Ο Eduard Banulescu είναι μουσικός και συγγραφέας, από τη Ρουμανία.
Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει τα EP "Times Ain't Changing No More" (2018), "These Tiny Invaders" (2020) και "Ambient Works #11" (2020), καθώς και αρκετά single. Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι ένα ακόμα EP, το φετινό "Bontida".
Με αφορμή αυτή τη νέα δουλειά του, ο Eduard Banulescu είναι ο σημερινός μας φιλοξενούμενος, για να μας παρουσιάσει δίσκους που έχουν επηρεάσει τις δικές του δημιουργίες. Όπως λέει ο ίδιος: «Είχα πάντα μια περίεργη σχέση με τα άλμπουμ. Πίστευα ότι ένα άλμπουμ θα έπρεπε να προσφέρει την ίδια εμπειρία με μια ταινία. Με άλλα λόγια, να με διασκεδάσει για μισή ώρα ή περίπου. Η ιστορία της μουσικής έχει τελειώσει! Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους περισσότερους. Είναι αδύνατο να βρεις δισκοθήκη που να μην έχει τις παλιές χρυσές επιτυχίες. Οτιδήποτε πέρα από αυτές είναι ένα μπόνους και μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη μιας μοναδικής καλλιτεχνικής φωνής. Οπότε, βγείτε εκεί έξω και στηρίξτε τα τοπικά σας φρικιά!»
1. Barrett - Syd Barrett (1970)
Έχουν συγκρίνει τη μουσική μου με εκείνη του Syd Barrett. Αυτό είναι κάτι ταυτόχρονα κολακευτικό και ανησυχητικό. Αγαπώ τον τρόπο γραφής του. Ακούγεται σαν σπουδαίες ιδέες να καταρρέουν πριν να ολοκληρωθούν. Ακούγεται σαν ένα παιδί να γράφει τραγούδια για μια σπουδαία μπάντα. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό ήταν, υποθέτω.
2. Phaedra - Tangerine Dream (1974)
Συνήθως επέστρεφα σπίτι μου με τα πόδια από το σπίτι της κοπέλας μου τα απογεύματα. Ήταν δρόμος μίας ώρας, και έβαζα να παίξει το "Phaedra" καθώς η νύχτα κάλυπτε την πόλη. Με έκανε να νιώθω ότι μπαίνω σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Είναι σαν ένας synth διαλογισμός.
3. Euphoria Morning - Chris Cornell (1999)
Στο δικό μου βιβλίο, ο Chris Cornell είναι ο σπουδαιότερος ροκ τραγουδιστής. Και νομίζω ότι ετούτος είναι ο καλύτερος σόλο δίσκος του. Είναι ένα παραμελημένο διαμάντι. Νομίζω είναι σαν ένα πραγματικά όμορφο κορίτσι που παλεύει για να το πάρουν στα σοβαρά. Η ροκ ερμηνεία του Cornell στους Soundgarden είναι τόσο καλή, ώστε ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τον τραγουδοποιητικό δίσκο του. Θα έπρεπε.
4. Demos 1977-78 - Screamers (2013)
Οι Screamers ήταν καθοδόν να γίνουν η καλύτερη, πιο διασκεδαστική πανκ μπάντα. Χρησιμοποίησαν synth εκεί που άλλες μπάντες έβαζαν κιθάρες. Ο Tomata du Plenty, ο τραγουδιστής τους, ερχόταν από τον κόσμο της performance art. Έχασαν το ενδιαφέρον τους προτού κυκλοφορήσουν κανονικό άλμπουμ. Νιώθω μια συγγένεια με αυτό. Κάποιος συγκέντρωσε τα ντέμο τους.
5. The Idiot - Iggy Pop (1977)
Ο κόσμος πρέπει να έβλεπε τον Iggy Pop σαν έναν γοητευτικό άνθρωπο των σπηλαίων. Τότε ο David Bowie έδειξε ότι ήταν ένας αληθινά πολύπλοκος διανοούμενος, που αγαπούσε το rock 'n' roll. Ετούτο είναι το πρώτο από τα «άλμπουμ του Βερολίνου». Νομίζω ότι είναι το καλύτερο από όλα. Φτιάχτηκε ολόκληρο με το ένστικτο.
6. Fun House - The Stooges (1970)
Δεν μπορείς να τρέξεις γρηγορότερα από τον Usain Bolt. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις μια αλεπού. Και δεν μπορείς να ροκάρεις καλύτερα από τους Stooges στα καλύτερά τους. Στο μέλλον, θα καταφέρουν με κάποιον τρόπο να το βάλουν σε φιάλες και να το πουλάνε ως ορό νεότητας.
7. The Holy Bible - Manic Street Preachers (1994)
Οι μεγάλες ροκ μπάντες είναι σπάνια πραγματικά ειλικρινείς. Και, όταν είναι, συνήθως γράφουν τραγούδια για αμάξια και κορίτσια. Το "The Holy Bible" μοιάζει με επίσκεψη σε φίλο στο νοσοκομείο. Αποτελεί οικεία περιοχή, αλλά σε αφήνει δακρυσμένο. Δεν νομίζω ότι οποιοδήποτε γκρουπ έχει δημιουργήσει οτιδήποτε σαν κι αυτό.
8. Appetite For Destruction - Guns N' Roses (1987)
Οι punk-rockers σαν και μένα αρέσκονται να πιστεύουν ότι η τεχνική δεν μετράει στο ροκ. Λοιπόν, βοηθάει. Πιστεύω ότι αν ο νεαρός Axl Rose τραγουδούσε για λογαριασμό οποιασδήποτε άλλης μπάντας, αυτή θα ήταν επιτυχημένη. Η τραγουδιστική τεχνική του είναι άψογη. Και, παρά την όλη επιτυχία του, αυτός είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με καθαρό θυμό. Υπήρχαν πολλές μπάντες τριγύρω. Αλλά καμιά άλλη δεν είχε το δικό της ντουέτο Izzy Stradlin - Axl.
9. Abbey Road - The Beatles (1969)
Σας είπα ότι έχω στην κατοχή μου κάποιους δίσκους που έχουν όλοι. Εδώ έχουμε τους Beatles να κάνουν γενική καθαριότητα. Μου αρέσει η δεύτερη πλευρά του άλμπουμ. Είναι εκεί που πετάνε τα παλιά τους ντέμο. Καταλήγει να είναι υλικό καλύτερο από εκείνο των περισσότερων συγκροτημάτων. Το θέμα είναι ότι, πραγματικά, η ροκ μουσική έχει χτιστεί με μεγάλα τραγούδια. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να γράψει καλύτερα τραγούδια με την ίδια ευκολία.
10. The Dancing Avocado - Led Zeppelin (2015)
Πάντα ένιωθα ότι οι Zep εκτιμώνται καλύτερα ως live μπάντα. Αυτό είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό, γιατί ηχογραφήθηκε τους πρώτους μήνες του 1969, προτού να αποκτήσουν πολύ υλικό. Για την ακρίβεια, υπάρχουν πολύ λίγα εδώ που θα τα ξέρει ο κόσμος. Είναι ένα σύντομο άλμπουμ. Δείχνει ότι οι πρώιμοι Zeppelin ήταν τόσο καλοί που μπορούσαν να ανατινάξουν το μέρος, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν δικά τους τραγούδια. Το όλο πράγμα ακούγεται σαν αλλόφρονες, επιτιθέμενοι επιδρομείς να παίζουν διαδοχικά τα μπλουζ.