Τι θα ακούσετε:
blues rock, funk, garage και λίγο hip-hop
Βαθμολογία:
8
Ο πολυπράγμων Jack White επέστρεψε δισκογραφικά με τον καινούργιο του δίσκο, τον οποίο θα ακολουθήσει και δεύτερη κυκλοφορία τον Ιούλιο. Μοιάζει η συσσωρευμένη ενέργεια του White, ύστερα και από δύο σχεδόν χρόνια εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, να βρήκε γόνιμη διέξοδο, τουλάχιστον δισκογραφικά.
Εγκατεστημενος τα τελευταία χρόνια στο Nashville, για να βρίσκεται στα κεντρικά της δισκογραφικής του εταιρίας Third Man Records, μακριά από το πολυαγαπημένο του Detroit, δεν σταματά λεπτό να σκέφτεται τρόπους για να εξελίξει το μουσικό του όραμα. Επανεκδόσεις δίσκων των White Stripes, παραγωγές σε καλλιτέχνες που ανήκουν στο δυναμικό της εταιρείας του (Wanda Jackson, Loretta Lynn, The Greenhornes), μέχρι και μουσική επένδυση αναγνωριστικών αποστολών της NASA περιλαμβάνει η καθημερινότητά του.
Το "Fear Of The Dawn" παίρνει τη σκυτάλη και συνεχίζει από το σημείο που σταμάτησε η προηγούμενη κυκλοφορία του το 2018, με τίτλο "Boarding House Reach", χωρίς τους αποτυχημένους πειραματισμούς και τις μισοτελειωμένες ιδέες αυτού. Αν και με μια πρώτη ακρόαση τα καινούργια τραγούδια μοιάζουν ασύνδετα και ομοιόμορφα, μια προσεκτικότερη εξέτασή τους φανερώνει ένα ενιαίο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται.
Blues rock μελωδίες (“Taking Me Back”) ακολουθούνται από hip hop πειραματισμούς (“Hi-De-Ho”), με τη συμμετοχή μάλιστα του Q-Tip των A Tribe Called Quest, για να δώσουν με την σειρά τους την θέση τους σε πιο ψυχεδελικά κομμάτια (The White Raven, Eosophobia). Υπάρχει χώρος και για τραγούδια που θα μπορούσαν να περιέχονται σε δίσκο των White Stripes (“Morning, Noon And Night”). Στο “Into The Twilight” συναντάμε sample από William S. Burroughs, κάτι που καθιστά ακόμα πιο περίεργο τον δίσκο, με την καλή όμως έννοια.
Οι προσωπικές δουλειές του Jack White πάντα περιείχαν funk περάσματα και εναλλαγές ρυθμού από τραγούδι σε τραγούδι, αλλά στο “Fear Of The Dawn” κάθε τραγούδι σε κάνει να θες να χορέψεις, κάτι που τον καθιστά τον πιο διασκεδαστικό του δίσκο μέχρι τώρα. Παρόλο που στα περισσότερα τραγούδια είναι ο Jack White που παίζει σχεδόν όλα τα όργανα, ακούγοντας ολόκληρο τον δίσκο έχει κανείς την αίσθηση πως τον συνοδεύουν τουλάχιστον πέντε μουσικοί.
Οι καινούργιες συνθέσεις αποτελούν μέρη μιας συμπαγούς μουσικής ταυτότητας. Καταφέρνει ο Jack White να αποφύγει την παγίδα τα τραγούδια του να μοιάζουν πιο φορτωμένα από ότι είναι στην πραγματικότητα. Παρόλο που και τα κιθαριστικά μέρη είναι πολλά, οι μπασογραμμές σε αφθονία και η στιχουργική απλώνεται σε διαφορετικά μέρη (παρακλήσεις σε πρώην αγαπημένες για μια δεύτερη ευκαιρία, το rock ‘n’ roll ως σωτήρας), ο δίσκος ρέει απρόσκοπτα χωρίς να κουράζει.
Μιλώντας κατά την προώθηση του album, ανέφερε τη δίαιτα σε σημείο εξάντλησης που ακολούθησε, καθώς και το απευθείας κοίταγμα στον ήλιο με το που ξύπναγε, ως τρόπους ξεκλειδώματος της έμπνευσης του για τον δίσκο αυτό. Το βάψιμο των μαλλιών του μπλε, το εξώφυλλο του δίσκου με την απεικόνιση του White σαν ένα μουσικό βαμπίρ, έτοιμο να ρουφήξει καινούργιες ιδέες και η ρετρό rockabilly αισθητική του συμβάλλουν ακόμα πιο πολύ στην πραγμάτωση του μουσικού του οράματος.
Με το “Fear Of The Dawn”, αντίθετα με τον τίτλο του, ο Jack White δείχνει να μην φοβάται την αυγή μιας νέας φάσης στην καριέρα του. Διορθώνει με αυτή την κυκλοφορία πολλές από τις αστοχίες του προηγούμενου δίσκου του και μας κάνει να περιμένουμε με ενδιαφέρον την επόμενη κυκλοφορία του σε περίπου δύο μήνες από σήμερα.