Τι θα ακούσεις:
pop, tropical, funk, 80s
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Gullible Fool", "Do You Feel", "International Woman of Leisure"
Βαθμολογία:
6
pop, tropical, funk, 80s
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Gullible Fool", "Do You Feel", "International Woman of Leisure"
Βαθμολογία:
6
Θα περίμενε κανείς πως θα μεσολαβούσε μικρότερο διάστημα μεταξύ των δισκογραφικών κυκλοφοριών της Elly Jackson. Φαίνεται όμως πως το έχει η μοίρα της να αργεί χαρακτηριστικά. Κι αν μεταξύ του ντεμπούτο της και του “Trouble In Paradise” μεσολάβησαν πέντε χρόνια, της πήρε έξι χρόνια για να ολοκληρώσει το “Supervision”.
Στο “Trouble In Paradise” συμμετείχε σε κάποια τραγούδια κι ο Ben Langmaid. Προτού αποχωρήσει, η Elly ανέλαβε το βάρος του ονόματος των La Roux και αποκλειστικά μόνη της στη σύνθεση, σχεδόν τα κατάφερε.
Σε ένα άλμπουμ όμως που περιέχει 8 τραγούδια, τότε το «σχεδόν» δεν μοιάζει αρκετό. Τραγούδια καλά υπάρχουν - κι ενδιαφέρον έχει το “Supervision” - αλλά το μοτίβο επαναλαμβάνεται τόσο πολύ σε κάθε τραγούδι που δε σας κρύβω πως αναρωτήθηκα πολύ αν εγώ το ακούω χωρίς προσοχή, βιαστικά ή αν όντως κάτι «κακό» συμβαίνει.
Αν όμως ξεπεράσεις την έλλειψη ποικιλίας, σε παραγωγή, μελωδίες, φωνητικών, ενορχηστρώσεις και χτίσιμο τραγουδιών, κι απομονώσεις το κάθε τραγούδι, να ξέρεις πως θα περάσεις καλά. H La Roux παραμένει μια φρέσκια περσόνα στο χώρο της μουσικής, ακόμη κι αν έχουν περάσει δέκα και κάτι χρόνια από το ομώνυμο debut. Είναι μια δημιουργός που έχει αυτό το κάτι που την ξεχωρίζει. Δηλαδή χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο καταφέρνει και ξεχωρίζει αλλά έχει αυτό που επισήμανα και στην πορεία της Σtella, αισθητική.
Το “Supervision” δεν απομακρύνεται πολύ από τον προκάτοχό του, ούτε από τις εμμονές με την χαρούμενη μεριά της 80s pop. Οι πιο synth εποχές του debut φαίνεται πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, κι η La Roux εξακολουθεί να βρίσκεται σε κάποιο τροπικό μέρος όπου φτιάχνει τη μουσική της και ονειρεύεται τον Nile Rodgers να κιθαρίζει μαζί της. Κάπου εκεί που μας είχε τοποθετήσει και στο “Trouble In Paradise”. Όμως εκείνο το άλμπουμ (πολύ υποτιμημένο δυστυχώς) είχε κι άποψη κι ιδέες και το κυριότερο ποικιλία.
Δυστυχώς όμως, η έμπνευση κι η δημιουργικότητα εξαντλείται σε τρία-τέσσερα τραγούδια κι είναι μόνο το “Gullible Fool” που κλείνει το δίσκο κι αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Αρκεί αυτήν τη φορά να μην χρειαστεί να περιμένουμε ακόμη μια πενταετία (καλά εννοείται πως μπορεί να κάνει ότι θέλει το κορίτσι, που κερδίζει και δώρο μισό βαθμό περισσότερο επειδή το συμπαθώ).
Στο “Trouble In Paradise” συμμετείχε σε κάποια τραγούδια κι ο Ben Langmaid. Προτού αποχωρήσει, η Elly ανέλαβε το βάρος του ονόματος των La Roux και αποκλειστικά μόνη της στη σύνθεση, σχεδόν τα κατάφερε.
Σε ένα άλμπουμ όμως που περιέχει 8 τραγούδια, τότε το «σχεδόν» δεν μοιάζει αρκετό. Τραγούδια καλά υπάρχουν - κι ενδιαφέρον έχει το “Supervision” - αλλά το μοτίβο επαναλαμβάνεται τόσο πολύ σε κάθε τραγούδι που δε σας κρύβω πως αναρωτήθηκα πολύ αν εγώ το ακούω χωρίς προσοχή, βιαστικά ή αν όντως κάτι «κακό» συμβαίνει.
Αν όμως ξεπεράσεις την έλλειψη ποικιλίας, σε παραγωγή, μελωδίες, φωνητικών, ενορχηστρώσεις και χτίσιμο τραγουδιών, κι απομονώσεις το κάθε τραγούδι, να ξέρεις πως θα περάσεις καλά. H La Roux παραμένει μια φρέσκια περσόνα στο χώρο της μουσικής, ακόμη κι αν έχουν περάσει δέκα και κάτι χρόνια από το ομώνυμο debut. Είναι μια δημιουργός που έχει αυτό το κάτι που την ξεχωρίζει. Δηλαδή χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο καταφέρνει και ξεχωρίζει αλλά έχει αυτό που επισήμανα και στην πορεία της Σtella, αισθητική.
Το “Supervision” δεν απομακρύνεται πολύ από τον προκάτοχό του, ούτε από τις εμμονές με την χαρούμενη μεριά της 80s pop. Οι πιο synth εποχές του debut φαίνεται πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, κι η La Roux εξακολουθεί να βρίσκεται σε κάποιο τροπικό μέρος όπου φτιάχνει τη μουσική της και ονειρεύεται τον Nile Rodgers να κιθαρίζει μαζί της. Κάπου εκεί που μας είχε τοποθετήσει και στο “Trouble In Paradise”. Όμως εκείνο το άλμπουμ (πολύ υποτιμημένο δυστυχώς) είχε κι άποψη κι ιδέες και το κυριότερο ποικιλία.
Δυστυχώς όμως, η έμπνευση κι η δημιουργικότητα εξαντλείται σε τρία-τέσσερα τραγούδια κι είναι μόνο το “Gullible Fool” που κλείνει το δίσκο κι αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Αρκεί αυτήν τη φορά να μην χρειαστεί να περιμένουμε ακόμη μια πενταετία (καλά εννοείται πως μπορεί να κάνει ότι θέλει το κορίτσι, που κερδίζει και δώρο μισό βαθμό περισσότερο επειδή το συμπαθώ).
Σχετικό θέμα