Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Τρύπιες Σημαίες
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Τρύπιες Σημαίες [2000]
Στιχουργοί: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Οι Κατσιμιχαίοι, τα Κατσιμιχάκια, οι αδερφοί Κατσιμίχα, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Πάνος και ο Χάρης Κατσιμίχας είχαν και έχουνε πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Θες είναι η συνδεδεμένη με τα τραγούδια τους εφηβεία μου, θες η πετριά τους να μελοποιούν ποίηση, θες η σεμνή τους στάση προς τη ζωή και την τέχνη τους, όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα με κάνουν να τους αγαπώ τώρα, όπως τους αγάπησα και τη πρώτη στιγμή που μου συστήθηκαν: σφόδρα και χωρίς άμυνες.
Δεν θα πω πως έγραψαν μόνο αριστουργήματα (γιατί δεν το έκαναν), ούτε πως η μουσική τους ή ο στίχος τους ήταν πάντα εξαιρετικός (γιατί δεν ήταν). Εκείνο που με γοήτευε ήταν πως πάντα είχαν ένα τραγούδι για οποιαδήποτε φάση της ζωής μου. Συγνώμη, αλλά αυτό ελάχιστοι το έχουν πετύχει.
Οι «Τρύπιες Σημαίες» είναι το τελευταίο κομμάτι που σκάρωσαν πραγματικά μαζί. Και περιέχεται σε έναν δίσκο που τον είχε πάρει πάνω του ο Πάνος, μιας και ο Χάρης ήδη αναχωρούσε για τον δικό του «κόσμο», χορτασμένος, μπουχτισμένος, λυτρωμένος.
Είναι ένα πολιτικό κομμάτι. Που μιλάει για τον εικοστό αιώνα και τις επαναστάσεις του. Εκείνες που μοιάζουν να απέτυχαν και τις άλλες που θα γεννηθούν αναπόφευκτα, μιας κι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει.
Σηκώσανε λοιπόν τις τρύπιες τους σημαίες
και έτσι όπως έμπασε ένα κρύο ξαφνικά
οι θεωρίες πούντιασαν και πάθαν πνευμονία
και αρρωστήσανε βαριά πολύ βαριά
και φεύγει ο αιώνας τώρα τσακισμένος
παραμιλάει γέρος και τρελός
κι οι νοσοκόμες τον δουλεύουν όλη μέρα
κι όταν νυχτώνει σβήνουνε στο θάλαμο το φως
Σκορπίσαν ξαφνικά στους πέντε ανέμους
με κείνα εκεί τα γκρίζα λυπημένα τους παλτά
με κείνα τα πολύχρωμα απλοϊκά όνειρα τους
το τι το πως και το γιατί αυτοί το ξέρουν πιο καλά
Κι αν χάσαμε, δεν πειράζει. Αν μέτρησαν πιο πολύ οι πράξεις από τις θεωρίες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το τραγούδι παίρνει το μέρος των ηττημένων. Όχι μόνο εκείνων που προδόθηκαν από τον «εξωτερικό εχθρό», αλλά πολύ περισσότερο εκείνων που τους διέλυσαν οι ίδιοι οι σύντροφοί τους. Είναι ένα λυπημένο τραγούδι που διατρανώνει τη γαμημένη του αισιοδοξία πως όλα κάποτε θα ξανασυμβούν, με καλύτερο τρόπο, με πιο ανθρώπινο. Γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.
Και μοιάζουνε σαν πλάσματα μιας άγνωστης διάστασης
οι ματωμένοι ποιητές και οι φωτεινές τους χίμαιρες
Και οι αιτίες οι τρυφερές μιας άγριας επανάστασης
που δεν κατάλαβε πότε τον εαυτό της
Μιας άγριας επανάστασης που θα ξανασυμβεί
που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους
όσο θα υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές
εκείνες που ανάψανε του Οκτώβρη τις φωτιές
Κύριε Κάρολε μην τους παρεξηγείς
αν δεν κατάλαβαν ποτέ
τι πήγαινε να πει η λέξη υπεραξία
δεν φταις εσύ δε φταιν αυτοί δε φταίει η θεωρία
ήτανε γράμματα ψιλά μπροστά στη λέξη ελευθερία
Οι Τρύπιες Σημαίες είναι το τραγούδι των χαμένων επαναστάσεων και των ζαλισμένων επαναστατών. Εκείνων που είδαν τα όνειρα τους να γκρεμίζονται, να παραμορφώνονται, να βιάζονται. Και τώρα γυρνάνε στον κόσμο χωρίς να ανήκουν σε αυτόν. Αναζητώντας την επόμενη ουτοπία και κρατώντας τα σκισμένα αλλά ποτέ χαμηλωμένα λάβαρα τους.
Διαβάστε επίσης: