Πατάς το play και… από τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα υποψιάζεσαι ότι κάτι έχει αλλάξει. Δέκα δεύτερα μετά, το έχεις επιβεβαιώσει. Έχουν σκάσει κάτι κιθάρες τόσο δυνατές και ογκώδεις που νομίζεις ότι θα εκραγούν τα ηχεία. Κι όταν λέμε όγκο εννοούμε ΟΓΚΟ. Δέκα Πάγκαλους μαζί ένα πράμα. Και ο Ζαξτεφάνου (ναι. Μία λέξη) είναι νευριασμένος.
Τι έγινε εκείνο το γλυκό παιδί που έγραφε τρυφερά τραγούδια για τη μαμά του, τον μπαμπά του και όταν τα τραγουδούσε στο Σταυρό του Νότου, όλοι κλαίγαμε από συγκίνηση λες και βλέπαμε ομαδικώς «Το Νησί», την ώρα που η Δήμητρα Γαλάνη του χάιδευε στοργικά τα μαλλιά;
Πάει. Τέρμα. Το γλυκό παιδί έγινε τσογλανάκι, τα χει πάρει στο κρανίο κι έκανε την ανατροπή! Έφερε τα πάνω κάτω. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση κάποιου (καλά… έχω και μνήμη χρυσόψαρου), που ξεκίνησε ως solo καλλιτέχνης σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία και τελικά τα παρατάει όλα, φτιάχνει τη δική του ροκ μπάντα (τους μΠάντα-Κοάλα δηλαδή) και κάνει μία νέα αρχή με δική του ανεξάρτητη παραγωγή.
Ως σωστό τσογλανάκι λοιπόν, έβγαλε ένα δίσκο πολύ δυνατό! Και δεν εννοώ μόνο ηχητικά, αλλά και στιχουργικά. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για ευγένειες, ποιητικές αδείες και τα συναφή. Στίχοι όπως «Όλα αυτά που θέλω να πω δεν θα χαϊδέψουν τα αυτιά σας, είναι χολή από αυτά που ψηφίσαν και στηρίξαν με ζήλο, ο μπαμπάς και η μαμά σας» ή «Ορίστε, χτυπήστε με και αντικρίστε λουλούδια νεκρών, άσπρα κόκκινα ροζ είμαι εγώ ή εσείς που πεθαίνω; Ο προσωπικός σας σκύλος, έχει κάψει τη νύχτα, τώρα καίει το μυαλό σας» όπως καταλαβαίνεις, δεν θυμίζουν και πολύ τον Ζαξτεφάνου που ήξερες.
Ένα τσογλανάκι όμως, όπως πιθανότατα ξέρεις, όταν ήταν μικρούλι, ήταν κι αυτό ένα καλό παιδάκι όπως όλα τ’ άλλα! Εάν εκείνο το μικρό παιδάκι ήταν σπίρτο, τότε όσο τσογλάνι και να γίνει μεγαλώνοντας, την σπιρτάδα του δεν θα τη χάσει. Ίσα ίσα! Έτσι και ο Ζαξτεφάνου διατηρεί και σε αυτόν τον δίσκο, όλα αυτά που τον έκαναν να ξεχωρίσει στους προηγούμενους. Δηλαδή τη σπιρτάδα και την ευαισθησία του. Αυτό το αδιευκρίνιστο «κάτι» που είχαν οι στίχοι των προηγούμενων δουλειών του, παραμένει, εκφρασμένο όμως με σαφώς πολύ πιο ώριμο τρόπο. Γι’ αυτό εκτός από οργισμένα τραγούδια κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, θα ακούσεις και την γνωστή ευαίσθητη πλευρά του, όπως «Το κορίτσι του Μετρό» που, σας το εγγυώμαι, δεν θα υπάρξει άντρας σε αυτόν τον πλανήτη που να μην ταυτιστεί, αλλά κι ερωτικά τραγούδια, όπως το «Εκείνος κι εκείνη» το οποίο είναι ένα εξάλεπτο αριστούργημα τόσο συνθετικά, στιχουργικά, όσο κι ερμηνευτικά δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα που σε ανατριχιάζει (Ανατριχιάζει. Χμμμ… Το λέω ευγενικά. Εγώ κλαίω όταν το ακούω, αλλά μην το πεις σε κανέναν και φτάσει στα αυτιά των φίλων μου. Θα φάω καζούρα). Μην ξεχνιόμαστε όμως… έτσι; Δεν ξεφεύγουμε απ’ ότι είπαμε στην αρχή. Όοοοοσο ερωτικό και να είναι το τραγούδι, όοοοοσο συναισθηματικό και να είναι, η μΠάντα Κοάλα δεν αφήνει το πόδι από το γκάζι!
Είπαμε! Αλλαγή και κατά μέτωπον επίθεση. Και αυτή την αίσθηση στη βγάζει σε κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου. Κι αν δεν θες να το καταλάβεις, τότε θα στο κάνει νιανιά με ένα κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο (ξέρεις.. ακουστικές κιθαρούλες κλπ κλπ κλπ) παιγμένο όπως θα το έπαιζαν οι Green Day στα νιάτα τους! Τώρα το κατάλαβες;
Ααα ναι… ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Πρέπει να αναφέρω ότι ένα τραγούδι του δίσκου το λέει ο Μουζουράκης. Πολύ ωραίο το τραγούδι φυσικά, πολύ ωραία το λέει και ο Μουζουράκης, αλλά… δεν μπόρεσα να καταλάβω σε τι εξυπηρετούσε καλλιτεχνικά η συμμετοχή του. Anyway. Επειδή δεν το κατάλαβα εγώ, δεν σημαίνει και τίποτα! ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.
Η koalaboration με την μΠάντα Κοάλα απέδωσε, παρουσιάζοντας μία νέα εκδοχή του Ζαξτεφάνου η οποία δείχνει να έχει πολλά να μας δώσει ακόμη, κρίνοντας από την ανταπόκριση του κόσμου στα live (και όχι από το air play των ραδιοφώνων).
Εάν λοιπόν έχεις αντιληφθεί όλη αυτή την πλαστική μουσική γύρω σου και νιώθεις ότι θες να ξεφύγεις, να ακούσεις κάτι δυνατό, κάτι που ίσως σε ταρακουνήσει, εάν πεθύμησες και λίγο την τσογλανιά που κάπου την έχεις καταχωνιασμένη και το ξέρεις, τότε το Koalaboration, είναι για σένα και μπορείς εύκολα να το αποκτήσεις με ένα κλικ στο www.zakstefanou.ws. Με 10 ευρουλάκια σου έρχεται στο σπίτι συσκευασμένη σε ένα ωραίο κίτρινο κουτάκι που μάλιστα έχει μέσα κι ένα γυαλιστερό χαρτί, που αν το ξεδιπλώσεις γίνεται μεγάλο κι έχει τους στίχους από τη μία πλευρά, ενώ από την άλλη είναι μία ωραία αφίσα με έναν συρμό του Μετρό (χωρίς το κορίτσι μέσα, δυστυχώς)! Αξίζει το deal! Άλλωστε είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει μέχρι σήμερα ο τραγουδοποιός, αλλά και ίσως ένας από τους καλύτερους ελληνόφωνους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε. Εντάξει. Δεν το είδα σε καμία λίστα με τα τοπ του 2010 αλλά στη δική μου ήταν μέσα!
Τι έγινε εκείνο το γλυκό παιδί που έγραφε τρυφερά τραγούδια για τη μαμά του, τον μπαμπά του και όταν τα τραγουδούσε στο Σταυρό του Νότου, όλοι κλαίγαμε από συγκίνηση λες και βλέπαμε ομαδικώς «Το Νησί», την ώρα που η Δήμητρα Γαλάνη του χάιδευε στοργικά τα μαλλιά;
Πάει. Τέρμα. Το γλυκό παιδί έγινε τσογλανάκι, τα χει πάρει στο κρανίο κι έκανε την ανατροπή! Έφερε τα πάνω κάτω. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση κάποιου (καλά… έχω και μνήμη χρυσόψαρου), που ξεκίνησε ως solo καλλιτέχνης σε μία μεγάλη πολυεθνική εταιρία και τελικά τα παρατάει όλα, φτιάχνει τη δική του ροκ μπάντα (τους μΠάντα-Κοάλα δηλαδή) και κάνει μία νέα αρχή με δική του ανεξάρτητη παραγωγή.
Ως σωστό τσογλανάκι λοιπόν, έβγαλε ένα δίσκο πολύ δυνατό! Και δεν εννοώ μόνο ηχητικά, αλλά και στιχουργικά. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για ευγένειες, ποιητικές αδείες και τα συναφή. Στίχοι όπως «Όλα αυτά που θέλω να πω δεν θα χαϊδέψουν τα αυτιά σας, είναι χολή από αυτά που ψηφίσαν και στηρίξαν με ζήλο, ο μπαμπάς και η μαμά σας» ή «Ορίστε, χτυπήστε με και αντικρίστε λουλούδια νεκρών, άσπρα κόκκινα ροζ είμαι εγώ ή εσείς που πεθαίνω; Ο προσωπικός σας σκύλος, έχει κάψει τη νύχτα, τώρα καίει το μυαλό σας» όπως καταλαβαίνεις, δεν θυμίζουν και πολύ τον Ζαξτεφάνου που ήξερες.
Ένα τσογλανάκι όμως, όπως πιθανότατα ξέρεις, όταν ήταν μικρούλι, ήταν κι αυτό ένα καλό παιδάκι όπως όλα τ’ άλλα! Εάν εκείνο το μικρό παιδάκι ήταν σπίρτο, τότε όσο τσογλάνι και να γίνει μεγαλώνοντας, την σπιρτάδα του δεν θα τη χάσει. Ίσα ίσα! Έτσι και ο Ζαξτεφάνου διατηρεί και σε αυτόν τον δίσκο, όλα αυτά που τον έκαναν να ξεχωρίσει στους προηγούμενους. Δηλαδή τη σπιρτάδα και την ευαισθησία του. Αυτό το αδιευκρίνιστο «κάτι» που είχαν οι στίχοι των προηγούμενων δουλειών του, παραμένει, εκφρασμένο όμως με σαφώς πολύ πιο ώριμο τρόπο. Γι’ αυτό εκτός από οργισμένα τραγούδια κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, θα ακούσεις και την γνωστή ευαίσθητη πλευρά του, όπως «Το κορίτσι του Μετρό» που, σας το εγγυώμαι, δεν θα υπάρξει άντρας σε αυτόν τον πλανήτη που να μην ταυτιστεί, αλλά κι ερωτικά τραγούδια, όπως το «Εκείνος κι εκείνη» το οποίο είναι ένα εξάλεπτο αριστούργημα τόσο συνθετικά, στιχουργικά, όσο κι ερμηνευτικά δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα που σε ανατριχιάζει (Ανατριχιάζει. Χμμμ… Το λέω ευγενικά. Εγώ κλαίω όταν το ακούω, αλλά μην το πεις σε κανέναν και φτάσει στα αυτιά των φίλων μου. Θα φάω καζούρα). Μην ξεχνιόμαστε όμως… έτσι; Δεν ξεφεύγουμε απ’ ότι είπαμε στην αρχή. Όοοοοσο ερωτικό και να είναι το τραγούδι, όοοοοσο συναισθηματικό και να είναι, η μΠάντα Κοάλα δεν αφήνει το πόδι από το γκάζι!
Είπαμε! Αλλαγή και κατά μέτωπον επίθεση. Και αυτή την αίσθηση στη βγάζει σε κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου. Κι αν δεν θες να το καταλάβεις, τότε θα στο κάνει νιανιά με ένα κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο (ξέρεις.. ακουστικές κιθαρούλες κλπ κλπ κλπ) παιγμένο όπως θα το έπαιζαν οι Green Day στα νιάτα τους! Τώρα το κατάλαβες;
Ααα ναι… ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ. Πρέπει να αναφέρω ότι ένα τραγούδι του δίσκου το λέει ο Μουζουράκης. Πολύ ωραίο το τραγούδι φυσικά, πολύ ωραία το λέει και ο Μουζουράκης, αλλά… δεν μπόρεσα να καταλάβω σε τι εξυπηρετούσε καλλιτεχνικά η συμμετοχή του. Anyway. Επειδή δεν το κατάλαβα εγώ, δεν σημαίνει και τίποτα! ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ.
Η koalaboration με την μΠάντα Κοάλα απέδωσε, παρουσιάζοντας μία νέα εκδοχή του Ζαξτεφάνου η οποία δείχνει να έχει πολλά να μας δώσει ακόμη, κρίνοντας από την ανταπόκριση του κόσμου στα live (και όχι από το air play των ραδιοφώνων).
Εάν λοιπόν έχεις αντιληφθεί όλη αυτή την πλαστική μουσική γύρω σου και νιώθεις ότι θες να ξεφύγεις, να ακούσεις κάτι δυνατό, κάτι που ίσως σε ταρακουνήσει, εάν πεθύμησες και λίγο την τσογλανιά που κάπου την έχεις καταχωνιασμένη και το ξέρεις, τότε το Koalaboration, είναι για σένα και μπορείς εύκολα να το αποκτήσεις με ένα κλικ στο www.zakstefanou.ws. Με 10 ευρουλάκια σου έρχεται στο σπίτι συσκευασμένη σε ένα ωραίο κίτρινο κουτάκι που μάλιστα έχει μέσα κι ένα γυαλιστερό χαρτί, που αν το ξεδιπλώσεις γίνεται μεγάλο κι έχει τους στίχους από τη μία πλευρά, ενώ από την άλλη είναι μία ωραία αφίσα με έναν συρμό του Μετρό (χωρίς το κορίτσι μέσα, δυστυχώς)! Αξίζει το deal! Άλλωστε είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει μέχρι σήμερα ο τραγουδοποιός, αλλά και ίσως ένας από τους καλύτερους ελληνόφωνους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε. Εντάξει. Δεν το είδα σε καμία λίστα με τα τοπ του 2010 αλλά στη δική μου ήταν μέσα!
Σχετικό θέμα