«Χαίρομαι πολύ που έχω καταφέρει να έχω ένα κοινό που συμμετέχει με μέτρο, χωρίς υπερβολές, και το νιώθω». Με αυτά τα λόγια του ίδιου του Αλκίνοου Ιωαννίδη επί σκηνής θα μπορούσε να συνοψιστεί η χθεσινή του εμφάνιση στη Μονή Λαζαριστών. Πριν ξεκινήσει η συναυλία είχα αμφιβολίες για τη συμμετοχή αυτή, θεωρώντας πως ένα κοινό στην πλειοψηφία του καθισμένο δύσκολα μπορεί να «επιστρέψει» ενέργεια στη σκηνή. Από την άλλη, σκεφτόμουν, μπορεί το ύφος αυτής της συναυλίας, με τον τραγουδιστή μόνο επί σκηνής να ακολουθεί την ανάγκη, όπως είπε, «επιστροφής στην πηγή και στη ρίζα της τραγουδοποιίας», να μην αποζητά οποιαδήποτε ανταπόδοση.
Αν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης - ή ο οποιοσδήποτε στη θέση του - έχει την ανάγκη να παίξει αυτά τα τραγούδια με αυτόν τον τρόπο, έχει σημασία αν το κοινό τραγουδά πίσω κάθε στίχο ή αφουγκράζεται αποκλειστικά δεκτικό; Αν ο κόσμος δείχνει τον πρέποντα σεβασμό στον καλλιτέχνη (και στους διπλανούς του), η ανάγκη του επί σκηνής θα έχει καλυφθεί, τουλάχιστον τυπικά, και πιθανότατα και των από κάτω. Όμως, πολύ συχνά αυτό δεν είναι αρκετό, για καμία από τις δύο μεριές. Η αμφίδρομη συμμετοχή και η κοινή δράση είναι που «απογειώνει» τις συναυλίες, και στη συναυλία της Τετάρτης Αλκίνοος και κοινό τα κατάφεραν. Μπορεί να μην «ήρθε ο Διόνυσος και μας φίλησε», όπως έχει πει κι ένας συνάδελφός του, αλλά η συγκίνηση μεταδόθηκε προς τα κάτω, και η χαρά με δόση έκπληξης φάνηκε όταν το ρεφρέν του «Ήταν Ανάγκη;» επέστρεψε ακέραιο προς τα πάνω. Κι η επιτυχία αυτή ήρθε χωρίς υπερβολές, χωρίς πυρσούς, χωρίς χορό, χωρίς αλκοόλ για πολλούς.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε τραγούδια από όλη την πορεία του, γνωστά, αγαπημένα, μαζί με κάποια λιγότερο δημοφιλή και άλλα δανεικά ομοτέχνων του. Ο Τζίμης Πανούσης («Νεοέλληνας»), ο Ορφέας Περίδης («Φεύγω»), ακόμα και ο Nick Cave μέσω Διονύση Σαββόπουλου («Άδεια Μου Αγκαλιά») βρήκαν τη θέση τους στις δύο ώρες της συναυλίας. Ανάμεσα και γύρω από αυτά ακούστηκαν αγαπημένα τραγούδια άλλων στην αρχή της πορείας του όπως το «Ζήνωνος» του Νίκου Ζούδιαρη, τα σχεδόν κλασικά πλέον «Παράκληση» και «Προσκυνητής» που ξεκίνησαν τη βραδιά, μέχρι και τα πιο πρόσφατά του, όπως το «Ο Τιμονιέρης». Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Αλκίνοου Ιωαννίδη ήταν το 2014 με τίτλο «Μικρή Βαλίτσα», ένα ωραίο και σημαντικό άλμπουμ, από το οποίο διάλεξε και την «Χατζιδακιάς», την εξαιρετική μελοποίηση στίχων του Νίκου Γκάτσου (που στο δίσκο ερμηνεύει μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη). Ούτε κουβέντα δεν αναφέρθηκε για κάτι καινούριο.
Όλα αυτά συνέβησαν καθώς άλλαζε από ακουστική σε κλασική κιθάρα και λαούτο, με κουβέντες εμφανώς δοκιμασμένες αλλά και ειλικρινώς αυθόρμητες να «γεμίζουν» τον χρόνο του κουρδίσματος, με μοναδική συνοδεία τα φώτα και τα ενδιαφέροντα σκηνικά. Σκηνικά που έμοιαζαν με τα εξώφυλλα πολλών δίσκων του, διόλου τυχαίο καθώς και τα δύο τα επιμελείται ο πατέρας του.
Χωρίς περιττά πέρα-δώθε, η βραδιά κορυφώθηκε με το «Πατρίδα», το «Δεν Μπορώ» και το «Κεμάλ», που ήρθε λίγο απότομα μετά τον Πανούση κατά παραγγελία του κοινού που είχε αφήσει τις καρέκλες και είχε πλησιάσει τη σκηνή. Δεν έλειψε το «Θεέ Μου Μεγαλοδύναμε» που επίσης ζητήθηκε, ούτε το «Κόκκιν' Αχείλι» που τραγουδήθηκε a capella από όλους. Το σπουδαίο κλείσιμο ήρθε, όμως, με τη γυμνή απόδοση του «Μικρή Βαλίτσα», μακριά από το μικρόφωνο, με φωνή ακέραια και πάθος που μαρτυρούσε και το σώμα.
Περίμενα να είναι ωραία, έχοντας να τον ακούσω ζωντανά από… πριν κουρευτεί, αλλά οι προσδοκίες μου ξεπεράστηκαν. Θα τον ξαναπρολάβω, ελπίζω, όσο έχει ακόμα μαλλιά.