Mechanimal στα ελληνικά
Τραγούδια που αξίζει να ακουστούν:
«Εμπρός», «Συνήθιζαν Έξω Της Οικίας Μου», «Τρέλα»
Βαθμολογία:
7
Το πέμπτο άλμπουμ των Mechanimal πρωτοτυπεί, αφού είναι η πρώτη φορά που μιλάνε ελληνικά. Σειρά στα φωνητικά, μετά τους Freddie F και Etten, παίρνει η Θέκλα Τσελεπή, η οποία ουσιαστικά απαγγέλει τους στίχους/ποιήματα της Αγγελικής Βρεττού. Ο λόγος είναι πυκνός, εφιαλτικός και βίαιος, πιστός στην ηλεκτρονική, industrial σκοτεινιά που ο Γιάννης Παπαϊωάννου, χτίζει από το 2012 με τους Mechanimal.
Το άλμπουμ ξεκινάει έντονα με το «Κόκκινη Η Ποίηση Τρέχει», πάνω σε μια ρυθμική αγωγή βγαλμένη από το "Music For The Masses/Behind The Wheel" των Depeche Mode, κι ακολουθούν δύο κορυφές, το πρώτο single «Κοιτάζω Τις Σκιές Στους Τοίχους» και το «Εμπρός». Θα μπορούσε να ειπωθεί πως με αυτή την τριάδα, ο δημιουργός ξεμπερδεύει γρήγορα με τις ευκολίες του, πάνω στους γνώριμους μηχανικούς ήχους, με τους οποίους μας έχει καλομάθει μια δεκαετία τώρα. Κι είναι από κι εκεί κι έπειτα, που ο «Θόρυβος», αν και πέφτουν τα γκάζια, γίνεται πιο περιπετειώδης και ουσιαστικός (όχι πως πριν δεν ήταν).
Η αρχή γίνεται με το «Συνήθιζαν Έξω Της Οικίας Μου», ένα αργόσυρτο «έντεχνο» τραγούδι, που συγκινεί με την μελωδική αρτιότητά του - η οποία σίγουρα σήκωνε (και) μια άλλη φωνητική προσέγγιση. Ακολουθεί η «Τρέλα», στην οποία ακούμε κι ένα, ίσως μοναδικό ρεφρέν, το «Θαυμάσια Που Είσαι Όταν Χορεύεις», το παιχνιδιάρικο, για τα δεδομένα του άλμπουμ electro pop ομώνυμο «Θόρυβος» και κλείνοντας φτάνουμε στο επτάλεπτο τριπαριστό «Είναι Το Φάντασμα».
Στα οκτώ τραγούδια του «Θόρυβος» η ποικιλία είναι τέτοια που σε κρατάει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μπορείς να χορέψεις, να ιδρώσεις, να μελαγχολήσεις ή να φοβηθείς. Με εναλλασσόμενους ρυθμούς και διαφορετικό ύφος σε κάθε τραγούδι, αυτό που ενώνει τα νήματα, πέρα από την ηχητική υπογραφή του δημιουργού, είναι οι στίχοι κι η ερμηνείες.
Καταθέτοντας την προσωπική μου άποψη, η Θέκλα Τσελεπή, ενστικτωδώς κι απόλυτα δικαιολογημένα, απογειώνει το όλο εγχείρημα, αφού «σέρνεται» πάνω στο μουσικό υπόβαθρο και στις λέξεις, δημιουργώντας εικόνες, τσιγαροκαπνισμένες και υγρές. Δημιουργείται παρόλα αυτά, μια αίσθηση ανικανοποίητου ή μιας κουραστικής, σε σημεία, επανάληψης, μιας μονότονης μανιέρας, που μπορεί τελικά να αφαιρεί και κάποιους πόντους. Κατανοώντας όμως απόλυτα το όραμα του πρωταγωνιστή «μηχανικού» Γιάννη Παπαϊωάννου, μπορείς απλά να αφεθείς, νότα-νότα, ήχο-ήχο, στίχο-στίχο, ανάσα-ανάσα. Να ακουμπήσεις σε κάτι από όλα αυτά και τελικά να θορυβηθείς. Ή να ηρεμήσεις.
facebook: