Ο ΑΪ ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ
(Ή ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ROUGH TRADE)
(Ή ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ROUGH TRADE)
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς τους φίλους της μουσικής έχετε ονειρευτεί να μπείτε σε ένα δισκάδικο και να πάρετε όσους δίσκους μπορείτε να κουβαλήσετε χωρίς να πληρώσετε - σίγουρα όλοι - αλλα μερικές φορές τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα με τους πιο αστείους τρόπους. Eγώ παλιά είχα δει στον ύπνο μου ότι μπήκα με ένα ημιφορτηγό με την όπισθεν σε ένα δισκοπωλείο και ότι είχα σηκωσει το μισό μαγαζί. Το συγκεκριμένο όνειρο το είχα δει πάνω από δύο φορές μάλιστα.
Έτσι λοιπόν, τον παγωμένο Ιανουάριο του 1983 βρισκόμουν στο Λονδίνο όπου για ένα δίμηνο είχα κανονίσει ένα σωρό συνεντεύξεις για το τότε Ποπ & Ροκ και φυσικά είχα εξασφαλίσει εισιτήρια για τις (πάρα) πολλές συναυλίες που γίνονταν το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου και Φεβρουαρίου. Μερικές συναντήσεις με συγκροτήματα και μουσικούς ήταν κανονισμένες να γίνουν στα γραφεία της Rough Trade, της εταιρείας που έβαλε τη λέξη indie στο λεξικό και ένός από τους μεγαλύτερους διανομείς ανεξάρτητων κυκλοφοριών. Ήθελα πολύ να γνωρίσω τον Geof Travis, τον ιδρυτή και διευθυντή της ''εταιρείας'' που μόνο εταιρεία δεν ήταν. Γιατί η Rough Trade εκείνη την εποχή ήταν περισσότερο μια χίπικη κοινοπραξία, μια κομμούνα σχεδόν, που τύχαινε να κυκλοφορεί και να ''εμπορεύεται'' (πολλά εισαγωγικά) ανεξάρτητη μουσική, μακριά από το πνεύμα απληστίας των μεγάλων δισκογραφικών. Τα γραφεία έμοιαζαν με κατάληψη και ήταν γεμάτα αφίσες πολιτικού περιεχομένου.
Η πρώτη συνέντευξη ήταν με τους Go-Betweens, ενός μικρού γκρουπ από την Αυστραλία που όπως οι πιασμένοι πλέον συμπατριώτες τους Birthday Party είχαν αποφασίσει να παρατήσουν τη λιακάδα της πατρίδας τους και να δοκιμάσουν την τύχη τους στο γκρίζο νησί ύστερα από ψήσιμο του κυρίου Travis, ο οποίος είχε βγάλει το πρώτο άλμπουμ τους. Εγώ είχα ακούσει μόνο ένα single τους αλλά μου είχε κάνει κλικ. Περίμενα λοιπόν την μπάντα σε ένα γραφείο και εμφανίστηκε η ντράμερ Lindy Morrison, και με αρκετή καθυστέρηση. Ξέρετε τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για τους ντράμερ, αλλά ας μην πάμε εκεί. Η Lindy μού ζήτησε συγγνώμη που οι δύο βασικοί συνθέτες και ιδρυτές του γκρουπ Grant McLennan και Robert Forster δεν μπόρεσαν να έρθουν και κουβεντιάσαμε περί Αυστραλίας, μουσικής, ανέμων και υδάτων για μισή ωρίτσα. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει, πήρε κάτι δίσκους που βρίσκονταν στο γραφείο και τους έχωσε στη μεγάλη τσάντα της. ''Όποτε έρχομαι εδώ βουτάω και κανένα δίσκο. Πιάνουνε μια λίρα ο ένας στα μαγαζιά με τα μεταχειρισμένα. Πρέπει να φάμε κιόλας, ξέρεις." Αυτή η ασήμαντη στην ουσία παραβατική συμπεριφορά μού είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Τότε θεωρούσα τους δίσκους ιερούς.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, ζήτησα από μια γραμματέα να μου δώσει μερικά δείγματα των τελευταίων κυκλοφοριών της εταιρείας. Εκείνη μου είπε: "Κατέβα στην αποθήκη και πάρε όποια θέλεις.'' Της ζήτησα να επαναλάβει την απάντηση γιατί μου φάνηκε πολύ καλή για να είναι αληθινή. ''Κατέβα στην αποθήκη και πάρε όποια θέλεις'' επανέλαβε. Ναι, τα αυτιά μου είχαν ακούσει σωστα. Κατέβηκα στην αποθήκη περιμένοντας ότι θα ήταν εκεί κάποιος και θα μου έδειχνε κάποια δείγματα που ήταν για τους δημοσιογράφους. Μόλις βρέθηκα εκεί έπαθα ντελίριο. Βρισκόμουν στην αποθήκη της Rough Trade, στον παράδεισο, σε ένα χώρο με δεκάδες χιλιάδες δίσκους ταξινομημένους σε ράφια, σε ένα ναό με την καλύτερη μουσική του κόσμου, κάτι σαν την έπαυλη του Ηugh Hefner στα γενέθλιά του, σαν παιδάκι που το έχουν αμολύσει αφύλαχτο σε ζαχαροπλαστείο. Επιπλέον, δεν υπήρχε κανένας υπεύθυνος εκεί. Μόνο κάτι τύποι που φόρτωναν κιβώτια με δίσκους σε φορτηγά για διανομή.
Τρελάθηκα. Δεν ήξερα τι να πρωτοπάρω, από πού ν' αρχίσω να ψάχνω, ποιούς δίσκους ήθελα περισσότερο, να πάρω singles, να πάρω άλμπουμ, δωδεκάϊντσα; Κι αν έπαιρνα πολλά και με σταματούσε κάποιος; Αν σήκωνα το βάρος μου σε δίσκους θα ήταν απρέπεια; Τι ακριβώς σήμαινε το ''πάρε όποια θέλεις''; Εγώ τα ήθελα όλα! Βρήκα κάτι σακούλες και άρχισα να παίρνω. Πήρα πολλά δωδεκάϊντσα επειδή ήταν περιορισμένες κυκλοφορίες. Έβγαζα απ' τα ράφια και άφηνα, άλλα τα έχωνα στις σακούλες, άλλα τα έβαζα πίσω στη θέση τους. Μετάνιωνα για όσα άφηνα. Κοίταζα με την άκρη του ματιού μου μην τυχόν και έρθει κάποιος και μου πει ''φτάνει'', με ξυπνήσει απ' αυτό το γλυκό όνειρο. Θα ήθελα πολύ να με είχε κινηματογραφήσει κάποιος εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που ένα παιδικό όνειρο γίνεται πραγματικότητα.Πού να φανταζόμουν τότε ότι λίγα χρόνια αργότερα θα είχα όποιον δίσκο ήθελα δωρεάν ως διευθυντής δισκοπωλείου στην Αμερική. Όμως η άγρια χαρά που ένιωσα εκείνο το μεσημέρι στην αποθήκη της Rough Trade παραμένει μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου.
Σχετικό θέμα