1. Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη – Υπόγεια Ρεύματα (1994)Ο πρώτος δίσκος των Υπογείων Ρευμάτων ήρθε σχεδόν 2 χρόνια μετά τη δημιουργία του γκρουπ. Εκδόθηκε από την Έβδομη Διάσταση, αφού ο μάνατζέρ τους και παραγωγός του Μελωδία FM, Δημήτρης Χατζόπουλος, είχε παρουσιάσει στην εταιρεία ένα ντέμο τους. Οι Γρηγόρης Κλιούμης (κιθάρα, φωνή), Κώστας Κόντοβας (πλήκτρα, φωνή), Γιάννης Κυριάκος (μπάσο, φωνή), Δημήτρης Αργύρης (κιθάρα) και Παναγιώτης Μεταλληνός (τύμπανα) έθεσαν σε αυτό το πρώτο βήμα τους τις βάσεις για μια πορεία η οποία έμελλε να είναι μακρά, έστω κι αν δεν θα τη ζούσαν όλοι μαζί. Ηλεκτρικές και ακουστικές μπαλάντες, , μπλουζ πινελιές και ποιητική διάθεση είναι τα κύρια στοιχεία αυτής της πρώτης «προσωπογραφίας» του συγκροτήματος – παρουσιάζονται μέσα από 12 δικές τους συνθέσεις, με δύο απ’ αυτές να αποτελούν μελοποιήσεις ποιημάτων του Κώστα Καρυωτάκη και του Jorge Luis Borges. Το εναρκτήριο Μ’ Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά πέρασε γρήγορα σε ένα μεγάλο ακροατήριο, μαζί με τα Κοιτάς Μακριά και Σαν Φως, ενώ συνολικά ο δίσκος αποπνέει ακόμα και σήμερα μια γοητευτική «ερασιτεχνικότητα»...
2. Second Hand – Night On Earth (2008)
Η παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ της μουσικής κολεκτίβας των Night On Earth, δύο σχεδόν χρόνια μετά το τιτλοφορημένο με το όνομά τους ντεμπούτο τους, φέρει την υπογραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του γκρουπ για μια σειρά από διασκευές σε τραγούδια του Λαρισαίου τραγουδοποιού – διασκευές με την πραγματική, όμως, έννοια της λέξης. Που σημαίνει ότι σε πολλές περιπτώσεις τα κομμάτια αλλάζουν δραστικά, αποδομούνται, χάνουν ακόμα και την «πατρική» τους γλώσσα. Ο ήχος των Night On Earth αποτελείται από πολλές συνιστώσες – τζαζ, τριπ-χοπ, σινεματικές ατμόσφαιρες, ηλεκτρισμός, πιανιστικές-πληκτρονικές ακροβασίες, έγχορδα και κρουστά όργανα αλλά και η ιδιαίτερη φωνή και ερμηνευτική προσέγγιση της Σοφίας Σαρρή – κι εδώ όλα αυτά τα στοιχεία συνυπάρχουν και χρησιμοποιούνται αναλόγως και καταλλήλως. Το αποτέλεσμα δικαιώνει όχι μόνο τους ίδιους αλλά και τον Παπακωνσταντίνου που δέχτηκε να παίξει το παιχνίδι τους. Και, τελικά, αυτό το αποτέλεσμα, παρά τις όποιες ενστάσεις ή αστοχίες, δεν αντανακλά απλά μια «ανασκευή» αλλά μια πραγματική δημιουργία.
3. Fiction – Lumiere Brother (2009)Το ντεμπούτο άλμπουμ του Lumiere Brother (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Θανάση Χριστοδούλου) αποτελεί ένα πολύ όμορφο και ενίοτε απολαυστικό ηχογράφημα και περιέχει 13 αγγλόφωνα τραγούδια και ένα σύντομο ορχηστρικό. Το στοίχημα εδώ ήταν το στήσιμο του ήχου να καταστήσει άχρηστη την κιθάρα – και επετεύχθη, χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Πιάνο, πλήκτρα, ακορντεόν, μεταλλόφωνο, μπάσο, κρουστά και γλυκά γυναικεία φωνητικά φτιάχνουν ένα πεδίο που παντρεύει τους Beatles, τους ELO και τους Simon & Garfankel με τις κινηματογραφικές μουσικές του Danny Elfman αλλά και το ύφος μουσικών όπως ο Debussy και ο Satie. Οι μελωδίες έχουν «ψωμί», οι στίχοι «κινηματογραφούν» και τελικά τα τραγούδια λειτουργούν ως σύνολο αλλά και μεμονωμένα. Τα Phonographs, Fast Backwards, Photos On The Wall και Kate’s Summer είναι μερικές από τις στιγμές που ξεχωρίζουν και που καθιστούν ουσιαστικά «άχρηστη» την πληροφορία ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον αδερφό της Monika…
Και ο κούκος...
4. Blur – Blur (1997)
Συνήθως, όταν ένας καλλιτέχνης ή ένα συγκρότημα τιτλοφορεί το νέο του άλμπουμ με το όνομά του, το κάνει για να ξανασυστηθεί στο κοινό και να δηλώσει ότι αλλάζει ήχο ή κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το πέμπτο στούντιο άλμπουμ των Blur. Οι οποίοι εδώ απομακρύνονται αισθητά από το britpop παρελθόν τους και ανοίγονται σε έναν σαφώς ευρύτερο ωκεανό οδηγούμενοι από μια κάπως lo-fi αισθητική και με καράβι το εναλλακτικό ροκ – υπό τις πιέσεις του κιθαρίστα τους, Graham Coxon. Όλα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι το γκρουπ χάνει την επαφή του με τη μελωδικότητα και τη στιχουργική οξυδέρκεια - στοιχεία που ήταν πάντα τα ατού τους - αλλά σίγουρα σηματοδοτούν μια δεύτερη φάση στην πορεία τους. Με το Song 2 έσπασαν επιτέλους την αμερικανική αγορά, με τους ηχητικούς πειραματισμούς τους έπεισαν για τα βαθιά καλλιτεχνικά τους κίνητρα και με τραγούδια όπως τα Beetlebum, You’re So Great, Death Of A Party, Look Inside America και Strange News From Another Star έδειξαν ότι μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να ξεγράψουν το όνομα Blur από το διεθνές μουσικό στερέωμα – όπως και έγινε τελικά...