Για τον ελληνικό δίσκο του Μαρτίου, έχουμε μια τεράστια έκπληξη, από έναν πρωτοεμφανιζόμενο δημιουργό που ήρθε και πρέπει να μείνει, ελπίζοντας τα μέσα να του συμπεριφερθούν όπως του αξίζει. Σε παραγωγή των Μανώλη Φάμελλο και Βαγγέλη Μαρκαντώνη, το «τράνζιτ» του Γιάννη Χατζή, κυκλοφορεί από το Όγδοο και περιέχει εννέα όμορφες, αληθινές ιστορίες, που δύσκολα συναντάς σήμερα.
Πατώντας σε φολκ-έντεχνο-ροκ φόρμες, που θυμίζουν κάτι από Βαγγέλη Γερμανό ή Βασίλη Καζούλη, αλλά και πιο πρόσφατους δημιουργούς όπως οι παραγωγοί του άλμπουμ, καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Το δυνατό του στοιχείο είναι οι στίχοι, που ξεφεύγουν τόσο «έντεχνα» από την παγίδα του έντεχνου, τόσο έξυπνα από την παγίδα του «εξυπνακίστικου», τόσο ονειρικά από την παγίδα των ψευδαισθήσεων και τόσο ρεαλιστικά από την παγίδα της ωμότητας. Και τους ντύνει με ωραιότατες μελωδίες και στρογγυλεμένες συνθέσεις που χωρίς απαραίτητα και πάντα να τους απογειώνουν, φτιάχνουν ένα ζεστό σύνολο που σε κερδίζει.
Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε τον σπρώχνει, δεν πιάνει κορυφές, ούτε θα μείνει στην ιστορία της μουσικής παραγωγής αυτής της χώρας, καταφέρνει όμως κάτι πολύ σημαντικότερο, να παρουσιάζει ένα δίσκο ειλικρινή, αληθινό, απλό κι άμεσο, που σπανίζει στην εποχή μας.
Ακούστε το «Ο τάδε και η δείνα» που ερμηνεύει μαζί με τον Μανώλη Φάμελλο και θα με θυμηθείτε.
Μπράβο.
Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο εδώ: