ΜΕΡΟΣ 3ον
Ο Φάνης Κιλιμάντζαρος είναι ατζέντης καλλιτεχνών, εδώ και 15 χρόνια. Σπονσοράρει κυρίως έλληνες καλλιτέχνες, με ελληνικό στίχο, που παίζουν ροκ-έντεχνο-ελαφρολαϊκό.
Έχω ακούσει πολλά για αυτόν, οπότε το θεώρησα πρέπον να τον ψάξω.
Δείτε τί έγραψε σε ένα site για μουσικούς...
Fanis wrote (aka ‘in his own write’…)
«Πολλοί αναρωτιούνται ποιοί είμαστε εμείς, οι ατζέντηδες. Μας παρομοιάζουν με πλάσματα ιδιαιτέρων ικανοτήτων, σχεδόν μας θεοποιούν, ή μας σκυλοβρίζουν, ανάλογα την περίσταση. Πολλές φορές παραποιούν γεγονότα, δίνοντάς μας υπεράνθρωπη διάσταση, ή φωτογραφίζοντάς μας σαν κλόουν. Οι πιο φιλοσοφημένοι, μας παρομοιάζουν με τον Σημίτη, την Θάτσερ ή τον Καπόνε...
Η δουλειά ενός ατζέντη έχει την ευχή ή την κατάρα, να περιλαμβάνει τον ‘νεκρό’ χώρο, ανάμεσα στον καλλιτέχνη, τον κόσμο, και την εταιρία. Είναι ένας άχαρος, και σε στιγμές άγριος χώρος.
Δε συγχωρεί. Δε συμβιβάζεται. Δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Δεν κοιμάται ποτέ.
Ο ατζέντης έχει πίστη για τον καλλιτέχνη που προωθεί. Πρέπει να τον ξέρει καλά. Πρέπει να είναι φίλος του. Και σαν φίλος του, πρέπει να διαχειριστεί τις υποθέσεις του.
Μας κατηγορούν οτι ‘πίνουμε το αίμα’ τους, οτι είμαστε ‘εκμεταλλευτές’, οτι ‘πηδάμε αγοράκια ή κοριτσάκια’, ανάλογα τις ορέξεις. Μας αποκαλούν σιωνιστές και μας ζητούν τα πάντα.
Ο ατζέντης πρέπει να κλείσει το καλύτερο δυνατό πρόγραμμα για τον καλλιτέχνη του, τα καλύτερα live, τις πιο ουσιαστικές περιοδείες.
Πρέπει να κανονίσει συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις.
Πρέπει να στέλνει δελτία τύπου και να λαδώνει ραδιοφωνικούς παραγωγούς, αν δεν είναι κολλητοί του. Πρέπει να κλείνει στούντιο, σε συνεργασία με την εταιρία, και πρέπει να μεριμνά πάντα να είναι όλα όπως πρέπει, τη στιγμή που πρέπει, στο χώρο που πρέπει.
Ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους ελαστικών ηθών. Με ανθρώπους που λυσσούν για λεφτά. Με νονούς, ενίοτε. Με τα κανάλια, με πρωινάδικα. Με σπόνσορες και ακτιβιστές ‘υπέρ της διατήρησης των γκρίζου χρώματος πτερών στα σπουργίτια’. Με Δήμους και Κοινότητες. Με τις μειονότητες κάθε είδους.
Προσπαθούμε να σφηνώσουμε εμφανίσεις σε κλεισμένα προ πολλού προγράμματα, έστω και την τελευταία στιγμή. Οργανώνουμε δική μας πόρτα, για να μην καταληστευθούν οι καλλιτέχνες. Τσακωνόμαστε με τους μαγαζάτορες, κι ύστερα τα ξαναβρίσκουμε. Βάζουμε και στην άκρη...
Υπάρχουν φορές που οι απαιτήσεις των καλλιτεχνών περιλαμβάνουν ναρκωτικά, γυναίκες ή αγόρια.
Υπάρχουν φορές που πρέπει να μεταφέρουμε επειγόντως με το αυτοκίνητό μας τον καλλιτέχνη ή την καλλιτέχνιδα στο νοσκομείο, γιατί έχει πέσει σε κώμα απο αλκοόλ, ή ναρκωτικά, ή επειδή ο τάδε γκόμενος την έσπασε στο ξύλο απο την κόκα. Απαντάμε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Είμαστε συνήθως αχτένιστοι στο φακό, και πάντα αξύριστοι, να δείχνουμε πιο μάχιμοι.
Πρέπει να ανεχτούμε όλων των ειδών τις παραξενιές απο τους καλλιτέχνες. Ακόμη και τα προσωπικά τους. Γιατί είπαμε. Ο καλός ατζέντης, είναι ο καλός φίλος.
Πρέπει να πούμε ψέμματα, παντού και πειστικά.
Όλοι λένε, γιατί όχι κι εμείς;
Ο ατζέντης γίνεται αρκετές φορές, εραστής.
Ο ατζέντης μπορεί να ερωτευτεί. Να πιεί. Να μαστουρώσει. Να πιάσει κώλο και βυζιά, να βάλει χέρι πολύ βαθιά. Να πηδήξει την καλλιτέχνιδα που σπονσοράρει. Να αναδείξει τους Beatles γιατί ερωτεύτηκε τον Lennon...
Ο ατζέντης είναι ένας αμαρτωλός. Και ένας άγιος μαζί.
Ο ατζέντης διαχειρίζεται λεφτά, πολλά λεφτά. Κρατάει ποσοστά. Λογομαχεί με τις εταιρίες. Αναγκάζεται να συγχρωτίζεται με κολλητούς των καλλιτεχνών, μόνο και μόνο επειδή κατέχουν το επάγγελμα του φωτογράφου, ή του ηχολήπτη, ή του ενδυματολόγου. Άλλοτε του αρέσει, άλλοτε όχι.
Ο ατζέντης στο ακατάστατο γραφείο του, μιλάει με εξωτερικό. Και εντυπωσιάζεται με το πώς λειτουργούν εκεί. Αναγκάζεται να δείχνει μέγας και αποτελεσματικός, γιατί ο venue manager στο κωλο-χώρι της Αγγλίας, έχει φιλοξενήσει την Αρβανιτάκη παλιότερα. Και δε σηκώνει μανιαμουνιές.
Ο ατζέντης πληρώνει ΙΚΑ. Και ΤΕΒΕ.
Ο ατζέντης κλείνει αεροπορικά εισητήρια και ξενοδοχεία. Πούλμαν. Catering. Κανονίζει με τον ηχολήπτη το backline. Αγωνιά αν όλα θα είναι σύμφωνα με το stage plan. Αγωνιά για τον τραγουδιστή/τραγουδίστρια αν θα είναι καλά στην υγεία του, για να μπορέσει να βγάλει 2,5 ώρες πρόγραμμα. Κάθεται και τρώει όλη την ανώφελη μουρμούρα των καλλιτεχνών, και την καλά κρυμμένη-ολοφάνερη ζήλια τους, ο ένας για τον άλλον.
Αγωνιά για τα έσοδα και για τα ασφαλιστικά συμβόλαια. Τρώει φτηνά delivery φαγητά και έχει μόνιμα ανοιχτό το φώς της εισόδου. Διαθέτει κάμερα υπερύθρων.
Συνήθως αναγκάζεται να χωρίσει με τη σχέση του, λόγω ‘ανυπέρβλητων εμποδίων’ και άλλων αιτιών.
Ο ατζέντης μένει κάπου στα Πατήσια, αλλά πιο πολύ νιώθει κάτοικος στην άγονη γραμμή.
Ο ατζέντης πληρώνει μέχρι και 700 Ευρώ σε τηλέφωνα. Πληρώνει 24Mbps γραμμή στη Vodafone. Ο ατζέντης έχει μυωπία και φορά φακούς επαφής. Έχει Βlackberry 8800 τηλέφωνο, αλλά το προσωπικό του είναι ένα NOKIA 6210 classic. Μαθαίνει για το podcast, αλλά έχει PC.
Κυκλοφορεί με Bluetooth headset, και χειρονομεί την ώρα που μιλά, επάνω στο μηχανάκι.
Ο ατζέντης τρώει κλήσεις για παράνομη στάθμευση και παζαρεύει με τους αστυνομικούς.
Ο ατζέντης διαβάζει Τομ Ρομπινς κι έχει ψυχρό χαμόγελο. Τα δάχτυλά του είναι κίτρινα απο τη νικοτίνη. Μοιάζει καθαρός, αλλά δεν είναι.
Ο ατζέντης πρέπει να είναι ευχάριστος και κυρίως, αστείος. Πρέπει να είναι γενναίος. Αλλά δεν είναι πάντα.
Ο ατζέντης δεν έχει μηχανή μεγάλου κυβισμού. Το Wrangler το κρύβει στο γκαράζ του κυρ Στέλιου.
Ο ατζέντης κάποτε, ίσως να ήθελε να γίνει δημόσιος υπάλληλος στη ΔΕΗ. Ήταν όμως φιλόδοξος και γκομενιάρης. Έπινε μπάφους και κανόνιζε τις σχολικές εκδρομές. Τα τσέπωνε, όπου τον έπαιρνε.
Ο ατζέντης δεν υπήρξε ποτέ ροκαμπιλάς, ή ροκάς, ή μεταλλάς. Ήταν ‘φλώρος’. Τα βράδια γινόταν σκνίπα με τους φίλους του και τα καλοκαίρια την έβγαζε σε παραλιακά κλάμπ, ακούγοντας μπητάκια και σκυλοπόπ, χαζεύοντας κυλότες. Κι αφού δούλεψε σε όλα τα μπαρ του Ψυρρή, άνοιξε (κι έκλεισε) ένα κινέζικο, δούλεψε dealer στη Mercedes και στην Coca Cola, αποφάσισε να ‘ζήσει μια πιο νορμάλ ζωή, να βγάλει λεφτά πιο χαλαρά, και να κάνει το γούστο του’.
Ο ατζέντης έχει άκρες παντού. Ξέρει ακόμη και καλό τσαγκάρικο να σου συστήσει. Ο ατζέντης τρώει κουλούρια, και δεν έχει ποτέ δυσκοιλιότητα. Απλώς πίνει πολλές πορτοκαλάδες, και το μεσημέρι μετά το φαΐ, έναν φραπόγαλο απο το τοπικό φουρνάρικο να στανιάρει.
Ο ατζέντης τραπεζώνει τον καλλιτέχνη στον Τέλη στου Ψυρρή, ή στο Deals στο Ψυχικό, ή στο Παλιό Παζάρι στη Θεσσαλονίκη. Ανάλογα το γεγονός, τον τόπο και τον καλλιτέχνη. Δεν πάει στην Πλάκα γιατί του θυμίζει την πρώην του.
Σε κρίση ειλικρίνειας θαυμάζει το δίδυμο Ψινάκη-Ρουβά. Θαυμάζει το Big Brother, αλλά εκτιμά οτι οι διαγωνιζόμενοι ‘δεν ταιριάζουν με την ιδεολογία του’.
Ο ατζέντης πάει για μπάνιο στο Ζούμπερι, παρέα με το laptop. Δεν κοιτά τις γκόμενες, γιατί έχει πολλά στο κεφάλι του. Ερευνά το χώρο, μπας και κλείσει κανα live για τις ‘Επίπονες Λάσπες’.
‘Η μπαργούμαν με το μπικίνι θα ταίριαζε στον τραγουδιστή...’, σκέφτεται. Και μονίμως παθαίνει έγκαυμα απο τον ήλιο.
Ο ατζέντης δεν μαζεύει γραμματόσημα, ούτε γουστάρει μοντελισμό. Κανά μπασκετάκι, ίσως. Ο ατζέντης δεν έχει πολλούς πραγματικούς φίλους. Ο ατζέντης δεν έχει κατοικίδια.
Ο ατζέντης όμως έχει κι αυτός μάνα που τον γέννησε.
Όπως όλοι...»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι απο: http://en.wikipedia.org/wiki/Simon_Fuller , http://www.prairieghosts.com/capone6.jpg&imgrefurl , http://en.wikipedia.org/wiki/NME , http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Epstein , www.endemol.com )
ΥΓ: Το Φάντασμα παρακαλεί να μην γίνει σύγκριση των Simon Fuller, Al Capone και Brian Epstein με τον Φάνη Κιλιμάντζαρο. Οι εικόνες είναι απλώς βοηθητικές και συντελούν στην εικαστική παρέμβαση του άρθρου. Ευχαριστεί.
Ο Φάνης Κιλιμάντζαρος είναι ατζέντης καλλιτεχνών, εδώ και 15 χρόνια. Σπονσοράρει κυρίως έλληνες καλλιτέχνες, με ελληνικό στίχο, που παίζουν ροκ-έντεχνο-ελαφρολαϊκό.
Έχω ακούσει πολλά για αυτόν, οπότε το θεώρησα πρέπον να τον ψάξω.
Δείτε τί έγραψε σε ένα site για μουσικούς...
Fanis wrote (aka ‘in his own write’…)
«Πολλοί αναρωτιούνται ποιοί είμαστε εμείς, οι ατζέντηδες. Μας παρομοιάζουν με πλάσματα ιδιαιτέρων ικανοτήτων, σχεδόν μας θεοποιούν, ή μας σκυλοβρίζουν, ανάλογα την περίσταση. Πολλές φορές παραποιούν γεγονότα, δίνοντάς μας υπεράνθρωπη διάσταση, ή φωτογραφίζοντάς μας σαν κλόουν. Οι πιο φιλοσοφημένοι, μας παρομοιάζουν με τον Σημίτη, την Θάτσερ ή τον Καπόνε...
Η δουλειά ενός ατζέντη έχει την ευχή ή την κατάρα, να περιλαμβάνει τον ‘νεκρό’ χώρο, ανάμεσα στον καλλιτέχνη, τον κόσμο, και την εταιρία. Είναι ένας άχαρος, και σε στιγμές άγριος χώρος.
Δε συγχωρεί. Δε συμβιβάζεται. Δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Δεν κοιμάται ποτέ.
Ο ατζέντης έχει πίστη για τον καλλιτέχνη που προωθεί. Πρέπει να τον ξέρει καλά. Πρέπει να είναι φίλος του. Και σαν φίλος του, πρέπει να διαχειριστεί τις υποθέσεις του.
Μας κατηγορούν οτι ‘πίνουμε το αίμα’ τους, οτι είμαστε ‘εκμεταλλευτές’, οτι ‘πηδάμε αγοράκια ή κοριτσάκια’, ανάλογα τις ορέξεις. Μας αποκαλούν σιωνιστές και μας ζητούν τα πάντα.
Ο ατζέντης πρέπει να κλείσει το καλύτερο δυνατό πρόγραμμα για τον καλλιτέχνη του, τα καλύτερα live, τις πιο ουσιαστικές περιοδείες.
Πρέπει να κανονίσει συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις.
Πρέπει να στέλνει δελτία τύπου και να λαδώνει ραδιοφωνικούς παραγωγούς, αν δεν είναι κολλητοί του. Πρέπει να κλείνει στούντιο, σε συνεργασία με την εταιρία, και πρέπει να μεριμνά πάντα να είναι όλα όπως πρέπει, τη στιγμή που πρέπει, στο χώρο που πρέπει.
Ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους ελαστικών ηθών. Με ανθρώπους που λυσσούν για λεφτά. Με νονούς, ενίοτε. Με τα κανάλια, με πρωινάδικα. Με σπόνσορες και ακτιβιστές ‘υπέρ της διατήρησης των γκρίζου χρώματος πτερών στα σπουργίτια’. Με Δήμους και Κοινότητες. Με τις μειονότητες κάθε είδους.
Προσπαθούμε να σφηνώσουμε εμφανίσεις σε κλεισμένα προ πολλού προγράμματα, έστω και την τελευταία στιγμή. Οργανώνουμε δική μας πόρτα, για να μην καταληστευθούν οι καλλιτέχνες. Τσακωνόμαστε με τους μαγαζάτορες, κι ύστερα τα ξαναβρίσκουμε. Βάζουμε και στην άκρη...
Υπάρχουν φορές που οι απαιτήσεις των καλλιτεχνών περιλαμβάνουν ναρκωτικά, γυναίκες ή αγόρια.
Υπάρχουν φορές που πρέπει να μεταφέρουμε επειγόντως με το αυτοκίνητό μας τον καλλιτέχνη ή την καλλιτέχνιδα στο νοσκομείο, γιατί έχει πέσει σε κώμα απο αλκοόλ, ή ναρκωτικά, ή επειδή ο τάδε γκόμενος την έσπασε στο ξύλο απο την κόκα. Απαντάμε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων. Είμαστε συνήθως αχτένιστοι στο φακό, και πάντα αξύριστοι, να δείχνουμε πιο μάχιμοι.
Πρέπει να ανεχτούμε όλων των ειδών τις παραξενιές απο τους καλλιτέχνες. Ακόμη και τα προσωπικά τους. Γιατί είπαμε. Ο καλός ατζέντης, είναι ο καλός φίλος.
Πρέπει να πούμε ψέμματα, παντού και πειστικά.
Όλοι λένε, γιατί όχι κι εμείς;
Ο ατζέντης γίνεται αρκετές φορές, εραστής.
Ο ατζέντης μπορεί να ερωτευτεί. Να πιεί. Να μαστουρώσει. Να πιάσει κώλο και βυζιά, να βάλει χέρι πολύ βαθιά. Να πηδήξει την καλλιτέχνιδα που σπονσοράρει. Να αναδείξει τους Beatles γιατί ερωτεύτηκε τον Lennon...
Ο ατζέντης είναι ένας αμαρτωλός. Και ένας άγιος μαζί.
Ο ατζέντης διαχειρίζεται λεφτά, πολλά λεφτά. Κρατάει ποσοστά. Λογομαχεί με τις εταιρίες. Αναγκάζεται να συγχρωτίζεται με κολλητούς των καλλιτεχνών, μόνο και μόνο επειδή κατέχουν το επάγγελμα του φωτογράφου, ή του ηχολήπτη, ή του ενδυματολόγου. Άλλοτε του αρέσει, άλλοτε όχι.
Ο ατζέντης στο ακατάστατο γραφείο του, μιλάει με εξωτερικό. Και εντυπωσιάζεται με το πώς λειτουργούν εκεί. Αναγκάζεται να δείχνει μέγας και αποτελεσματικός, γιατί ο venue manager στο κωλο-χώρι της Αγγλίας, έχει φιλοξενήσει την Αρβανιτάκη παλιότερα. Και δε σηκώνει μανιαμουνιές.
Ο ατζέντης πληρώνει ΙΚΑ. Και ΤΕΒΕ.
Ο ατζέντης κλείνει αεροπορικά εισητήρια και ξενοδοχεία. Πούλμαν. Catering. Κανονίζει με τον ηχολήπτη το backline. Αγωνιά αν όλα θα είναι σύμφωνα με το stage plan. Αγωνιά για τον τραγουδιστή/τραγουδίστρια αν θα είναι καλά στην υγεία του, για να μπορέσει να βγάλει 2,5 ώρες πρόγραμμα. Κάθεται και τρώει όλη την ανώφελη μουρμούρα των καλλιτεχνών, και την καλά κρυμμένη-ολοφάνερη ζήλια τους, ο ένας για τον άλλον.
Αγωνιά για τα έσοδα και για τα ασφαλιστικά συμβόλαια. Τρώει φτηνά delivery φαγητά και έχει μόνιμα ανοιχτό το φώς της εισόδου. Διαθέτει κάμερα υπερύθρων.
Συνήθως αναγκάζεται να χωρίσει με τη σχέση του, λόγω ‘ανυπέρβλητων εμποδίων’ και άλλων αιτιών.
Ο ατζέντης μένει κάπου στα Πατήσια, αλλά πιο πολύ νιώθει κάτοικος στην άγονη γραμμή.
Ο ατζέντης πληρώνει μέχρι και 700 Ευρώ σε τηλέφωνα. Πληρώνει 24Mbps γραμμή στη Vodafone. Ο ατζέντης έχει μυωπία και φορά φακούς επαφής. Έχει Βlackberry 8800 τηλέφωνο, αλλά το προσωπικό του είναι ένα NOKIA 6210 classic. Μαθαίνει για το podcast, αλλά έχει PC.
Κυκλοφορεί με Bluetooth headset, και χειρονομεί την ώρα που μιλά, επάνω στο μηχανάκι.
Ο ατζέντης τρώει κλήσεις για παράνομη στάθμευση και παζαρεύει με τους αστυνομικούς.
Ο ατζέντης διαβάζει Τομ Ρομπινς κι έχει ψυχρό χαμόγελο. Τα δάχτυλά του είναι κίτρινα απο τη νικοτίνη. Μοιάζει καθαρός, αλλά δεν είναι.
Ο ατζέντης πρέπει να είναι ευχάριστος και κυρίως, αστείος. Πρέπει να είναι γενναίος. Αλλά δεν είναι πάντα.
Ο ατζέντης δεν έχει μηχανή μεγάλου κυβισμού. Το Wrangler το κρύβει στο γκαράζ του κυρ Στέλιου.
Ο ατζέντης κάποτε, ίσως να ήθελε να γίνει δημόσιος υπάλληλος στη ΔΕΗ. Ήταν όμως φιλόδοξος και γκομενιάρης. Έπινε μπάφους και κανόνιζε τις σχολικές εκδρομές. Τα τσέπωνε, όπου τον έπαιρνε.
Ο ατζέντης δεν υπήρξε ποτέ ροκαμπιλάς, ή ροκάς, ή μεταλλάς. Ήταν ‘φλώρος’. Τα βράδια γινόταν σκνίπα με τους φίλους του και τα καλοκαίρια την έβγαζε σε παραλιακά κλάμπ, ακούγοντας μπητάκια και σκυλοπόπ, χαζεύοντας κυλότες. Κι αφού δούλεψε σε όλα τα μπαρ του Ψυρρή, άνοιξε (κι έκλεισε) ένα κινέζικο, δούλεψε dealer στη Mercedes και στην Coca Cola, αποφάσισε να ‘ζήσει μια πιο νορμάλ ζωή, να βγάλει λεφτά πιο χαλαρά, και να κάνει το γούστο του’.
Ο ατζέντης έχει άκρες παντού. Ξέρει ακόμη και καλό τσαγκάρικο να σου συστήσει. Ο ατζέντης τρώει κουλούρια, και δεν έχει ποτέ δυσκοιλιότητα. Απλώς πίνει πολλές πορτοκαλάδες, και το μεσημέρι μετά το φαΐ, έναν φραπόγαλο απο το τοπικό φουρνάρικο να στανιάρει.
Ο ατζέντης τραπεζώνει τον καλλιτέχνη στον Τέλη στου Ψυρρή, ή στο Deals στο Ψυχικό, ή στο Παλιό Παζάρι στη Θεσσαλονίκη. Ανάλογα το γεγονός, τον τόπο και τον καλλιτέχνη. Δεν πάει στην Πλάκα γιατί του θυμίζει την πρώην του.
Σε κρίση ειλικρίνειας θαυμάζει το δίδυμο Ψινάκη-Ρουβά. Θαυμάζει το Big Brother, αλλά εκτιμά οτι οι διαγωνιζόμενοι ‘δεν ταιριάζουν με την ιδεολογία του’.
Ο ατζέντης πάει για μπάνιο στο Ζούμπερι, παρέα με το laptop. Δεν κοιτά τις γκόμενες, γιατί έχει πολλά στο κεφάλι του. Ερευνά το χώρο, μπας και κλείσει κανα live για τις ‘Επίπονες Λάσπες’.
‘Η μπαργούμαν με το μπικίνι θα ταίριαζε στον τραγουδιστή...’, σκέφτεται. Και μονίμως παθαίνει έγκαυμα απο τον ήλιο.
Ο ατζέντης δεν μαζεύει γραμματόσημα, ούτε γουστάρει μοντελισμό. Κανά μπασκετάκι, ίσως. Ο ατζέντης δεν έχει πολλούς πραγματικούς φίλους. Ο ατζέντης δεν έχει κατοικίδια.
Ο ατζέντης όμως έχει κι αυτός μάνα που τον γέννησε.
Όπως όλοι...»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι απο: http://en.wikipedia.org/wiki/Simon_Fuller , http://www.prairieghosts.com/capone6.jpg&imgrefurl , http://en.wikipedia.org/wiki/NME , http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Epstein , www.endemol.com )
ΥΓ: Το Φάντασμα παρακαλεί να μην γίνει σύγκριση των Simon Fuller, Al Capone και Brian Epstein με τον Φάνη Κιλιμάντζαρο. Οι εικόνες είναι απλώς βοηθητικές και συντελούν στην εικαστική παρέμβαση του άρθρου. Ευχαριστεί.
Σχετικό θέμα