμένος μέχρι εκείνο το σημείο αλλά μετά από αυτά τα 2 γνώριμα για αυτόν κομμάτια άρχισε να αλληλεπιδρά.

Κατά την διάρκεια του show ξεχώρισαν, η groovy εκτέλεση του "In Cold Blood" και τα ηχητικά textures του "Tessellate", αλλά ύστερα ο κόσμος δεν συνέχισε να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Αν και τα οπτικά εφέ ήταν, πλέον, ξεκάθαρα, όσο o ουρανός σκοτείνιαζε, ο κόσμος προσπαθούσε να πάρει καλύτερη θέση για τους Arctic Monkeys, άλλοι μιλούσαν σε πηγαδάκια και άλλοι περίμεναν υπομονετικά στην ουρά για μια δροσιστική μπύρα, ρίχνοντας λοξές ματιές στην 4-μελή μπάντα από το Leeds.

Στην πραγματικότητα, οι Alt-J έκαναν μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Οι εκτελέσεις τους ήταν εξαιρετικές, η συνεργασία του τραγουδιστή, Joe Newman και του «πληκτρά», Gus Unger-Hamilton -ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για τα δεύτερα φωνητικά- ήταν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή και η setlist τους γεμάτη με τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας τους, αλλά θεωρώ πως έπαιζαν σε κοινό που δεν τους ταίριαξε.

Αν μπορώ να πω ένα αρνητικό για την εμφάνισή τους, ήταν η επικοινωνία με τον κόσμο. Ίσως, ειρωνικά, αυτή η καλοκουρδισμένη μηχανή, προκάλεσε μερικές φορές αμηχανία. Θα ήθελα, πραγματικά, να τους ξαναδώ σε ένα διαφορετικό line up, που θα τους ταίριαζε καλύτερα, γιατί όχι και ως headliners, μετά από καιρό.

Το κλείσιμο της live εμφάνισης τους δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το "Breezeblocks", την μεγαλύτερη επιτυχία τους και ένα κομμάτι game changer τους είδους, που έκανε και τους πιο απαιτητικούς του κοινού να σιγοτραγουδούν "Please don't go, please don't go, I love you so, I love you soooo... my lovely".

Something Good
Deadcrush
Fitzpleasure
The Gospel of John Hurt
In Cold Blood
(Ripe & Ruin)
Tessellate
Every Other Freckle
Bloodflood
Matilda
Dissolve Me
Pleader
Taro
Left Hand Free
Intro (An Awesome Wave)
3WW
Breezeblocks

Οι Άγγλοι ήταν ακριβείς στο ραντεβού τους με το Εληνικό κοινό και στις 10:30 μμ άρχισε να «χτυπάει ο συναγερμός» και να αναβοσβήνει το κόκκινο φως, που προετοιμάζει τον κόσμο για την είσοδο τους.

Το setlist είχε αρκετές διαφοροποιήσεις, σε σχέση με αυτά που είχαν σε πρόσφατες συναυλίες τους. Πιο συγκεκριμένα, όπως μπορείτε να δείτε παρακάτω, το "Do I wanna know?" έπαιξε αμέσως μετά το εναρκτήριο "Four out of five" (το οποίο είναι το αγαπημένο μου από τη φετινή δουλειά τους). Ακόμη, το "Teddy Picker" από το Favourite Worst Nightmare έχει παίξει μόλις 3 φορές στην περιοδεία τους κι όλες αυτές είναι στις τελευταίες εμφανίσεις τους. Τέλος, για δεύτερη φορά στην περιοδεία τους (μετά τη συναυλία τους στα Maida Vale Studios, στο Λονδίνο, στις 6/6)το "RU Mine" δεν έκλεισε τη συναυλία τους στο τέλος του encore, αλλά βρέθηκε λίγο πριν το τέλος του κανονικού set. Για το κλείσιμο, οι μαϊμούδες μας προσέφεραν μια δυνατή εκτέλεση της προσωπικής μου αδυναμίας, του "505", με τον Miles Kane στην κιθάρα.

Είχαμε κι ένα μικρό λαθάκι, το οποίο όμως είναι για μένα το κερασάκι στις ζωντανές εμφανίσεις μιας μπάντας. Μετά λοιπόν το τέλος του "Four out of five", οι Arctic Monkeys ξεκινάνε να παίζουν το "Brianstorm" και μετά από λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησαν, γιατί θυμήθηκαν ότι αυτό που είχε σειρά ήταν το "Do I wanna know?".

Μέσα σε 90 λεπτά, οι μαϊμούδες μας έδωσαν πραγματικά πολλές δικαιολογίες σε όλους εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους, που χάσαμε την ματσάρα του Μουντιάλ, ανάμεσα στο Βέλγιο και την Βραζιλία. Ο Alex Turner ήταν ο γνωστός και σωστός performer που βλέπαμε στις συναυλίες τους στο YouTube κι όχι ο σωσίας του, που εμφανίστηκε με τους Last Shadow Puppets λίγα χρόνια πριν, στον ίδιο χώρο. Ήταν σωστός στο φωνητικό κομμάτι και έκανε μετρημένες «ποζεριές» για να συνεχίσει τον μύθο του στον νεαρό γυναικείο πληθυσμό... Μάλιστα, με το γιλέκο, τη φανέλα και τα γυαλιά, μου έφερε στο μυαλό τον Dave Gahan τον Depeche Mode...

Ο δε Matt Helders ήταν η αποθέωση της βραδιάς. Απίστευτος στα drums έδινε συνέχεια τον ρυθμό κι απογείωνε την μπάντα, η οποία ακολουθήσε σαν ρομπότ σε κάθε του κάλεσμα. Όπως καταλαβαίνετε, ακόμη κι αν ο Alex Turner είναι ο βασικός συνθέτης των Monkeys και των Puppets, φαίνεται η διαφορά ανάμεσα στις εμφανίσεις των 2 συγκροτημάτων από τη σύνθεση τους κι αυτό είναι άλλο ένα παράδειγμα, που αποδεικνύει την αξία των υπόλοιπων μελών μιας μπάντας...

Ο κόσμος ήταν αρκετά «ζεστός» και πολλοί 16-ρηδες τραγουδούσαν απέξω τους στίχους νέων ή και παλαιότερων κομματιών των AM. Θα μου επιτρέψετε όμως να ξεχωρίσω τα ακόλουθα τραγούδια από το παρακάτω setlist τους:

Brianstorm: Ο Matt και ο Alex οργίασαν σε αυτό το κομμάτι.

Arabella: Με το riff του να κολλάει στο μυαλό.

505: Σε μια δυναμική εκτέλεση, η οποία μας έδωσε ένα πολύ καλό κλείσιμο για την 1η ημέρα του Rockwave.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν τους αγαπώ πολύ, δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις συναυλίες της ζωής μου. Οι Arctic Monkeys δικαίωσαν όσους τους θεωρούν μια από τις καλύτερες - συναυλιακά - μπάντες του πλανήτη σήμερα. Ήταν πολύ καλοι και την Παρασκευή, δεν είχαν κάποιο ψεγάδι να τους προσάψεις, αλλά παράλληλα δεν είχαν κι αυτό το κάτι παραπάνω, που έχουν καλλιτέχνες, όπως ο Nick Cave, ο οποίος βρίσκεται σε μια από τις καλύτερες - μουσικά - περιόδους της ζωής του. Δεν είχαν το «κερασάκι» στην τούρτα, που έχει ανάγκη ένας φανατικός μουσικόφιλος...

Four Out of Five
Do I Wanna Know?
Brianstorm
Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair
Crying Lightning
The View From the Afternoon
Teddy Picker
She Looks Like Fun
Tranquility Base Hotel + Casino
Do Me a Favour
Cornerstone
Why'd You Only Call Me When You're High?
Knee Socks
One Point Perspective
Pretty Visitors
I Bet You Look Good on the Dancefloor
R U Mine?

Encore:
Star Treatment
Arabella
505 (με τον Miles Kane)

Σχετικό θέμα

Editorial

Λίγες σκέψεις για την... αποκέντρωση του Rockwave Festival