Τι θα ακούσεις:
pop, rock, folk
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Δωμάτιο 101, Παράσημα, Ήταν δικά μας, Η αγάπη όταν χάνεται , X-Hotel
Βαθμολογία:
8
Έχω καταντήσει γραφικός, αλλά δεν φταίω εγώ: κάθε που ο Ορέστης Ντάντος κυκλοφορεί έναν καινούργιο δίσκο, έρχομαι και γράφω ένα μουσικοκριτικό σημείωμα που τον προτείνει, ουσιαστικά, και τον τοποθετεί στα καλύτερα της εκάστοτε χρονιάς. Συχνά, μάλιστα, καθυστερώ να τον ακούσω, αλλά κάθε φορά παθαίνω το ίδιο: από τη στιγμή που θα πατήσω το πρώτο play, «κολλάω» και τον ακούω για μέρες, εβδομάδες, καμιά φορά και μήνες. Κάτι τέτοιο έπαθα και με το "X-Hotel", την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του.
Θέλω να επισημάνω κάτι, για να είναι καταγεγραμμένο, μια και το γνωρίζω από πρώτο χέρι, έχοντας κάνει κάμποσες συζητήσεις μέσα στα χρόνια με τον Ορέστη (επιτρέψτε μου την απλή ονομαστική αναφορά – που αποφεύγω συνήθως – αλλά με τον Ορέστη έχουμε υπάρξει συμφοιτητές, φίλοι και «συντρεχαλατζήδες»): ο Ορέστης δεν βιοπορίζεται, επουδενί, από το τραγούδι. Έχει φροντίσει διαφορετικά την επιβίωσή του κι έτσι δεν «ζορίζεται» να γράψει και να κυκλοφορήσει τραγούδια. Το κάνει όποτε νιώσει πως έχει κάτι να πει και ευτυχώς τα καταφέρνει πολύ συχνά. Ταυτοχρόνως, είναι και ένας παράξενος «Δον Κιχώτης» γιατί τα καταπληκτικά του τραγούδια δεν τα «φιλοξενεί» κανείς – ή τα φιλοξενεί σπανίως κάποιος σταθμός ή μουσική σκηνή.
Ας πάμε στο προκείμενο: δεν ξέρω τι είναι αυτό που με «συνδέει» τόσο με τα τραγούδια του Ορέστη. Ενδεχομένως, οι αρκετές κοινές μας παραστάσεις, μας κάνουν να έχουμε συγχρόνως παρόμοιους προβληματισμούς σχετικά με τη ζωή, τον έρωτα, την πολιτική, την κοινωνία και το σήμερα. Και δεν αναζητώ «συμφωνίες», γενικά, στη ζωή μου. Ούτε αγαπώ τα τραγούδια του Ορέστη μόνο όποτε καταλήγουμε σε μια τέτοια. Αυτό που αγαπώ περισσότερο στην τραγουδοποιία του, όμως, είναι πως δεν είναι κοντόφθαλμη, κλισέ και περιοριστική (για τον ακροατή, αλλά και για τον ίδιο το δημιουργό της).
Το "X-Hotel" είναι ένα concept άλμπουμ από εκείνα που σπανίως πια εμφανίζονται στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με ένα «εικονικό ξενοδοχείο» ημιδιαμονής. Κάθε τραγούδι είναι κι ένα δωμάτιο που φιλοξενεί μια ιστορία, άλλοτε ερωτική, άλλοτε υπαρξιακή, άλλοτε άλλη. Παρότι, λόγω του χαρακτήρα του ξενοδοχείου, το θέμα του έρωτα (στην πραγματική, σημερινή, ρεαλιστική του μορφή) κυριαρχεί, η προσέγγιση δεν είναι καθεστηκυία, ούτε συνηθισμένη. Αυτό που με «ταρακούνησε» εμένα, όμως, είναι ο τρόπος που ο έρωτας μπλέκεται με το υπαρξιακό μας υπόβαθρο, αλλά και το θρησκευτικό στοιχείο κάτω και από το πρίσμα της «φθοράς» που, πάντοτε με απασχολούσε, αλλά τώρα – περισσότερο από ποτέ – αφήνει τα σημάδια της και στη γενιά μας. Ο Ορέστης «τα χώνει», άλλοτε με το γάντι κι άλλοτε χύμα. Μιλάει για παράσημα καρφιτσωμένα σε σάρκες, για έναν Θεό παρατηρητή και για έρωτες που δεν τηρούν τα προσχήματα.
Όχι, δεν είναι το «να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους» που με συγκινεί στο "X-Hotel", ούτε το «τα λες όπως θα τα έλεγα εγώ». Είναι κάτι πιο βαθύ, είναι που περιέχει τραγούδια μη διασκεδαστικά, που σε «βουβαίνουν», σε κάνουν να σκεφτείς και – συχνά – σε αναγκάζουν να τα κλείσεις. Αυτά τα τραγούδια, τα «παρακατιανά», τα ουσιαστικά πολιτικά, είναι που αγαπώ περισσότερο από όλα. Γιατί δεν τα αγαπάνε οι πολλοί και μένουν παραπονεμένα σε μια γωνίτσα. Όμως, πιστέψτε με, κάποτε (και η μέρα αυτή θα έρθει), τα παραπονεμένα τραγούδια θα αφηγούνται στους μελλοντικούς κατοίκους αυτού του πλανήτη την ιστορία του είδους μας. Που μακάρι, τότε, να μην είναι χαρακτηρισμένο ως «προστατευμένο» από την UNESCO των ανθρωποειδών της εποχής του Πυριτίου.
Μπράβο ρε Ορέστη.