Πιάτα για όλα τα γούστα...
Blue Valentine (2011)
http://www.bluevalentinemovie.com
Σκηνοθεσία: Derek Cianfrance
Σενάριο: Derek Cianfrance, Joey Curtis, Cami Delavigne
Παίζουν: Ryan Gosling, Michelle Williams
Διάρκεια: 120 λεπτά
Η Σίντι και ο Ντιν ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα παθιάρικο ζευγάρι που 'κανε θυσίες για να είναι μαζί. Κάποτε. Σήμερα δεν μιλιούνται και ο παλαβιάρης Ντιν κλείνει σ' ένα μοτέλ για να ξαναζεστάνει τον έρωτά τους σε μια ολονυχτία άνευ παιδιού μέσα στα πόδια τους να το "γιορτάσουν", σημάδι της ήδη κατεστραμμένης σχέσης τους. Το ζευγάρι υποδύονται οι Ryan Gosling και η Michelle Williams που μας καταθέτουν κεφαλαιώδεις για την καριέρα τους, ατόφιες υποκριτικές δυνάμεις και δυνατότητες με μια αξιοθαύμαστη, συγκλονιστική χημεία που συγκινεί ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο στο πανί. Μόνο γι' αυτό αξίζει την επίσκεψη. Διαφορετικά το φιλμ θα φανεί αριστούργημα στους απανταχού πληγωμένους, που κάθε λόγο έχουν να πιστεύουν ότι είναι και οι τελευταίοι που πληγώθηκαν όπως ο Blue Valentine.
Αυτό που πετυχαίνει η ταινία είναι η αποτύπωση στιγμιοτύπων του ζευγαριού που σε κάτι εκρηκτικά πεντάλεπτα θυμίζει Κασσαβέτη αλλά το πολύ reality κάπου εξαντλεί, και εξαντλείται σε κοιλιές, ειδικά όταν ο δημιουργός αποφασίζει ότι οι κορυφώσεις που περιμένει ο υποψιασμένος θα βάζουν τελεία στα κλάματα και στις μύξες. Το ότι δεν μας ρίχνει το μυστικό το παραπάνω, ας το συγχωρέσουμε στο πλαίσιο του αμπαλαριστού νατουραλισμού νέας εποχής. Χθες λοιπόν σε συζήτηση μ' έναν φίλο που με ρώτησε για την ταινία του πέταξα, "Μέτρια".
Ο Cianfrance γυρίζει με 16άρι και ολίγη από ψηφιακή και κατά κοινή ομολογία το αποτέλεσμα είναι ζόρικον, ενώ το πλανάρισμα, στο παρελθόν κρατημένο στο χέρι ενώ όσο φτάνουμε στον σήμερα μέσω φλας-μπακ σταθεροποιείται και σφίγγει μαζί με το στομάχι του θεατή. Αλλά δυστυχώς με τα ανελέητα φλας-μπακ το στομάχι ξενερώνει γιατί είναι προφανές ότι εξυπηρετεί στο να γνωρίσουμε το ζευγάρι στην πρώτη του μέρα γνωριμίας, στο πρώτο φλερτ, και ταυτόχρονα στο σήμερα, με μια τόσο τέλεια διαίρεση διά του δύο που δεν αφήνει περιθώριο λάθους μαντεψιάς, αλλά και δεν πείθει στην αξία χρήσης του πέρα από το προφανές πονηρίστικο τέχνασμα του πρωτάρη που αν την ίδια ιστορία την έβαζε σε σειρά έχανε πόντους εντυπωσιασμού διότι ότι κατ' ουσίαν, οι ήρωες στο φιλμ δεν κοπιάζουν ποτέ και για τίποτα.
Σε γενικές γραμμές είναι μια αξιοπρεπής κατασκευή. Ο θεατής θα απολαύσει εκπληκτικές ερμηνείες, καλή φωτογραφία, η παραγωγή δεν θα τον προδώσει (σύμφωνα με τα τρέχοντα στάνταρντ), υπάρχει ο χρόνος να πέσουν σχόλια μεταξύ των θεατών μιας και το ζήτημα των σχέσεων προσφέρεται για τις σχετικές ατάκες από κάτω αλλά με μια δεύτερη ανάγνωση υπάρχουν πολλές ομοιότητες με μια αντεστραμμένη, και αποσυνδεδεμένη, ρομαντική κομεντί σαπουνοπερέξ, κυρίως από την οπτική του ευάλωτου αρσενικού που λανσάρει τελευταίως το Χόλιγουντ, αν εξαιρέσεις τη στροφούλα που παίρνει ένα μισάωρο στη μέση, πράγμα που μου θυμίζει ότι χθες έπρεπε να 'χα απαντήσει στο φίλο μου κάτι ψιλά παραπάνω από το "Μέτρια", ειδικά και κυρίως για τους δυο ηθοποιούς που απογειώνονται, όχι για την λιγουλάκι συγκινητική ιστορία, και συγκριτικά πάντα με το σκουπίδι που κυκλοφορεί.
Cheri (2009)
Σκηνοθεσία: Stephen Frears
Σενάριο: Christopher Hampton, Colette (μυθιστορήματα)
Παίζουν: Michelle Pfeiffer, Rupert Friend, Kathy Bates
Διάρκεια: 86 λεπτά
Στο τέλος του 19ου αιώνα την εποχή που όλοι ξέρουμε σαν 'Μπελ Επόκ μια κάστα από πόρνες πολυτελείας για μια σύντομη περίοδο μετατράπηκε στην πιο διάσημη και ισχυρή της ιστορίας της πορνείας. Η Εμιλιέν Ντελανσόν που οδήγησε τον Λεοπόλδο Γ' του Βελγίου στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Ήταν και η Λιάν ντε Πούζι που μέσα στην αναποφασιστικότητά της να μην ξέρει τι κόσμημα να πρωτοδιαλέξε ανάγκασε τον εραστή της να της τα αγοράσει... όλα! Ήταν η Λα Μπελ Οτέρο Ισπανίδα χορεύτρια που προκάλεσε τις αυτοκτονίες τουλάχιστων έξι Ευρωπαίων μοναρχών. Και ήταν και η Λέα ντε Λόνβαλ, γεννημένη ως Λεόνι Βαλλόν, για πολλούς η πιο ωραία απ' όλες, η οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο κίνδυνο του 'επαγγέλματος', ειδικά τώρα που μεγάλωσε, έπρεπε να μην πέσει στα δίχτυα του έρωτα, και φυσικά, πέφτει.
Βασισμένο σε έργο της Κολέτ το μοιραίο ρομάντζο της Λέα με τον Σερί τοποθετείται στο πιο κομψό Παρίσι της προηγούμενης στροφής αιώνων. Η Μισέλ Φάιφερ μεγαλώνει και θέλει να δέσει τη σκούνα της αλλά ο μικρός Σερί σου λέει μικρός είμαι ακόμα μπορώ να έχω και την περπατημένη να έχω και τις πιτσιρίκες που λυσσάνε. Το Cheri είναι ένα ανάλαφρο φιλμ με εκπληκτικά σκηνικά και φορέματα εποχής και με κομψή πένα αναπτύσσει τον αδιέξοδο έρωτα ενός ζεύγους με "ενοχλητική" διαφορά ηλικίας, κυρίως για τους υπόλοιπους. Ενδιαφέρον, ξύπνιο και ζουμερό το κείμενο, εγκλωβίζει το φιλμ στην αριστοκρατική επιφάνεια ενός έρωτα που ουδείς βλέπει πόσο πολύπλοκος είναι, σα να μη σκέφτεται. C' est la vie.
127 Ώρες (2010)
http://www.127hoursmovie.com
Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Σενάριο: Danny Boyle, Simon Beaufoy, Aron Ralston (βιβλίο)
Παίζουν: James Franco
Διάρκεια: 94 λεπτά
O σκηνοθέτης του Trainspotting καταπιάνεται με την πραγματική ιστορία του Άαρον Ράλστον που το 2003 εγκλωβίστηκε σε απομονωμένο φαράγγι της Γιούτα μετά από πτώση βράχου. Ο Βοyle στήνει μια ταινία ενός χώρου, ενός χαρακτήρα με το ένστικτο της επιβίωσης να κυριαρχεί. Διαδρομές εν μέσω flashback προσπαθούν να μας ανοίξουν μια τρύπα στο παρελθόν του χαρακτήρα αλλά και να μας ζητήσουν σχεδόν ικετευτικά μια δεύτερη ευκαιρία για αυτόν. Το τηλεφώνημα που έμεινε αναπάντητο, το αντίο που δεν ειπώθηκε, το φιλί που δεν δόθηκε. Δυστυχώς , η επιδερμική αντιμετώπιση των αναμνήσεων του Άαρον καθώς και η επιδεικτική αλλοίωση του ρεαλισμού αφήνουν τον χαρακτήρα μετέωρο, φτιαχτό, ψεύτικο. Ο James Franco συμπρωταγωνιστεί με μια κάμερα και τα καταφέρνει εξαιρετικά χωρίς να αφήνει την ,περιορισμένη χωρικά, ερμηνεία να του στερήσει μια υποψηφιότητα για όσκαρ. Η σκηνή του τηλεπαιχνιδιού (μην πάει ο νου σας στο κακό) αποτελεί ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα για τις δυνατότητες ενός αδικημένου ηθοποιού που έχει εμφανιστεί από το κάκιστο Spiderman μέχρι την αδιάφορη Camile. O Danny Boyle εμφανίζεται μετά τον θρίαμβο του Slumdog Millionaire νωχελικός αν και καταπιάνεται με μια ούτως ή άλλως δύσκολη ταινία. Μερικές φορές η ανάγκη του να πρωτοτυπήσει σε κάδρα αφήνει τη γεύση πρόχειρης αντιμετώπισης .Με λίγα λόγια: Περιμένοντας το επόμενο.