Κάθε εβδομάδα, οι συντάκτες του Mix Grill θέτουν διλήμματα πάνω σε διάφορα θέματα γύρω από την μουσική, το σινεμά, το θέατρο και γενικότερα τον πολιτισμό. Μετά από το θέμα για το τσιγάρο σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους, την βιντεοσκόπηση των συναυλιών με τα κινητά μας ή την απαγόρευση τους και την παύση των συναυλιών όταν το κοινό κάνει φασαρία, συνεχίζουμε με κάτι... σκληρό.
Metallica ή Iron Maiden;
[Του Αλέξιου Αντωνόπουλου]
Ίσως ένα από τα πιο δύσκολα διλημματα για κάθε οπαδό του σκληρού ήχου. Πρόκειται για δυο μπάντες που όποιος σε ηλικία 30-40 χρονών και πάνω, πει οτι δεν μεγάλωσε ακούγοντας τραγούδια τους θα είναι μεγάλος ψεύτης.
Οι Iron Maiden πρωτεργάτες του κινήματος NWOBHM (New wave of British Heavy Metal) με τεράστια ιστορία πίσω τους και αναρίθμητους ύμνους επηρέασαν τον ήχο πολλών καλλιτεχνών και δικαιωματικά χαίρουν τον σεβασμό και λατρεύονται από εκατομμύρια οπαδούς ανα τον κόσμο. Πιστοί στον ήχο τους όλα αυτά τα χρόνια δεν παρεκκλίνουν της πορείας τους και σε κάθε τους εμφάνιση το κοινό φευγει πάντα μαγεμένο. Μπορεί οι τελευταίες δισκογραφικές τους δουλειές (με μικρή εξαιρεση το “Book of Souls”), να μην είχαν την επιτυχία δίσκων όπως το “Number Of The Beast” ή το “Seventh Son” (δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή), σίγουρα όμως όσες φορές και να τους δεις ζωντανά δεν είναι αρκετές. Ακόμα και τώρα που έχουν μεγαλώσει αρκετά, κάθε τους εμφάνιση είναι τόσο εκρηκτική και γεμάτη ενέργεια που θαρρείς πως έχουν μείνει ακόμα στην τρυφερή ηλικία των είκοσι ετών. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα και των χιλιάδων ελλήνων οπαδών τους που αναφωνούν σε κάθε τους στιγμή “Μόνο Maiden ρε… μπιιιιπ”.
Οι Metallica από την άλλη ήταν από τις πρώτες μπάντες που υπηρέτησαν στην δεκαετία του 80 το αμερικάνικο Thrash metal. Τι μπορείς να πεις για τους δίσκους τους εκείνη την περίοδο. Πραγματικά σαρωτικοί. Φυσικά πολύ πιο γνωστοί στο ευρύ κοινό έγιναν αρχές δεκαετίας του 90 με το “Black Album” πράγμα που δυσαρέστησε πολύ μεγάλη μερίδα των μέχρι τότε οπαδών τους καθώς «μαλάκωσαν» αρκετά τον ήχο τους, έριξαν πολύ τις ταχύτητες τους, με φυσικό επακόλουθο όμως να γίνουν πιο εμπορικοί και να κερδίσουν εκατομμύρια νέους οπαδούς. Ήταν εμφανές ότι δεν έπαιζαν Thash πλεόν και αυτό που χαρακτηρίζει συνεχώς όλες τις απόπειρες τους είναι ο πειραματισμός. Δεν δίστασαν ποτέ να τσαλακώσουν την οποιαδήποτε εικόνα τους και να πειραματιστούν με τον ηχο τους, μη αναλογιζόμενοι το κόστος. Συναυλία στην Ανταρκτική, συναυλίες με συμφωνικές ορχήστρες, ταινίες που δε φοβουνται να βγάλουν στην φόρα όλες τις εσωτερικές τους κόντρες, λάθη που αφήνουν να περνάνε στις ζωντανές τους ηχογραφήσεις και άλλα πολλά μας δείχνουν ξεκάθαρα πως χαίρονται τόσο πολύ αυτό που κάνουν, γουστάρουν τρελά που παίζουν μουσική όλοι μαζί και δεν φοβούνται να δοκιμάσουν οποιαδήποτε ιδέα τους κατέβει στο κεφάλι. Τα στοιχεια αυτά χαρακτηρίζουν έναν καλλιτέχνη με ανήσυχο πνεύμα που δεν κάνει πράγματα για να αρέσει, αλλά πράγματα που ο ίδιος νιώθει και θέλει να κάνει.
Σε αυτό το δίλημμα δημιουργείται μέσα μου μια μεγάλη σύγκρουση. Συγκρούεται ο οπαδος με τον μουσικό. Από την πλευρά του οπαδού θα πω Iron Maiden, γιατί έχω συμβιβαστεί ότι δύσκολα θα ακουσω ξανα κάτι ενδιαφέρον από αυτούς, αλλά όσες φορές και αν τους δω ζωντανά θα μείνω με το στόμα ανοιχτό. Ο μουσικός μέσα μου όμως φωνάζει Metallica. Γιατί κάθε νέα κυκλοφορία τους είναι μια έκπληξη. Πάντα θα ακούσω κάτι «φρέσκο» από αυτούς, άλλοτε ωραίο στα αυτιά μου και άλλοτε όχι, αλλά αυτή είναι η τέχνη. Τους θαυμάζω γιατί δεν τους ενδιαφέρει η άποψή μου και στην τελική κάνουν ότι γουστάρουν. Και τη στιγμή που και οι δυο αυτές μπάντες είναι ενεργές δισκογραφικά θα πω με σιγουριά: Μaidallica...εεεε Metallica ήθελα να πω.
[Του Θωμά Τζίτζη]
Αυτό κι αν είναι δίλημμα! Τα λόγια περιττεύουν στην περίπτωση των Iron Maiden και των Metallica. Αρχικά, για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, όσον αφορά τη συγκεκριμένη μουσική σκηνή, οι Black Sabbath ΔΕΝ αγγίζονται. Συνεχίζω με αυτά τα δύο μεγαθήρια της metal σκηνής που έχουν διαγράψει πολύ σπουδαίες πορείες. Πάνω κάτω και οι δύο μπάντες έχουν ακολουθήσει πανομοιότυπα μονοπάτια. Οι Iron Maiden κυκλοφόρησαν εκπληκτικούς δίσκους τη δεκαετία του ’80, ενώ και οι Metallica έπραξαν το ίδιο μέχρι και το 1993.
Και τα δύο συγκροτήματα έχουν δίσκους – ορόσημο για τη heavy metal μουσική, διαθέτουν στο ενεργητικό τους φοβερά live albums, ενώ ομοιότητες παρουσιάζουν και στην σταδιακή πτώση τους. Για τις δύο τελευταίες δεκαετίες η ψήφος πηγαίνει προς τους Iron Maiden, μόνο και μόνο για το “Brave New World” και επειδή οι φίλτατοι Αμερικανοί δεν κυκλοφόρησαν κάτι καλό (οκ, το “Hardwired… to Self-Destruct” είναι πολύ καλός δίσκος αλλά μέχρι εκεί).
Η υπόθεση ανάμεσα σε Metallica και Napster στις αρχές του 2000 πρόσθεσε ένα ακόμη αρνητικό στην κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη μπάντα, ωστόσο είναι κάτι που πάντα θα ανεβάζει την γενικότερη γραφικότητα των Metallica. Διότι ουδείς μπορεί να αρνηθεί το γεγονός πως οι Metallica σε πάρα πολλές στιγμές τη πορείας τους έχουν εμφανιστεί γραφικοί. Από την άλλη, οι Iron Maiden εκπέμπουν ένα σεβασμό. Επίσης, κλίνω προς τους Άγγλους και λόγω των artworks των δίσκων τους.
Αν ήμουν 17 χρόνων σήμερα θα επέλεγα κατά πάσα πιθανότητα Metallica. Στην εφηβική μου ηλικία τα τραγούδια των Metallica ήταν εκείνα που γέμιζαν το mp3. Στη δισκοθήκη μου όμως σήμερα υπάρχουν περισσότεροι δίσκοι των Iron Maiden και είναι εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να μου προκαλέσουν έκσταση ακούγοντάς τους.
Σχετικό θέμα