Τι θα ακούσετε:
τραγούδια για μικρά και μεγάλα παιδιά, με την υπογραφή δύο μετρ του είδους
Βαθμολογία:
7
Ένα ντουέτο που έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στη λεωφόρο του ελληνικού τραγουδιού επιστρέφει στη δισκογραφία, και σε ένα τερέν που έχει ξαναπατήσει με επιτυχία στο παρελθόν. Πώς τα καταφέρνει, όμως, τούτη τη φορά;
Η νέα συλλογή τραγουδιών του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα συνεχίζει περίπου από εκεί που σταμάτησε «Η Αγέλαστη Πολιτεία Και Οι Καλικάντζαροι» (1995/2013), που κι εκείνη με τη σειρά της έπιανε το νήμα από τα τραγούδια «Το Κορίτσι Με Τα Σπίρτα» και «Η Συνέλευση Των Ποντικών» (στο «Όταν Σου Λέω Πορτοκάλι Να Βγαίνεις» του 1987). Με τα δύο αυτά τραγούδια να βρίσκονται και εδώ, σε νέες εκδοχές, τα δύο αδέρφια στήνουν έναν κύκλο δέκα συνολικά κομματιών, αντλώντας τη θεματολογία τους από γνωστά παραμύθια του Hans Christian Andersen, του Αισώπου και του Oscar Wilde.
Παρότι η στόχευση της εν λόγω – και κάθε ανάλογης – κυκλοφορίας μοιάζει να είναι προτίστως το παιδικό κοινό, από διάφορες απόψεις το περιεχόμενο δεν απέχει πολύ από τους κλασικούς δίσκους που κυκλοφόρησε το δίδυμο κατά την περίοδο 1985-1995. Ο μελωδικός πλούτος, η στιλιστική ποικιλομορφία και το χιούμορ δεν λείπουν, δηλαδή, από τον δίσκο ετούτο. Χωρίς να εκπλήσσουν αλλά και χωρίς να καταφεύγουν σε εκπτώσεις, οι Κατσιμίχα αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ακόμα σημαντικοί λόγοι για να τους παρακολουθούμε, έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια.
Η γνωστή μαγεία του διδύμου, είτε αυτή έχει να κάνει με τη συνθετική μαεστρία τους, που μετουσιώνει λέξεις και φθόγγους σε αδιαίρετα σώματα, είτε αφορά στις καλά κουμπωμένες φωνητικές αρμονίες τους, ξεχειλίζει σε διάφορες στιγμές του άλμπουμ και μοιάζει ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου. Με τη βοήθεια και των συνεργαζόμενων ενορχηστρωτών – Θύμιος Παπαδόπουλος, Χάρης Καβαλιεράτος, Κυριάκος Γκουβέντας, Μανώλης Καραντίνης, Σωτήρης Παπαδόπουλος, Νίκος Κυπουργός, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Σπύρος Παπαδάτος – ο δίσκος περνάει με άνεση και χάρη από τη μπαλάντα στο λαϊκό κι από το νησιώτικο στο μπαρόκ.
Μιλώντας για ήχους και στιλ, υπάρχουν πάντως και κάποιες αμφισβητούμενες αισθητικές επιλογές – ομολογουμένως κι αυτές σταθερές στην πορεία των Κατσιμίχα – που θα αποτελέσουν αγκάθι για κάποιους. Μία είναι η επιμονή στον midi προγραμματισμό, πιο συγκεκριμένα σε κάποιους «πλαστικούς» ήχους, που χτυπάνε κάπως άσχημα σε ένα εκπαιδευμένο αφτί. Μία άλλη έχει να κάνει με το εξώφυλλο και τις γραμματοσειρές. Το ένθετο αποδίδει τη σχεδίαση στον Πάνο Κατσιμίχα, οπότε σε εκείνον χρεώνεται η αίσθηση πρόχειρου μοντάζ που αποπνέει το πακέτο της έκδοσης.
Αλλά είναι μάλλον δευτερεύοντα όλα τούτα στην τελική – και δεν πρέπει να ξεχνάμε από ποια εποχή έχουν πάρει τις συντεταγμένες τους οι Κατσιμίχα. Κι αφού στα βασικά το σκορ είναι παραπάνω από καλό, μπορεί κανείς ασφαλώς να προτείνει την κυκλοφορία, ενόψει και των γιορτών – που πάντα έχουν ένα άρωμα παραμυθιού – για αγορά και ακρόαση, από μικρά και μεγάλα παιδιά.