Είναι πολύ δύσκολο μέσα σε ένα κείμενο να αποδώσεις το φαινόμενο Michael Jackson. Τα συναισθήματα που με διακατέχουν πολλά και μερικές φορές αντικρουόμενα. Αγάπη προς τον βασιλιά της pop για όλη την κληρονομιά που μας άφησε, μίσος για τον δημιουργό που για άλλη μια φορά «διάλεξε» να πάρει κοντά του τόσο πρόωρα ένα άτομο με μεγάλη προσφορά. Είναι σίγουρο ότι έλειπε από κοντά Του ένας τέτοιος performer, μπορούσε όμως να περιμένει μερικές δεκαετίες ακόμα. Τι θα ήταν για Αυτόν λίγα χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα…
Δανειζόμενος έναν αθλητικό όρο θα έλεγα ότι γύρω του στήθηκε μια dream team η οποία ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο όλα του τα χαρίσματα. Συνεργάστηκε με σημαντικούς ανθρώπους και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Οι πρωτιές διαδέχονταν η μία την άλλη. Κάνοντας λοιπόν έναν απολογισμό θα έλεγα ότι μπορεί να μην έφερε την επανάσταση στο καθαρά μουσικό μέρος, δηλαδή δεν ήταν ο Bob της reggae, δεν ήταν ο Elvis του Rock ‘n’ Roll. Έφερε όμως τα πάνω κάτω σε επίπεδο κοινωνικό καθώς έδωσε άλλη δυναμική στους αφροαμερικανούς, Έβαλε στα σαλόνια του MTV το χρώμα καθότι έγχρωμος (ας μου επιτραπεί το λογοπαίγνιο) και ήταν ο πρώτος που έδωσε άλλη εξήγηση στον όρο video clip. Μέχρι τότε η εικόνα ακολουθούσε τον ήχο. Μετά από αυτόν ήχος και εικόνα έγιναν ένα γιατί κάθε video clip του ήταν μια ταινία μικρού μήκους, πολυέξοδες, με σημαντικές συμμετοχές ηθοποιών, αθλητών και γενικά διάσημων, απίστευτα χορευτικά αλλά και νέες τεχνοτροπίες όπως το morphing που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο “Black or white”.
