7 ταινίες που θα θέλαμε να δούμε φέτος στους θερινούς κινηματογράφους

Με μεγάλη χαρά, όλοι οι «έγκλειστοι» κινηματογραφόφιλοι περιμένουν αυτή τη μέρα για να βρεθούν ξανά στο φυσικό τους περιβάλλον. Τι κι αν η διπλανή παρέα θα βρίσκεται πλέον δύο, τρία ή και περισσότερα καθίσματα μακρύτερα; Μας έχουν λείψει πολλά πράγματα. Κάποια από αυτά θα αρχίσουμε να τα βρίσκουμε σιγά σιγά, ανακαλύπτοντας ακόμα περισσότερα στοιχεία που μας συνδέουν μαζί τους. Η έξοδος από το σπίτι, η μυρωδιά του ποπ κορν, το βραδινό αεράκι, η ζακέτα που πέφτει στους ώμους, η επιστροφή στο σπίτι και οι συζητήσεις με τη συντροφιά μας. Ακόμα και περασμένα καλοκαίρια οι περισσότεροι συντάκτες του MixGrill επιλέγαμε θερινό σινεμά αντί για Netflix. Πόσο μάλλον τώρα που τόσο μας έχει λείψει!

Οι εταιρείες διανομής έχουν ήδη κάνει τις πρώτες ανακοινώσεις για τις ταινίες που θα κυκλοφορήσουν στους θερινούς κινηματογράφους. Εκ των πραγμάτων, οι επανεκδόσεις κλασικών ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου έχουν την τιμητική τους κάθε καλοκαίρι. Φέτος ειδικά, λόγω των συνθηκών, αναμένεται να επιστρέψουν στις αίθουσες και ορισμένες ταινίες του χειμερινού προγράμματος, των οποίων η πορεία στις αίθουσες διακόπηκε απότομα στα μέσα Μαρτίου.

Όμως, αν είχαμε εμείς την επιλογή, ποιες ταινίες θα θέλαμε να δούμε; Οι συντάκτες μας επιλέγουν επτά ταινίες. Περιμένουμε τα σχόλια και τις δικές σας προτάσεις. Ελπίζουμε να διαβάζουν και οι διανομείς ταινιών!

Rashômon (1950)

Ελληνικός τίτλος: Ρασομόν 

Ascenseur pour l'échafaud / Elevator to the Gallows (1958)

Ελληνικός τίτλος: Ασανσέρ Για Δολοφόνους

Ειδικά φέτος θα επιδίωκα να δω το « Ασανσέρ Για Δολοφόνους» του μοναδικού Louis Malle, πρόδρομου του γαλλικού καλλιτεχνικού κινηματογραφικού ρεύματος της “Nouvelle Vague”. Λόγοι για να το δει κανείς πολλοί: δυνατό φιλμ νουάρ, ένα παράνομο ζευγάρι σε ένα «σχεδόν» τέλειο έγκλημα, μια σαγηνευτική Jeanne Moreau, είτε μιλά (όπως στην εναρκτήρια σεκάνς) είτε περιφέρεται όλο αγωνία στο νυχτερινό Παρίσι. Κι ένας Miles Davis να δίνει με τις μεθυστικές συνθέσεις του τον ορισμό του “cool” σε ένα σάουντρακ ταινίας που είναι χαρακτηριστικό, κλασικό και αξεπέραστο.

Δείτε το trailer.

Vertigo (1958)

Ελληνικός τίτλος: Δεσμώτης του ιλίγγου

Μια κλασική ταινία του αδικημένου από τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, «άρχοντα της αγωνίας» Alfred Hitchcock. Ο «Δεσμώτης του ιλίγγου», για πολλούς η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, είναι ένα ατόφιο αστυνομικό θρίλερ, από αυτά που ο Βρετανός σκηνοθέτης μας έδωσε απλόχερα καθ’ όλη την διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας. Ένας πρώην αστυνομικός, μια υπόθεση απλής παρακολούθησης, μια «ευαίσθητη» και συνάμα μοιραία γυναίκα, μία παγίδα, υψοφοβία και εμμονή, πρωτοποριακές τεχνικές εφέ (dolly zoom), όλα άρτια δομημένα και τοποθετημένα, ακόμα και το κλασικό cameo από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

Δείτε το trailer.

Ελληνικός τίτλος: Ο Τρελός Πιερό

Moonstruck (1987)

Ελληνικός τίτλος: Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού

Σκηνοθεσία: Norman Jewison

Με τους: Cher, Nicolas Cage, Vincent Gardenia, Olympia Dukakis, Danny Aiello 

Το "Moonstruck" είναι ρομαντικό, ανάλαφρο, αλλά ταυτόχρονα καταπιάνεται με την ουσία όλων των χαρακτήρων του. Τα εύσημα γι' αυτό αξίζουν στην βραβευμένη με Oscar πένα του John Patrick Shanley. Η ταινία αποπνέει ζεστασιά και είναι ιδανική τόσο για ραντεβού κάτω από τη λάμψη της bella luna όσο και για οικογενειακή προβολή. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η Loretta (Cher) και η ιταλική φαμίλια της, εξ ου και η υπέροχη μουσική του Dean Martin αλλά και τα κομμάτια όπερας. Όλοι οι ηθοποιοί αποδίδουν με λεπτομέρεια τους ρόλους τους, Cher και Olympia Dukakis παρέλαβαν δε αγαλματίδια για τις ευαίσθητες και εύθραυστες ερμηνείες τους και μεταξύ όλου του καστ υπάρχει χημεία. Προσωπικά, δεν με ενθουσίασε ο Nicolas Cage, αλλά η Cher είχε δώσει πραγματική μάχη για να είναι μόνο εκείνος στο πλευρό της στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οπότε κάτι παραπάνω θα ήξερε! Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι μία από τις πιο τρυφερές που έχω δει ποτέ και το "Moonstruck" είναι σίγουρα μια ρομαντική κωμωδία από το πιο αθώο κοντινό παρελθόν που θα σας κάνει να χαμογελάσετε πολλές φορές. 

Δείτε το trailer. 

Gisaengchung / Parasite (2019)

Ελληνικός τίτλος: Παράσιτα

Έχουν γραφτεί πολλά για τα «Παράσιτα», ακόμα και σε αυτό το site. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω αν είναι (όλα) δικαιολογημένα. Άλλωστε, έχω μια βαθιά υποκειμενική ματιά, η οποία συνοψίζεται ως εξής: αν έχεις δει μόνο μία καινούργια ταινία τα τελευταία πέντε χρόνια, αυτή θα πρέπει να είναι τα «Παράσιτα». Δεν υπάρχει δικαιολογία ότι «μα, οι Κορεάτες έχουν άλλη κουλτούρα» ή «όλες αυτές οι γιαπωνέζικες ταινίες με τους σαμουράι δεν μου είναι οικείες».

Ο Bong Joon Ho διηγείται μια ιστορία που μόνο ο χρόνος θα δείξει αν έχει τη διαχρονικότητα για να αποκτήσει τον χαρακτηρισμό «κλασική». Και ίσως να μην το πετύχει καν, γιατί αποτελεί ένα στιγμιότυπο του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, των διαχωρισμών που επιβάλλει, της ανθρώπινης φύσης που διαποτίζεται από το δηλητήριό του και που μετά το ξερνά σκορπώντας την καταστροφή. «Είμαι καλός; Ή είμαι κακός;». Δεν έχει καμία σημασία. Η καλοσύνη είναι προνόμιο και καταφύγιο των πλουσίων. Τελικά, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τον χρόνο τον πανδαμάτορα. Τα «Παράσιτα» είναι ήδη μια «κλασική» ταινία, με την αρχετυπική έννοια του όρου.

Δείτε το trailer.

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (2020)

Λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση του κορονοϊού και όλα σταματήσουν, η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» έκανε πρεμιέρα με ουρές σινεφίλ να συρρέουν στους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Φυσικά, το Mix Grill την παρακολούθησε και πήρε συνέντευξη από τον ίδιο τον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη. Αυτή είναι, λοιπόν, η ταινία που θα ήθελα να παρακολουθήσω πρώτη με την έναρξη των θερινών κινηματογράφων. Θέλω να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να τον κάνω να πιστέψει πως θα πιάσω την καθημερινότητα από εκεί που την είχα αφήσει. Να έχω την αυταπάτη πως όλα θα συνεχιστούν όπως πριν και έστω για δύο ώρες να διαγράψω από το μυαλό μου το διάστημα που έμεινα μακριά από τις κινηματογραφικές αίθουσες και τα θέατρα.