Για όσους από εμάς ακολουθούμε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου εδώ και πολλά χρόνια είναι ευχάριστα περίεργο το συναίσθημα να βλέπουμε σήμερα τις συναυλίες του να αποτελούν σημεία αναφοράς. Κάπως έτσι έγινε και την περασμένη Παρασκευή (11/2), στην πρώτη από τις δύο εμφανίσεις του στο Fuzz, στην οποία βρεθήκαμε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους (sold out γαρ...) για να απολαύσουμε τον Θεσσαλό τραγουδοποιό και την μπάντα του.
Τι ακούσαμε; Δύσκολη η απάντηση. Δύσκολη γιατί ακούσαμε σχεδόν τα πάντα! Αν εξαιρέσει κανείς το Σαμάνο, από τον οποίο επιμένει να μην επιλέγει κομμάτια για τα live του, ακούσαμε ένα χορταστικό setlist με εξαιρετικές επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας του.
Όταν λέμε όμως "τα πάντα" δεν αναφερόμαστε μόνο στο εύρος των επιλογών από τα προσωπικά του album. Αναφερόμαστε και στις μουσικές ανατροπές, με τα περάσματα από το ένα ύφος στο άλλο. Από την Παράδοση, που - όπως πάντα - είχε έντονη παρουσία και έγινε ακόμη πιο έντονη από τα ηπειρώτικα που ερμήνευσε η Ματούλα Ζαμάνη συνοδεία του εξαιρετικού (και νεαρότατου) Γιάννη Αντωνιάδη στο κλαρίνο, μέχρι τη reggae διασκευή του ζαμπετικού Αλήτη από τον Φώτη Σιώτα και τη ska παρουσίαση των μουσικών που απογείωσε το κοινό και σκόρπισε στην αρένα του Fuzz χορό και γέλιο. Από τα ρεμπέτικα, με τον Πινόκλη να αφιερώνεται στους μετανάστες και να κάνει "θεματική ενότητα" με τα τραγούδια από τον Διάφανο (Στην Αμερική, Στην κοιλάδα των Τεμπών), μέχρι τη ροκ παρένθεση που μας χάρισε ο ηχολήπτης Κλεάνθης που ανέβηκε στη σκηνή παίζοντας Johnny Cash (Ring of fire) και Clash (Should I stay or should I go).
Αυτές οι εναλλαγές πάντως ήταν το ένα από τα δύο αρνητικά της βραδιάς (ο μέτριος ήχος το άλλο) κατά την ταπεινότατη γνώμη μου. Κι αυτό γιατί χανόταν λιγάκι το στίγμα και το μέτρο, αλλά και γιατί τελικά δεν υπήρξε κορύφωση. Εντάξει, φυσικά και στον Πεχλιβάνη σηκώθηκε όλο το Fuzz στον αέρα και μας ήρθε ξανά η σκέψη ότι αυτή η μπάντα τον εκτελεί κάθε φορά και καλύτερα, με τον Θανάση να παίζει την μπουζουκομάνα του με τα δόντια στο φινάλε! Πολλές και αυτονόητες οι δυνατές στιγμές, στα Έρημα κορμιά, στο Μιλώ για σένα, στον Διάφανο που τελικά μας τον χάρισαν στο τέλος της βραδιάς, στο Όταν χαράζει, στο εξαιρετικά ενορχηστρωμένο Κάτω απ’το μαξιλάρι και φυσικά στη διονυσιακή Ανδρομέδα. Έλειψε όμως η κορύφωση. Και είναι κρίμα γιατί ο Θ.Παπακωνσταντίνου είχε διάθεση. Κάτι που αποτυπώθηκε στη διάρκεια (σχεδόν 4 ώρες με ένα πολύ μεγάλο encore...), αλλά όχι τόσο πάνω στη σκηνή. Θα τον θέλαμε σίγουρα περισσότερο με την μπουζουκομάνα στα χέρια και λιγότερο να δίνει χώρο και χρόνο στους υπόλοιπους του σχήματος.
Όσο για το νέο δίσκο (Ελάχιστος εαυτός), ήταν τελικά απλά η αφορμή. Ακούσαμε αρκετά από τα τραγούδια του, όπως τα Σαν Μικέλε και Σιμούν, ενώ, σε σχέση με τη στουντιακή, ξεχώρισα την εκτέλεση στο Σαν παιδί.
Η βραδιά ήταν μια εξαιρετική μουσική εμπειρία. Το σχήμα αυτό, με τα πνευστά (φλικόρνο, τρομπέτα, κλαρίνο) να κλέβουν την παράσταση, χωρίς να υστερεί βεβαίως κανείς από μια φοβερή μπάντα, αποδίδει μοναδικά τα σπουδαία τραγούδια του Θανάση, τα οποία μας προσέφεραν απλόχερα σε ένα κλίμα αρκετά ζεστό, που σε κάποιες στιγμές φέρνει όντως μνήμες από Λαϊκεδέλικα.
Τι ακούσαμε; Δύσκολη η απάντηση. Δύσκολη γιατί ακούσαμε σχεδόν τα πάντα! Αν εξαιρέσει κανείς το Σαμάνο, από τον οποίο επιμένει να μην επιλέγει κομμάτια για τα live του, ακούσαμε ένα χορταστικό setlist με εξαιρετικές επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας του.
Όταν λέμε όμως "τα πάντα" δεν αναφερόμαστε μόνο στο εύρος των επιλογών από τα προσωπικά του album. Αναφερόμαστε και στις μουσικές ανατροπές, με τα περάσματα από το ένα ύφος στο άλλο. Από την Παράδοση, που - όπως πάντα - είχε έντονη παρουσία και έγινε ακόμη πιο έντονη από τα ηπειρώτικα που ερμήνευσε η Ματούλα Ζαμάνη συνοδεία του εξαιρετικού (και νεαρότατου) Γιάννη Αντωνιάδη στο κλαρίνο, μέχρι τη reggae διασκευή του ζαμπετικού Αλήτη από τον Φώτη Σιώτα και τη ska παρουσίαση των μουσικών που απογείωσε το κοινό και σκόρπισε στην αρένα του Fuzz χορό και γέλιο. Από τα ρεμπέτικα, με τον Πινόκλη να αφιερώνεται στους μετανάστες και να κάνει "θεματική ενότητα" με τα τραγούδια από τον Διάφανο (Στην Αμερική, Στην κοιλάδα των Τεμπών), μέχρι τη ροκ παρένθεση που μας χάρισε ο ηχολήπτης Κλεάνθης που ανέβηκε στη σκηνή παίζοντας Johnny Cash (Ring of fire) και Clash (Should I stay or should I go).
Αυτές οι εναλλαγές πάντως ήταν το ένα από τα δύο αρνητικά της βραδιάς (ο μέτριος ήχος το άλλο) κατά την ταπεινότατη γνώμη μου. Κι αυτό γιατί χανόταν λιγάκι το στίγμα και το μέτρο, αλλά και γιατί τελικά δεν υπήρξε κορύφωση. Εντάξει, φυσικά και στον Πεχλιβάνη σηκώθηκε όλο το Fuzz στον αέρα και μας ήρθε ξανά η σκέψη ότι αυτή η μπάντα τον εκτελεί κάθε φορά και καλύτερα, με τον Θανάση να παίζει την μπουζουκομάνα του με τα δόντια στο φινάλε! Πολλές και αυτονόητες οι δυνατές στιγμές, στα Έρημα κορμιά, στο Μιλώ για σένα, στον Διάφανο που τελικά μας τον χάρισαν στο τέλος της βραδιάς, στο Όταν χαράζει, στο εξαιρετικά ενορχηστρωμένο Κάτω απ’το μαξιλάρι και φυσικά στη διονυσιακή Ανδρομέδα. Έλειψε όμως η κορύφωση. Και είναι κρίμα γιατί ο Θ.Παπακωνσταντίνου είχε διάθεση. Κάτι που αποτυπώθηκε στη διάρκεια (σχεδόν 4 ώρες με ένα πολύ μεγάλο encore...), αλλά όχι τόσο πάνω στη σκηνή. Θα τον θέλαμε σίγουρα περισσότερο με την μπουζουκομάνα στα χέρια και λιγότερο να δίνει χώρο και χρόνο στους υπόλοιπους του σχήματος.Όσο για το νέο δίσκο (Ελάχιστος εαυτός), ήταν τελικά απλά η αφορμή. Ακούσαμε αρκετά από τα τραγούδια του, όπως τα Σαν Μικέλε και Σιμούν, ενώ, σε σχέση με τη στουντιακή, ξεχώρισα την εκτέλεση στο Σαν παιδί.
Η βραδιά ήταν μια εξαιρετική μουσική εμπειρία. Το σχήμα αυτό, με τα πνευστά (φλικόρνο, τρομπέτα, κλαρίνο) να κλέβουν την παράσταση, χωρίς να υστερεί βεβαίως κανείς από μια φοβερή μπάντα, αποδίδει μοναδικά τα σπουδαία τραγούδια του Θανάση, τα οποία μας προσέφεραν απλόχερα σε ένα κλίμα αρκετά ζεστό, που σε κάποιες στιγμές φέρνει όντως μνήμες από Λαϊκεδέλικα.
Σχετικό θέμα