Στην περίπτωση των Social Waste κοιμόμουν όρθιος. Τα μηνύματα ερχόντουσαν από παντού κι εγώ κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου. Αγαπημένα μου πρόσωπα, των οποίων το μουσικό (και πολιτικό) αισθητήριο εκτιμώ βαθιά, μου «χτυπούσαν καμπανάκι»: άκου αυτή τη μπάντα. Άκου αυτόν το δίσκο. Άκου αυτό το τραγούδι. Τι η αδερφή μου, τι η Ανδρονίκη, τι ο Λάζαρος (το αουτσάιντερ), εγώ σα να το παραμελούσα. Σα να «φρέναρα» αναίτια στην αριστερή λωρίδα.
Μιλάμε για μια μπάντα που είναι πολιτική σε όλα της. Από τα τραγούδια (που είναι και το πιο σημαντικό, φυσικά), μέχρι τη γενικότερη στάση της απέναντι στα πράγματα (χωρίς δισκογραφική εταιρεία, χωρίς μάνατζερ, δημοσιοσχετίστες και πολλές συνεντεύξεις ή εμφανίσεις) που ενδεχομένως να είναι ακόμα πιο σημαντικό. Αλλά όταν εμφανίζεται, όπως θα γίνει και φέτος το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη στην επετειακή τους, μάλιστα, συναυλία, κάνει sold out αμέσως.
Πριν από μερικούς μήνες, λοιπόν, και με αφορμή το MixGrill που ψήφισε τη συνεργασία τους με τους Λάργκο στους «Περιπατητές του κόσμου» ως το καλύτερο τραγούδι για το 2019, πήρα μπρος. Και πήρα μπρος και σταματημό δεν είχα. Το «φρένο», που έγραφα παραπάνω, έσπασε και άρχισα να κουτρουβαλώ, τρώγοντας το ένα «χαστούκι» μετά το άλλο. Τραγούδια μοναδικά, λόγια προσεγμένα γεμάτα πληροφορίες και επίπεδο υψηλότατο. Κανονική αφύπνιση.
Κανονικά δεν πρέπει να επιλέξω ένα και μόνο τραγούδι τους σε αυτό το κείμενο. Το κάνω μόνο για ένα λόγο: σε αυτό το τραγούδι συνδυάζεται το κρητικό ιδίωμα με τη ραπ. Και αξίζει να επισημανθεί ότι οι κρητικές μουσικές φόρμες ανέκαθεν προεκτείνονταν πολιτικά, τόσο σε επίπεδο περίστασης, όσο και σε επίπεδο λειτουργικότητας. Σκεφτείτε ότι το «Πότε θα κάμει Ξαστεριά» παιζόταν στο Πολυτεχνείο το 1973, παιζόταν και στο Σύνταγμα των Αγανακτισμένων - και σε όλα τα ενδιάμεσα συμβάντα - πριν από μερικά χρόνια. Κάπως συνδέεται, λοιπόν, η κρητική μουσική (αλλά και μαντιναδική) φόρμα με το πολιτικό τραγούδι.
Μια ακόμα απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού είναι και η συνεργασία των Social Waste με το Γιάγκο Χαιρέτη πριν από 4 χρόνια (2016) στο «Θα τον αλλάξουμε εμείς» από το δίσκο «Με μια πειρατική γαλέρα».
Απολαύστε υπεύθυνα (όλα τους τα τραγούδια).
Υ.Γ. Φυσικά, αναγνώρισα το σφάλμα μου στους ανθρώπους μου.