Στη στήλη «Πιάσε 10» μετράμε 10 τραγούδια ενός σημαντικού καλλιτέχνη ή συγκροτήματος μαζί με έναν απολογισμό της καριέρας του - της έως σήμερα καριέρας του, καθώς δε στοχεύουμε να ετοιμάζουμε μόνο επικήδειους. Σήμερα ο αγαπημένος τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς, με αφορμή τις μουσικές παραστάσεις του «Τραγούδια του Πεζοδρομίου» στο Κύτταρο και με αιτία τη μοναδικότητά του ως καλλιτέχνη.
Τι είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς για μένα; Είναι σίγουρα το χαμόγελο στα χείλη και η κραυγή χαράς της κόρης μου, όταν ακούει τη φωνή του στο «Ελεφαντάκι» και ο «Μπάσταρδος»... ήχος κλήσης της γυναίκας μου. Ναι τον ακούω κάθε μέρα με αυτό τον τρόπο, αλλά σ' αυτή την ερώτηση, θα μου επιτρέψεις να σου γράψω άλλες εικόνες, που έρχονται στο μυαλό μου για τον Φοίβο.
Με κερδίζει η απλότητα και αμεσότητα του, το ότι είναι άγαρμπος στις κινήσεις του και μερικές φορές δεν έχει ρυθμό, όταν πάει να χορέψει.
Με γοητεύει η έμπνευση που έχει να δοκιμάζει συνεχώς νέες παραστάσεις με διαφορετικό θέμα και συντελεστές, ακόμα κι αν σε καθεμία από αυτές υπάρχουν κάποιοι σταθεροί «παίκτες» - συνεργάτες.
Μου αρέσει που σ' αυτές τις παραστάσεις βγάζει τον εαυτό του, «ξεγυμνώνεται», εκτίθεται, μας δίνει και τα θετικά στοιχεία του και τ' αρνητικά.
Με κερδίζει που δεν πατάει σε συννεφάκια και γνωρίζει όταν κάποιες από τις ιδέες του δεν έχουν πετύχει. Άλλωστε, μόνο αν αποτύχεις, θα καταφέρεις κάποια στιγμή να βρεις την επιτυχία...
Μου αρέσει που είναι «γήϊνος» και χωρίς στόμφο και τυμπανοκρουσίες, έχει γράψει μερικές πολύ όμορφες μελωδίες και στιχάκια.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ένας άνθρωπος του σήμερα, αλλά και του χθες. Τροφοδοτείται από τις συνεχείς ανησυχίες του και καταφέρνει να είναι επίκαιρος και μάλιστα να θεωρείται «φρέσκος», ακόμη κι αν κουβαλάει πολλά χρόνια στο χώρο. Σε κάποιο βαθμό είναι «φρέσκος», όπως οι Radiohead, αλλά θα μου επιτρέψει, αυτοί να είναι οι αγαπημένοι μου. Τον Φοίβο τον αφήνω στην κόρη μου και την αγαπημένη Σοφία Περακάκη, αλλά τον έχω και μέσα μου σε κάποιο βαθμό, ακόμη κι αν δεν είναι στον ήχο κλήσης μου...
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους:]
Η αυθεντικότητα είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του, που με έκαναν να τον ξεχωρίσω και να τον αγαπήσω μέσα από την πάροδο των χρόνων, ενώ το ταλέντο του να κάνει τραγούδια την ίδια μας την καθημερινότητα, δοσμένη υπό ένα ποιητικό πρίσμα, είναι μοναδικό και, συνάμα, ανακουφιστικό.
Μέσα στα τραγούδια του μπορείς να βρεις τον εαυτό σου σε ποικίλες εκδοχές: να περπατά στο κέντρο της Αθήνας, να ερωτεύεται, να νοσταλγεί, να χαζεύει, να απογοητεύεται, να διασκεδάζει, να ονειρεύεται, να βολτάρει στο Θησείο, να μελαγχολεί, να κάνει γκάφες, να αυτοσαρκάζεται, να ζει.
Με ύφος και καρδιά μικρού παιδιού, με σκέψη και ενσυναίσθηση σοφού, ο Φοίβος Δεληβοριάς καταφέρνει τόσο μέσα από τα τραγούδια του, όσο και πάνω στη σκηνή, να σε κάνει να τον αισθανθείς φίλο σου. Η ζεστασιά, η οικειότητα και η επικοινωνία, τον καθιστούν εξ αρχής χαρισματικό.
Εάν προσθέσεις σε αυτό την τέχνη του στίχου του και της μουσικής του, την ειλικρινή ερμηνεία του και την απίστευτη σκηνική του παρουσία, τότε η λέξη «χαρισματικός» δεν αρκεί. Τον Φοίβο μπορείς να τον φωνάζεις με το μικρό του όνομα, χωρίς να υπάρχει περίπτωση να τον μπερδέψεις με τον άλλον!
Τα τελευταία χρόνια τον παρακολουθώ ανελλιπώς και αυτό που αγαπώ και θαυμάζω είναι πως δεν επαναπαύεται, προσπαθώντας κάθε χρόνο να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, να συνεργαστεί με διαφορετικούς καλλιτέχνες, να πειραματιστεί, χωρίς να χάνει την ταυτότητά του και την προσωπικότητά του.
Η συνεχής του δίψα για αναζήτηση αποδεικνύει κάθε φορά πως μόνο σε καλό του βγαίνει και οι διαφορετικές παραστάσεις και δουλειές του, άλλες πολύ επιτυχημένες άλλες, ίσως, λιγότερο, είναι ένα από τα (πολλά) πράγματα που σίγουρα εκτιμάται, τόσο από εμένα, όσο και από πολύ κόσμο.
Από το «Καλοριφέρ» ως την «Αρμένικη Βίζιτα», από τον «Διπλοπαντρεμένο» μέχρι την «Ταράτσα» και από τον πρώτο του δίσκο έωςι τον πιο πρόσφατο, ο Φοίβος παραμένει πιστός στην αγάπη του για τη μουσική, στη λατρεία του προς το κοινό και στην εξαιρετική ικανότητά του να δικαιώνει τον εξής τίτλο: «ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της γενιάς του».
Τα 10 τραγούδια του που ξεχωρίσαμε:
1. Εκείνη (από τον δίσκο «Χάλια» του 1998)
2. Ο καθρέφτης (από τον δίσκο «Ο καθρέφτης» του 2003)
3. Η Κική κάθε βράδυ (από τον δίσκο «Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία» του 1995)
4. Αυτή που περνάει (από τον δίσκο «Ο καθρέφτης» του 2003)
5. Μπάσταρδος γιος (από τον δίσκο «Καλλιθέα» του 2015)
6. Η μπόσα νόβα του Ησαΐα (από τον δίσκο «Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία» του 1995)
7. Θέλω να σε ξεπεράσω (από τον δίσκο «Χάλια» του 1998)
8. Χάλια (Invitation Τo Τhe Βlues) (από τον δίσκο «Χάλια» του 1998)
9. Ένας σκύλος στο Κολωνάκι (από τον δίσκο «Χάλια» του 1998)
10. Κουνελάκι (από τον δίσκο «Καλλιθέα» του 2015)
Συμμετοχές/συνεργασίες:
1. Το ελεφαντάκι (από το δίσκο «Ο Τεμπέλης Δράκος Και Άλλες Ιστορίες» του Γιώργου Χατζηπιερή, του 2005)
2. Je suis bossu (από το δίσκο «Ο Δίσκος Που Διαφημίζετε» από τα Ημισκούμπρια, του 1997)
Επανεκτελέσεις:
1. Ο γλάρος (Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, από το δίσκο «Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά» του 2008)
2. Είμαι γυφτάκι (Στίχοι και μουσική: Τζίμης Πανούσης, από το δίσκο «Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά» του 2008))
Ψήφισαν οι: Ξενοφών Καράμπαλης, Παναγιώτα Κλεάνθους, Παρασκευή Τομα, Δημήτρης Καμπούρης, Βαγγέλης Γκρέκο, Χρήστος Μπεσίρης, Ορέστης Καζασίδης, Ελένη Ζαρκάδα, Δημήτρης Όρλης, Θωμάς Τζίτζης, Γιώργος Μπαλιώτης.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Μακρή.