Είχα την τύχη (ή την ατυχία) να έχω δύο μπαμπάδες. Τον βιολογικό μου, τον Νικηφόρο, και τον μπαμπά που με μεγάλωσε, τον Δημήτρη. Όσοι με διαβάζετε κάπου-κάπου, ενδεχομένως να γνωρίζετε την ιστορία.
Δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία (ή έχει για μένα και όχι για εσάς), αλλά αυτή η διπλή παρουσία-απουσία με σμίλεψε. Με έκανε ένα παράξενο κράμα Νικηφόρου και Δημήτρη, επιτρέποντάς μου ταυτόχρονα να βαδίσω ένα μοναδ(χ)ικό δρόμο. Και τι ειρωνεία: ο Νικηφόρος μαθηματικός, ο Δημήτρης χημικός μηχανικός και ο γιος τους: μουσικολόγος. Υπάρχει πιο τρανή απόδειξη για τον ολοκαίνουργιο δρόμο μου;
Ας αποφύγουμε μια παρανόηση, όμως. Μια παρανόηση που όλους μάς έχει κάνει να μπερδευτούμε κάμποσο στα χρόνια της ζωής μας: δεν είμαι μουσικολόγος. Όχι. Ούτε ο Νικηφόρος ήταν μαθηματικός. Ούτε ο Δημήτρης, χημικός μηχανικός.
Είμαι (προσπαθώ, δηλαδή) ένας καλός άνθρωπος. Μου αρέσει να ακούω μουσική και να γελάω τρανταχτά, ξεκαρδισμένος. Αγαπώ τα καλοκαίρια και τα ταξίδια. Μου αρέσουν οι γλυκές γυναίκες με τα όμορφα πρόσωπα και τα λακκάκια στα μάγουλα. Και τα μακαρόνια με κιμά (ακόμα και εκείνα που είναι φτιαγμένα με σόγια). Είμαι (προσπαθώ, δηλαδή) ευγενικός, διακριτικός και τυπικός. Μου αρέσει το γράψιμο, το διάβασμα και ο αθλητισμός.
Μοιάζω στους πατεράδες μου. Πήρα πολλά στοιχεία από το χαρακτήρα τους. Κι αν περιορίστηκα στα θετικά παραπάνω, σίγουρα πήρα και πολλά αρνητικά στοιχεία τους. Αλλά φτιάχνω κείμενο-τοποθέτηση προϊόντος και δεν θα τα αναφέρω εδώ. Άντε, ας πω τα: ανυπόμονος, ενοχικός, αυτοκαταστροφικός και... σταματώ.
Την τελευταία φορά που θυμάμαι όρθιο τον Δημήτρη, είχε χιονίσει στην Αθήνα. Το 2002 ήτανε. Τον πέτυχα στην είσοδο της πολυκατοικίας, με εκείνο το μπεζ μπουφάν - που τόσο του πήγαινε - κι εκείνη την τραγιάσκα που φορούσε τον τελευταίο χρόνο της ζωής του για να καλύπτει τα σημάδια της χημειοθεραπείας.
- Να προσέχεις, μου είχε πει τότε, έχει πάγο.
- Κι εσύ να προσέχεις, του είχα απαντήσει.
Ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου έλειπε κάποια στιγμή αυτό το να προσέχεις.
Υ.Γ.1. Ο Δημήτρης έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από είκοσι (20) χρόνια. Μου λείπει ακόμα.
Υ.Γ.2. Ο Νικηφόρος είναι σαράντα δύο (42) χρόνια φευγάτος. Μου λείπει από τότε που με θυμάμαι.
Υ.Γ.3. Εγώ είμαι εδώ, προσπαθώντας, όπως έγραψα και κάπου αλλού πρόσφατα, να είμαι καλός γιος ακόμα.
Υ.Γ.3. Κανένας τους δεν αγαπούσε τον αθλητισμό. Εγώ πώς έμπλεξα έτσι...