Ο Παναγιώτης Αυγερινός γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά, και από τα 6 του χρόνια ξεκίνησε μουσικές σπουδές. Ακολούθησαν σπουδές στο Φυσικό Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε για να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.
Έχει γράψει μουσική και έχει επιμεληθεί το μουσικό μέρος πλήθους θεατρικών παραστάσεων, έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες (Αφροδίτη Μάνου, Γιάννης Ζουγανέλης, Βαγγέλης Γερμανός, μεταξύ αρκετών άλλων), έχει δισκογραφήσει με τα συγκροτήματα Μέρες (Παντοτινή Χαραγματιά, 2007) και Klein Mein (Klein Mein, 2012), ενώ η προσωπική του συγκομιδή περιλαμβάνει τα άλμπουμ Παιδί Ανυπόμονο (2015) και Παίρνω Τη Σκυτάλη (2017).
Ως σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης, ο Παναγιώτης Αυγερινός επιλέγει και σχολιάζει παρακάτω αγαπημένους του δίσκους και τραγούδια.
10. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Όσες φορές και να το ακούσω, νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά.
9. Electric Ladyland - The Jimi Hendrix Experience (1968)
Ένας δίσκος και ένας άνθρωπος που άλλαξαν τον ήχο της μέχρι τότε μουσικής.
8. Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς - Νίκος Ξυδάκης/Μανώλης Ρασούλης (1978)
Τομή στην ελληνική μουσική, είδος από μόνος του αυτός ο δίσκος.
Παπάζογλου, Σαββόπουλος, Κοντογιάννης, Διαμαντή.
Κοιτάξτε τι σημαίνει συλλογική δουλειά.
Λαϊκό, Νέο κύμα, τραγούδια με λόγο ύπαρξης.
7. Τα Μπαράκια - Βαγγέλης Γερμανός (1981)
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον Βαγγέλη.
Όλα τα τραγούδια έχουν μείνει στον χρόνο, τυχαίο; Δεν νομίζω.
Επίσης τομή στην ελληνική μουσική.
6. Τραπεζάκια Έξω - Διονύσης Σαββόπουλος (1983)
Πόση φαντασία; Πόσο μπροστά; Κι αυτός ο "Τσάμικος"... Δεν έχω λόγια...
5. Reggatta de Blanc - Police (1979)
Μπορείς να παίξεις ροκ όπως εσύ θες να παίξεις...
4. Jazz - Queen (1978)
Η απόλυτη φωνή, αξεπέραστες ενορχηστρώσεις, πολυμορφία...
3. Τα Πάντα Όλα - Μάρκος Βαμβακάρης
Δεν κυκλοφορούσαν ολοκληρωμένοι δίσκοι τότε, δεν μπορώ να αναφέρω τίτλο δίσκου.
Ο πατριάρχης, ο ένας, ο μοναδικός.-
2. Exodus - Bob Marley And The Wailers (1977)
Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται σχόλια...
1. The Beatles (aka The White Album) - The Beatles (1968)
Εάν δεν ήταν οι Βeatles δεν θα υπήρχε ποπ, ροκ, και ό,τι άλλο μετά από εκείνους...
Θα ακούγονται για πάντα, κάτι σαν τον Bach..
Δεν ξέρω πόσο πιθανό είναι να επαναληφθεί αυτό το φαινόμενο.
Τους χρωστάει πολλά ο μουσικός μας πολιτισμός.
Σχετικό θέμα