Τι (μπορεί να) έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που πήγα σε μια εμφάνιση του Λεωνίδα Μπαλάφα; Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, στα οποία κυκλοφόρησε δύο καλούς δίσκους. Οι όποιες διαφορές μου φαίνεται πηγάζουν περισσότερο από την εξέλιξη που αναπόφευκτα φέρνει ο χρόνος, παρά σε κάποια συνειδητή αλλαγή κατεύθυνσης από τον καλλιτέχνη. Βέβαια, δεν πρόκειται για μια μουσική περίπτωση που αλόγιστα προχωράει όπου τον πάει ο άνεμος ή η όποια μάζα που (ακόμα) τραγουδάει το «Πυροσβεστήρας». Ο τελευταίος δίσκος του με τίτλο «Άνθρωπος Μονάχος» αυτήν την πορεία και την αποδοχή μιας πιο λαϊκής τραγουδοποιίας εκφράζει, που εδώ και χρόνια ανιχνεύεται στις ζωντανές εμφανίσεις του.
Το όμορφο είναι πως μελωδίες, στίχοι και γενικότερα τραγούδια κοντά στο λαϊκό ύφος ταιριάζουν γάντι στη φωνή του Μπαλάφα. Το σημαντικό είναι πως του αρέσει αυτού του είδους η έκφραση και είναι ολοφάνερο επί σκηνής πως την ευχαριστιέται. Το ίδιο, ίσως, με ορισμένα τραγούδια από τους σημαντικότερους μέχρι τώρα δίσκους του «Απηλιώτης» και «Ανηφοριά», που σαφώς συνεχίζουν να βρίσκουν το δρόμο τους στις εμφανίσεις του. Τραγούδια που ήταν ένα βήμα πιο μακριά από λαϊκά μονοπάτια, με εμφανέστερη επιρροή παραδοσιακών στοιχείων - φέρνω το «Αναστασιά» ως παράδειγμα. Όχι πως έχουν εξαφανιστεί τέτοια στοιχεία από το «Άνθρωπος Μονάχος». Όμως, το στίγμα είναι άλλο, από τον τίτλο που θυμίζει το σπουδαίο τραγούδι των Γ. Σπανού, Γ. Καλαμίτση με τη Βίκυ Μοσχολιού και την εισαγωγή με το «Αλήτη» που θα μπορούσε εύκολα να δανειστεί ο Βασίλης Καρράς, μέχρι το «Ό,τι Είπα» που ακούγεται σαν τον Ζαμπέτα στον 21ο αιώνα με σαξόφωνο αντί για μπουζούκι.
Κάπως έτσι, μέσα από την ολιγόχρονη αλλά εξαιρετικά δημιουργική πορεία του, ο Λεωνίδας Μπαλάφας έχει το βάθος να στήσει μια πλούσια και χορταστική μουσική παράσταση, με διάρκεια, με ήρεμα τραγούδια, με κέφι, και σκασίλα του αν σε κάποιους δεν αρέσει το ότι διασκευάζει Κοργιαλά («Μια Φορά»), Αρλέτα («Το Μπαρ Το Ναυάγιο»), The Champs (“Tequila”), Ζαμπέτα («Ο Τζακ Ο’Χάρα») ή τα «Καγκέλια». Πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της παράστασης είναι οι μουσικοί, οι οποίοι το Σάββατο στο Principal ήταν εξαιρετικοί σε όλα όσα έπαιξαν. Ο Χρήστος Κυριαζής ξεχώρισε με το σαξόφωνο, που δεν έκρυβε πως θα ήθελε να είναι κλαρίνο, ο Σπύρος Βρυώνης έπαιζε την ηλεκτρική κιθάρα και σαν μπουζούκι ή λαούτο ανάλογα τις ανάγκες των τραγουδιών, και ο Κυριάκος Πέτρου (αν δεν κάνω λάθος - γιατί δεν αναφέρονται πουθενά τα ονόματα των μουσικών;) στο βιολί ήταν συχνά ο πρωταγωνιστής είτε ως βιολιστής («Ταξίδι Για Να Σε Βρω») είτε και σαν λυράρης, όπως για παράδειγμα στο «Να Σταθώ Στα Πόδια Μου». Δεν έλειψαν και τραγούδια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα σε κάποιο δίσκο του, αν και έχουν ακουστεί ξανά στις εμφανίσεις του, όπως τα «Το Λιμανάκι Των Ψαρών» και «Κυρά Λένη» σε στίχους του Νίκου Καββαδία.
Πριν από τέσσερα χρόνια με αφορμή την τότε εμφάνισή του είχα αναρωτηθεί για το γιατί επιλέγει τέτοιου είδους εμφανίσεις. Εξακολουθώ να πιστεύω όσα είχα αναφέρει τότε, μόνο που πλέον οι εμφανίσεις του αντικατοπτρίζονται πλήρως και δισκογραφικά, οπότε επιλέγω να παραμείνω χαρούμενος δέκτης των προϊόντων αυτής της ισορροπίας, για όσο διαρκέσει. Κι ας αρχίζει λίγο πριν τις 23:00 (τελειώνοντας μετά τις 3:00), κι ας μην καταφέρνει να γεμίσει Σάββατο βράδυ το Principal με 10 ευρώ εισιτήριο. Μέχρι να τη διαταράξει κι αυτή, στην πορεία εύρεσης μιας καινούριας. Δεν βιάζομαι.
*Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι αρχείου, από την επίσημη σελίδα του Λεωνίδα Μπαλάφα στο Facebook.