Η αλήθεια είναι ότι τρέναρα όσο μπορούσα το review για το νέο album των strokes.Και αυτό διότι περίμενα ότι κάποια στιγμή,μέτα από πολλά ακούσματα και επαναλήψεις θα έβρισκα την “κρυφή μαγεία” του δίσκου. Αλλά πουθενά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι Strokes αποτελούν μια ξεχωριστή ιστορία συγκροτήματος.Τους αγάπησα από το This is it (2001) που αδιαμφισβήτητα αποτελεί ένα από τα καλύτερα album των 00s και καθόρισε τον indie ήχο της επόμενης δεκαετίας.Την περίοδο που κυκλοφόρησε ήρθε να δώσει έναν αέρα ανανέωσης στην (κουρασμένη τότε) indie σκηνή που μετά την britpop περίοδο προσπαθούσε να βρει το επόμενο μεγάλο συγκρότημα,τον επόμενο φρέσκο ήχο,τους επόμενους Oasis και Blur
Η συνέχεια? 2 πολύ καλά albums : Room on fire (2003) και First impressions on earth (2006). Η πορεία βέβαια ήταν πτωτική καθώς κανένα album δεν αγαπήθηκε όσο το Τhis is it.Παρόλ’αυτά κάνενα δεν ήταν κακό ή μέτριο.Όλα είχαν κάτι να δώσουν παρότι η σχετική “στατικότητα” του συγκροτήματος μπορεί να παρατηρηθεί.Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το συγκρότημα προσπαθεί να μιμηθεί την επιτυχία του πρώτου της album χωρίς να εξελίσσεται.Η εξέλιξη όμως είναι κάτι αναπόφευκτο.Πόσο μάλλον όταν το συγκρότημα δεν είναι μαζί για 4 χρόνια,τα περισσότερα μέλη κυνηγούν παράλληλα solo καριέρες ενώ το studio ηχογράφησης θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κλινική αποτοξίνωσης .Έτσι είναι η μουσική.Χρόνο με τον χρόνο,album με το album τα συγκροτήματα και οι μουσικοί αλλάζουν.Μερικές φορές βέβαια προς το χειρότερο.
Ας επιστρέψουμε στο timeline.Έχουν περάσει γύρω στα 3 χρόνια από τότε που μαθαίνουμε νεα για το συγκρότημα και το ενδεχόμενο
να μην ακούσουμε πότε 4ο album από το συγκρότημα είναι ορατό. Η είδηση ότι οι Strokes επανενώνονται για μερικές συναυλίες το καλοκαίρι του 2010 καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό που σκόρπισε στα γραφεία του MixGrill (και ας μην έχουμε γραφεία!)
Σε κάθε του συνέντευξη βέβαια ,ο Julian Casablancas προσπαθούσε να μας ξενερώσει παραδεχώμενος σε κάθε δημοσιογράφο που συναντούσε ότι το reunion γίνονταν για τα λεφτά καθώς οι προτάσεις που δέχτηκε το συγκρότημα ήταν πολύ δελεαστικές για να τις αρνηθούν
Και κάπου εδώ έρχεται το Angles.Το συγκρότημα μπαίνει στο studio κάπου τον Σεπτέμβρη για την ηχογράφηση του καινούργιου δίσκου.Λάθος.Τα 4/5 του συγκροτήματος μπαίνουν στο studio καθώς ο Julian (ναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος!) δεν καταδέχεται να κάνει τις ηχογραφίσεις μαζι με τους υπόλοιπους καθώς βρίσκεται σε tour για την προώθηση του προσωπικου του album (και όπως μαθαίνουμε αργότερα) θέλει να δώσει χώρο στα υπόλοιπα μέλη να συνδράμουν καλλιτεχνικά στην δημιουργία των τραγουδιών.Έτσι ηχογραφεί τα κομμάτια σε διαφορετικό studio και στέλνει την φωνή του με email (!!!) στο studio που δουλεύει το συγκρότημα.Οι πρώτες ηχογραφήσεις που κάνουν είναι τόσο κακές που αποφασίζουν να μην τις συμπεριλάβουν στο καινούργιο δίσκο τους ενώ σε εκείνο το σημείο αλλάζουν και παραγωγό.Παρόλ’αυτά μετά από 4 χρόνια και τόσες πολλές δυσκολίες,τα καταφέρνουν και κυκλοφορούν τον 4o δίσκο τους!
Και φτάσαμε στο Angles...
Το πρώτο single?Under cover of darkness
Το Under cover of darkness είναι σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιον άλλο δίσκο κάποιου άλλου συγκροτήματος καθώς δεν έχει καμία σχέση με το υπόλοιπο album.Είναι σαν η δισκογραφική να τους είπε “OK κάντε ότι θέλετε με το album αλλά θέλω και ένα single” .Το κομμάτι βέβαια είναι συμπαθητικό με μερικές καλές στιγμές-αναμνήσεις από τα χαρακτηριστικά που έκαναν τους Strokes να ξεχωρίζουν.Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα (συνολικά) του album: περιέχει πολλές καλές στιγμές και μερικά από τα κλασσικά στοιχεία που κάνουν τους Strokes ξεχωριστούς αλλά περιορίζονται σε μερικές ωραίες στιγμές/σημεία.Κανένα κομμάτι δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει ούτε να ξεχωρίσει εκτός ίσως από το Machu Picchu που μετά από ένα περίεργο intro εξελίσσεται σε ένα πάρα πολύ όμορφο κομμάτι.Οι ωραίες στιγμές συνεχίζονται και στα επόμενα κομμάτια όπως στο Two Kinds Of Hapipiness με τα πολύ ωραία riffs της κιθάρας,με την δυνατή είσοδο του Julian Casablancas στο κομμάτι (σήμα κατατεθέν των Strokes),το ενδιαφέρον solo της κιθάρας στο τέλος του You’re so Right,τον όμορφο και catchy ρυθμό που βρίσκει κάποια στιγμή το Taken for A Fool(μετά από άλλο ένα περίεργο intro).Βέβαια έχουμε και μερικά τρομερά αδιάφορα κομμάτια όπως το Call me back και Metabolism και το θανατυφόρα βαρετό Games
To album κλείνει με το Life is Simple In The Moonlight,ένα κομμάτι με αργό ρυθμό που και αυτό μας θυμίζει τους παλιούς καλούς Strokes σε κάποιες στιγμές του και αποτελεί από τα ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου
Ο ήχος του album παρότι δεν είναι ριζικά διαφορετικός από τις προηγούμενες δουλείες τους έχει αρκετές χαζό pop επιρροές από την δεκαετία του 80 χωρίς να έχει όμως συγκεκριμένη κατεύθυνση ή συνοχή,το αποτέλεσμα μοιάζει κάπως πρόχειρο.Το album συνολικά χαρακτηρίζεται από αδιάφορο ως μέτριο.Αδιάφορο (και βαρετό) αν αναλογιστούμε ότι το κυκλοφορούν οι Strokes,μέτριο αν επικεντρωθούμε καθαρά στα τραγούδια,που μεμονωμένα,οι μικρές καλές (νοσταλγικές) στιγμές σώζουν κάπως την κατάσταση.
Μετά από όλα αυτά νομίζω πως ένα συγκρότημα σαν τους Strokes είναι κρίμα να κυκλοφορεί album σαν αυτό.
Θα κλείσω με μια φράση που διάβασα πρόσφατα.Κάποιος λοιπόν είπε “κάποτε τα συγκροτήματα κάναν περιοδείες για να διαφημίσουν τα καινούργια τους album.Πλέον κυκλοφορούν album για να διαφημίσουν τις περιοδείες τους” . Αυτό ακριβώς είναι το Angles. Ένα album για να ξαναακουστουν οι Strokes,να ξαναπαιχτούν στα ραδιόφωνα,να τους ξαναθυμηθεί ο κόσμος για να ξαναπάει στις συναυλίες τους. Ελπίζω στο 5ο album (αν και όποτε κυκλοφορήσει) να ακούσουμε τους πραγματικούς strokes,το συγκρότημα που μπορεί μ’ ενα τραγούδι να μας αλλάξει την διάθεση.
The Strokes-Take or leave it
Live on Letterman-2002
Ίσως η καλύτερη τηλεοπτική εμφάνιση του συγκροτήματος...