Μπορεί η μουσική βιομηχανία να έχει ενταχθεί στις προβληματικές επιχειρήσεις εδώ και καιρό αλλά η αίσθηση που έχω είναι ότι η μουσική καθεαυτή τα πηγαίνει μια χαρά. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι με μια ματιά στον κατάλογο νέων κυκλοφοριών του Ιανουαρίου βρίσκω τουλάχιστον είκοσι νέα άλμπουμ που με ενδιαφέρουν από μια ποικιλία διαφορετικών μουσικών ιδιωμάτων και καλλιτεχνών. Δεν περιμένω βέβαια ότι θα με ενθουσιάσουν όλα αυτά το ίδιο αν κάποια στιγμή καταφέρω και τα ακούσω, είμαι όμως σίγουρος ότι όλο και κάτι σπουδαίο θα προκύψει από αυτή την πρώτη φουρνιά του 2011. Και μάλιστα, μπορώ να πω ότι δεν χρειάστηκε και πολύ ψάξιμο για να βρεθεί το πρώτο σπουδαίο ντεμπούτο της χρονιάς που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο άλμπουμ της Anna Calvi για την Domino.
Η γνωριμία έγινε πριν λίγους μήνες με το πρώτο της single που ήταν η διασκευή της στο κλασσικό "Jezebel", κομμάτι που έγραψε ο Wayne Shanklin στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα και γνώρισε πληθώρα εκτελέσεων - από μεγάλες ορχήστρες της προ-rock’n’roll εποχής μέχρι άσημες punk μπάντες. H εκτέλεση όμως που ενέπνευσε την Anna Calvi ήταν αυτή της Edith Piaf - όπως λέει η ίδια: «Είχε πραγματικά μεγάλη επίδραση απάνω μου. Λατρεύω την Edith Piaf. Λατρεύω πόσο συναίσθημα και τόλμη βάζει στον τρόπο που τραγουδάει. Είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω και με τη δική μου μουσική… να είμαι όσο πιο ανοιχτή και παθιασμένη γίνεται.» Και πραγματικά, αυτό που αμέσως εντυπωσιάζει με το πρώτο άκουσμα της ορμητικής της εκτέλεσης στο "Jezebel" είναι η δύναμη και το πάθος της ερμηνείας της. Μια ερμηνεία που σφραγίζεται επίσης από την αγάπη της για την όπερα - η Maria Callas είναι άλλο ένα όνομα που περιλαμβάνεται στις επιρροές της, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας της είναι Ιταλός.
Εκτός από όπερα, τα πρώτα ακούσματα της Anna Calvi χάρις το μουσικόφιλο πατέρα της, περιλάμβαναν από Captain Beefheart, Stones και Hendrix μέχρι τα blues του Robert Johnson και τη jazz κιθάρα του Django Reinhardt. Προσθέστε στην ασυνήθιστη αυτή εξίσωση και μαθήματα βιολιού, αγάπη για την κλασσική μουσική συνθετών όπως ο Ravel και ο Debussy, αλλά και επιρροές από το πάθος των χορευτών του flamenco και αρχίζετε να καταλαβαίνετε από πού πηγάζει αυτός ο τόσο ιδιαίτερος ήχος που ακούμε στο πρώτο της άλμπουμ. Ένας ήχος που σύντομα απόκτησε και διάσημους θαυμαστές - από το Nick Cave που την επέλεξε για να ανοίγει τις πρόσφατες εμφανίσεις των Grinderman, μέχρι τον Brian Eno που ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που άκουσαν τα demo που ηχογραφούσε απομονωμένη από τον έξω κόσμο σε ένα υπόγειο και την ενθάρρυνε για να συνεχίσει.
Ο δίσκος, αποτέλεσμα δουλειάς δυόμιση χρόνων, ξεκίνησε μοναχικά στο υπόγειο που λέγαμε πριν, αλλά ολοκληρώθηκε, με τη συμβολή της Domino, στο στούντιο Black Box στη Γαλλία που διαθέτει πλούσιο κλασικό αναλογικό εξοπλισμό από τα ‘60s. Στην παραγωγή του η Calvi συνεργάστηκε με τον τακτικό συνεργάτη της PJ Harvey, τον Rob Ellis με τον οποίο μοιράζεται την ίδια αγάπη για την κλασική μουσική αλλά και το κλασσικό rock’n’roll. Έτσι πολλές φορές αυτό που ακούμε στις δέκα χορταστικές συνθέσεις που αποτελούν το δίσκο είναι η προσπάθεια της Calvi και των συνεργατών της να κάνουν την κιθάρα να ακούγεται σαν μια ορχήστρα ή σαν τα έγχορδα από ένα soundtrack ταινίας του Hitchcock.
Από τα τραγούδια του δίσκου η ίδια η Calvi ξεχωρίζει ως πολύ καλά παραδείγματα της αισθητικής που θέλει να πετύχει τα "The Devil" και "Love Won’t Be Leaving", κομμάτια που με τη μουσική της καταφέρνει να εκφράσει καλύτερα αυτό που θέλει να πει από ότι με τους στίχους, ενώ η προσπάθεια της να κάνει την κιθάρα να ακούγεται σαν ένα διαφορετικό όργανο στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Προσθέτω σε αυτά το υπέροχο "Black Out", την πιο ξεκάθαρα pop στιγμή του δίσκου, το παθιασμένο "Desire" που σφραγίζεται από πιο κλασσικές rock επιρροές, το "I'll Be Your Man" όπου η PJ Harvey συναντάει τους Bad Seeds, και το "Suzanne & I" με τις μεγάλες μελωδίες του και αρχίζει να σχηματίζεται η εικόνα ενός κλασσικού ντεμπούτου που θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα. Ένας δίσκος που συνθέτει τόσο διαφορετικές επιρροές σε ένα απολαυστικό, μεστό σύνολο και σε οδηγεί να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα σε κάθε νέα ακρόαση του.
Φωτογραφίες - info από το επίσημο site και από last.fm
Η γνωριμία έγινε πριν λίγους μήνες με το πρώτο της single που ήταν η διασκευή της στο κλασσικό "Jezebel", κομμάτι που έγραψε ο Wayne Shanklin στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα και γνώρισε πληθώρα εκτελέσεων - από μεγάλες ορχήστρες της προ-rock’n’roll εποχής μέχρι άσημες punk μπάντες. H εκτέλεση όμως που ενέπνευσε την Anna Calvi ήταν αυτή της Edith Piaf - όπως λέει η ίδια: «Είχε πραγματικά μεγάλη επίδραση απάνω μου. Λατρεύω την Edith Piaf. Λατρεύω πόσο συναίσθημα και τόλμη βάζει στον τρόπο που τραγουδάει. Είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω και με τη δική μου μουσική… να είμαι όσο πιο ανοιχτή και παθιασμένη γίνεται.» Και πραγματικά, αυτό που αμέσως εντυπωσιάζει με το πρώτο άκουσμα της ορμητικής της εκτέλεσης στο "Jezebel" είναι η δύναμη και το πάθος της ερμηνείας της. Μια ερμηνεία που σφραγίζεται επίσης από την αγάπη της για την όπερα - η Maria Callas είναι άλλο ένα όνομα που περιλαμβάνεται στις επιρροές της, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας της είναι Ιταλός.
Εκτός από όπερα, τα πρώτα ακούσματα της Anna Calvi χάρις το μουσικόφιλο πατέρα της, περιλάμβαναν από Captain Beefheart, Stones και Hendrix μέχρι τα blues του Robert Johnson και τη jazz κιθάρα του Django Reinhardt. Προσθέστε στην ασυνήθιστη αυτή εξίσωση και μαθήματα βιολιού, αγάπη για την κλασσική μουσική συνθετών όπως ο Ravel και ο Debussy, αλλά και επιρροές από το πάθος των χορευτών του flamenco και αρχίζετε να καταλαβαίνετε από πού πηγάζει αυτός ο τόσο ιδιαίτερος ήχος που ακούμε στο πρώτο της άλμπουμ. Ένας ήχος που σύντομα απόκτησε και διάσημους θαυμαστές - από το Nick Cave που την επέλεξε για να ανοίγει τις πρόσφατες εμφανίσεις των Grinderman, μέχρι τον Brian Eno που ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που άκουσαν τα demo που ηχογραφούσε απομονωμένη από τον έξω κόσμο σε ένα υπόγειο και την ενθάρρυνε για να συνεχίσει.Ο δίσκος, αποτέλεσμα δουλειάς δυόμιση χρόνων, ξεκίνησε μοναχικά στο υπόγειο που λέγαμε πριν, αλλά ολοκληρώθηκε, με τη συμβολή της Domino, στο στούντιο Black Box στη Γαλλία που διαθέτει πλούσιο κλασικό αναλογικό εξοπλισμό από τα ‘60s. Στην παραγωγή του η Calvi συνεργάστηκε με τον τακτικό συνεργάτη της PJ Harvey, τον Rob Ellis με τον οποίο μοιράζεται την ίδια αγάπη για την κλασική μουσική αλλά και το κλασσικό rock’n’roll. Έτσι πολλές φορές αυτό που ακούμε στις δέκα χορταστικές συνθέσεις που αποτελούν το δίσκο είναι η προσπάθεια της Calvi και των συνεργατών της να κάνουν την κιθάρα να ακούγεται σαν μια ορχήστρα ή σαν τα έγχορδα από ένα soundtrack ταινίας του Hitchcock.
Από τα τραγούδια του δίσκου η ίδια η Calvi ξεχωρίζει ως πολύ καλά παραδείγματα της αισθητικής που θέλει να πετύχει τα "The Devil" και "Love Won’t Be Leaving", κομμάτια που με τη μουσική της καταφέρνει να εκφράσει καλύτερα αυτό που θέλει να πει από ότι με τους στίχους, ενώ η προσπάθεια της να κάνει την κιθάρα να ακούγεται σαν ένα διαφορετικό όργανο στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Προσθέτω σε αυτά το υπέροχο "Black Out", την πιο ξεκάθαρα pop στιγμή του δίσκου, το παθιασμένο "Desire" που σφραγίζεται από πιο κλασσικές rock επιρροές, το "I'll Be Your Man" όπου η PJ Harvey συναντάει τους Bad Seeds, και το "Suzanne & I" με τις μεγάλες μελωδίες του και αρχίζει να σχηματίζεται η εικόνα ενός κλασσικού ντεμπούτου που θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα. Ένας δίσκος που συνθέτει τόσο διαφορετικές επιρροές σε ένα απολαυστικό, μεστό σύνολο και σε οδηγεί να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα σε κάθε νέα ακρόαση του.
Anna Calvi - Jezebel
Φωτογραφίες - info από το επίσημο site και από last.fm