Αγγλία Bristol 1982/1983. Οι Steve Grice (τύμπανα)
και Nige Rockett (κιθαρα)
ιδρύουν τους Onslaught και μαζί με άλλα δυο μέλη ηχογραφούν το πρώτο τους demo. 28 περίπου χρόνια μετά με πρωτεργάτες και πάλι τους Grice &
Rockett καθώς και τους Sy Keeler (φωνή), Andy Rosser-Davies (κιθάρα) και Jeff
Williams(μπάσο) , ξαναχτυπούν με το πέμπτο τους studio άλμπουμ Sounds of Violence.
Εικοσιοκτώ χρονών group και μόλις πέμπτος δίσκος! Λογικό, εφόσον από το 1991 μέχρι το 2004 ήταν διαλυμένοι. Συγκρότημα το οποίο δεν ήταν ποτέ στην frontline του metal, έδωσε ειδικά με τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες ένα όμορφο τόνο στην οικογένεια του thrash. Κορυφαία τότε στιγμή ήταν το 1985 με το The Force (όποιος δεν το έχει ακούσει και του αρέσει το thrash να σπεύσει επειγόντως).
Η επανένωση τους το 2004 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και ήταν δομημένη πάνω στον επιτυχημένο κορμό του 1985 (Grice , Rockett, Sy Keeler) οι οποίοι συνεχίζουν να μας χαρίζουν ακόμα απλόχερα δόσεις από thrash όπως αυτό μας αρέσει.
Για να δούμε όμως πιο αναλυτικά καποια πράγματα. Το Sounds Of Violence απαρτίζεται από 11 tracks εκ των οποίων ένα intro ένα outro και η διασκευή στο θρυλικό Bomber των Motorhead. Οπότε μας μένουν με απλά μαθηματικά 8 κομμάτια. Και τα 8 είναι υπέροχα. Όχι δεν κάνω διθυραμβική κριτική, ούτε θα βάλλω χύμα 10/10 σε κάθε κομμάτι. Οι Onslaught κατάφεραν χωρίς να χαλάσουν το ύφος τους να είναι φρέσκοι και δυνατοί. Δεν αναλώνονται σε βαβούρες δεν σε κουράζουν με περιττές μελωδίες και σου δίνουν πραγματικά το συναίσθημα που βγάζει το thrash : Δύναμη, Ταχύτητα , Οργή. Άλλωστε μη γελιόμαστε είμαστε στο 2011 και δε νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσουμε στα μέσα της δεκαετίας του 80 όπου το thrash ήταν σε τρελή έξαρση ως φυσικό επακόλουθο του δεύτερου ρεύματος του punk. Τα πάντα εξελίσσονται , σαφώς και η μουσική. Το ύφος λοιπόν αυτού του δίσκου είναι μια φυσική συνέχεια της τελευταίας τους κυκλοφορίας The killing Peace ( 2007 ). Κάτι λίγο από Testament, κάτι λίγο από Slayer αλλά πάρα πολύ Onslaught! Η διάρκεια των κομματιών είναι άνω των τεσσάρων λεπτών και δεν ξεπερνούν όμως τα 6:30. Η σειρά δε των κομματιών όπως έχει επιλεχθεί να είναι στο cd, είναι άκρως επιτυχημένη, αφού έχει δημιουργηθεί μια ροή όπου δεν κουράζει τον ακροατή. Από εντελώς προσωπική άποψη, θεωρώ τα Born For War, Rest In Pieces και Suicideology κορυφαίες στιγμές αυτής της δουλειάς. Το outro μάλλον ήταν περιττό, αλλά μη δίνετε και πολύ σημασία! Τέλος, το εξώφυλλο φιλοξενεί για άλλη μια φορά μια πεντάλφα (μόνο το Killing Peace δεν είχε πεντάλφα). Τίποτα το ιδιαίτερο σαν εξώφυλλο! Και ηρθε το σημείο όπου θέλω να κλείσω αυτή την μικρή ξενάγηση σε αυτό το CD. Bomber, ένα κομμάτι κλασσικό Motorhead (ΘΕΟΙ μην ξεχνάμε πόσες μπάντες ειδικά του thrash οφείλουν την ύπαρξη τους λογω άμεσης επιρροής από την υπερμπαντα του Lemmy). Το θέμα όμως δεν είναι η καθεαυτή διασκευή (δεν παίζει κριτική εδώ), αλλά το ποιοι συμμετέχουν: ο Phil Campbell (Motorhead) και ο Tom Angelripper (Sodom). Δεν έχω να πω κάτι άλλο, τα συμπεράσματα δικά σας. Παρεμπίπτοντος το Bomber αποτέλεσε και single για την προώθηση του Sounds Of Violence. Απολογισμός: Ένας αρκετά καλός νέο thrash δίσκος ( επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγούμαι, thrash αυτής της εποχής και όχι του 1984-1990 ), με καλή παράγωγη, αρκετά προσεγμένος που προτείνεται να αγοραστεί. Οι fans του είδους θα το αγαπήσουν. Περιμένουμε να τους δούμε καποια στιγμή ξανά στη χώρα μας έπειτα από την επική πρώτη τους εμφάνιση, (αν δεν κάνω λάθος το 2007 με την πρoώθηση του τότε καινούριου Killing Peace) με το Sy Keeler να τιμάει όπως ήταν φυσιολογικό το The Force και μείς να νομίζουμε ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που είχαν διαλυθεί. Let there be DEATH!!!Σχετικό θέμα