Τι θα ακούσετε:
Contemporary jazz κουαρτέτο με πρωταγωνιστή την κιθάρα
Βαθμολογία:
6
Στα τέλη του 2021 είχαμε ασχοληθεί με έναν άλλον jazz δίσκο από Έλληνα κιθαρίστα, να που ήρθε ξανά η ώρα σήμερα με το ντεμπούτο του Θωμά Μητρούση. Έγραφα τότε για την έντονη κινητικότητα στην εγχώρια jazz σκηνή και τις πολλές ενδιαφέρουσες δουλειές που κυκλοφορούν. Μεσολάβησε και η συνεργασία του Γιώργου Κοντραφούρη με τον Μπάμπη Τυρόπουλο στην ηλεκτρική κιθάρα και να τώρα ένα κουαρτέτο με πρωταγωνιστή έναν ακόμα (ηλεκτρικό) κιθαρίστα, κουαρτέτο και ηχογράφημα που απέχει από τα blues των προαναφερθέντων και κινείται σε σύγχρονα jazz μονοπάτια χωρίς να περιορίζεται σε αυτά.
Ο Μητρούσης συνοδεύεται από και συνδιαλέγεται με το πιάνο του Κώστα Γιαξόγλου, ενώ την τετράδα συμπληρώνουν χωρίς να περνάνε απαρατήρητοι ο Δημήτρης Κλωνής στα ντραμς και ο Παρασκευάς Κίτσος στο κοντραμπάσο. Ο δίσκος κυκλοφορεί ανεξάρτητα, σε digipack και ψηφιακά, χωρίς να επιβεβαιώνεται πουθενά η (λογική) υπόθεση ότι οι εννιά συνθέσεις είναι του Θωμά Μητρούση. Το εξώφυλλο, από την άλλη, είναι ρητώς του Bewild Brother και είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Από πού πηγάζει αυτό το φως που ξεσηκώνει το δωμάτιο και γιατί τα χειρόγραφα που ίπτανται μοιάζουν να γράφτηκαν με πένα σε μέγεθος φυτού βουτηγμένη σε μελανοδοχείο-γλάστρα; Πολλά υπάρχουν να παρατηρήσει κανείς, αλλά τέτοια αναστάτωση στο δικό μου δωμάτιο και τα δικά μου αυτιά δεν δημιουργήθηκε από όσα ακούγονται στον δίσκο.
Έχουν ενδιαφέρον οι συνθέσεις, είναι ξεκάθαρες οι απαραίτητες βάσεις στο παίξιμο τόσο ατομικά όσο και ομαδικά, υπάρχουν ακόμα και ιδέες ή λεπτομέρειες που προσφέρουν μια ευχάριστη διαφοροποίηση. Το πιάνο στην εισαγωγή του εναρκτήριου, εννιάλεπτου “Crossing Lines” και η κιθάρα που ακολουθεί θέτουν σαφώς το ύφος, αλλά αμέσως μετά έρχεται το “Chopping Therapy” που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε ευχάριστο pop-rock άκουσμα σε κάποια διαφήμιση (τι να κάνουν άραγε οι Supergrass;). Παρακάτω, το “Fax From Fux”, ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του δίσκου, αφήνει τη μελωδία του να τρέξει κοιτώντας πίσω στον χρόνο με το πιάνο στο τελείωμα να είναι πιο εύληπτη μπαρόκ αναφορά απ’ όσο η κιθάρα νωρίτερα. Ακόμα και prog-rock στοιχεία υπάρχουν (που αναφέρονται μαζί και με τα μπαρόκ στο Bandcamp), κυρίως από την κιθάρα, δοκιμάστε για παράδειγμα το πολύ καλό “Poisonous Little Flower”.
Ωστόσο, παρά τις όμορφες αυτές πινελιές και το ικανό παίξιμο της τετράδας, η αναστάτωση, όπως προανάφερα, δεν έρχεται. Οι συνθέσεις είναι σε καλή βάση· είναι δύσκολο να απαίτουμε περίσσεια τόλμη και πρωτοπορία από ένα κουαρτέτο στο ντεμπούτο του. Τα αντίστοιχα ισχύουν και για όσα ακούγονται από τεχνικής άποψης: δεν αδικείται το σχήμα, ούτε όμως μεγεθύνονται τα προτερήματά του. Επίσης, η διάρκεια, λίγο πάνω από τα τρία τέταρτα της ώρας, θα μπορούσε να είναι μικρότερη οδηγώντας σε πιο ευχάριστη, πυκνή ακρόαση, πιέζοντας παράλληλα τους μουσικούς για ένα πιο μεστό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά, το “The Seed” αποτελεί μια καλή βάση για να αντιληφθούμε κάποιες από τις ιδέες και τις επιρροές του πρωτομάστορα Θωμά Μητρούση και, ταυτόχρονα, να προϊδεαστούμε για τα όσα καλύτερα έπονται.