Τι έγινε το Σαββατόβραδο στο Eightball και η εμφάνιση του Βασίλη Πετρίδη με τους Γκαϊλέ μετά το άνοιγμα των Babo Koro ήταν τόσο χορταστική; Η απλή απάντηση είναι πως μια ντουζίνα και βάλε ικανότατοι μουσικοί μοιράστηκαν τη σκηνή σε δύο γεμάτα, κεφάτα προγράμματα με τραγούδια περισσότερο ή λιγότερο γνωστά κι αγαπημένα. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που ήπιαμε από το γάργαρο νερό του «ποταμού» που πάντα κυλά, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Μιχάλης Τσαντίλας σε κείμενό του για τους Babo Koro στο Avopolis. Τα τραγούδια του Βασίλη Πετρίδη και οι μουσικές των Babo Koro είναι το νερό αυτό, όχι μόνο του «ποταμιού» της παραδοσιακής μουσικής, αλλά και ένα ρυάκι στον χείμαρρο της σύγχρονης τραγουδοποιίας.
Οι φιλοξενούμενοι στην πόλη, Babo Koro ξεκίνησαν ζωηρά τη βραδιά και έκαναν κάτι πολύ παραπάνω από το να «ζεστάνουν» το κοινό για τον Βασίλη Πετρίδη με την παρέα του. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, «Σίσυφος», στις αρχές του 2019 και εκφράζεται κυρίως με δικά του τραγούδια σε ήχους και ύφος κοντά στις παραδοσιακές μουσικές, μαζί με κάποιες διασκευές σε αντίστοιχα γνωστά τραγούδια. Έτσι, τόσο το «Ψες Είδια» και το «Το Μαργούδι» (που συμπεριλαμβάνεται και στο δίσκο) βρήκαν το δρόμο τους πλάι στα «Είν’ Ο Έρωτας» και «Ο Ξένος», δύο από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου τους.
Δύο πράγματα ξεχωρίζουν αμέσως από την εμφάνιση των Babo Koro, ακόμα και σε «συνθήκες Eightball». Πρώτον, πρόκειται για ένα σύνολο πολύ ικανών μουσικών, τόσο με βάση τις συνθέσεις τους όσο και με τη ζωντανή απόδοσή αυτών. Το βιολί του Δημήτρη Αναστασίου «έτρεχε» όταν χρειαζόταν και το σαξόφωνο του Χρήστου Κυριαζή σταθερά προσφέρει μια στάλα λογιότητας στον ήχο τους, χωρίς να αλλοιώνει την επαφή με γνώριμους ήχους και μελωδίες. Όσο οι έξι μουσικοί επί σκηνής (Σωτήρης Τσακανίκας κιθάρες, Κώστας Νικολόπουος ακορντεόν, Αποστόλης Μπορνιάς κρουστά, Θοδωρής Σκόνδρας κοντραμπάσο) έπαιζαν, η Αντιγόνη Μπασακάρου στη φωνή ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα. Από το να ερμηνεύσει άξια τα τραγούδια, με φωνή που έχει τις ικανότητες που απαιτούνται, μέχρι το να τραβήξει τον κόσμο να χορέψει. Σε αυτό το τελευταίο δεν είχαν και μεγάλη επιτυχία, εκτός από όταν η τραγουδίστρια κατέβηκε και συνόδεψε τον κόσμο, αλλά αυτό δεν είναι αρνητικό. Όπως και να ‘χει, οι Babo Koro ικανοποίησαν τον κόσμο που είχε μαζευτεί στο Eightball από νωρίς.
Η προσέλευση διόλου απογοητευτική ήταν, αλλά με τα δύο αυτά σχήματα ένα βράδυ Σαββάτου θα περίμενα πολύ περισσότερο κόσμο. Κόσμο που θα έρθει για να ακούσει, και να χορέψει ίσως, όχι τον κόσμο που γέμισε το τελευταίο μισάωρο τον χώρο λόγω του πάρτι που θα είχε μετά. Αυτές είναι οι «συνθήκες Eightball», μαζί με τη συχνή ομιλία του κόσμου πάνω στα τραγούδια που είναι καθολικό φαινόμενο, όπως ανέφερα νωρίτερα. Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, τα τραγούδια του Βασίλη Πετρίδη στερούνται μέρος της λάμψης τους, όσο άρτια κι αν αποδοθούν από τους επίσης ικανούς μουσικούς που απαρτίζουν τους Γκαϊλέ.
Ακόμα κι έτσι, δεν μπορεί κανείς να μην προσέξει τη βαθιά και όμορφη φωνή της Στέλλας Γιαλτζή που ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της ερμηνείας. Εντάξει, ο Γιάννης Διονυσίου που ερμηνεύει τη μεγαλύτερη επιτυχία του σχήματος, «Φέρνω Τα Πέρατα Κοντά», είναι ξεχωριστή κατηγορία στις σύγχρονες λαϊκές φωνές, αλλά η απόδοση της Στέλλας Γιαλτζή μια χαρά στάθηκε και έκλεισε τη βραδιά λίγο πριν τη 1:00. Συνολικά, τα τραγούδια του Βασίλη Πετρίδη βαδίζουν σε μονοπάτια πιο κοντά σε όσα αποκαλούνται «λαϊκό» ή «έντεχνο» συγκριτικά με τους Babo Koro, αλλά σαφώς και υπάρχουν πολλά κοινά σημεία. Αυτά απαντώνται από το βιολί της Χαριτίνης Κώττη στο «Δεν Υποχωρώ» ως τη θεματολογία του «Φροσούλα», δύο από τα τραγούδια που ξεχώρισαν στη συναυλία όπως ξεχωρίζουν και στο δίσκο.
Οι Γκαϊλέ είναι ένα σχήμα που αποτελείται από δραστήριους μουσικούς (Γώγος Βαρτσάκης στην ακουστική κιθάρα, Γιώργος Καρακούλιας στην ηλεκτρική κιθάρα, Γιάννης Βακαλούδης στο μπάσο, Κώστας Αναγνώστου στα τύμπανα) που στηρίζουν άνετα τον ήχο αυτό (ή οποιονδήποτε, σχεδόν, ήχο) οπότε η καλή απόδοση αποτελεί αναμενόμενη απαίτηση, όχι έκπληξη. Ο ίδιος ο Πετρίδης, μεταξύ μπαγλαμά και λαούτου, στάθηκε ικανοποιητικά επί σκηνής. Το ρόλο του καπετάνιου προς τους επί σκηνής φάνηκε να τον διατηρεί και να τον χρησιμοποιεί ωραία, νιώθω, όμως, πως υστερούσε στο κομμάτι της επικοινωνίας με τα όσα εξελίσσονταν από κάτω. Ίσως να ‘ταν οι «συνθήκες», ίσως ο τρόπος του - θα το προσέξω περισσότερο την επόμενη φορά.
Σίγουρα θα υπάρξει επόμενη φορά, δηλαδή, τόσο για τον Βασίλη Πετρίδη με τους Γκαϊλέ, όσο και για τους Babo Koro. Πρόκειται για δύο από τα πιο αξιόλογα σχήματα της εγχώριας δισκογραφίας, και γενικότερα μουσικής σκηνής, τα τελευταία χρόνια, και όσοι ενδιαφέρονται για αυτήν οφείλουν να τα προσέξουν. Όχι, τέτοια συγκροτήματα δεν οφείλουν να παίζουν πιο συχνά, ακομα και στην ίδια τους την πόλη, αλλά όταν το κάνουν οφείλουν να επιλέγουν αυστηρά τον τρόπο με το οποίο θα γίνει. Τις συζητήσεις για το πόσο εύκολα «κουνιέται» ένα οχταμελές σχήμα, το πόσες πολλές συναυλίες γίνονται και χάνονται στον ωκεανό πληροφορίας, και το ρόλο του κοινού ως ενεργό μέλος των ζωντανών εμφανίσεων τις αφήνω για άλλη φορά. Τελειώνει το «Δανεικά Και Κλεμμένα» τώρα και ετοιμάζομαι να βάλω το «Σίσυφος».