Ο Ιωάννης Δεγδέκης ξεκίνησε το The Damnation Project το 2009, με τη μορφή κανονικής μπάντας, όμως σταδιακά κατέληξε να είναι το προσωπικό του, one-man project.
Στη δισκογραφία του περιλαμβάνονται τα άλμπουμ "The Damnation Project" (2012), "Smyrna" (2014), "Reflections" (2016), καθώς και το ολοκαίνουριο "4".
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, ο Ιωάννης Δεγδέκης είναι και πάλι φιλοξενούμενος του Gimme 10, μια δεκαετία μετά την προηγούμενη φορά, για να μας αποκαλύψει ακόμα 10 αγαπημένα του άλμπουμ.
1. Jazz Sabbath - Jazz Sabbath (2020)
Το να ακούς κλασικά κομμάτια των ούτως ή άλλως μοναδικών πατεράδων της μέταλ σε τζαζ εκτέλεση, είναι για τα αυτιά μου κάτι μαγικό, μία μυσταγωγία, ειδικά όταν ο εμπνευστής του εγχειρήματος είναι ο πληκτράς των σύγχρονων Sabbath, που σημαίνει ότι ξέρει τα πράγματα από μέσα. Τρομερή παραγωγή με live αισθητική και ώρες ώρες συγκινητικά τύμπανα, ιδίως το ταμπούρο.
2. How Blue Can You Get - Gary Moore (2021)
Ο αγαπημένος μου ever κιθαρίστας. Κανείς δεν με ανατριχιάζει τόσο όσο ο τρελός Ιρλανδός. Αυτός ο δίσκος έχει γνωστές blues διασκευές και δικές του συνθέσεις και επανεκτελέσεις κομματιών του που ήταν κρυμμένες στα συρτάρια της οικογένειάς του. Είναι συγκλονιστικό να τον ακούς, μια δεκαετία μετά τον θάνατό του, να κάνει τα περιβόητα bendings και τα μακρόσυρτα sustain του στη Les Paul του. Έπαθα ένα σοκ όταν τον ανακάλυψα.
3. Aphelion - Leprous (2021)
Ο τελευταίος δίσκος των Leprous ήταν απλά μία αποκάλυψη. Από εξώφυλλο, παραγωγή, έμπνευση και εκτέλεση. Ιδιαίτερα δύσκολα κομμάτια, που ανήκουν στην prog κατηγορία, αλλά χωρίς να έχουν αυτό το τεχνικό μακρόσυρτο που σπάει τα νεύρα του κοινού ακροατή. Προκαλούν συγκίνηση και ανατριχίλα συνεχώς.
4. The Congregation - Leprous (2015)
Αν και κυκλοφόρησε Μάιο του 2015, τον ανακάλυψα μόλις τέλη του 2020, και έπαθα σοκ. Γενικά η μπάντα αυτή νομίζω ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι η αρτιότερη τεχνικά, η πιο πολύπλοκή συνθετικά, η πιο δυνατή συναισθηματικά, και με τα πιο χαρακτηριστικά φωνητικά, που θυμίζουν κάτι από The Tiger Lillies, κάτι από μαύρο θέατρο της Πράγας. Με αυτά τα χαρακτηριστικά πώς να μην τους ερωτευτώ κατάφορα; Διαλύουν κάθε έννοια ταμπέλας, παίζουν στους δίσκους τους ό,τι γουστάρουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό, κάνοντας πραγματικότητα τη μουσική μου φιλοσοφία.
5. Land Of The Midnight Sun - Al Di Meola (1976)
Ένας από τους καλύτερους και πιο πειραματικούς δίσκους του «δάσκαλου» της κιθάρας. Αυτά που έκαναν χρόνια μετά κάτι κιθαρίστες όπως ο Petrucci και οι Dream Theater, αυτός τα έκανε δεκαετίες πριν. Απλησίαστα τέλειος δίσκος, παίξιμο, ήχος, ενορχήστρωση, μίξη. Έχω λιώσει το βινύλιο.
6. Con Todo El Mundo - Khruangbin (2018)
O καλύτερος δίσκος αυτής της μοναδικής για μένα μπάντας από το Τέξας. Όση ώρα τους ακούω πάντα σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Ότι η μουσική τους είναι όλη για soundtrack ταινίας του Tarantino. Τύμπανα μινιμαλιστικά, μία '70s Stratocaster, και ένα μπάσο των 200€ στα χέρια της θεάς Liz, συνθέτουν το πιο ανατρεπτικό τρίο που έχω ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια. Μουσική για χαλάρωση, για ταξίδι, για περιπέτεια, και όλα αυτά σχεδόν instrumental. Αισθητική σίγουρα εμπνευσμένη από τον γνωστό σκηνοθέτη, με τους δύο μπροστινούς παίχτες με περούκες με μαύρο ίδιο μαλλί, ανατρεπτικά φορέματα, στενά τζιν και μπότες με σπιρούνια. Τέξας, λέμε!
7. Lykaia - Soen (2017)
Ο καλύτερος δίσκος των Soen. Τελεία και παύλα. Για όσους λατρεύουν τον ήχο των Opeth, αλλά σιχαίνονται τα brutal φωνητικά, όπως εγώ, οι Soen είναι η λύση. Έχουν αυτό το ηχόχρωμα, παρόμοιες αλλά όχι τόσο σύνθετες συνθέσεις, έναν πρώην ντράμερ των Σουηδών, και μία υπέροχη φωνή. Τι άλλο να ζητήσεις; Α, ναι, να μη θυμίζουν Tool, όπως στους πρώτους δύο δίσκους τους. Ναι, το Lykaia είναι ο δίσκος κατατεθέν της σουηδικής καούρας!
8. Lotus - Soen (2019)
Και καπάκι κάνουν αυτόν! Όχι, δεν φτάνει σε τελειότητα τον "Lykaia", αλλά είναι αρκετά κοντά και είναι η φυσική συνέχεια. Κάτι σαν διλογία. Τους ακούω πάντα μαζί, καπάκι τον έναν μετά τον άλλο.
9. Queen Of My Heart - Wild Souls (2020)
Οι συμπατριώτες και συμπολίτες Wild Souls κυκλοφορούν χρόνια στο κουρμπέτι του classic '80s rock metal ήχου. Αυτός ο δίσκος όμως πραγματικά μού πήρε τα μυαλά. Τα περισσότερα κομμάτια είναι πολύ ξεσηκωτικά, με μία μόνιμη αίσθηση ότι είσαι στο LA στη δεκαετία του '80. Χρονομηχανή δηλαδή έφτιαξαν οι τύποι, και πολύ επιτυχημένη μάλιστα, με έναν μοναδικό χαρακτήρα. Είναι προγραμματισμένη στο default για ταξίδι στα '80s και πουθενά αλλού. Μόνο για τους fans της εποχής. Ξεχωρίζουν τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, τα τρομερά εύστοχα riffs, τα σόλο της κιθάρας και η φωνή... Τι φωνάρα...
10. Age Of Aquarius - Villagers Of Ioannina City ()
Τους VIC τους παρακολουθώ με το στόμα ανοιχτό από την αρχή της καριέρας τους. Τα λάιβ τους είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Μυσταγωγία. Τρομερός δίσκος, πραγματικά το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ότι πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ που ταξιδεύω με κλειστά τα μάτια, να αλλάξω πλευρά. Διπλός δίσκος, γαρ, φουλ ταξίδι στα πέρατα του σύμπαντος...