Σε ποιον δεν έχει συμβεί; Σε ποιον δεν συμβαίνει; Και σε ποιον δεν θα συμβαίνει εις τους αιώνας; Ο σπουδαίος Oliver Sacks τα αποκαλούσε εγκεφαλοσκώληκες. Μιλούσε για εκείνα τα τραγούδια που μας κολλάνε κατά καιρούς ή διαχρονικά. Εκείνα τα τραγούδια στα οποία βρίσκουμε καταφύγιο πολύ συχνά και τα αναζητούμε κάθε που σκουραίνει η φάση.
Φωλιά εγκεφαλοσκώληκων είναι και το δικό μου το κεφάλι, όπως και το δικό σου φίλτατε αναγνώστη, ειδικά αν διαβάζεις αυτό το κείμενο κατ' επιλογή. Αλλά και τυχαία να το διαβάζεις, μην το αρνηθείς: πόσες φορές κόλλησες με ένα τραγούδι; Πόσες φορές σε γιατροπόρεψε ένα στιχάκι, μια μελωδία, μια τσαλκάντζα του αγαπημένου σου τραγουδιστή; Και τι θα έκανες δίχως το τραγούδι, αυτή την απόλυτα προσιτή και φιλόξενη (προς όλους ανεξαιρέτως) μορφή τέχνης.
Αυτό, ενδεχομένως, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τώρα, αυτή την παλιοεποχή του κορωνοϊού. Οι αρχές κρίνουν ότι πρέπει να απαγορευθεί η μουσική από τους χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Από κάποιους από αυτούς. Αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει σε αμέτρητους ανθρώπους που βιοπορίζονται από αυτήν (αλλά δεν είναι αυτό το θέμα που απασχολεί το παρόν κείμενο). Μπορούν, όμως, να μας στερήσουν τη μουσική;
Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Δίχως να το καταλάβουν, οι άνθρωποι της μουσικής έχουν φροντίσει να μη μας λείψουν ποτέ, έχουν ανοίξει την κερκόπορτα: οι ηχογραφήσεις των τραγουδιών, αυτή η παντοτινή αιχμαλωσία του έργου τους, χωρίς την δική τους την παρουσία να είναι απαραίτητη, βοηθά εμάς και, ενδεχομένως στην παρούσα φάση, δυσκολεύει εκείνους. Γιατί εμείς θα ανοίξουμε μια πλατφόρμα streaming (οι νεότεροι) ή θα βάλουμε ένα δίσκο να παίζει (οι ρομαντικοί) και θα τη βρούμε την άκρη μας, εκείνοι πως θα αντέξουν;
Για τους εγκεφαλοσκώληκες ξεκίνησα να λέω και πρέπει να πω κι ετούτο: το συγκεκριμένο είδος ξεκίνησε να ευδοκιμεί από τότε που η τεχνολογία πέτυχε την ηχογράφηση. Πριν από αυτό, μόνο η μνήμη τάιζε τα σκουληκάκια του μυαλού, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να βρεις το μουσικό να σου παίζει ξανά και ξανά το τραγούδι - εγκεφαλοσκώληκα της επιλογής σου. Όχι;
Πρόοδος; Αιχμαλωσία; Ομηρία; Ευλογία; Διαλέγεις και παίρνεις.
Ωστόσο, για μένα, τίποτα που τελικά είναι δεδομένο δεν σε βοηθά να το σεβαστείς όπως του πρέπει. Είτε μιλάμε για άνθρωπο, είτε μιλάμε για τραγούδι, είτε μιλάμε για... θέση πάρκινγκ.
Παράξενο κείμενο διάβασες (αν έφτασες ως εδώ) φίλτατε αναγνώστη. Θα μπορούσε να επεκταθεί σε 3-4 διαφορετικά κείμενα μεγαλύτερα. Επιφυλάσσομαι.
Ως τότε, μάθε το δικό μου (διαχρονικότερο όλων) εγκεφαλοσκώληκα. Και καλή χρονιά και καλή αντάμωση.