Τι θα ακούσετε:
Τη dance σκηνή των 90s μέσα από το πρίσμα της Lady Gaga και της παρέας της
Ποιά τραγούδια να προσέξετε:
"Stupid Love", "Sine From Above", "1000 Doves", "Babylon", "Sour Candy"
Βαθμολογία:
7,6
Τη dance σκηνή των 90s μέσα από το πρίσμα της Lady Gaga και της παρέας της
Ποιά τραγούδια να προσέξετε:
"Stupid Love", "Sine From Above", "1000 Doves", "Babylon", "Sour Candy"
7,6
Ο Δημήτρης Καμπούρης άκουσε το "Chromatica" κάνοντας γυμναστική, και...
Η Lady Gaga τα τελευταία χρόνια έχει καταπιαστεί με πολλά διαφορετικά Projects: 'Αλμα από το synthpop του "Artpop" στο "Cheek To Cheek", μία συνεργασία μαζί με τον Tony Bennett σε jazz standards, από κει στο country-pop του "Joanne" και μετά πρωταγωνίστρια στη ταινία "A Star Is Born", η Gaga έδειξε πως μπορεί να υιοθετήσει πολλούς ρόλους αλλά και πως το καλλιτεχνικό της υπόβαθρο δεν αντικατοπτριζόταν στο φόρεμα με τις μπριζόλες. Ας μη ξεχνάμε και την εμφάνιση της στο Superbowl Halftime Show, που ξάφνιασε ακόμα και εμάς που πιστεύαμε πως δε θα γινόταν καλύτερο Halftime Show από αυτό του Tom Petty ή του Bruce Springsteen.
Ο νέος δίσκος της "Chromatica" συνέπεσε με την πανδημία του κορονοϊού με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ημερομηνία κυκλοφορίας του. Επίσης εμπόδιο στις ηχογραφήσεις μπήκε και η ινομυαλγία από την οποία πάσχει η Gaga, που παρουσιάζεται και στο documentary "Gaga: Five Foot Two". Όμως παρά τις δυσκολίες ο δίσκος κυκλοφόρησε και της έδωσε ένα ακόμα νούμερο ένα στα charts.
Είναι μια επιστροφή στην ηλεκτρονική dance pop μουσική με την οποία ξεκίνησε την εμπορική της καριέρα, αν και εδώ συναντάμε 90s στοιχεία ως επί το πλείστον, σε ένα retro house δίσκο στον οποίο θα συναντήσετε πολύ γνωστά ονόματα της μουσικής, από την Ariana Grande μέχρι τις Νοτιοκορεάτισσες Blackpink και τον Elton John. Η παραγωγή και η σύνθεση των κομματιών είναι ομαδική υπόθεση, με τον Burns , τη Lady Gaga, τον Mark Ronson και τον Michael Tucker (Bloodpop) να βρίσκονται σε σημεία κλειδιά. Οι συνεργάτες της δε σταματούν εκεί: Skrillex, Axwell, Tchami, Madeon, Johannes Klahr και Boys Noize - όλοι έχουν βάλει το χέρι τους σε διάφορα σημεία του "Chromatica". Με τόσα πολλά ονόματα, ακούγεται σαν να ακολούθησε τη φόρμουλα του "Supernatural" του Santana, όμως ο δίσκος διατηρεί την ίδια ηχητική δομή από την αρχή έως το τέλος και όλα έχουν μπει στο καλούπι της Lady Gaga.
Η ιδέα πίσω από το album βέβαια είναι λίγο αφελής: Βρισκόμαστε στον πλανήτη Chromatica που επικρατεί η ισότητα, ενώ παράλληλα όπως εξήγησε σε συνεντεύξεις η δημιουργός, υπάρχει σύνδεση με το τρίπτυχο χρώματα - μουσική - μαθηματικά. Παρότι δε μας έπεισε ότι είναι τόσο βαθυστόχαστο, η ουσία του δίσκου βρίσκεται στην χαρούμενη Pop/Dance-Pop/Electro-Pop που ακούστηκε απ' τα ηχεία μας. Υπάρχει ένα στιχουργικό χαλί το οποίο δεν είναι τόσο χαρούμενο όσο η μουσική, καθιστώντας σαφές στον ακροατή πως ότι δε πρόκειται για ένα απλό κολάζ ιδεών κομμένο και ραμμένο στο studio. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που διαφοροποιεί το δίσκο από τη μάζα των charts.
Στο home studio της Lady Gaga (το παλιό studio του Frank Zappa) ηχογραφήθηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, που χωρίζεται στα τρία από τα ορχηστρικά ιντερλούδια που έγραψε η ίδια με τον Morgan Kibby των Μ83, υπεύθυνα για την ενότητα του δίσκου. Δε ξέρω τελικά αν καταφέρνουν το σκοπό τους, καθώς θα πιάσετε τον εαυτό σας να τα προσπερνάει, όμως τη προσοχή μας την κέρδισε από την αρχή το "Stupid Love", που ήταν και το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για το "Chromatica". Με διάφορα φωνητικά εφέ που παραπέμπουν σε χιτάκια των 90s το κομμάτι είναι πολύ κοντά στη Lady Gaga του "Fame Monster".
Μπορεί το "Rain on Me", η συνεργασία με την Grande που επιμένει στη δεκάδα των single charts, να έχει στοιχεία από Daft Punk, όμως αυτό που αν κυκλοφορήσει σε single θα ακουστεί παντού είναι το "Sine From Above", το ντουέτο με τον Elton John. Αν και συνήθως τέτοια ντουέτα δεν έχουν αποτέλεσμα γιατί καταλήγουν να είναι μέτριες συνθέσεις που βασίζονται στα ονόματα πίσω από τα μικρόφωνα, το συγκεκριμένο είναι μία σύνθεση την οποία ο Axwell είχε ήδη δουλέψει με τον Elton John όταν έπαιζε σαν Axwell and Ingrosso. Δεδομένου ότι η Lady Gaga είναι νονά των παιδιών του ήταν εύκολο να οργανωθεί το ντουέτο - με ηχογράφηση του Elton μέσω skype. Το τελικό κομμάτι έχει τον Elton John να τραγουδάει EDM μαζί με την Gaga, και τα μουσικά μέρη θυμίζουν Faithless.
Στο "Sour Candy" με τις Blackpink (και τα αγγλοκορεάτικα φωνητικά) θα ακούσετε κάτι από το "Plastic Dreams" του Jaydee και το "Show Me Love" της Robin S, που η ηχώ τους ακούγεται σε μεγάλο μέρος του "Chromatica," μαζί με το "Silence" των Delerium που έκλεισε τη δεκαετία του 90. Μάλιστα στην δημιουργική διαδικασία επίτηδες απέφυγαν κονσόλες και εφέ τελευταίας τεχνολογίας για να πετύχουν αυτόν τον ήχο, ενώ o Burns με την Gaga και τον Tucker άκουγαν συνέχεια house playlists της συγκεκριμένης δεκαετίας ώστε να εμβαθύνουν στη συγκεκριμένη κουλτούρα.
Οι φωνητικές δυνατότητες της Gaga δεν κρύβονται παρ όλη την επεξεργασία, ειδικά στο "Enigma" και το "1000 Doves" που επίσης ανήκουν στα highlights του album. Τα δύο κομμάτια που δεν αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις είναι το "Alice" και το "911". Αν και η θεματολογία τους για την ψυχική υγεία έχει ενδιαφέρον, απλά δεν έχουν μελωδικές γραμμές που να σε γυρίζουν πίσω σε αυτά. Το "Chromatica" κλείνει με το 90s-disco "Babylon" που θυμίζει το "Vogue" της Madonna, αλλά το χιούμορ που περικλείεται στους στίχους το κάνει να διαφοροποιείται.
Παρόλο που δεν έχει να πει κάτι ιδεολογικά σα concept δίσκος, η επιστροφή στο house ήχο των 90s καθιστά το "Chromatica" ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα που έχει στιχουργικό υπόβαθρο, όντας παράλληλα αρκετά δουλεμένο. Ποιοτικά πλησιάζει το επίπεδο της πρώτης περιόδου της Gaga: Ευχάριστη pop με τον χαρακτήρα της δημιουργού και εμμονή στη λεπτομέρεια. Η μόδα στη μουσική (και γενικά στη ποπ κουλτούρα) κάνει κύκλους, και αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλά η Gaga και οι (πολλοί) συνεργάτες της. Το "Chromatica" θα βρει πρόσφορο έδαφος στους νεότερους που δεν έχουν επαφή με τον Dimis MC του παλιού ραδιοφωνικού σταθμού Jeronimo Groovy - αλλά ούτε και με τη dance σκηνή της δεκαετία των 90s - μέχρι τους μεγαλύτερους που θα τους χτυπήσει στη νοσταλγία (και στις βραδιές που πέρασαν στο παλιό King Size) χωρίς να το ξέρουν.
Η Lady Gaga τα τελευταία χρόνια έχει καταπιαστεί με πολλά διαφορετικά Projects: 'Αλμα από το synthpop του "Artpop" στο "Cheek To Cheek", μία συνεργασία μαζί με τον Tony Bennett σε jazz standards, από κει στο country-pop του "Joanne" και μετά πρωταγωνίστρια στη ταινία "A Star Is Born", η Gaga έδειξε πως μπορεί να υιοθετήσει πολλούς ρόλους αλλά και πως το καλλιτεχνικό της υπόβαθρο δεν αντικατοπτριζόταν στο φόρεμα με τις μπριζόλες. Ας μη ξεχνάμε και την εμφάνιση της στο Superbowl Halftime Show, που ξάφνιασε ακόμα και εμάς που πιστεύαμε πως δε θα γινόταν καλύτερο Halftime Show από αυτό του Tom Petty ή του Bruce Springsteen.
Ο νέος δίσκος της "Chromatica" συνέπεσε με την πανδημία του κορονοϊού με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η ημερομηνία κυκλοφορίας του. Επίσης εμπόδιο στις ηχογραφήσεις μπήκε και η ινομυαλγία από την οποία πάσχει η Gaga, που παρουσιάζεται και στο documentary "Gaga: Five Foot Two". Όμως παρά τις δυσκολίες ο δίσκος κυκλοφόρησε και της έδωσε ένα ακόμα νούμερο ένα στα charts.
Είναι μια επιστροφή στην ηλεκτρονική dance pop μουσική με την οποία ξεκίνησε την εμπορική της καριέρα, αν και εδώ συναντάμε 90s στοιχεία ως επί το πλείστον, σε ένα retro house δίσκο στον οποίο θα συναντήσετε πολύ γνωστά ονόματα της μουσικής, από την Ariana Grande μέχρι τις Νοτιοκορεάτισσες Blackpink και τον Elton John. Η παραγωγή και η σύνθεση των κομματιών είναι ομαδική υπόθεση, με τον Burns , τη Lady Gaga, τον Mark Ronson και τον Michael Tucker (Bloodpop) να βρίσκονται σε σημεία κλειδιά. Οι συνεργάτες της δε σταματούν εκεί: Skrillex, Axwell, Tchami, Madeon, Johannes Klahr και Boys Noize - όλοι έχουν βάλει το χέρι τους σε διάφορα σημεία του "Chromatica". Με τόσα πολλά ονόματα, ακούγεται σαν να ακολούθησε τη φόρμουλα του "Supernatural" του Santana, όμως ο δίσκος διατηρεί την ίδια ηχητική δομή από την αρχή έως το τέλος και όλα έχουν μπει στο καλούπι της Lady Gaga.
Η ιδέα πίσω από το album βέβαια είναι λίγο αφελής: Βρισκόμαστε στον πλανήτη Chromatica που επικρατεί η ισότητα, ενώ παράλληλα όπως εξήγησε σε συνεντεύξεις η δημιουργός, υπάρχει σύνδεση με το τρίπτυχο χρώματα - μουσική - μαθηματικά. Παρότι δε μας έπεισε ότι είναι τόσο βαθυστόχαστο, η ουσία του δίσκου βρίσκεται στην χαρούμενη Pop/Dance-Pop/Electro-Pop που ακούστηκε απ' τα ηχεία μας. Υπάρχει ένα στιχουργικό χαλί το οποίο δεν είναι τόσο χαρούμενο όσο η μουσική, καθιστώντας σαφές στον ακροατή πως ότι δε πρόκειται για ένα απλό κολάζ ιδεών κομμένο και ραμμένο στο studio. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που διαφοροποιεί το δίσκο από τη μάζα των charts.
Στο home studio της Lady Gaga (το παλιό studio του Frank Zappa) ηχογραφήθηκε το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, που χωρίζεται στα τρία από τα ορχηστρικά ιντερλούδια που έγραψε η ίδια με τον Morgan Kibby των Μ83, υπεύθυνα για την ενότητα του δίσκου. Δε ξέρω τελικά αν καταφέρνουν το σκοπό τους, καθώς θα πιάσετε τον εαυτό σας να τα προσπερνάει, όμως τη προσοχή μας την κέρδισε από την αρχή το "Stupid Love", που ήταν και το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε για το "Chromatica". Με διάφορα φωνητικά εφέ που παραπέμπουν σε χιτάκια των 90s το κομμάτι είναι πολύ κοντά στη Lady Gaga του "Fame Monster".
Μπορεί το "Rain on Me", η συνεργασία με την Grande που επιμένει στη δεκάδα των single charts, να έχει στοιχεία από Daft Punk, όμως αυτό που αν κυκλοφορήσει σε single θα ακουστεί παντού είναι το "Sine From Above", το ντουέτο με τον Elton John. Αν και συνήθως τέτοια ντουέτα δεν έχουν αποτέλεσμα γιατί καταλήγουν να είναι μέτριες συνθέσεις που βασίζονται στα ονόματα πίσω από τα μικρόφωνα, το συγκεκριμένο είναι μία σύνθεση την οποία ο Axwell είχε ήδη δουλέψει με τον Elton John όταν έπαιζε σαν Axwell and Ingrosso. Δεδομένου ότι η Lady Gaga είναι νονά των παιδιών του ήταν εύκολο να οργανωθεί το ντουέτο - με ηχογράφηση του Elton μέσω skype. Το τελικό κομμάτι έχει τον Elton John να τραγουδάει EDM μαζί με την Gaga, και τα μουσικά μέρη θυμίζουν Faithless.
Στο "Sour Candy" με τις Blackpink (και τα αγγλοκορεάτικα φωνητικά) θα ακούσετε κάτι από το "Plastic Dreams" του Jaydee και το "Show Me Love" της Robin S, που η ηχώ τους ακούγεται σε μεγάλο μέρος του "Chromatica," μαζί με το "Silence" των Delerium που έκλεισε τη δεκαετία του 90. Μάλιστα στην δημιουργική διαδικασία επίτηδες απέφυγαν κονσόλες και εφέ τελευταίας τεχνολογίας για να πετύχουν αυτόν τον ήχο, ενώ o Burns με την Gaga και τον Tucker άκουγαν συνέχεια house playlists της συγκεκριμένης δεκαετίας ώστε να εμβαθύνουν στη συγκεκριμένη κουλτούρα.
Οι φωνητικές δυνατότητες της Gaga δεν κρύβονται παρ όλη την επεξεργασία, ειδικά στο "Enigma" και το "1000 Doves" που επίσης ανήκουν στα highlights του album. Τα δύο κομμάτια που δεν αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις είναι το "Alice" και το "911". Αν και η θεματολογία τους για την ψυχική υγεία έχει ενδιαφέρον, απλά δεν έχουν μελωδικές γραμμές που να σε γυρίζουν πίσω σε αυτά. Το "Chromatica" κλείνει με το 90s-disco "Babylon" που θυμίζει το "Vogue" της Madonna, αλλά το χιούμορ που περικλείεται στους στίχους το κάνει να διαφοροποιείται.
Παρόλο που δεν έχει να πει κάτι ιδεολογικά σα concept δίσκος, η επιστροφή στο house ήχο των 90s καθιστά το "Chromatica" ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα που έχει στιχουργικό υπόβαθρο, όντας παράλληλα αρκετά δουλεμένο. Ποιοτικά πλησιάζει το επίπεδο της πρώτης περιόδου της Gaga: Ευχάριστη pop με τον χαρακτήρα της δημιουργού και εμμονή στη λεπτομέρεια. Η μόδα στη μουσική (και γενικά στη ποπ κουλτούρα) κάνει κύκλους, και αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλά η Gaga και οι (πολλοί) συνεργάτες της. Το "Chromatica" θα βρει πρόσφορο έδαφος στους νεότερους που δεν έχουν επαφή με τον Dimis MC του παλιού ραδιοφωνικού σταθμού Jeronimo Groovy - αλλά ούτε και με τη dance σκηνή της δεκαετία των 90s - μέχρι τους μεγαλύτερους που θα τους χτυπήσει στη νοσταλγία (και στις βραδιές που πέρασαν στο παλιό King Size) χωρίς να το ξέρουν.