Έχουμε πλέον προχωρήσει αρκετά μέσα στο 2011 και είναι καιρός για μια σύντομη ματιά στις νέες κυκλοφορίες που ξεχωρίζει το That's Entertainment για το πρώτο δίμηνο. Η αγαπητή Polly Jean Harvey έχει κυκλοφορήσει το πρώτο αριστούργημα της χρονιάς, ένα δίσκο που όχι απλώς καταφέρνει να φτάσει τα επίπεδα των κορυφαίων στιγμών μιας λαμπρής και μοναδικής καλλιτεχνικής πορείας, αλλά παράλληλα διευρύνει ακόμα περισσότερο τα διαθέσιμα εκφραστικά της όπλα, ανεβάζοντας τον πήχη των προσδοκιών μας ακόμα ψηλότερα. Νέα μουσικά όργανα και τεχνικές μπαίνουν στο παιχνίδι της μουσικής δημιουργίας (autoharp, σαξόφωνα, sampling) ενώ στιχουργικά αγγίζει με πρωτότυπο τρόπο το δύσκολο θέμα του πολέμου και των επιπτώσεων του. Υιοθετώντας την οπτική γωνία ενός πολεμικού ανταποκριτή αφήνει τις σκληρές εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους, ενώ η ανάλαφρη ομορφιά της μελωδίας έρχεται σε αντίθεση με τη δυσοίωνη πραγματικότητα που περιγράφεται και αποτελεί τη νότα αισιοδοξίας που χρειάζεται ο ακροατής για να αντέξει τη μακάβρια ιστορική διαδρομή που ακολουθεί το “Let England Shake”, από τα πεδία μάχης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ως τις αιματηρές συγκρούσεις του σήμερα (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Για την ταχύτατα ανερχόμενη Anna Calvi, εξαιρετική μαθήτρια της PJ Harvey αλλά και της κλασσικής μουσικής, τα έχουμε ήδη πει αναλυτικά εδώ. Το ντεμπούτο της άλμπουμ αφήνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον και καλό θα ήταν κάποιος διοργανωτής συναυλιών να τολμούσε να την φέρει τώρα στα μέρη μας, πριν το κασέ της εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη.
Η μετοχή των Radiohead, από την άλλη, βρίσκεται σε διαρκές limit up με αποτέλεσμα το συγκρότημα να βρίσκεται στην αξιοζήλευτη θέση να απολαμβάνει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Μπορούν τη μία να χαρίζουν τη νέα τους δουλειά και μετά να κυκλοφορούν την επόμενη αιφνιδιαστικά, χωρίς ιδιαίτερη προώθηση και χωρίς ανησυχία για την αποδοχή που μπορεί να έχει, ακόμα και όταν δοκιμάζουν να ξεφύγουν από την πεπατημένη. Το κοινό τους μοιάζει εξασφαλισμένο αλλά, προς τιμήν τους, δεν αφήνονται στον αυτόματο πιλότο. Το “The King of Limbs” δεν είναι δραστικά διαφορετικό από τον προκάτοχό του, αλλά μοιάζει να εξερευνά λίγο παραπάνω το ηλεκτρονικό τοπίο του “In Rainbows” αξιοποιώντας τα διδάγματα σύγχρονων πρωτοπόρων του είδους όπως ο Flying Lotus. Η απόφαση τους να μην αλλάξουν ξανά ρότα αλλά να δουλέψουν πάνω σε εναλλακτικές εκδοχές του ήχου τους μοιάζει αρκετά σοφή, με δεδομένο ότι το “In Rainbows” ήταν από τις κορυφαίες τους δημιουργίες. Έτσι τα 37 λεπτά νέας μουσικής που μας δίνουν μπορεί να μην ανοίγουν ξανά νέους δρόμους, αλλά επιβεβαιώνουν τη βαρύτητα του συγκροτήματος στη σύγχρονη μουσική σκηνή (αναλυτική παρουσίαση αλά gbal εδώ).
Στις αξιόλογες κυκλοφορίες του διμήνου συναντάμε όμως ξανά και κάποιους άλλους φίλους από τα παλιά. Ο Greg Dulli, η φωνή κάποτε των σπουδαίων Afghan Whigs, επιστρέφει με τους Twilight Singers και με μία από τις πιο μεστές δουλειές που έχει κυκλοφορήσει κάτω από αυτό το όνομα, το “Dynamite Steps” που είναι όνομα και πράμα! Η αναβίωση του rock των '80s-'90s ξεκινά εδώ και αναμένεται να συνεχιστεί με τις επικείμενες νέες δουλειές των Meat Puppets, Buffalo Tom, J Mascis, Eleventh Dream Day και δεν συμμαζεύεται! Οι Wire με το “Red Barked Tree” μας θυμίζουν κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές της δεύτερης περιόδου τους στα ’80s, όταν άρχισαν να εξερευνούν περισσότερο μελωδικά τοπία, χωρίς όμως να ξεχνούν τις art-punk καταβολές τους. Οι Social Distortion, η θρυλική Καλιφορνέζικη punk μπάντα του Mike Ness, σπάει επτά χρόνων σιωπή με το “Hard Times And Nursery Rhymes”, ένα δίσκο που προσεγγίζει ακόμα περισσότερο το κλασσικό rock’n’roll, με τονισμένη την επιρροή από την country του Hank Williams, τα blues και το gospel. Οι fans του συγκροτήματος θα μείνουν ικανοποιημένοι από την ευκαιρία να ακούσουν για άλλη μια φορά την κιθάρα και τη χαρακτηριστική φωνή του Ness, αλλά για αυθεντικά punk rock kicks θα πρέπει να ψάξουν τη δισκοθήκη τους για να ανασύρουν το “Mommy's Little Monster” ή το ομώνυμο classic του 1990.
Αν σας αρέσει το αμερικάνικο rock με folk ρίζες, οι νέοι δίσκοι των Decemberists και Iron And Wine είναι για σας. Μετά το φιλόδοξο concept πείραμα του “The Hazards of Love” οι Decemberists επιστρέφουν σε πιο απλές και παραδοσιακές φόρμες στο “The King Is Dead”, όπου η συμμετοχή του Peter Buck μόνο ως τυχαία δεν κρίνεται. Ο δίσκος, που πέρασε και από το Νο.1 του Billboard, βρίσκει το συγκρότημα σε καλή φόρμα και προσθέτει στο ρεπερτόριο του τουλάχιστον δύο ακόμα κλασικά κομμάτια, τα “Down By the Water” και “This Is Why We Fight”. Το “Kiss Each Other Clean”, από την άλλη, βρίσκει τον Sam Beam, τον εγκέφαλο των Iron And Wine, στην πιο φιλόδοξη στιγμή του. Είναι ένας δίσκος πλούσιος σε ’70s pop μελωδίες και φιλόδοξες ενορχηστρώσεις με αποκορύφωμα το επτάλεπτο “Your Fake Name Is Good Enough for Me” που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το άλμπουμ, αφήνοντας υποσχέσεις για μια ακόμα καλύτερη συνέχεια.Αν προτιμάται πιο ρυθμικά ακούσματα, δύο καλές προτάσεις μας έρχονται από τους βρετανούς Go! Team και Fujiya & Miyagi. Στα “Rolling Blackouts” και “Ventriloquizzing” αντίστοιχα δεν θα ανακαλύψετε κάτι που δεν είχατε ακούσει στις προηγούμενες δουλειές των συγκροτημάτων αυτών, αλλά επειδή το στυλ και των δύο έχει κάτι το ξεχωριστό, μια νέα επίσκεψη στα ήδη γνωστά λημέρια μπορεί να αποδειχτεί το ίδιο διασκεδαστική με το παρελθόν.
Οι επιλογές της στήλης για το πρώτο δίμηνο συμπληρώνονται με τα ντεμπούτα άλμπουμ των Esben And The Witch και Joy Formidable, αλλά επειδή είναι γνωστή η συμπάθεια μου για τα νεοεμφανιζόμενα σχήματα, επιφυλάσσομαι να τα πούμε πιο αναλυτικά για αυτούς καθώς και για μερικούς ακόμα πολλά υποσχόμενους πρωτάρηδες που έχω στα υπόψη σε επόμενο That’s Entertainment.
Top 12 Albums 01-02/11
1. Let England Shake - PJ HARVEY
2. Anna Calvi - ANNA CALVI
3. The King of Limbs - RADIOHEAD
4. Dynamite Steps - TWILIGHT SINGERS
5. Red Barked Tree - WIRE
6. The King Is Dead - THE DECEMBERISTS
7. Kiss Each Other Clean - IRON AND WINE
8. Violet Cries - ESBEN AND THE WITCH
9. Rolling Blackouts - THE GO! TEAM
10. Ventriloquizzing - FUJIYA & MIYAGI
11. The Big Roar - THE JOY FORMIDABLE
12. Hard Times And Nursery Rhymes - SOCIAL DISTORTION
PJ Harvey - The Glorious Land
Η φωτογραφία της PJ Harvey, όπως και η σκηνοθεσία του βίντεο, είναι από τον Seamus Murphy.
Σχετικό θέμα