Θα ειμαι ιδιαίτερα σύντομος στην εισαγωγή της στήλης. Ο Brad Davidson βλέπετε σήμερα 'φτύνει' ψυχή... Δεν αστειεύεται... Σε ένα άρθρο μάλιστα, που ανάλογο του έχω να συναντήσω ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ, ακόμα και στα σημαντικότερα περιοδικά του εξωτερικού!
Σε ευχαριστώ Brad...
Brad Davidson’s rock and roll story
Ήμασταν για ένα live με τους Wipers, κάπου στα μέσο-δυτικά την δεκαετία του ’80 και ο Greg προλόγισε το “don’t belong to you” από το άλμπουμ “Follow Blind” λέγοντας “Αυτό είναι για τον πρόεδρο Ρόνυ” (τον Ρήγκαν, που ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ τότε, και είχε κάνει αφαίρεση καρκίνου από την μύτη) «που είναι στο νοσοκομείο για να βγάλει μια ξεραμένη μύξα από την μύτη του» και μετά έκανε παντομίμα, ένα πράγμα σαν να τινάζει μύξα από την μύτη του. Ήταν πολύ cool και αστείο επίσης! Η επέμβαση της αφαίρεσης της μύξας του προέδρου Ρόνυ ήταν στα μέσα ενημέρωσης εκείνη την περίοδο και μετά « ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΝΗΚΟΥΜΕ!»Στο τέλος της τελευταίας μου περιοδείας με τους Wipers (1988) τηλεφώνησα στο τότε κορίτσι μου, από το Αμβούργο, Γερμανία. Μου είπε ότι «βγαίνει με εκείνον τον τύπο…» είμαι συντετριμμένος, τα χάνω και προχωράω μόνος. Πάμε στο Βερολίνο (the loft) και μετά στο “Fullham Greyhound” στο Λονδίνο. ‘Ετσι ανακάμπτω, προσπαθώντας να επανέλθω από αυτόν τον εκμηδενισμό και συνδέθηκα με ένα κορίτσι από την Αγγλία που ήταν στην μπάντα που άνοιγε την συναυλία μας, τους «Τhe birdhouse» . Αυτό το έκανα για να πολεμήσω τα συναισθήματά απελπισίας, απομόνωσης, μοναξιάς και αηδίας προς τον εαυτό μου. Fast Forward… Είμαστε πίσω στο Φοίνιξ όπου ο Greg Sage, εγώ και ή πρώην κοπέλα μου ζούσαμε…
Φυσικά έχει φύγει από την ζωή μου τώρα, είμαι ένα ράκος, ζω μια κόλαση που δεν έχω ξαναζήσει (μάλλον ήταν γραφτό μου!). Ρωτάω τον Greg « τι γίνεται με τους Wipers;» μου λέει «οι Wipers πέθαναν!» λέω στον εαυτό μου «ωραία! τώρα μπορώ να μετακομίσω στο Λονδίνο και να είμαι με την τύπισσα που συνάντησα στην περιοδεία» αλλά τι θα γίνει με το αμάξι μου; Τότε νωρίς ένα πρωί καθ’ οδόν για την πρωινή μου δουλειά σε εργοστάσιο φύλλων μετάλλου, φτιάχνοντας γκαραζόπορτες όλη μέρα 8-12 ώρες, ένας ηλίθιος με τρακάρει από πίσω, μου διαλύει εντελώς το αμάξι και εισπράττω δύο φορές το ποσό που είχα πληρώσει για να το αποκτήσω από την ασφάλεια.
Το παίρνω σαν οιωνό ότι πρέπει να μετακομίσω στο Λονδίνο. Πακετάρω ότι μπορούσα να κουβαλήσω μαζί μου και πετάω για το αεροδρόμιο του Gatwick όπου με κρατάνε στο τελωνείο για 12 ώρες, επειδή είχα κάτι εργαλεία στην τσάντα μου! Και θυμάμαι έναν βλακώδη, άχρηστο, μικροσκοπικό, γερο-τελωνειακό πίσω από ένα γραφείο να διαβάζει ένα χαρτί.. «ο ερευνητής..μπλα , μπλα δεν πιστεύει την δήλωσή σας για ότι προθέσεις και ο σκοπός του ταξιδιού σας στο Ην. Βασίλειο είναι οι πραγματικές.» Ρωτούσα συνεχώς «τι στο διάολο σήμαινε αυτό και τι στο καλό αυτός ο ερευνητής πίστευε ότι ήταν οι πραγματικές μου προθέσεις;» Αυτός ο ηλίθιος Άγγλος εξακολουθεί να μου διαβάζει την ίδια απάντηση ξανά και ξανά σαν απάντηση σε κάθε ερώτηση που του κάνω. Βλέπω οράματα ότι του βάζω φωτιά! Με αφήνουν να κοιμηθώ το βράδυ στο σπίτι της κοπέλας μου και θα πρέπει να επιστρέψω εκεί στο τάδε και την τάδε ώρα αλλιώς θα με κυνηγούσαν!
Έτσι ήρθε εκείνη στην Αριζόνα, παντρευτήκαμε και μετακομίσαμε στο Λονδίνο. Περίπου το 1989, σχεδόν 6 μήνες μετά, «μισώ την κατάσταση αυτή» με τις κλασικές κουβέντες των Άγγλων… «Ε;Ε;» και «Τιιιιι; Τιιιι;» και «Να και οι σκατο αμερικανοί , έρχονται εδώ, και μας κλέβουν τις γυναίκες μας, μας κλέβουν τις δουλειές μας» δεν άντεξα άλλο στην Pub ένα βράδυ και είπα «ακούστε αν δεν ήμασταν εμείς οι κωλοΑμερικάνοι θα μιλούσατε όλοι Γερμανικά τώρα!» Ήταν πολύ κοντά στο να μου επιτεθούν. Και ζω στο χειρότερο μέρος, στο Brixton, Νότιο Λονδίνο, σαν παραγκούπολη! Δεν ήταν όλα άσχημα βέβαια, είχα μερικούς πολύ καλούς φίλους εκεί που ακόμα σκέφτομαι. Είχα την ευκαιρία να δω τους θρυλικούς Hawkwind στο Brixton Academy, είδα Helios Creed μερικές φορές, και υπήρχαν στιγμές στενής σχέσης και οικειότητας με την Αγγλίδα σύζυγό μου που με έκαναν να ξεχάσω πως την πρώτη νύχτα του γάμου στο Vegas, φορώντας τα εσώρουχά της άρχισε να κλαίει υστερικά και μάλλον το θεώρησε πολύ σωστό περιβάλλον και περίσταση να μου εξομολογηθεί ότι υπήρξε «πολύ κακιά στο παρελθόν!» αλλά δεν ήξερε ότι ο γάμος μας καταστράφηκε από εκείνο ακριβώς το σημείο. Θεωρούσα πάντα ότι ήμουν ένας δυνατός άντρας που θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση, αλλά δεν υπήρχαν κίνητρα. Παρέσυρα τον εαυτό μου σε μελαγχολία, ψυχικά σε έναν άλλο κόσμο, για να αποδράσω από την δυσάρεστη πραγματικότητα που είχα δημιουργήσει. Αλλά ακόμα και ο φανταστικός μου κόσμος ήταν ρυπαρός, καταθλιπτικός εφιάλτης, τρελός και γκρίζος.
Ξεκίνησα ένα τριμελές metal/punk σχήμα τους “Klaw” έμοιαζε υπέροχη ιδέα. Μάθαινα να τραγουδάω, να γράφω και να παίζω μπάσο ταυτόχρονα. Είχα γελοίες αυταπάτες ότι οι “Klaw” κάποια μέρα θα πετύχαιναν και θα μπορούσα να παρατήσω την κωλοδουλειά μου και να μεθάω και να κάνω sex με εξωτικές γυναίκες όλη την ώρα. Το μακρινότερο σημείο που πήγαμε ποτέ ήταν στο Βερολίνο και μέναμε στο διαμέρισμα του Jock MacDonald των “Bullock Brothers” ντράμερ, φίλος του Leo Mortimer.Και για να μην αναφέρω τον κιθαρίστα Rob Crow παίζοντας στο πάρτυ γενεθλίων του Jock.
Συνάντησα μια ξανθιά γαλανομάτα ανατολικογερμανίδα με Πολωνικό επίθετο. Και υπήρχαν νύχτες μεθυσιού και κρεπάλης που έμοιαζαν αρκετά ικανοποιητικές. Αλλά, εντελώς ξαφνικά επικοινώνησα με τον καλό μου φίλο Rob DeVries που μαζί με τον Peter Van De Velt (oχι τον Peter που ήταν μετά στην περιοδεία με τους Jesus & Mary Chain- αλλά γνωρίζονταν μεταξύ τους.) ήταν ο φροντιστής μας, οδηγός μας, βοηθός ηχολήπτη και η τεχνική μας υποστήριξη. Είχαμε ξενυχτήσει πολλές νύχτες χαζολογώντας και πίνοντας μετά τα show και γίναμε καλοί φίλοι. Τότε περίπου το 1992 μου λέει ότι κάνει ηχοληψία για τους Jesus & Mary Chain, και πως είναι στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή και αν θα μπορούσε να περάσει από το διαμέρισμά μου. Του λέω «φυσικά! Γιατί όχι;» έρχεται λοιπόν και μου εξομολογείται ότι οι Jesus & Mary Chain έχουν πρόβλημα με το ρυθμικό τους μέρος που σημαίνει Μπάσο και Ντραμς. Ο Rob με έχει δεί να κάνω 28 συναυλίες σε 30 μέρες να ξενυχτάω και να το επαναλαμβάνω, με θυμάται σαν στρατιώτη, πριν το γάμο, πριν το Λονδίνο κλπ.
Μου λέει « Δεν ξέρω αν μπορώ να σου κανονίσω μια οντισιόν, αλλά αν μπορέσω, ξέρω ότι έχεις πάρει την δουλειά» Μένω ξύπνιος μέχρι τις 3 το πρωί μαθαίνοντας 13 τραγούδια από κασέτες που είχε η γυναίκα μου, και κανένα από αυτά δεν ήταν τα 5 τα οποία και πέρασα οντισιόν. Με κάλεσαν για οντισιόν και πήγα κατευθείαν από την δουλειά μου ως οξυγονοκολλητής, με καμμένα και τρυπημένα ρούχα (ειλικρινά δεν ήξερα ποιοι είναι τότε, νόμιζα ότι ήταν τίποτα «αδερφές»). Έσκισα στην οντισιόν, και επιπλέον έπρεπε να γυρίσω πίσω (και πηγα) για να δω εγώ τους ντραμερ για οντισιόν. Ο Wiff, ο τεχνικός των drums των JAMC και ο αγαπημένος μου Nick Sanderson, ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του, που πριν ήταν στους Gun Club με τον Jeffrey Lee Pierce (περισσότερα επεισόδια για εμένα τον Nick και τον Jeffrey μια άλλη φορά). Ο Wiff ανέλαβε την πρώτη lollapalooza tour μαζί με τους : Red Hot Chili Peppers, Soundgarden, Ministry, Pearl Jam, Lush και Jesus & Mary Chain, ο Nick ήταν στην δεύτερη Rollercoaster tour με Curve και Flaming Lips. O Wiff ήταν τεχνικά πιο άρτιος αλλά έπαιζε με πιο ελαφρύ χέρι, ενώ ο Nick είχε περισσότερη ψυχή και ήταν κάπως “πιο δυνατός” .
Έτσι φεύγουμε για San Francisco…και παίζω ένα φλίπερ στην πρώτη σκηνή (εξωτερικός χώρος) όπου βρισκόμαστε για την lollapalooza tour 1992. Και έχω φτιαχτεί! Ρωτάω τον Jim Reid πότε θα βγαίνουμε στην σκηνή και μου απαντά, “Brad, είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε tune τα μόνιτορ και αύριο φεύγουμε για Τόκυο» και λέω «ΟΚ! Ό, τι να’ναι!» Μετά θέλω ένα τσιγάρο και δεν έχω κανένα, βλέπω μια πολύ hot τύπισσα με μεγάλο στήθος, με ένα από αυτά τα στενά δερμάτινα γιλέκα που δένουν μπροστά στο στήθος, βασανιστικά αποκαλυπτικό. Καπνίζει και της κάνω τράκα και αποδεικνύεται ότι είναι φίλη με τον tour manager τον Jerry Jaffe. Έρχεται αργότερα στο δωμάτιό μου και με κερνάει μια πίτσα. Την επόμενη μέρα ο Wiff (ο ντραμερ) με φωνάζει πόρνη. Φεύγουμε για Τόκυο και η έκφυλη συμπεριφορά μου εξελίσσεται μέχρι το τέλος του επόμενου rollercoaster tour. Το συμβόλαιό μου δεν ανανεώνεται και απλά λήγει. Έσπασα τον αγκώνα μου σε 3 σημεία στο τέλος της ΄92 lollapalooza tour επειδή γινόμουν περισσότερο παχύς και χαζός και τεμπέλης από ότι θα μου επέτρεπε η ιδιοσυγκρασία μου.
Fast Forward. Eίμαστε πίσω στο Λονδίνο και δουλεύουμε για μια τηλεοπτική εκπομπή του BBC το «Later with Jools Holland» . Ο Paul Weller ηχογράφησε εκείνη την βραδιά, και επίσης η Lena Fiagbee. Ήταν χαοτικό. Για κάποιο λόγο είχα καταλάβει ότι θα με έδιωχναν από την μπάντα σύντομα. Ο Nick μου είχε πει νωρίτερα στην διάρκεια της Rollercoaster II tour ότι πίστευε πως θα μας έδιωχναν και τους δύο μετά το τέλος αυτής της λιγότερο από ευτυχισμένης εκδρομής. Μου είπε ότι μάλλον θα μας διώξουν επειδή διασκεδάζαμε τους εαυτούς μας. Είχε δίκιο κατά το ήμισυ και εγώ ήμουν 100% σωστός έτσι όταν χτύπησε το τηλέφωνο στις επόμενες δυο μέρες και απάντησα στο «Brad; Peter Morisson εδώ!» (ο μάνατζερ των Jesus & Mary Chain στο Ην. Βασίλειο) τον ρώτησα αμέσως αν με πήρε για να μου το ανακοινώσει στο οποίο απάντησε «Ναι! Χα χα χα!» έκλεισα το τηλέφωνο χωρίς άλλη κουβέντα, και τηλεφώνησα στον J. Reid, να τον ρωτήσω γιατί δεν μου το είπε ο ίδιος, ήμουν συγκλονισμένος που ούτε ο ίδιος ούτε ο William είχαν τα κότσια να μου το πουν οι ίδιοι. Αλλά, τέλος πάντων τα σκάτωνα σε μια πρωτεύουσα της μόδας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έτσι λοιπόν βρίσκω δουλειά συντηρητή κτιρίου στην υπηρεσία ασθενοφόρων του Λονδίνου δίπλα στο σταθμό του μετρό Waterloo. Τελικά απολύομαι και η γυναίκα μου με πετάει έξω από το σπίτι.
Μετακομίζω μαζί με κάτι φίλους χαμηλής κοινωνικότητας από την Σκωτία με τους οποίους τα πίναμε μαζί, και με έναν από τους οποίους είμαστε μαζί σε μια μπάντα τους Dirt που δεν κράτησαν και πολύ ( Το επίθετο μου είναι Σκωτσέζικο/Βικινγκ).Μετά πείθομαι να μετακομίσω με μια κοπέλα που γνώρισα και που δούλευε στο μπαρ μιας παμπ που οι Dirt έπαιξαν ένα βράδυ. Ήταν κόρη αγρότη, και έκανα αγροτική δουλειά εποχικά για τον γαμπρό της στο Northumberland, σχεδόν Σκωτία-πολύ βόρεια στην Αγγλία. Οδηγούσα τρακτερ, έριχνα μπάλες, τραβούσα αμνούς από κώλους προβατίνας κλπ κλπ. Και μου φώναζαν κιόλας… ΠΟΛΥ! Αλλά μου άρεσε και η ιδέα του να γυρίσω στο Λονδίνο στο τέλος της σαιζόν..πως να το πω κομψά... Με έκανε να θέλω να ξεράσω... επιεικώς. Συνέχιζα να γίνομαι κομμάτια, πίνοντας γελοιωδώς απίστευτα μεγάλες ποσότητες αλκόολ.
Ήμουν πάντα δυστυχισμένος στο Λονδίνο. Υποθέτω ότι θα ήμουν δυστυχισμένος οπουδήποτε, παντού, σακατεμένος εσωτερικά.
Τελικά η τελευταία κοπέλα που είχα σχέση στο Λονδίνο έπρεπε να με στείλει πίσω στις ΗΠΑ, Όπου τσαλαβουτούσα ακόμα περισσότερα χρόνια και ανέπτυξα έναν υγιή (χα χα χα χα) εθισμό στην ηρωίνη.
Έπειτα συνάντησα τον Jimmy Flynn και τον Eric Stene! Φεύγοντας από το Portland του Oregon και άλλη μια καταστροφική κατάσταση, για το San Diego της California, δεν ήξερα τι να περιμένω καθόλου. Μου έδωσαν ένα CD από κάποιες αρκετά ασυνάρτητες πρόβες που είχαν κάνει, και ειλικρινά δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό τότε. Έτσι το πήγα στον φίλο μου τον Gabe Serbian (πρώην drummer των Locust και τώρα τραγουδιστή των Rat’s Eyes) Kαι αυτός δεν μπορούσε να καταλάβει. Ήξερα ότι μου άρεσε η κιθάρα του Εric που σε μερικά σημεία έμοιαζε με Helios Creed και Chrome, από τις κυριότερες επιρροές μου. Και εξεπλάγην ευχάριστα, αν όχι λίγο σοκαρισμένος που ανακάλυψα μετά το ίδιο και ο Εric. Tα drums του Jimi ακούγονταν σκατά. Έτσι δανείστηκα ένα μπάσο από τον γείτονα του Gabe τον Will Fairfield (που νομίζω ότι ανηκε στους Fugazi).
Έτσι για καλό και για κακό έπρεπε να κάνω πίσω, θα μπορούσα να πω δεν έχω μπάσο. Παρόλα αυτά εντυπωσιάστηκα από την αντίθεση του να παίζω με τον Jimi live και πόσο καλύτερα ακουγόταν σε σύγκριση με την ηχογράφηση που μου είχαν δώσει αρχικά.
Ειδικότερα με ενθάρρυνε ο τρόπος που μεταξύ μας δέσαμε και έμοιαζε σαν να είχαμε μια ελεύθερη τηλεπαθητική σύνδεση, υπνωτική σύζευξη. Έτσι με τον Eric κιθαρίστα, εμένα αναγκαστικά στα φωνητικά και το μπάσο, και τον Jimi Flynn στα drums και μετά από ώρες πρόβας κατευθείαν μέσα από το στρώμα του όζοντος, αμέσως αποφάσισα να φέρω όλο μου τον εξοπλισμό κιθάρας στο σπίτι του Jimi όπου και κάναμε την πρώτη μας ηχογράφηση με την ευγενική συνδρομή του φίλου μας Theo Miserlis που ανέλαβε την μηχανική δουλειά του συγκεκριμένου επεισοδίου. Γνωριστήκαμε μεταξύ μας όλοι καλύτερα και ήρθαμε πολύ πιο κοντά ο ένας στον άλλο ανακαλύπτοντας πόσα κοινά στοιχεία είχαμε. Ειδικά όταν τους αποκάλυψα την ιστορία ότι είχα βαρέσει ηρωίνη στο παρελθόν, πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών, με καταιγίδα χρησιμοποιώντας το νερό μιας λακκούβας για να φτιάξω την δόση μου. Συμπεριφορά που ευτυχώς κανένα μέλος των Phantom Ratio δεν έχει σχέση τώρα.
Σχεδιάζουμε την κυκλοφορία της δεύτερης ηχογράφησής μας που τελείωσε το καλοκαίρι του 2010 στο προσεχές μέλλον. Δεν είναι για λιγόψυχους. Έχουμε ταξιδέψει στον χώρο και τον χρόνο με την μυστική μας εφεύρεση. Και γίναμε μια στρατηγικά ευέλικτη και άκρως αρμόδια επιστημονική μονάδα. Ξέρουμε πώς να χειριζόμαστε τον εξοπλισμό μας περίπου όσο χρειάζεται να ξέρουμε. Προσωπικά είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος με αυτή την δουλειά, αλλά το ειρωνικό είναι ότι είμαι λιγότερο αμειβόμενος από οτιδήποτε έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου μουσικά.
Εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση της προόδου σε έναν κβαντικό ψυχο-μηχανικό εικονικό-βιο-εργαστήριο. Μια πρόοδος από την μιζέρια, προς την εξέλιξη της ζωής, όλης της ζωής και τους εαυτούς μας, θυσίες που πρέπει να γίνουν. Υπάρχει πολύ δοκιμή και λάθος, έρευνα και ανάπτυξη, μίσος, πόλεμος, αγάπη, ειρήνη, σεξ, φωτιά και φίδια και …αίμα. Αλλά υπάρχουν επίσης συμπόνια, μανιακή εμμονή, σχέδια. Διαμόρφωση και υπολογισμοί, αποφάσεις ακριβείας που πρέπει να ληφθούν σε κλάσμα του δευτερολέπτου. Σκοτεινά μυστικά και λαμπερές αποκαλύψεις. Σπίθες που πετούν και κεραυνοί με αστραπές… και το μουγκρητό και ο θρήνος των σκλάβων στο μπουντρούμι….Phantom Ratio--- "Πήγαμε στην κόλαση εμείς , άρα δεν χρειάζεται να πάτε εσείς."