Season of the Witch / Το Κυνήγι των Μαγισσών (2011)
Σκηνοθεσία: Dominic Sena
Σενάριο: Bragi F. Schut
Παίζουν: Nicolas Cage, Ron Peρlman, Claire Foye
Διαρκεια: 113 λεπτά
O σκηνοθέτης του Swordfish (2001) και του Gone in 60 seconds (2000) πιάνει αγκαζέ τον οσκαρούχο Nίκολας Κειτζ και τον αδικημένο πλην αξιόλογο Ρον Πέρλμαν σε ένα από τα πιο αδιάφορα φιλμ της σαιζόν. Οι σταυροφόροι Behman και Felson μετά από τη σφαγή αθώων εις το όνομα του Θεού αποχωρούν από την αρμάδα του Θεού και υποτάσσουν παπάδες διατηρώντας τη πίστη τους στον Ύψιστο. Ο δρόμος τους βγάζει σε μια πόλη εξαθλιωμένη από τη πανούκλα. Οι κληρικοί υποστηρίζουν ότι για όλα υπεύθυνη είναι μια μικρή μάγισσα την οποία κατά καιρούς βασανίζουν αλλά απώτερο σκοπό έχουν να την μεταφέρουν στο μοναστήρι που έχει την τελευταία σολομωνική. Η παρέα του δαχτυλιδιού σχηματίζεται και η πορεία προμηνύεται αιματηρή. Από κει και πέρα το έργο γίνεται πιο ανιαρό, πιο προβλέψιμο, χειρότερο.
Ο Νικολας Κειτζ προφανώς σκόρπισε τον μισθό του στους οδοντογιατρούς που του χάρισαν το πιο λευκό χαμόγελο του μεσαίωνα. Η φωτογραφία αδυνατεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε ατμόσφαιρα και ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει σαν κοινός ηδονοβλεψίας την μοναδική γυναικεία παρουσία της ταινίας. Στο τέλος μια μάχη με δαίμονες που μπαίνουν στα σώματα νεκρών κληρικών απλώς στέλνει το βλέμμα στο ρολόι του οποίου ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Με λίγα λόγια: Ο Χάρι Πότερ σε λάθος εποχή.
Yumurta / Αβγό (2007)
Σκηνοθεσία: Semih Kaplanoglu
Σενάριο: Semih Kaplanoglu, Orçun Köksal
Παίζουν: Nejat Isler, Saadet Aksoy
Διάρκεια: 97 λεπτά
Μετά το θάνατο της μητέρας του Ζεχρά, ο ποιητής Γιουσούφ επιστρέφει μετά από χρόνια στην πόλη όπου μεγάλωσε. Ένα νεαρό κορίτσι, η Αϊλά, τον περιμένει στο ερειπωμένο πατρικό σπίτι. Ο Γιουσούφ αγνοεί την ύπαρξη αυτής της μακρινής συγγενούς που ζούσε με τη μητέρα του τα τελευταία πέντε χρόνια… Η Αϊλά έχει κάτι να ζητήσει απ’ τον Γιουσούφ. Στην αγαπημένη τουρκικη επαρχία του Καπλάνογλου, η κινηματογράφηση είναι βαρειά, με τεράστιες αναπνοές, δυστυχώς όχι αντάξια του τελευταίου της τριλογίας Μελιού (2010) που έφτασα Ελλάδα λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Καπλάνογλου αναφέρει: «Θέλω να υπογραμμίσω ότι οι ταινίες μου δεν συνδέονται αποκλειστικά με την ιστορία τους, δηλαδή το σενάριο. Είμαι της άποψης ότι η πρώτη ύλη του κινηματογράφου είναι ο χρόνος. Ο τρόπος λοιπόν που εκφράζομαι είναι καθαρός, λιτός σε διαλογικά μέρη, σμιλεμένος από οπτικές και ακουστικές λεπτομέρειες και συγκεντρωμένος ακριβώς γύρω από την προσπάθεια που καταβάλω να αποδώσω την αίσθηση του χρόνου που περνά με καθεμιά ανάσα».
Κουρασμένος μέχρι λιποθυμίας και με μια οριακή μελαγχολία που αμπαλάρει σωστά προς το ποιητικό ο Nejat Isler επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του που επί χρόνια απέφευγε. Προβληματική ταινία, κυρίως από την εμμονή του δημιουργού να καταγράφει λεπτομέρειες της επαρχιακής τουρκικής καθημερινότητας με μια νοσταλγική αντιμετώπιση που από μόνη της, ωστόσο, δεν αρκεί. Ικανότατος στην διαχείριση των ηθοποιών, εξαιρετικοί οι χώροι, οι ήχοι, η φωτογραφία, αλλά θα περίμενε κάτι παραπάνω από την απλή αποτύπωση των εθίμων που φεύγουν ανεπιστρεπτί - και η αλήθεια είναι ότι θα χωρούσαν και σε μια μικρού μήκους - από έναν άνθρωπο που υποστηρίζει ότι "Ενδιαφέρομαι για έναν κινηματογράφο-άσκηση πάνω στη φιλοσοφία". Κατά περιπτώσεις το καταφέρνει, αλλά το όλον είναι για δυνατούς λύτες που έχουν πειστεί από πριν ότι το σταυρόλεξο αξίζει.
The Extra Man / Ο Συνοδός (2010)
Σκηνοθεσία: Shari Springer Berman, Robert Pulcini
Σενάριο: Robert Pulcini, Shari Springer Berman, Jonathan Ames (μυθιστόρημα)
Παίζουν: Kevin Kline, Paul Dano, Katie Holmes, John C. Reilly
Διάρκεια: 108 λεπτά
Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο σε μυθιστόρημα του Jonathan Ames και έχει ως εξής: Ο Λούις Ιβς φαντάζεται τον εαυτό του σαν έναν ήρωα μυθιστορήματος του Σκοτ Φιτζέραλντ. Του αρέσουν οι γραβάτες, τα μπλέιζερς, οι σπορ καμπαρντίνες και φτάνει στη Νέα Υόρκη με το όνειρο να γίνει συγγραφέας. Ο Λούις πιάνει ένα δωμάτιο στο διαμέρισμα του Χένρι Χάρισον, ενός αποτυχημένου αλλά θεατρικού συγγραφέα που κάνει τσαλιμάκια χορευτικά μόνος του με δίσκους του παλιού Μπρόντγουέι, τρυπώνει πότε-πότε στην όπερα και αναλαμβάνει γηραιές τσεπωμένες κυρίες ως “extra man”- ως συνοδός.
Ακούγεται καλή ιδέα. Μπορεί κάποιος να την φανταστεί καλή ταινία, αλλά οι παρουσίες των δύο κεντρικών ηθοποιών (Kline και Dano) είναι το μόνο στοιχείο της ταινίας που αξίζει μια ελάχιστη προσοχή. Η σκηνοθετική αντιμετώπιση του σεναρίου-μπλέντερ είναι ανεπαρκής ως απολύτως ταυτόσημη με τον χαμηλό μέσο όρο του Χόλιγουντ και ζήτημα είναι αν ο θεατής γελάσει 1-2 φορές μέσα σε 108 λεπτά, κι αυτές μόνο στην αρχή της ταινίας που δίνει παράσταση ο Kevin Kline. Γενικώς, παράδειγμα προς αποφυγήν. Ιδίως όταν καθείς μετρά πού θα κόψει το εισιτήριό του.
Green Hornet (2011)
Σκηνοθεσία: Michel Gondry
Σενάριο: Seth Rogen
Παίζουν: Seth Rogen, Jay Choy, Cameron Diaz
Διαρκεια: 119 λεπτά
Τα χρώματα στα μαλλιά της Κέιτ Γουινσλετ, τα αγγελάκια στο χιόνι, η κουβέντα στο τρένο, το σπίτι που καταρρέει όπως οι αναμνήσεις. Ο Tim Robins νεκρός και μ' αρέσει, ο άγριος Puff. Μπανιέρες γεμάτες γαλάζια σελοφάν και η Charlotte Ginsberg να φτιάχνει σύννεφα από μαξιλάρια. Ο αλλόκοτος, γαλλικής καταγωγής, σκηνοθέτης ξεκίνησε δυναμικά για να συνεχίσει νωθρά. Ίσως να φταίει και η λήξη της συνεργασίας του με τον Charlie Kaufman. Στο Green Hornet ο Seth Rogen υποδύεται τον κληρονόμο ενός μεγιστάνα των media. Χρήμα και χρόνος διανέμονται για να καλύψουν την ανυπαρξία ουσιαστικού νοήματος. Την ανατροπή φέρνει μαζί του ο Κέιτο μηχανικός-καφετζής του οποίου πιάνουν τα χέρια και μαζί τα δυο παλικάρια αλληλοψήνωνται να γίνουν σούπερ ήρωες. Ο Seth Rogen παίζει και γράφει χαρίζοντας στο εαυτό του πάμπολλες (αστείες;) ατάκες κάνοντας την ταινία δυσκίνητη και κουραστική. Κάπου εκεί μέσα θα χωρούσε και ο Adam Sandler αφού το χιούμορ ούτως ή άλλως απουσιάζει. O Gondry κατρακυλάει τα σκαλιά που με δυσκολία ανέβηκε, φτιάχνει μια 3D σούπα και την σερβίρει ελπίζοντας κάποιος να γελάσει. Με λίγα λόγια: Η αιώνια λιακάδα ενός εξυπνακίστικου μυαλού.
BONUS ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Mικρού μήκους του Michel Gondry την ίδια χρονιά που κάνει ντεπούτο με το Ηuman Nature. Ιδού:
Σκηνοθεσία: Dominic Sena
Σενάριο: Bragi F. Schut
Παίζουν: Nicolas Cage, Ron Peρlman, Claire Foye
Διαρκεια: 113 λεπτά
O σκηνοθέτης του Swordfish (2001) και του Gone in 60 seconds (2000) πιάνει αγκαζέ τον οσκαρούχο Nίκολας Κειτζ και τον αδικημένο πλην αξιόλογο Ρον Πέρλμαν σε ένα από τα πιο αδιάφορα φιλμ της σαιζόν. Οι σταυροφόροι Behman και Felson μετά από τη σφαγή αθώων εις το όνομα του Θεού αποχωρούν από την αρμάδα του Θεού και υποτάσσουν παπάδες διατηρώντας τη πίστη τους στον Ύψιστο. Ο δρόμος τους βγάζει σε μια πόλη εξαθλιωμένη από τη πανούκλα. Οι κληρικοί υποστηρίζουν ότι για όλα υπεύθυνη είναι μια μικρή μάγισσα την οποία κατά καιρούς βασανίζουν αλλά απώτερο σκοπό έχουν να την μεταφέρουν στο μοναστήρι που έχει την τελευταία σολομωνική. Η παρέα του δαχτυλιδιού σχηματίζεται και η πορεία προμηνύεται αιματηρή. Από κει και πέρα το έργο γίνεται πιο ανιαρό, πιο προβλέψιμο, χειρότερο.
Ο Νικολας Κειτζ προφανώς σκόρπισε τον μισθό του στους οδοντογιατρούς που του χάρισαν το πιο λευκό χαμόγελο του μεσαίωνα. Η φωτογραφία αδυνατεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε ατμόσφαιρα και ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει σαν κοινός ηδονοβλεψίας την μοναδική γυναικεία παρουσία της ταινίας. Στο τέλος μια μάχη με δαίμονες που μπαίνουν στα σώματα νεκρών κληρικών απλώς στέλνει το βλέμμα στο ρολόι του οποίου ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Με λίγα λόγια: Ο Χάρι Πότερ σε λάθος εποχή.
Yumurta / Αβγό (2007)
Σκηνοθεσία: Semih Kaplanoglu
Σενάριο: Semih Kaplanoglu, Orçun Köksal
Παίζουν: Nejat Isler, Saadet Aksoy
Διάρκεια: 97 λεπτά
Μετά το θάνατο της μητέρας του Ζεχρά, ο ποιητής Γιουσούφ επιστρέφει μετά από χρόνια στην πόλη όπου μεγάλωσε. Ένα νεαρό κορίτσι, η Αϊλά, τον περιμένει στο ερειπωμένο πατρικό σπίτι. Ο Γιουσούφ αγνοεί την ύπαρξη αυτής της μακρινής συγγενούς που ζούσε με τη μητέρα του τα τελευταία πέντε χρόνια… Η Αϊλά έχει κάτι να ζητήσει απ’ τον Γιουσούφ. Στην αγαπημένη τουρκικη επαρχία του Καπλάνογλου, η κινηματογράφηση είναι βαρειά, με τεράστιες αναπνοές, δυστυχώς όχι αντάξια του τελευταίου της τριλογίας Μελιού (2010) που έφτασα Ελλάδα λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Καπλάνογλου αναφέρει: «Θέλω να υπογραμμίσω ότι οι ταινίες μου δεν συνδέονται αποκλειστικά με την ιστορία τους, δηλαδή το σενάριο. Είμαι της άποψης ότι η πρώτη ύλη του κινηματογράφου είναι ο χρόνος. Ο τρόπος λοιπόν που εκφράζομαι είναι καθαρός, λιτός σε διαλογικά μέρη, σμιλεμένος από οπτικές και ακουστικές λεπτομέρειες και συγκεντρωμένος ακριβώς γύρω από την προσπάθεια που καταβάλω να αποδώσω την αίσθηση του χρόνου που περνά με καθεμιά ανάσα».
Κουρασμένος μέχρι λιποθυμίας και με μια οριακή μελαγχολία που αμπαλάρει σωστά προς το ποιητικό ο Nejat Isler επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του που επί χρόνια απέφευγε. Προβληματική ταινία, κυρίως από την εμμονή του δημιουργού να καταγράφει λεπτομέρειες της επαρχιακής τουρκικής καθημερινότητας με μια νοσταλγική αντιμετώπιση που από μόνη της, ωστόσο, δεν αρκεί. Ικανότατος στην διαχείριση των ηθοποιών, εξαιρετικοί οι χώροι, οι ήχοι, η φωτογραφία, αλλά θα περίμενε κάτι παραπάνω από την απλή αποτύπωση των εθίμων που φεύγουν ανεπιστρεπτί - και η αλήθεια είναι ότι θα χωρούσαν και σε μια μικρού μήκους - από έναν άνθρωπο που υποστηρίζει ότι "Ενδιαφέρομαι για έναν κινηματογράφο-άσκηση πάνω στη φιλοσοφία". Κατά περιπτώσεις το καταφέρνει, αλλά το όλον είναι για δυνατούς λύτες που έχουν πειστεί από πριν ότι το σταυρόλεξο αξίζει.
The Extra Man / Ο Συνοδός (2010)
Σκηνοθεσία: Shari Springer Berman, Robert Pulcini
Σενάριο: Robert Pulcini, Shari Springer Berman, Jonathan Ames (μυθιστόρημα)
Παίζουν: Kevin Kline, Paul Dano, Katie Holmes, John C. Reilly
Διάρκεια: 108 λεπτά
Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο σε μυθιστόρημα του Jonathan Ames και έχει ως εξής: Ο Λούις Ιβς φαντάζεται τον εαυτό του σαν έναν ήρωα μυθιστορήματος του Σκοτ Φιτζέραλντ. Του αρέσουν οι γραβάτες, τα μπλέιζερς, οι σπορ καμπαρντίνες και φτάνει στη Νέα Υόρκη με το όνειρο να γίνει συγγραφέας. Ο Λούις πιάνει ένα δωμάτιο στο διαμέρισμα του Χένρι Χάρισον, ενός αποτυχημένου αλλά θεατρικού συγγραφέα που κάνει τσαλιμάκια χορευτικά μόνος του με δίσκους του παλιού Μπρόντγουέι, τρυπώνει πότε-πότε στην όπερα και αναλαμβάνει γηραιές τσεπωμένες κυρίες ως “extra man”- ως συνοδός.
Ακούγεται καλή ιδέα. Μπορεί κάποιος να την φανταστεί καλή ταινία, αλλά οι παρουσίες των δύο κεντρικών ηθοποιών (Kline και Dano) είναι το μόνο στοιχείο της ταινίας που αξίζει μια ελάχιστη προσοχή. Η σκηνοθετική αντιμετώπιση του σεναρίου-μπλέντερ είναι ανεπαρκής ως απολύτως ταυτόσημη με τον χαμηλό μέσο όρο του Χόλιγουντ και ζήτημα είναι αν ο θεατής γελάσει 1-2 φορές μέσα σε 108 λεπτά, κι αυτές μόνο στην αρχή της ταινίας που δίνει παράσταση ο Kevin Kline. Γενικώς, παράδειγμα προς αποφυγήν. Ιδίως όταν καθείς μετρά πού θα κόψει το εισιτήριό του.
Green Hornet (2011)
Σκηνοθεσία: Michel Gondry
Σενάριο: Seth Rogen
Παίζουν: Seth Rogen, Jay Choy, Cameron Diaz
Διαρκεια: 119 λεπτά
Τα χρώματα στα μαλλιά της Κέιτ Γουινσλετ, τα αγγελάκια στο χιόνι, η κουβέντα στο τρένο, το σπίτι που καταρρέει όπως οι αναμνήσεις. Ο Tim Robins νεκρός και μ' αρέσει, ο άγριος Puff. Μπανιέρες γεμάτες γαλάζια σελοφάν και η Charlotte Ginsberg να φτιάχνει σύννεφα από μαξιλάρια. Ο αλλόκοτος, γαλλικής καταγωγής, σκηνοθέτης ξεκίνησε δυναμικά για να συνεχίσει νωθρά. Ίσως να φταίει και η λήξη της συνεργασίας του με τον Charlie Kaufman. Στο Green Hornet ο Seth Rogen υποδύεται τον κληρονόμο ενός μεγιστάνα των media. Χρήμα και χρόνος διανέμονται για να καλύψουν την ανυπαρξία ουσιαστικού νοήματος. Την ανατροπή φέρνει μαζί του ο Κέιτο μηχανικός-καφετζής του οποίου πιάνουν τα χέρια και μαζί τα δυο παλικάρια αλληλοψήνωνται να γίνουν σούπερ ήρωες. Ο Seth Rogen παίζει και γράφει χαρίζοντας στο εαυτό του πάμπολλες (αστείες;) ατάκες κάνοντας την ταινία δυσκίνητη και κουραστική. Κάπου εκεί μέσα θα χωρούσε και ο Adam Sandler αφού το χιούμορ ούτως ή άλλως απουσιάζει. O Gondry κατρακυλάει τα σκαλιά που με δυσκολία ανέβηκε, φτιάχνει μια 3D σούπα και την σερβίρει ελπίζοντας κάποιος να γελάσει. Με λίγα λόγια: Η αιώνια λιακάδα ενός εξυπνακίστικου μυαλού.
BONUS ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Mικρού μήκους του Michel Gondry την ίδια χρονιά που κάνει ντεπούτο με το Ηuman Nature. Ιδού: