Η βραδιά των υπέροχων φωνών στο Release Athens 2022

Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Release Athens Festival.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον περίμενα αυτή τη συναυλιακή ημέρα, ακόμα κι αν δεν περιέχει κάποιον από τους αγαπημένους μου μουσικούς. Άραγε, θα ερχόταν κόσμος για να δει τους London Grammar κυρίως και την LP; Οι Άγγλοι έχουν τη δυναμική να είναι headliners; Η LP έχει προχωρήσει τη μουσική της μετά το 2016, όπου την είχα δει στην Τεχνόπολη; 

Τελικά, ήρθε πολύ περισσότερος κόσμος από όσο υπέθετα αρχικά και μάλιστα ήταν μπόλικοι οι εικοσάρηδες, ακόμα κι αν δεν ήταν πλειονότητα. Οι London Grammar έκαναν το μικρότερο set από τα άλλα δύο ξένα σχήματα, αλλά μας προσέφεραν μια συναυλία headliner του 2022 με μπόλικη φρεσκάδα, καλά «κουρδισμένα» visuals και μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες που έχουμε ακούσει στην Ελλάδα. Η LP ήταν παραπάνω από καλή, όπως και οι Hooverphonic και τα δύο ελληνικά συγκροτήματα, αλλά στο τέλος της ημέρας, όσο επικοινωνιακός είναι ένας καλλιτέχνης, όσο πάθος κι αν βγάζει στη συναυλία του, αυτό που κερδίζει είναι οι μελωδίες και τα καλά τραγούδια και οι London Grammar έχουν τα περισσότερα από αυτά.

Το ελληνικό τρίο κλείνει φέτος 10 χρόνια ύπαρξης και δεν σας κρύβω ότι είναι μια από τις αγγλόφωνες ελληνικές μπάντες που παρακολουθώ και μάλιστα φέτος επέστρεψαν με το αρκετά ενδιαφέρον “Bluffs”. Στις συναυλίες η Δάφνη Λάζου είναι ακόμη καλύτερη στο φωνητικό σκέλος από ό,τι στις studio εκτελέσεις. Ο drummer και ο μπασίστας καλά κουρδισμενοι, ο ήχος καθαρός και σωστός και τα visuals στα περισσότερα τραγούδια σε επίπεδο καλής μπάντας που σέβεται τον εαυτό της. 

Οι Daphne and the Fuzz έπαιξαν ακριβώς μισή ώρα, ίδρωσαν, κοκκίνισαν από τον ήλιο που μας χτυπούσε κατακούτελα, αλλά έκαναν μια πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση, ακόμα κι αν δεν έχουν τα μεγάλα ραδιοφωνικά hits. Η διασκευή στο "Little Lies" των Fleetwood Mac ανέβασε τον λιγοστό κόσμο, ακόμα κι αν τα εφέ απο τα πλήκτρα είχαν ένα fuzz, που δημιουργούσε αρκετό θόρυβο. Με το "All These Things" η Δάφνη μάς αποχαιρέτησε σεμνά κι όμορφα με ένα «γιατί». Γιατί ένα τόσο δεμένο σχήμα με μια τόσο καλή τραγουδίστρια να μην έχει ένα ή και περισσότερα hits κι ο νέος D3lta να παίζει μετά από αυτούς με την ομορφιά, τη φρεσκάδα του κι ένα κομμάτι, που παίζει συνέχεια στον Pepper 96.6 (και πολύ καλώς παίζει βέβαια);

Ο Ελληνοβρετανός μηχανολόγος μηχανικός D3lta είναι ίσως ένα από τα next big things της ελληνικής μουσικής, μαζί με τον good job nicky. Ανέβηκε στη σκηνή του Release Athens στις 6:17 μμ γυμνόστηθος με ένα λουλουδάτο κιμονό κι ένα τεράστιο χαμόγελο. 

Τι όμορφο να βλέπεις έναν τόσο νέο μουσικό να παίζει μουσικές στην φόρμα των Beatles, Queen, Radiohead, David Bowie και Robbie Williams; 

Ο ήχος παρέμεινε σε υψηλό επίπεδο, η φωνή του D3lta αρκετά καλή, αλλά γενικότερα το πιο δυνατό στοιχείο του ήταν η φρεσκάδα, η χαρά κι η ζωντάνια που έβγαζε στη σκηνή. Στα τραγούδια που έπαιξε στο μισαωρακι του, το "Strange" τραγουδήθηκε από τον κόσμο, γιατί είναι γνωστό από το ραδιόφωνο και, πέρα από το "Hypocrites", αυτό που θεωρώ ότι ξεχώρισε ήταν το πολυ γλυκο "Hey You". 

Ο ήλιος ετοιμαζόταν για το μακροβούτι του, αλλά δεν έκανε το χατήρι στους συμπαθέστατους Hooverphonic, οι οποίοι ως βρυκόλακες (όπως μας είπε ο Alex) δεν θέλουν να τραγουδούν την ημέρα. Παρ' όλα αυτά, κατά την άποψή μου τους πήγαινε μια χαρά εκείνη η ώρα.

Το Βέλγικο δίδυμο των Alex Callier και Raymond Geerts έγινε ξανά τρίο με την προσθήκη της εξαιρετικής Geike Arnaert, της τραγουδίστριας που έμεινε στην μπάντα από το 1997 έως το 2008 και συνδύασε την παρουσία της με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Βέβαια, στη σκηνή του Release Athens, οι Hooverphonic εμφανίστηκαν με πλήρη μπάντα (drums και πλήκτρα).

Η φωνή της Geike ήταν απλά εξαιρετική, τόσο γλυκιά, τόσο καθαρή, τόσο απλή. Όπως μας είπε ο Alex, σε ελληνικά αρχικά και μετά στα αγγλικά, οι Βέλγοι ήθελαν να παίξουν ένα best of των αγαπημένων τους τραγουδιών μέσα στα 75 λεπτά που είχαν στην διάθεση τους. Ακόμα κι αν οι Hooverphonic κουβαλάνε 27 χρόνια ύπαρξης, θεωρώ ότι δεν έχουν τα πολλά τραγούδια, ώστε να σηκώσουν το «βάρος» ενός headliner σε ένα φεστιβάλ. Βασικά, απέχουν αρκετά... Χθες βράδυ, θεωρώ ότι έδωσαν ό,τι μπορούσαν να δώσουν στο λιγοστό - εκείνη τη στιγμή - κοινό, που ήταν στην Πλατεία Νερού.

Ο Alex κι ο Raymond ήταν ιδιαίτερα κεφάτοι, η Geike ψυχρή, αλλά θεά στο φωνητικό σκέλος και γενικότερα όλη η μπάντα προσπάθησε να παίξει πιο γρήγορες εκτελέσεις των τραγουδιών τους, που έχουν σχετικά γρήγορο tempo. Πρέπει να ομολογήσω ότι στο αγαπημένο μου "Eden" ανατρίχιασα με τη γνωστή μελωδία και την ερμηνεία της Arnaert, αλλά πέρα από αυτό ξεχώρισα τα "Anger Never Dies", "Jackie Cane", "Expedition Impossible" (ένα όχι και τόσο γνωστό τραγούδι από τον δίσκο "The President Of The LSD Golf Club", το οποίο αγαπούν οι Βέλγοι) και το "Amalfi", με το οποίο έκλεισαν το set τους. Το "Wrong Place" είναι κατά τη γνώμη μου ένα αδιάφορο τραγούδι και δεν ξέρω καν γιατί κατέβηκαν στον διαγωνισμό της Eurovision του 2021 με αυτό. Τέλος, είναι η γνωστή η αγάπη μας στο "Mad About You" και το "Badaboom", στο οποίο έπαιξαν αρκετά με τον κόσμο.

Setlist
You Love Me to Death
The Wrong Place (Eurovision 2021)
Vinegar & Salt
2Wicky
Sometimes
Anger Never Dies
Romantic
Eden
Jackie Cane
The Night Before
Expedition Impossible
No More Sweet Music
Lift Me Up
Badaboum
Mad About You
Amalfi

Το θυμάμαι αυτό το περίεργο τυπακι από τη Νέα Υόρκη στην εμφάνιση της στην Τεχνοπολη τον Σεπτέμβρη του 2016. Τότε ήταν ένα αγρίμι χωρίς θηλυκότητα, αλλά με μεγάλη ένταση και πάθος πάνω στη σκηνή και με μια φωνή την οποία έκανε ό,τι ήθελε πραγματικά. Χθες βράδυ ήταν περίπου το ίδιο. 

Η LP είναι μια τραγουδίστρια που έγινε γνωστή στη χώρα μας, λόγω της επιμονής του Γιώργου Μουχταρίδη του Pepper 96,6 να παίζει το "Lost On You" μεταξύ άλλων τραγουδιών της στις εκπομπές του κι όχι μόνο. Με τον καιρό και κυρίως μετά από εκείνη τη συναυλία το 2016, η Αμερικανίδα εγκαταστάθηκε μόνιμα στα playlists των ελληνικών ραδιοφώνων και δίκαια θα έλεγα. 

Χθες βράδυ, η LP έβγαλε πάθος, χαρά, ένταση και πάνω απ' όλα μάς προσέφερε τον εαυτό της, χωρίς φιοριτούρες και αστεράκια. Μέσα στα 90 λεπτά της εμφάνισής της, η Νεοϋορκέζα έπαιζε με τη φωνή της συνέχεια, ακόμα κι αν έχανε στίχους ή σε κάποια σημεία φάλτσαρε έστω και λίγο. Βγήκε στη σκηνή χωρίς να φοβηθεί το λάθος, το οποίο είναι κι αυτό που θέλουμε να δούμε σε μια συναυλία. Άλλωστε, τι νόημα έχει να βλέπεις και να ακούς μια άψογη εκτέλεση των τραγουδιών ενός μουσικού; Είναι σαν να έχεις βάλει το CD ή το Spotify αν θέλετε, να παίζει... 

Στην εμφάνισή της, η LP έπαιξε με τη φωνή της, με τον κόσμο, αλλά και τον όμορφο μαλλιά κιθαρίστα, τον οποίο πρέπει να ερωτεύθηκαν πολλά από τα κορίτσια της Πλατείας... Παρουσίασε τα τραγούδια της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με κορυφαίες στιγμές τα "Girls Go wild", "When We're High", "The One That You Love", "Special", "Dreamer", "One Last Time" και βέβαια το "Lost On You". Το κατσαρομάλλικο ξωτικό έχει την πρώτη ύλη που είναι η φωνή, έχει και κάποια αρκετά καλά τραγούδια, αλλά ακόμη δεν έχει την πληθώρα των κομματιών που έχουν οι London Grammar, οι οποίοι δικαίως ήταν οι headliners της βραδιάς.

Setlist

When We Touch
Goodbye
Girls Go Wild
Everybody’s Falling in Love
When We're High
Yes
How Low Can You Go
The One That You Love
Can’t Let You Leave
Muddy Waters
My Body
Safe Here
No Witness
Strange
Special
Dreamer
One Last Time
Lost On You

Όσο κι αν ψάχνω, δε βρίσκω άλλο dream/art pop συγκρότημα που να έγινε headliner σε ελληνικό φεστιβάλ τα 30 τελευταία χρόνια που παρακολουθώ συναυλίες. Θεωρώ ότι η επιλογή αυτή ήταν ένα στοίχημα για την ομάδα του Release Athens Festival, ακόμα κι αν ήξεραν ότι και οι London Grammar και η LP παίζονται πάρα πολύ από το ελληνικό ραδιόφωνο. Τελικά, το τελευταίο έχει ακόμα δύναμη, όσο κι αν φθίνει τα τελευταία χρόνια...

Οι London Grammar έχουν την πρώτη ύλη που είναι οι μελωδίες και τα τραγούδια, έχουν μια φανταστική τραγουδίστρια, τη Hannah Reid και διαθέτουν τη φρεσκάδα που μπορεί να έχει ένα συγκρότημα που μετράει μεν 13 χρόνια ύπαρξης, αλλά τώρα κάνει το μεγαλύτερο step up της καριέρας του με εκατομμύρια ακροάσεις από όλο τον κόσμο. Η Hannah δεν είχε το τσαγανό, τη σπιρτάδα και την επικοινωνία της LP, αλλά έχει την ευγένεια και τη θηλυκότητα στις κινήσεις της και το μέταλλο της φωνής, που λίγες τραγουδίστριες έχουν. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά χθες βράδυ ακούσαμε μια από τις καλύτερες τραγουδίστριες του 2022 και ίσως ένα από τα next big things στα επόμενα χρόνια.

Στο μουσικό σκέλος, στα λιγότερο από 70 λεπτά της εμφάνισης τους, οι Άγγλοι έπαιξαν (όπως μπορείτε να δείτε στο παρακάτω setlist) ένα ποτ πουρί από τα πιο γνωστά τραγούδια τους. Οι συναυλιακές εκτελέσεις τους είχαν σχετικά πιο γρήγορο και ρυθμικό tempo, με αποκορύφωμα τα "Lord It's A Feeling", "How Does It Feel", "Wasting My Young Years", "Strong", "Baby It's You" και το χορευτικό remix του "Lose Your Head", ιδανικό κλείσιμο για μια γεμάτη εμφάνιση και για μια συναυλιακή ημέρα με πέντε υπέροχες φωνές, με αμέτρητες μελωδίες, με περισσότερα πλήκτρα και λιγότερες κιθάρες και με πολλά κορμιά να κουνιούνται δεξιά κι αριστερά κι όχι πάνω-κάτω.

Setlist
Californian Soil
Missing
Hey Now
Lord It's a Feeling
Talking
I Need the Night
How Does It Feel
Baby It's You
Big Picture
Hell to the Liars
Wasting My Young Years
Strong
Metal & Dust

Encore:
Lose Your Head (Camelphat Remix)