Σήμερα, μια Κυριακή περίεργη και σκοτεινή,
που τους χορούς και τη χαρά, τις μουσικές,
επισκιάζουν σειρήνες, φωνές απεγνωσμένων ανθρώπων
και παγωμένα βλέμματα παιδιών.
Σήμερα, που περισσότερο από κάθε φορά συνειδητοποιούμε
πως το κακό δεν κάνει διακρίσεις αλλά έρχεται και σε χτυπά ανυποψίαστο·
Σήμερα που ο πόλεμος είναι δίπλα, είναι στιγμή να αναλογιστούμε πως
πάντα δίπλα μας ήταν, κι ας κάναμε πως τίποτα δεν συμβαίνει.
Τόσες ψυχές, τόσες φωνές και τόσοι ήχοι απόκοσμοι.
Τόσος παραλογισμός και φρίκη. Θυσία στον βωμό της εξουσίας και του χρήματος.
Παιχνίδι συμφερόντων με πιόνα ανθρώπινες ζωές.
Σήμερα, μια Κυριακή σαν κι αυτή, δεν χωρά φανατισμός, δεν χωρούν φωνές και ειρωνείες,
παρά μόνο σιωπή και σκέψη πολλή για εκείνους που ξύπνησαν μακριά από το φως.
Σήμερα, μια Κυριακή μουντή, ας γίνουμε το φως.
«Κι ένα μνημείο στον Ακούσιο Στρατιώτη, κύριοι,
ένα μνημείο στο στρατιώτη που ακούσια πολέμησε,
που ακούσια σκότωσε, που ακούσια σκοτώθηκε».
«Πόση πτώση άραγε μας μένει ως την κορφή;
Κώστας Μόντης