ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄
ΜΕΡΟΣ 2ΟΝ
Και συνεχίζουμε, αγαπητοί φίλοι.
Αυτή τη φορά, πήγα και επισκέφτηκα έναν ανταγωνιστή του Chad, τον Ιεροκλή απο την Flou-Flee Δισκογραφική ΕΠΕ. Ήθελα να δώ όσα μπορούσα περισσότερα, να κατανοήσω γιατί ο φίλος Νίκος (βλ. «Ιστορίες για Φαντάσματα, μέρος 7ο, part-αλλιώς α΄και β΄) έκανε τόσες μανούβρες στην αναζήτηση της καταξίωσης. Το πήρα κάπως πατριωτικά.
Ο Ιεροκλής ζεί και εργάζεται στην Αθήνα.
Αυτός ήταν ο μόνος που δεν ταράχτηκε μόλις με είδε. Δείτε πώς ξεκίνησε η κουβέντα...
Ιεροκλής: (με σίγουρο χαμόγελο) «Ωστε εσύ είσαι το Φάντασμα;... Έχω ακούσει για σένα...»
Φ.: «Η φήμη μου προηγείται βλέπω...» (ελαφρό ρεύμα αέρα διαπέρασε το δωμάτιο...)
Ιεροκλής: «Κάτσε. Μια και σε περίμενα, έχω κι εγώ να σου πώ...»
Φ.: «Ακούω...»
Ιεροκλής: «Κατ’αρχήν ήταν λάθος να πάς στον Chad. Αυτός είναι λίγο αρτηριοσκληρωτικός. Δίνει κακή εικόνα της πιάτσας. Ανήκει στην παλιά φρουρά του επαγγέλματος. Αυτά είναι ξεπερασμένα...»
Φ.: «Α, ναι;... Γιατί εμένα αλλιώς μου φάνηκε...»
Ιεροκλής: «Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Τί είναι μια δισκογραφική εταιρία; Σε τί αποσκοπεί; Τι προσφέρει, και τέλος, τι κερδίζει; (χαμογελά με σιγουριά καθηγητή)
Συνήθως αυτοί που ξεκινούν εταιρίες, είναι ή υπήρξαν κάποτε φανς, ή μουσικοί. ΛΑΘΟΣ! Όταν αποφασίσεις να γίνεις επιχειρηματίας, αυτά πάνε στο ντουλάπι. Ο Chad ανήκει σε αυτούς, που απο χίπηδες έγιναν καπιτάλες του αισχίστου είδους. Είναι αναγνωρίσιμος μιζερούλης.
Κατα τη γνώμη μου, μόνο αν αγαπάς τον τομέα γίνεσαι μουσικός επιχειρηματίας. Κατανοητό;»
Φ.: «Για προχώρα.»
Ιεροκλής: «Μια εταιρία, είτε δισκογραφική, είτε εισάγει ντομάτες, είτε παρασκευάζει τούβλα, ή χαρτιά γραφείου, είναι πρωτίστως ‘εταιρία’. Είναι ένα μικρό, αυτόνομο χρηματιστήριο. Δεν κάνει θελήματα, ούτε αραδιάζει αμπελοφιλοσοφίες τύπου ‘πίστη’, ‘ταυτότητα’, και άλλα φαιδρά για να δείχνει Δαλαϊλάμας της μουσικής βιομηχανίας. Μια δισκογραφική εταιρία και κυρίως ο ιδρυτής της, πρέπει να γνωρίζει κατ’αρχήν το αντικείμενό του. Να είναι διαβασμένος. Να ξέρει πώς να ακούει, και δυστυχώς, στην Ελλάδα, οι περισσότεροι παραγωγοί δεν ξέρουν να ακούνε, ή ακούνε με λάθος αφτιά...
Αλλά πέραν αυτού.
Μια εταιρία βάζει και πρέπει να βγάλει λεφτά. Το προϊόν είναι η μουσική, και ο ‘καλλιεργητής’ είναι ο καλλιτέχνης. Καλός καλλιτέχνης, σημαίνει καλό προϊόν. Καλή επένδυση. Μπορεί όχι άμεσα, όχι τώρα, μπορεί σε πέντε χρόνια. Σε δέκα. Αύριο. Η αγορά δείχνει την κατεύθυνση.»
Φ.: «Μα η αγορά κατευθύνεται... απο εσάς!»
Ιεροκλής: «Λάθος! Απο τα ΜΜΕ κατευθύνεται. Αλλά θα φτάσω και εκεί.
Πολλοί συνάδελφοι πιστεύουν οτι ανοίγοντας μια εταιρία θα κάνουν το χόμπυ τους προσοδοφόρο. Λάθος και πάλι.
ΔΕΝ κάνεις χόμπυ, όταν βάζεις κεφάλαιο. Κι όσοι το βλέπουν έτσι, κάνουν παρέα με τον Chad. Όταν κάνεις μια δισκογραφική εταιρία, προσβλέπεις σε πολλά περισσότερα, απο την απλή ‘μούρη’. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απο την αρχή.
Σαν νεόκοπος διευθύνων, πρέπει να παρακολουθείς την αγορά. Κι όταν λέμε παρακολουθείς, δεν εννοούμε τα ‘κασέρια’, αλλά όλες τις τάσεις, μπρός και πίσω, πάνω και κάτω. Επιτυχία δεν είναι μονάχα να ‘κονομήσεις’, αλλά και να βρείς το ατού που θα σε κάνει δυνατό χαρτί στην αγορά.
Μπορεί να χάσεις λεφτά, ή να νομίζεις οτι χάνεις. Και αυτά τα λεφτά, να σου αποδώσουν αξία μετά απο τρία, ή τέσσερα χρόνια καλής και εντατικής δουλειάς. Αυτό, τύποι σαν τον Chad, το γράφουν κανονικά...
Και μετά αραδιάζουν αρλούμπες τύπου ‘ιδέα και συνοχή’ για να λασπώνουν. Τα γκρούπ δε φταίνε σε τίποτε!»
Φ.: «Δηλαδή;»
Ιεροκλής: «Είναι απλό: ο καλλιτέχνης είναι ο παραγωγός-προϊόν. Εσύ, ως επιχειρηματίας, πρέπει να δείς αν αυτό το προϊόν, όχι μόνο μπορεί να πουλήσει, αλλά και πότε αυτό θα γίνει. Δεν κάνεις ανούσια κηρύγματα. Έχει περιθώρια βελτίωσης; Έχει φρεσκάδα; Ο κόσμος έχει τάση-ανάγκη να ακούσει κάτι τέτοιο; Τα βάζεις κάτω, τα υπολογίζεις.
Υπολογίζεις τα λεφτά.
Αν σκέφτεσαι οτι θές να πάρεις LEXUS τον άλλο μήνα, καλύτερα άσ’το, και παράτα τα.
Αν όχι, φτιάξε τη σκακιέρα σου. Πλησίασε τον κόσμο των γκρούπ. Αν κάθεσαι στο γραφείο σου και βαράς μόνο παραγγελίες για τον επόμενο δίσκο των A-HA, είσαι απλώς παροχέας υπηρεσιών. Τελεία.
Ακολούθως κάνε επαφές. Μίλα με τα γκρούπ. Μίλα με τους μαγαζάτορες. Άκου. Βλέπε. Τα πάντα. Φέρνε ντέμο στο γραφείο σου, ακόμη κι αν δεν σου έχουν αποσταλεί, ή αν δεν ήρθε η παρέα των ΒουΠου ή ΔουΠου, ή δεν ξέρω τι άλλη βλακεία σκέφτηκε ο Chad, και άκου τα. Ξανά και ξανά.
Ίντερνετ... μεγάλο εργαλείο. Δες πώς κινούνται οι κριτικές. Ποιοί παρουσιάζουν, τί. Πού. Πώς.
Και μελέτα τις κινήσεις σου.»
Φ.: «Πόσα συγκροτήματα έχεις προωθήσει, Ιεροκλή;... Γιατί καλά ακούγονται όλα αυτά...»
Ιεροκλής: «Έχω κάνει δυο συγκροτήματα απο την αρχή, με πλήρη κάλυψη συμβολαίου. Συν άλλα τέσσερα με μερική, δηλαδή, τα παιδιά μου έφεραν ένα καλό ντέμο, το έκαναν remaster και εγώ το προώθησα. Δεν το παίζω μέγας και τρανός. Αυτά μπορώ, αυτά κάνω, αλλα να είσαι βέβαιος: Δεν κοροϊδεύω τον κόσμο. Ούτε αυτούς που παίζουν, ούτε αυτούς που ακούν.»
Φ.: «Απο πωλήσεις;»
Ιεροκλής: «Πεσμένα πράγματα, αλλά δεν το βάζω κάτω. Οι ‘Richie Bitches’ και ο ‘Άσσος Καρέ’, έχουν προοπτική. Προσπαθώ να τους πείσω να αποκτήσουν management, για να κλείσουμε προώθηση στην Ευρώπη...»
Φ.: «Γιατί δεν το κάνεις εσύ;...»
Ιεροκλής: «Εμένα, άλλη είναι η δουλειά μου. Όχι το management.
Έχω βαρεθεί ειλικρινά, να ακούω τύπους σαν τον Chad, να κομπάζουν σα χαζοί οτι προμοτάρουν καλλιτέχνες, την ώρα που κάθονται και τρώνε πίτσες αραχτοί στο γραφείο τους, διαβάζοντας τον ‘Επενδυτή’.
Ο manager είναι απαραίτητος αν πρέπει να σπρώξεις κάποιον. Δεν είναι δουλειά της δισκογραφικής να το κάνει.»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι απο http://en.wikipedia.org/wiki/Adam_Smith , http://www.sovereign-publications.com/ceo-art.htm , http://www.livenation.com/artist/staind-tickets , http://www.hitquarters.com/index.php3?page=intrview/2009/June8_1_19_9.html )
ΜΕΡΟΣ 2ΟΝ
Και συνεχίζουμε, αγαπητοί φίλοι.
Αυτή τη φορά, πήγα και επισκέφτηκα έναν ανταγωνιστή του Chad, τον Ιεροκλή απο την Flou-Flee Δισκογραφική ΕΠΕ. Ήθελα να δώ όσα μπορούσα περισσότερα, να κατανοήσω γιατί ο φίλος Νίκος (βλ. «Ιστορίες για Φαντάσματα, μέρος 7ο, part-αλλιώς α΄και β΄) έκανε τόσες μανούβρες στην αναζήτηση της καταξίωσης. Το πήρα κάπως πατριωτικά.
Ο Ιεροκλής ζεί και εργάζεται στην Αθήνα.
Αυτός ήταν ο μόνος που δεν ταράχτηκε μόλις με είδε. Δείτε πώς ξεκίνησε η κουβέντα...
Ιεροκλής: (με σίγουρο χαμόγελο) «Ωστε εσύ είσαι το Φάντασμα;... Έχω ακούσει για σένα...»
Φ.: «Η φήμη μου προηγείται βλέπω...» (ελαφρό ρεύμα αέρα διαπέρασε το δωμάτιο...)
Ιεροκλής: «Κάτσε. Μια και σε περίμενα, έχω κι εγώ να σου πώ...»
Φ.: «Ακούω...»
Ιεροκλής: «Κατ’αρχήν ήταν λάθος να πάς στον Chad. Αυτός είναι λίγο αρτηριοσκληρωτικός. Δίνει κακή εικόνα της πιάτσας. Ανήκει στην παλιά φρουρά του επαγγέλματος. Αυτά είναι ξεπερασμένα...»
Φ.: «Α, ναι;... Γιατί εμένα αλλιώς μου φάνηκε...»
Ιεροκλής: «Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. Τί είναι μια δισκογραφική εταιρία; Σε τί αποσκοπεί; Τι προσφέρει, και τέλος, τι κερδίζει; (χαμογελά με σιγουριά καθηγητή)
Συνήθως αυτοί που ξεκινούν εταιρίες, είναι ή υπήρξαν κάποτε φανς, ή μουσικοί. ΛΑΘΟΣ! Όταν αποφασίσεις να γίνεις επιχειρηματίας, αυτά πάνε στο ντουλάπι. Ο Chad ανήκει σε αυτούς, που απο χίπηδες έγιναν καπιτάλες του αισχίστου είδους. Είναι αναγνωρίσιμος μιζερούλης.
Κατα τη γνώμη μου, μόνο αν αγαπάς τον τομέα γίνεσαι μουσικός επιχειρηματίας. Κατανοητό;»
Φ.: «Για προχώρα.»
Ιεροκλής: «Μια εταιρία, είτε δισκογραφική, είτε εισάγει ντομάτες, είτε παρασκευάζει τούβλα, ή χαρτιά γραφείου, είναι πρωτίστως ‘εταιρία’. Είναι ένα μικρό, αυτόνομο χρηματιστήριο. Δεν κάνει θελήματα, ούτε αραδιάζει αμπελοφιλοσοφίες τύπου ‘πίστη’, ‘ταυτότητα’, και άλλα φαιδρά για να δείχνει Δαλαϊλάμας της μουσικής βιομηχανίας. Μια δισκογραφική εταιρία και κυρίως ο ιδρυτής της, πρέπει να γνωρίζει κατ’αρχήν το αντικείμενό του. Να είναι διαβασμένος. Να ξέρει πώς να ακούει, και δυστυχώς, στην Ελλάδα, οι περισσότεροι παραγωγοί δεν ξέρουν να ακούνε, ή ακούνε με λάθος αφτιά...
Αλλά πέραν αυτού.
Μια εταιρία βάζει και πρέπει να βγάλει λεφτά. Το προϊόν είναι η μουσική, και ο ‘καλλιεργητής’ είναι ο καλλιτέχνης. Καλός καλλιτέχνης, σημαίνει καλό προϊόν. Καλή επένδυση. Μπορεί όχι άμεσα, όχι τώρα, μπορεί σε πέντε χρόνια. Σε δέκα. Αύριο. Η αγορά δείχνει την κατεύθυνση.»
Φ.: «Μα η αγορά κατευθύνεται... απο εσάς!»
Ιεροκλής: «Λάθος! Απο τα ΜΜΕ κατευθύνεται. Αλλά θα φτάσω και εκεί.
Πολλοί συνάδελφοι πιστεύουν οτι ανοίγοντας μια εταιρία θα κάνουν το χόμπυ τους προσοδοφόρο. Λάθος και πάλι.
ΔΕΝ κάνεις χόμπυ, όταν βάζεις κεφάλαιο. Κι όσοι το βλέπουν έτσι, κάνουν παρέα με τον Chad. Όταν κάνεις μια δισκογραφική εταιρία, προσβλέπεις σε πολλά περισσότερα, απο την απλή ‘μούρη’. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα απο την αρχή.
Σαν νεόκοπος διευθύνων, πρέπει να παρακολουθείς την αγορά. Κι όταν λέμε παρακολουθείς, δεν εννοούμε τα ‘κασέρια’, αλλά όλες τις τάσεις, μπρός και πίσω, πάνω και κάτω. Επιτυχία δεν είναι μονάχα να ‘κονομήσεις’, αλλά και να βρείς το ατού που θα σε κάνει δυνατό χαρτί στην αγορά.
Μπορεί να χάσεις λεφτά, ή να νομίζεις οτι χάνεις. Και αυτά τα λεφτά, να σου αποδώσουν αξία μετά απο τρία, ή τέσσερα χρόνια καλής και εντατικής δουλειάς. Αυτό, τύποι σαν τον Chad, το γράφουν κανονικά...
Και μετά αραδιάζουν αρλούμπες τύπου ‘ιδέα και συνοχή’ για να λασπώνουν. Τα γκρούπ δε φταίνε σε τίποτε!»
Φ.: «Δηλαδή;»
Ιεροκλής: «Είναι απλό: ο καλλιτέχνης είναι ο παραγωγός-προϊόν. Εσύ, ως επιχειρηματίας, πρέπει να δείς αν αυτό το προϊόν, όχι μόνο μπορεί να πουλήσει, αλλά και πότε αυτό θα γίνει. Δεν κάνεις ανούσια κηρύγματα. Έχει περιθώρια βελτίωσης; Έχει φρεσκάδα; Ο κόσμος έχει τάση-ανάγκη να ακούσει κάτι τέτοιο; Τα βάζεις κάτω, τα υπολογίζεις.
Υπολογίζεις τα λεφτά.
Αν σκέφτεσαι οτι θές να πάρεις LEXUS τον άλλο μήνα, καλύτερα άσ’το, και παράτα τα.
Αν όχι, φτιάξε τη σκακιέρα σου. Πλησίασε τον κόσμο των γκρούπ. Αν κάθεσαι στο γραφείο σου και βαράς μόνο παραγγελίες για τον επόμενο δίσκο των A-HA, είσαι απλώς παροχέας υπηρεσιών. Τελεία.
Ακολούθως κάνε επαφές. Μίλα με τα γκρούπ. Μίλα με τους μαγαζάτορες. Άκου. Βλέπε. Τα πάντα. Φέρνε ντέμο στο γραφείο σου, ακόμη κι αν δεν σου έχουν αποσταλεί, ή αν δεν ήρθε η παρέα των ΒουΠου ή ΔουΠου, ή δεν ξέρω τι άλλη βλακεία σκέφτηκε ο Chad, και άκου τα. Ξανά και ξανά.
Ίντερνετ... μεγάλο εργαλείο. Δες πώς κινούνται οι κριτικές. Ποιοί παρουσιάζουν, τί. Πού. Πώς.
Και μελέτα τις κινήσεις σου.»
Φ.: «Πόσα συγκροτήματα έχεις προωθήσει, Ιεροκλή;... Γιατί καλά ακούγονται όλα αυτά...»
Ιεροκλής: «Έχω κάνει δυο συγκροτήματα απο την αρχή, με πλήρη κάλυψη συμβολαίου. Συν άλλα τέσσερα με μερική, δηλαδή, τα παιδιά μου έφεραν ένα καλό ντέμο, το έκαναν remaster και εγώ το προώθησα. Δεν το παίζω μέγας και τρανός. Αυτά μπορώ, αυτά κάνω, αλλα να είσαι βέβαιος: Δεν κοροϊδεύω τον κόσμο. Ούτε αυτούς που παίζουν, ούτε αυτούς που ακούν.»
Φ.: «Απο πωλήσεις;»
Ιεροκλής: «Πεσμένα πράγματα, αλλά δεν το βάζω κάτω. Οι ‘Richie Bitches’ και ο ‘Άσσος Καρέ’, έχουν προοπτική. Προσπαθώ να τους πείσω να αποκτήσουν management, για να κλείσουμε προώθηση στην Ευρώπη...»
Φ.: «Γιατί δεν το κάνεις εσύ;...»
Ιεροκλής: «Εμένα, άλλη είναι η δουλειά μου. Όχι το management.
Έχω βαρεθεί ειλικρινά, να ακούω τύπους σαν τον Chad, να κομπάζουν σα χαζοί οτι προμοτάρουν καλλιτέχνες, την ώρα που κάθονται και τρώνε πίτσες αραχτοί στο γραφείο τους, διαβάζοντας τον ‘Επενδυτή’.
Ο manager είναι απαραίτητος αν πρέπει να σπρώξεις κάποιον. Δεν είναι δουλειά της δισκογραφικής να το κάνει.»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι απο http://en.wikipedia.org/wiki/Adam_Smith , http://www.sovereign-publications.com/ceo-art.htm , http://www.livenation.com/artist/staind-tickets , http://www.hitquarters.com/index.php3?page=intrview/2009/June8_1_19_9.html )
Σχετικό θέμα