Τι θα ακούσεις:
hard rock, progressive rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Chronicles Of Life And Death", "Myself", "Elements Of Love And Hate", "Madness"
Βαθμολογία: 7,5/10
Κατ' αρχήν λίγα λόγια για τη μπάντα. Οι Damnation Project σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 2009 και το “Reflections” που κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά, αποτελεί το τρίτο studio album του συγκροτήματος. Πλέον, έδρα τους είναι η Καβάλα, αφού ο ιθύνων νους και βασικός συντελεστής των Damnation Project Ιωάννης Δεγδέκης κατοικοεδρεύει στην όμορφη μακεδονική πόλη εδώ και κάποια χρόνια. Εκεί και με τη συμπαράσταση μιας πλειάδας ικανότατων μουσικών, εννέα τον αριθμό όπως διαβάζουμε στα credits του δίσκου, oι Damnation Project προχώρησαν στη σύνθεση του “Reflections”, που αντανακλά την αγάπη τους τόσο για την παραδοσιακή hard rock των seventies όπως εκφράστηκε από τους Deep Purple και τους Jethro Tull, όσο και για το σύγχρονο progressive rock όπως διαμορφώθηκε κυρίως από τους Dream Theater.
Το “Reflections” είναι ένας δίσκος που ξεχωρίζει από τις περισσότερες κυκλοφορίες του καιρού μας από τη μία λόγω της αγάπης των δημιουργών του για το all time classic rock των περασμένων δεκαετιών και από την άλλη εξ αιτίας της διάθεσής τους να παραδώσουν κάτι το διαφορετικό σε σχέση με αυτό που πλέον αποτελεί τον κανόνα στη σύγχρονη ελληνική rock σκηνή - αναφέρομαι φυσικά στην κυριαρχία του heavy-stoner ήχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το album είναι παλιομοδίτικο ή παρωχημένο, αλλά ότι επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει και να επαναδιατυπώσει τη σχέση της τωρινής rock με τις ιερές ρίζες των seventies.
Ο δίσκος και δομικά και μουσικά χωρίζεται σε δύο μέρη, περιλαμβάνει δώδεκα συνθέσεις και στα περίπου 60 λεπτά της διάρκειάς του ξετυλίγεται κλιμακωτά σαν μια ρομαντική ροκ ιστορία που θα μπορούσε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο από σκηνοθέτες όπως ο Antonioni ή ο Sorentino.
Από τις hard rock φόρμες του εναρκτήριου “Chronicles Of Life And Death” έως και το περισσότερο μεταλλικό “Breathless” που κλείνει το album, οι Damnation Project είναι σαν να στέκονται μπροστά στο πορτρέτο του Dorian Gray αναζητώντας το ροκ ηχόχρωμα της διαρκούς νιότης. Αυτό επιτυγχάνεται και λόγω της πολυμορφίας του υλικού αλλά και λόγω της εξαιρετικής μουσικής παιδείας των συντελεστών του “Reflections”. Υπάρχουν μπαλαντοειδή ή περισσότερο low tempo τραγούδια όπως τα “You” και “Stay Away”, instrumental progressive- rock γέφυρες όπως τα “Reflections Part I” και “Part II” και progressive-metal δομές όπως αυτές ανιχνεύονται σε κομμάτια όπως τα “Elements Of Love And Hate” και “Madness”.
Στιχουργικά ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια έντονη αυτοαναφορικότητα που περιγράφει τις βιωματικές εμπειρίες του συνθέτη και κυριότερου εκφραστή των Damnation Project, ο οποίος παράλληλα εκφράζει την πεποίθησή του ότι πλέον έχει βρει αυτό που εναγωνίως αναζητούσε τα προηγούμενα χρόνια. Όπως μας “εκμυστηρεύεται” και ο ίδιος ο Γιάννης Δεγδέκης μέσα από το “Myself”: "But I had a Gibson guitar, and it’s for me the other half. And I love the friends I have. Now I know how to laugh”.
Εμείς από την πλευρά μας είμαστε σίγουροι ότι αν συνεχίσουν έτσι η αναγνώριση σε ένα πρώτο επίπεδο και η εν συνεχεία καταξίωση είναι δεδομένη.
hard rock, progressive rock
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Chronicles Of Life And Death", "Myself", "Elements Of Love And Hate", "Madness"
Βαθμολογία: 7,5/10
Κατ' αρχήν λίγα λόγια για τη μπάντα. Οι Damnation Project σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 2009 και το “Reflections” που κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά, αποτελεί το τρίτο studio album του συγκροτήματος. Πλέον, έδρα τους είναι η Καβάλα, αφού ο ιθύνων νους και βασικός συντελεστής των Damnation Project Ιωάννης Δεγδέκης κατοικοεδρεύει στην όμορφη μακεδονική πόλη εδώ και κάποια χρόνια. Εκεί και με τη συμπαράσταση μιας πλειάδας ικανότατων μουσικών, εννέα τον αριθμό όπως διαβάζουμε στα credits του δίσκου, oι Damnation Project προχώρησαν στη σύνθεση του “Reflections”, που αντανακλά την αγάπη τους τόσο για την παραδοσιακή hard rock των seventies όπως εκφράστηκε από τους Deep Purple και τους Jethro Tull, όσο και για το σύγχρονο progressive rock όπως διαμορφώθηκε κυρίως από τους Dream Theater.
Το “Reflections” είναι ένας δίσκος που ξεχωρίζει από τις περισσότερες κυκλοφορίες του καιρού μας από τη μία λόγω της αγάπης των δημιουργών του για το all time classic rock των περασμένων δεκαετιών και από την άλλη εξ αιτίας της διάθεσής τους να παραδώσουν κάτι το διαφορετικό σε σχέση με αυτό που πλέον αποτελεί τον κανόνα στη σύγχρονη ελληνική rock σκηνή - αναφέρομαι φυσικά στην κυριαρχία του heavy-stoner ήχου. Αυτό δεν σημαίνει ότι το album είναι παλιομοδίτικο ή παρωχημένο, αλλά ότι επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει και να επαναδιατυπώσει τη σχέση της τωρινής rock με τις ιερές ρίζες των seventies.
Ο δίσκος και δομικά και μουσικά χωρίζεται σε δύο μέρη, περιλαμβάνει δώδεκα συνθέσεις και στα περίπου 60 λεπτά της διάρκειάς του ξετυλίγεται κλιμακωτά σαν μια ρομαντική ροκ ιστορία που θα μπορούσε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο από σκηνοθέτες όπως ο Antonioni ή ο Sorentino.
Από τις hard rock φόρμες του εναρκτήριου “Chronicles Of Life And Death” έως και το περισσότερο μεταλλικό “Breathless” που κλείνει το album, οι Damnation Project είναι σαν να στέκονται μπροστά στο πορτρέτο του Dorian Gray αναζητώντας το ροκ ηχόχρωμα της διαρκούς νιότης. Αυτό επιτυγχάνεται και λόγω της πολυμορφίας του υλικού αλλά και λόγω της εξαιρετικής μουσικής παιδείας των συντελεστών του “Reflections”. Υπάρχουν μπαλαντοειδή ή περισσότερο low tempo τραγούδια όπως τα “You” και “Stay Away”, instrumental progressive- rock γέφυρες όπως τα “Reflections Part I” και “Part II” και progressive-metal δομές όπως αυτές ανιχνεύονται σε κομμάτια όπως τα “Elements Of Love And Hate” και “Madness”.
Στιχουργικά ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια έντονη αυτοαναφορικότητα που περιγράφει τις βιωματικές εμπειρίες του συνθέτη και κυριότερου εκφραστή των Damnation Project, ο οποίος παράλληλα εκφράζει την πεποίθησή του ότι πλέον έχει βρει αυτό που εναγωνίως αναζητούσε τα προηγούμενα χρόνια. Όπως μας “εκμυστηρεύεται” και ο ίδιος ο Γιάννης Δεγδέκης μέσα από το “Myself”: "But I had a Gibson guitar, and it’s for me the other half. And I love the friends I have. Now I know how to laugh”.
Εμείς από την πλευρά μας είμαστε σίγουροι ότι αν συνεχίσουν έτσι η αναγνώριση σε ένα πρώτο επίπεδο και η εν συνεχεία καταξίωση είναι δεδομένη.