Είναι σίγουρα στα καλύτερα albums της περασμένης χρονιάς. Έντιμο, μεστό και με μια υπόγεια ορμή που σε κάνει να ξεχνάς τον χρόνο και να βυθίζεσαι μέσα του. Έτσι απλά. Περίφημη δουλειά όντως... Η επιστροφή του Dan Stuart (για χρόνια βέβαια στον πυρήνα των φοβερών Green On Red) ήταν η αφορμή για μια συνέντευξη μαζί του και το μόνο που έχω να πω είναι πως εύχομαι να δούμε τους SLUMMERS στην Αθήνα με τη νέα χρονιά, ώστε να απολαύσουμε το 'Love Of The Amateur' από κοντά. Μη χάσετε αυτό το album. Έχει ψυχή όσο λίγα.
1/Πρώτα απ’ όλα Dan πες μου λεπτομέρειες για τους THE SLUMMERS και το νέο σας άλμπουμ 'Love of the amateur'..Είναι πολύ ωραία που σε έχουμε πάλι ξερεις…και είναι αλήθεια ένα πολύ καλό άλμπουμ.
Οι The Slummers είναι ένας σύλλογος ερασιτεχνών με την κλασική του έννοια. Εγώ και ο JD Foster γράφουμε τα τραγούδια και ο Αntonio Gramentieri και ο Diego Sapignoli από την Ιταλία μας βοηθούν στο να τα εκτελέσουμε μαζί με τον Adrian Olsen. Ο Antonio έκανε την παραγωγή δίνοντάς του ένα Ευρωπαϊκό vibe. Θέλαμε να γίνουμε αόρατοι ξανά στο όνομα του πάθους και της ομορφιάς αν και μπορώ να ακουστώ λίγο εξεζητημένος..
2/Δουλεύεις κάποιο νέο project ή κάτι (σαν σόλο άλμπουμ) για την νέα χρονιά;Ετοιμάσαμε ένα νέο δίσκο των Slummers τον Αύγουστο που μας πέρασε, πριν μετακομίσω στην Oaxaca, στο Mexico. Τιτλοφορείται "Love Will Kill You" για προφανείς λόγους και αυτό που χρειάζεται τώρα είναι η τελική του μίξη. Την παραγωγή έκανε ο παλιός μου band mate στους Green on Red , o Jack Waterson και έφερε στον δίσκο μια πολύ αθώα αισθητική. Θα θέλαμε να φέρουμε έναν μυθιστοριογράφο να κάνει την παραγωγή στο επόμενο ίσως τον George Pelecanos...
3/Μπορείς να μου πεις αλήθεια πως νιώθεις σήμερα για το παρελθόν Dan; Πίσω στις πρώτες μέρες με τους GREEN ON RED;
Οι Green On Red διένυσαν μια πολύ γοητευτική ζωή…ήταν στην πραγματικότητα δύο μπάντες, η πρώιμη punk μπάντα και η μετέπειτα «στούντιο» μπάντα. Αγαπώ όλους τους αδερφούς μου από τους «αληθινούς» Green on Red και θεωρώ ότι ίσως οι μισοί δίσκοι από αυτούς που κάναμε έχουν ένα είδος ποιότητας..οι υπόλοιποι ήταν καθαρή τρέλα αλλά αυτό ήταν που είχε και ενδιαφέρον.
4/ Υπάρχει καμία πιθανότητα κάποιας επανένωσης ή κάτι τέτοιο στο μέλλον; Τι νομίζεις;
Λοιπόν διασκεδάσαμε τότε, πότε ήταν; Το 2006; Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να γίνεται μόνο μια φορά αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Πήραμε μια έξυπνη απόφαση να μην ηχογραφήσουμε πια παρόλο που εγώ ήθελα να γράψουμε ένα σωρό τραγούδια που είχα εκείνο τον καιρό...πολλά από αυτά μετά κατέληξαν στον δίσκο του 2007 με τίτλο "Cast Iron Soul".
5/Και δουλεύοντας με τον JD Foster..; Ήταν κάτι νέο (αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο) ίσως; Ένας νέος δρόμος ; Μερικές φορές ξεχνάω πόσο καιρό γνωρίζω τον JD … παλιότερα έκανε την παραγωγή στα demos των Green On Red και τα οποία ήταν καλύτερα από ότι τελικά κατέληγαν στους δίσκους. Για τους The Slummers, λάτρευα να τον ενθαρρύνω να τραγουδήσει και να πάρει στα σοβαρά το ότι παίζει κιθάρα. Έχει αυτή την Dixie Florida ψυχή. Είναι αστείο, κανένας από τους δυο μας δεν θέλει να είναι κοντά στο στούντιο όταν είναι η ώρα της μίξης... θέλουμε οι άνθρωποι να κάνουν το δικό τους κομμάτι και να το πηγαίνουν σε ένα άλλο επίπεδο. Μας ενδιαφέρει πολύ να μην μας νοιάζει.
6/ΟK, λοιπόν ορίστε μερικά ονόματα…Μπορείς να μου πεις 2-3 λέξεις για το καθένα ; Γρήγορα και από την καρδιά σου (γέλια): RAIN PARADE, DREAM SYNDICATE, OPAL, VIOLENT FEMMES
Rain Parade: ο David Roback ιδιότροπη ιδιοφυία, Dream Syndicate: Μαλακό groove, Opal: sexy μάνα Γή, Violent Femmes: υπερεκτιμημένοι και υποτιμημένοι.
7/Και ο αγαπημένος σου δίσκος για το 2010 Dan;
Ε, πάρα πολλοί για να τους μετρήσω, είδα πολλές μπάντες το περασμένο καλοκαίρι στην Νέα Υόρκη..δυο αγαπημένες Live μπάντες που είδα ήταν οι Avi Buffalo και οι Free Energy αλλά η καλύτερη συναυλία ήταν του Jimmy Webb στην αίθουσα του Stuyvesant High School. Όλοι αυτοί οι μαύροι τύποι του βορρά ήρθαν στον νότο να παρακολουθήσουν τον ιδιοφυή τραγουδοποιό από την from Oklahoma...
8/Και κλείνοντας την συνέντευξη..Κάποιες αναμνήσεις από την Αθήνα;
Απλά εύχομαι να μην είχα καταστρέψει μια κιθάρα Gretsch Chet Atkins εκεί στην σκηνή πολλά χρόνια πριν και ότι ανυπομονώ να βρεθώ πίσω σε μια από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις στον κόσμο. Μην την κάψετε πριν έρθω…
Ευχαριστώ πολύ Dan!
Δημήτρης Αντωνόπουλος