Ως εισαγωγή...
Από τον Δημήτρη Όρλη
Από τον Πρόδρομο Doe:
Υπάρχει γκρίνια εκεί έξω για το πόσο συμβαδίζει η μουσική εξέλιξη στη χώρα μας με τη μουσική εξέλιξη στον υπόλοιπο κόσμο. Γκρίνια που την κατανοώ και που δεν τη θεωρώ άδικη.
Παρά τις εξαιρέσεις, στην Ελλάδα έχουμε κολλήσει στην ερωτική μπαλάντα (δεν θα πω έντεχνο, δεν θα πω έντεχνο), το μπουζούκι και τη σαχλή πλευρά της pop. Δεν υφίσταται καν κάποιο είδος ξεδιάντροπης αντιγραφής σε κάτι εξόφθαλμα εμπορικό που σαρώνει σε Αγγλία ή Αμερική. Παίζουμε με ασφάλεια να βγαίνει το μεροκάματο.
Για μένα, η φωτεινή πλευρά του τραγουδιού στην ημεδαπή, είναι ο στίχος. Και δε μιλάω μοναχά για το παρελθόν, τους ποιητές, τους ρηξικέλευθους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του '80 ή όσους επέλεξαν το rock ως ορμητήριο τη δεκαετία του ’90. Μιλάω για τους στίχους που εμφανίζονται από το 2000 και μετά. Ακόμα και σήμερα. Κι επειδή μ' αρέσει να παρουσιάζω αποδείξεις, αποφάσισα να κάνω αυτό το αφιέρωμα. Το ξεκίνησα για μένα, για να θυμηθώ την ομορφιά των λέξεων και τη δύναμή τους, αλλά κατέληξε να αφορά περισσότερους, οπότε... να το που ξεκινάει σε αυτή τη σελίδα. Και θα εκκινήσω με ό,τι πιο φρέσκο χρονικά έχω στη φαρέτρα μου.
Δεσποινίδες, κυρίες και κύριοι... ο ΛΕΞ.
ΛΕΞ - Vittorio
2ΧΧΧ [2018]
Ο ΛΕΞ είναι παλιός στο κουρμπέτι. Αυτό φαίνεται παράξενο μιας και η δουλειά
που παρουσίασε μέσα στο 2018 δεν έχει ίχνος κούρασης, δε μυρίζει ναφθαλίνη ή εκείνη την ενοχλητική μούχλα που αναδύουν οι λέξεις που αναμασιούνται.
Η στιχουργική του έχει εξέλιξη, φορτίζει με νεύρο την αστική ποίηση των Στέρεο Νόβα όπως την εξέφρασαν στους τρεις πρώτους δίσκους και την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα κάνοντάς τη να μυρίζει καμένο λάστιχο στο δρόμο και βενζίνη.
Ρουφιάνοι στα περίπτερα, λίτες στα λεωφορεία,
ξεχασμένοι χουντικοί μες στα συνοικιακά κουρεία.
Το παίρνω με τα πόδια κι όλο βρίσκω μπελάδες
τραγουδάω για τις χαμένες βδομάδες.
Εικονοκλάστης, ανακατεύει εκφράσεις του σήμερα και νεολογισμούς με
καθαρόαιμη λογοτεχνία, δεν φοβάται να αναμετρηθεί με όσα λέει κι αν κάπου πρέπει να παίξει και με τους κανόνες του είδους, να πουλήσει τη μαγκιά του και το πόσο «ζει τη φάση», γίνεται αρκούντως πειστικός.
Πριν κοιμηθούμε όλοι ευχόμαστε υγεία,
όχι άλλους φίλους μες στα νοσοκομεία.
Παράσιτα για την κοινωνία, μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία.
Εδώ δεν είναι σινεμά, που ξες εσύ απ' αυτά.
Κυκλοφορούμε μόνο με αστικά, ασθενοφόρα και περιπολικά.
Μακρινός συγγενής των Active Member, με δικό του όμως λεξιλόγιο και
μυθολογία, βάζει τη Θεσσαλονίκη στο κέντρο της θεματικής του και μετά απλώνει τα δίχτυα του σε κάθε πόλη, μικρή ή μεγάλη, που έχει μετατραπεί σε φυλακή για τους καταραμένους αυτού του κόσμου.
Εδώ οι ανθρώποι περπατάνε σκυφτοί,
τέντα τέντα μην τους πιάσει η βροχή,
ξεπαρκάρουνε τ' αμάξια τους μετά τη δουλειά
για να γυρίσουνε σ' ανθρώπους που δε νοιάζονται πια.
Ο πιτσιρίκος δε κοιμάται άμα δεν έχει να πιει
κι όταν γυρίζει απ' τα δεκάωρα όλο παραληρεί
της λέει «αγάπη μου εισ' η μια ο κόσμος μου είσαι 'συ
απλά υποσχέσου μου ποτέ μας να μη γίνουμε αυτοί».
Το Vittorio (εμπνευσμένο από το όνομα ενός εκ των βασικότερων εκπροσώπων του νεορεαλιστικού ιταλικού κινηματογράφου) δεν είναι το κείμενο ενός προφήτη που προβλέπει την καταστροφή. Είναι οι λέξεις ενός ανθρώπου που διάλεξε να γίνει το στόμα όσων θέλουν να ουρλιάξουν αλλά δεν έχουν φωνή. Είναι καταγραφή μιας πραγματικότητας αλλά και τσαμπουκάς ενός μικρού παιδιού που ασφυκτιά.
Είναι εφηβεία κι ενηλικίωση μαζί.
Διαβάστε επίσης
Το επόμενο άρθρο της σειράς. #2: Κόρε. Ύδρο. - Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία (2009)
Σχετικό θέμα