![2020 top 50 - [01-10] _cover](img88455-7f5b5760a8ddff4d09735057306208da-1200.jpg)
Σε αυτή την Ανασκόπηση συμμετείχαν 10 συντάκτες (Ξενοφών
Καράμπαλης, Σταύρος Κασιμάτης, Δημήτρης Όρλης, Δημήτρης Καμπούρης,
Λεωνίδας Καλμούκος, Φωτεινή Καϊλάρη, Αλέξανδρος Μούρτζος, Βαγγέλης Γκρέκο,
Άρης Γάρος και Γιώργος Μπαλιώτης)
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Το 2020 είναι σίγουρα η πιο περίεργη χρονιά των τελευταίων 40 ετών, μια χρονιά που έχει περιορίσει όλες τις συναθροίσεις και τις ανθρώπινες επαφές. Δεν γίνεται λοιπόν να μην υπάρξει αντίκτυπο στις μουσικές κυκλοφορίες αλλά και στον μουσικό κόσμο σα σύνολο. Οι νέες κυκλοφορίες αναβάλλονταν και κυκλοφορούσαν μήνες μετά την ολοκλήρωση τους, περιοδείες για να προωθηθούν δεν υπήρχαν λόγω του παγκόσμιου lockdown και μικρότερα ονόματα δυσκολεύτηκαν να μπουν στο studio αφού πια τα έσοδα από τις συναυλίες δεν υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο πως μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Bob Dylan και η Stevie Nicks - ακόμα και οι Killers - ξεκίνησαν να πουλούν τα δικαιώματα του μουσικού καταλόγου τους.
Δεδομένης της έλλειψης ρευστότητας των μικρότερων (και νεότερων) καλλιτεχνών, μη σας φανεί περίεργο που πρώτος δίσκος για εμάς εδώ στο mixgrill δεν είναι άλλος από αυτόν του Bruce Springsteen που επέστρεψε στον κλασσικό ήχο της E-Street Band. Πολλοί εκπρόσωποι της παλαιάς φρουράς κατάφεραν επίσης να μπουν στην 50άδα μας, και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε - εκτός από την έλλειψη εντυπωσιακών κυκλοφοριών - η ποιότητα των δίσκων συγκροτημάτων/καλλιτεχνών όπως οι Ac/Dc, o Paul Weller και ο Elvis Costello που κατάφεραν να βγάλουν δίσκους αντάξιους του ονόματος που τους συνοδεύει.
Μέσα στη χρονιά είδαμε τη μουσική βιομηχανία να προσπαθεί να πουλήσει ονόματα όπως η Miley Cirus σαν την rock απάντηση του 2020, όμως παρότι ο δίσκος της ήταν αξιοπρεπής, δεν νίκησε τους συντάκτες μας. Αντίθετα το φρέσκο pop της Jessie Ware έφτασε στη δεύτερη θέση, ενώ ψηλές θέσεις κατέκτησαν οι κυρίες Kylie Minogue και Lady Gaga που δανείστηκαν ήχους από την disco των 80ς και το house των 90s αντίστοιχα.
Η Fiona Apple κρίθηκε υπερεκτιμημένη με τον πολυδιαφημισμένο δίσκο της "Fetch The Bolt Cutters" ( αν και έπιασε την τριακοστή θέση), αλλά ακούσαμε σε πολλές επαναλήψεις τις pop δουλειές του Perfume Genius, των Future Islands , του Jarv Is και τoυ πιο ηλεκτρονικού Dan Deacon που έφτασαν όλες ψηλά. Από τη πλευρά του hip hop στη δεκάδα ανέβηκε ο δίσκος των Run The Jewels που δικαιωματικά ανήκει στα καλύτερα της χρονιάς, ενώ αν ψάχνετε για εκλεκτά outsiders ρίξτε μια ματιά στη θέση 20 που βρέθηκε ο Marilyn Manson με το ώριμο "We Are Chaos", στη θέση 38 για το ψυχεδελικό drone rock τοu "Universe Inside" των Dream Syndicate και στη θέση 41 για το jazz trio των Mammal Hands.
Σε μια χρονιά που μας τρομάζει καθώς βλέπουμε τις συναυλίες να αντικαθίστανται από ψηφιακά ημίμετρα, που το tik tok επηρεάζει χωρίς φίλτρο τα μουσικά trends και που ο κύκλος κυκλοφορίας και προώθησης δίσκων έχει καταργηθεί, όλα άλλαξαν και όλοι προσπάθησαν να προσαρμοστούν. Καθώς ακούμε τους δίσκους που μας έκαναν εντύπωση (και που αξίζει να ψάξετε), ας ευχηθούμε πως μέσα στο 2021 η ζωντανή μουσική θα επιστρέψει και μαζί της θα φέρει έμπνευση για αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες που θα μας ξαφνιάσουν συνολικά περισσότερο από αυτές του 2020.
Διάβασε τις επιλογές μας στις θέσεις: #11 - #20
10. Elvis Costello - Hey Clockface
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Μία από τις ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις του 2020 ήταν η φετινή κυκλοφορία του Elvis Costello Hey Clockface, ηχογραφημένη στο Παρίσι, στο Ελσίνκι και στην Νέα Υόρκη. Στο album απολαμβάνουμε την ποικιλία μουσικών ειδών, που διαδέχονται το ένα το άλλο, jazz, swing, triphop, blues, rock αλλά ακόμα και punk, ιδιώματα που έχει ασπαστεί και ο ίδιος και έχει καταπιαστεί σε διάφορα στάδια της πολυετούς καριέρας του, από τα τέλη των 70’s. Η βαρύτητα του ονόματός του και οι τόσες διαφορετικές κυκλοφορίες που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν αποτελούν εγγύηση για το απολαυστικό μουσικό ταξίδι στα διάφορα τραγούδια του Hey Clockface ικανοποιόντας διάφορα μουσικά γούστα. No Flag, Newspaper pane, I Do (Zul’s song), We are all cowards now είναι μερικά από τα τραγούδια που πρέπει να ακούσει κάποιος από εδώ, χωρίς όμως να υστερούν τα υπόλοιπα.
9. Dan Deacon - Mystic Familiar
8. The Weeknd - After Hours
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει ένα από τα τραγούδια της χρονιάς, το “Blinding Lights”, ο Weeknd, παρουσιάζει το “After Hours” αρχές Άνοιξης, την περίοδο της πρώτης καραντίνας.
Υιοθετεί μια περίεργη περσόνα και τα video clip που συνοδεύουν τα τραγούδια ή οι όποιες εμφανίσεις του, είναι «μελανιασμένες» κι «αιματοβαμμένες».
Για πολλούς αποτελεί ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και το καλύτερο στη μέχρι πορεία του Weeknd, αφού συνδυάζει μια ρετρό 80ς αισθητική με τον ήχο του σήμερα. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αφού φυσικά και πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ, σίγουρα η τριάδα των “Blinding Lights”, “In Your Eyes” και “Save Your Tears” ξεχωρίζει, το ομώνυμο “After Hours” δίνει credits από μόνο του, που στο σύνολο του όμως είναι κάπως βαρύ και βαρετό, θα τολμούσα να πω (κι ας πέσουν να με φάνε οι υπόλοιποι συντάκτες του mixgrill).
Όπως και να είναι όμως, το “After Hours” βρίσκεται στη δεκάδα μας κι ο Weeknd αποδεικνύεται από τους καλύτερους στο είδος του.
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος - Δισκοκριτική ]
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Με τα πρώτα αρπίσματα της κιθάρας του Albert Hammond Jr σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, το "The adults are talking", ήταν εμφανές ότι οι Strokes ξαναβρήκαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, που είχαν στο "Is this it?". Από τους Νεϋορκέζους δεν περιμένεις τους πειραματισμούς των Radiohead, τις ακροβασίες των Arcade Fire και τα διαφορετικά περάσματα των Arctic Monkeys. Από το 2001, μέχρι σήμερα, είναι απόλυτα ειλικρινείς μαζί μας, υποστηρίζοντας το «καθαρό» rock n' roll με τα βασικά συστατικά του, χωρίς σάλτσες και φιοριτούρες. Μπάσο, lead κιθάρα, rhythm κιθάρα, drums και η φωνάρα του Julian Casablancas.
Το "The new abnormal" κουμπώνει σ' αυτήν ακριβώς τη φόρμα, χωρίς εκπλήξεις, αλλά με όμορφες ιδέες, φρέσκιες προτάσεις (ακόμα κι αν η μουσική τους στηρίζεται σε φόρμες παλαιότερων δεκαετιών), ωραίες μελωδίες ("Why are Sundays so depressing", "Selfless" και κάποιες εκπλήξεις που βάζουν τα κερασάκια στην τούρτα ("Brooklyn bridge to chorus", "At the door").
Αυτό που μπορεί να καταλογίσει κάποιος στον Bruce είναι πως το "Letter To You" κοιτάει προς τα πίσω. Όμως αυτή η παρελθοντολαγνία δεν κουράζει, αφού είναι δοσμένη σε ένα ειλικρινές πλαίσιο, με τον Bruce να βγάζει ό,τι άσσο κρύβει στο μανίκι του (δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το περσινό "Western Stars" που η προσέγγισή του ήταν επιδερμική). Για έναν καλλιτέχνη με 50 χρόνια πορείας η αφοσίωσή του είναι αναμφισβήτητη, κι ας έχει βγάλει απ' το σεντούκι όλα τα κλισέ της E-Street Band. Είναι από τις καλύτερες δουλειές που έχει κυκλοφορήσει την τελευταία εικοσαετία (δεν ξεπερνά όμως το "Rising"), και αν τελικά καταλήξει να είναι η τελευταία σύμπραξη του Springsteen με την E-Street Band, ηχογράφησαν ένα δίσκο που δεν θες να προσπεράσεις κομμάτι και φτάνει τα επίπεδα του "Magic" του 2007.
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης]
Το 2020 είναι σίγουρα η πιο περίεργη χρονιά των τελευταίων 40 ετών, μια χρονιά που έχει περιορίσει όλες τις συναθροίσεις και τις ανθρώπινες επαφές. Δεν γίνεται λοιπόν να μην υπάρξει αντίκτυπο στις μουσικές κυκλοφορίες αλλά και στον μουσικό κόσμο σα σύνολο. Οι νέες κυκλοφορίες αναβάλλονταν και κυκλοφορούσαν μήνες μετά την ολοκλήρωση τους, περιοδείες για να προωθηθούν δεν υπήρχαν λόγω του παγκόσμιου lockdown και μικρότερα ονόματα δυσκολεύτηκαν να μπουν στο studio αφού πια τα έσοδα από τις συναυλίες δεν υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο πως μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Bob Dylan και η Stevie Nicks - ακόμα και οι Killers - ξεκίνησαν να πουλούν τα δικαιώματα του μουσικού καταλόγου τους.
Δεδομένης της έλλειψης ρευστότητας των μικρότερων (και νεότερων) καλλιτεχνών, μη σας φανεί περίεργο που πρώτος δίσκος για εμάς εδώ στο mixgrill δεν είναι άλλος από αυτόν του Bruce Springsteen που επέστρεψε στον κλασσικό ήχο της E-Street Band. Πολλοί εκπρόσωποι της παλαιάς φρουράς κατάφεραν επίσης να μπουν στην 50άδα μας, και η αλήθεια είναι ότι σε αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε - εκτός από την έλλειψη εντυπωσιακών κυκλοφοριών - η ποιότητα των δίσκων συγκροτημάτων/καλλιτεχνών όπως οι Ac/Dc, o Paul Weller και ο Elvis Costello που κατάφεραν να βγάλουν δίσκους αντάξιους του ονόματος που τους συνοδεύει.
Μέσα στη χρονιά είδαμε τη μουσική βιομηχανία να προσπαθεί να πουλήσει ονόματα όπως η Miley Cirus σαν την rock απάντηση του 2020, όμως παρότι ο δίσκος της ήταν αξιοπρεπής, δεν νίκησε τους συντάκτες μας. Αντίθετα το φρέσκο pop της Jessie Ware έφτασε στη δεύτερη θέση, ενώ ψηλές θέσεις κατέκτησαν οι κυρίες Kylie Minogue και Lady Gaga που δανείστηκαν ήχους από την disco των 80ς και το house των 90s αντίστοιχα.
Η Fiona Apple κρίθηκε υπερεκτιμημένη με τον πολυδιαφημισμένο δίσκο της "Fetch The Bolt Cutters" ( αν και έπιασε την τριακοστή θέση), αλλά ακούσαμε σε πολλές επαναλήψεις τις pop δουλειές του Perfume Genius, των Future Islands , του Jarv Is και τoυ πιο ηλεκτρονικού Dan Deacon που έφτασαν όλες ψηλά. Από τη πλευρά του hip hop στη δεκάδα ανέβηκε ο δίσκος των Run The Jewels που δικαιωματικά ανήκει στα καλύτερα της χρονιάς, ενώ αν ψάχνετε για εκλεκτά outsiders ρίξτε μια ματιά στη θέση 20 που βρέθηκε ο Marilyn Manson με το ώριμο "We Are Chaos", στη θέση 38 για το ψυχεδελικό drone rock τοu "Universe Inside" των Dream Syndicate και στη θέση 41 για το jazz trio των Mammal Hands.
Σε μια χρονιά που μας τρομάζει καθώς βλέπουμε τις συναυλίες να αντικαθίστανται από ψηφιακά ημίμετρα, που το tik tok επηρεάζει χωρίς φίλτρο τα μουσικά trends και που ο κύκλος κυκλοφορίας και προώθησης δίσκων έχει καταργηθεί, όλα άλλαξαν και όλοι προσπάθησαν να προσαρμοστούν. Καθώς ακούμε τους δίσκους που μας έκαναν εντύπωση (και που αξίζει να ψάξετε), ας ευχηθούμε πως μέσα στο 2021 η ζωντανή μουσική θα επιστρέψει και μαζί της θα φέρει έμπνευση για αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες που θα μας ξαφνιάσουν συνολικά περισσότερο από αυτές του 2020.
Αναμένουμε τις παρατηρήσεις σας στα σχόλια αυτού του άρθρου.
Διάβασε τις επιλογές μας στις θέσεις: #11 - #20
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Μία από τις ευχάριστες μουσικές εκπλήξεις του 2020 ήταν η φετινή κυκλοφορία του Elvis Costello Hey Clockface, ηχογραφημένη στο Παρίσι, στο Ελσίνκι και στην Νέα Υόρκη. Στο album απολαμβάνουμε την ποικιλία μουσικών ειδών, που διαδέχονται το ένα το άλλο, jazz, swing, triphop, blues, rock αλλά ακόμα και punk, ιδιώματα που έχει ασπαστεί και ο ίδιος και έχει καταπιαστεί σε διάφορα στάδια της πολυετούς καριέρας του, από τα τέλη των 70’s. Η βαρύτητα του ονόματός του και οι τόσες διαφορετικές κυκλοφορίες που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν αποτελούν εγγύηση για το απολαυστικό μουσικό ταξίδι στα διάφορα τραγούδια του Hey Clockface ικανοποιόντας διάφορα μουσικά γούστα. No Flag, Newspaper pane, I Do (Zul’s song), We are all cowards now είναι μερικά από τα τραγούδια που πρέπει να ακούσει κάποιος από εδώ, χωρίς όμως να υστερούν τα υπόλοιπα.
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης - Δίσκος του μήνα για το Φεβρούαριο 2020 ]
Το Mystic Familiar του Dan Deacon είχε αυτό το wow factor, που το οδήγησε να ψηφιστεί ως ο δίσκος του μήνα για το mixgrill. O Dan Deacon δεν είναι καινούργιος, έχει ξεκινήσει την δισκογραφική του πορεία από το 2003 και μετράει 7 δίσκους -μαζί με τα film score- σε αυτή την διαδρομή. Το Mystic Familiar είναι αυτός ο δίσκος πιθανότατα συνοψίζει και τις μουσικές αναζητήσεις του Deacon όλα αυτά τα χρόνια, παρουσιάζοντας τα με ένα εξαιρετικά δημιουργικό και φρέσκο τρόπο στο φετινό του εγχείρημα.
Αν και ο μουσικός με έδρα τη Βαλτιμόρη έγινε αρχικά γνωστός ως ένας εξαιρετικά ανατρεπτικός, ηλεκτρονικός καλλιτέχνης, ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του στην underground pop σκηνή. Με το Mystic Familiar, ο Deacon καταφέρνει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που φέρνει πίσω την πνευματικότητα του πρώιμου indie pop των 60s-70s, ενώ ταυτόχρονα καταδύεται βαθιά στις προσωπικές του ανησυχίες.
Αν και ο μουσικός με έδρα τη Βαλτιμόρη έγινε αρχικά γνωστός ως ένας εξαιρετικά ανατρεπτικός, ηλεκτρονικός καλλιτέχνης, ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του στην underground pop σκηνή. Με το Mystic Familiar, ο Deacon καταφέρνει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που φέρνει πίσω την πνευματικότητα του πρώιμου indie pop των 60s-70s, ενώ ταυτόχρονα καταδύεται βαθιά στις προσωπικές του ανησυχίες.
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει ένα από τα τραγούδια της χρονιάς, το “Blinding Lights”, ο Weeknd, παρουσιάζει το “After Hours” αρχές Άνοιξης, την περίοδο της πρώτης καραντίνας.
Υιοθετεί μια περίεργη περσόνα και τα video clip που συνοδεύουν τα τραγούδια ή οι όποιες εμφανίσεις του, είναι «μελανιασμένες» κι «αιματοβαμμένες».
Για πολλούς αποτελεί ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς και το καλύτερο στη μέχρι πορεία του Weeknd, αφού συνδυάζει μια ρετρό 80ς αισθητική με τον ήχο του σήμερα. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αφού φυσικά και πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ, σίγουρα η τριάδα των “Blinding Lights”, “In Your Eyes” και “Save Your Tears” ξεχωρίζει, το ομώνυμο “After Hours” δίνει credits από μόνο του, που στο σύνολο του όμως είναι κάπως βαρύ και βαρετό, θα τολμούσα να πω (κι ας πέσουν να με φάνε οι υπόλοιποι συντάκτες του mixgrill).
Όπως και να είναι όμως, το “After Hours” βρίσκεται στη δεκάδα μας κι ο Weeknd αποδεικνύεται από τους καλύτερους στο είδος του.
7. Fontaines D.C. - A Hero's Death
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του άλμπουμ, το "A Hero's Death" επισημαίνει τους εσωτερικούς αγώνες της μπάντας υπό το φως της απροσδόκητης φήμης και του πώς αισθάνονται την ανάγκη να «σπάσουν» την εικόνα που έχουν φανταστεί οι οπαδοί και οι δισκογραφικές γι’ αυτούς.
Βοηθά σαφώς ότι η μουσική που δημιούργησαν στο “A Hero's Death" είναι πραγματικά καλή. Εξακολουθούν να δημιουργούν standouts σε αυτό το άλμπουμ με τραγούδια όπως "Television Mind", "A Lucid Dream" και το κομμάτι τίτλου και πολύ πιο αποτελεσματικά μάλιστα, επειδή ακούγονται πιο βρώμικα, πιο ωμά και πιο χαοτικά. Έχουν επίσης μια απόχρωση ψυχεδελίας, η οποία φαίνεται να διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του «A Hero’s Death» είναι, όμως, τα πιο αργά, τα πιο ονειρικά και πιο μπαλαντοειδή κομμάτια, όπως το "I Don’t Belong" και το "No". Ο τραγουδιστής της μπάντας Grian Chatten τραγουδά πολύ καλά, αλλά πιθανότατα δεν θα θεωρηθεί ποτέ ως ένας από τους χαρισματικούς ή συναρπαστικούς frontmen της ροκ ή της πανκ μουσικής στη σημερινή εποχή. Αλλά στα πιο αργά τραγούδια του άλμπουμ ο Chatten λάμπει πραγματικά. Το λανθασμένο αλλά παράξενα εθιστικό του crooning του μαζί με τις σκοτεινές, κρυπτικές πτυχές της ενορχήστρωσης βοηθά να δώσει στα πιο αργά τραγούδια του άλμπουμ μια γοτθική αίσθηση, ειδικά σε κομμάτια, όπως "You Said" και "Sunny".
Όταν όλα έχουν ειπωθεί και ολοκληρωθεί, το "A Hero's Death" είναι μια εκπληκτική και φιλόξενη κατεύθυνση για αυτό το συγκρότημα. Όχι μόνο θαυμάζω τη γενναιότητα που έχουν αυτά τα παιδιά για να βγάλουν ένα άλμπουμ σαν αυτό, αφού το ντεμπούτο τους τους προανήγγειλε ως το συγκρότημα που ηγείται της post-punk revival αλλά και για πρώτη φορά, αρχίζω να αισθάνομαι το hype που δημιουργήθηκε για τους Fontaines D.C.
Βοηθά σαφώς ότι η μουσική που δημιούργησαν στο “A Hero's Death" είναι πραγματικά καλή. Εξακολουθούν να δημιουργούν standouts σε αυτό το άλμπουμ με τραγούδια όπως "Television Mind", "A Lucid Dream" και το κομμάτι τίτλου και πολύ πιο αποτελεσματικά μάλιστα, επειδή ακούγονται πιο βρώμικα, πιο ωμά και πιο χαοτικά. Έχουν επίσης μια απόχρωση ψυχεδελίας, η οποία φαίνεται να διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ. Η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του «A Hero’s Death» είναι, όμως, τα πιο αργά, τα πιο ονειρικά και πιο μπαλαντοειδή κομμάτια, όπως το "I Don’t Belong" και το "No". Ο τραγουδιστής της μπάντας Grian Chatten τραγουδά πολύ καλά, αλλά πιθανότατα δεν θα θεωρηθεί ποτέ ως ένας από τους χαρισματικούς ή συναρπαστικούς frontmen της ροκ ή της πανκ μουσικής στη σημερινή εποχή. Αλλά στα πιο αργά τραγούδια του άλμπουμ ο Chatten λάμπει πραγματικά. Το λανθασμένο αλλά παράξενα εθιστικό του crooning του μαζί με τις σκοτεινές, κρυπτικές πτυχές της ενορχήστρωσης βοηθά να δώσει στα πιο αργά τραγούδια του άλμπουμ μια γοτθική αίσθηση, ειδικά σε κομμάτια, όπως "You Said" και "Sunny".
Όταν όλα έχουν ειπωθεί και ολοκληρωθεί, το "A Hero's Death" είναι μια εκπληκτική και φιλόξενη κατεύθυνση για αυτό το συγκρότημα. Όχι μόνο θαυμάζω τη γενναιότητα που έχουν αυτά τα παιδιά για να βγάλουν ένα άλμπουμ σαν αυτό, αφού το ντεμπούτο τους τους προανήγγειλε ως το συγκρότημα που ηγείται της post-punk revival αλλά και για πρώτη φορά, αρχίζω να αισθάνομαι το hype που δημιουργήθηκε για τους Fontaines D.C.
6. Run The Jewels - RTJ4
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος]
Η επιστροφή του Αμερικάνικου δίδυμου ήταν πιο επίκαιρη από ποτέ. Φρέσκο, δυνατό και πολιτικοποιημένο hip-hop που έχει την δυνατότητα να προσελκύσει και πολλούς «τουρίστες» στον χώρο, όπως και ο γράφων. Άρτια παραγωγή και στίχοι φωτιά που ρίχνουν βολές εναντίον του Trump., των συντηρητικών και γενικά εναντίον του Αμερικάνικου συστήματος καταστολής. Θα σταθώ λίγο στο “Ju$t”, ένα από τα πιο εθιστικά τραγούδια της χρονιάς με την συνεργασία των Pharrell Williams και Zack De LaRocha. Η συμμετοχή δε του τελευταίου μόνο τυχαία δεν είναι, δίνοντας έτσι ένα παραπάνω επαναστατικό τόνο στον δίσκο, ύμνο του φετινού «Black Lives Matter” κινήματος.
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος]
Η επιστροφή του Αμερικάνικου δίδυμου ήταν πιο επίκαιρη από ποτέ. Φρέσκο, δυνατό και πολιτικοποιημένο hip-hop που έχει την δυνατότητα να προσελκύσει και πολλούς «τουρίστες» στον χώρο, όπως και ο γράφων. Άρτια παραγωγή και στίχοι φωτιά που ρίχνουν βολές εναντίον του Trump., των συντηρητικών και γενικά εναντίον του Αμερικάνικου συστήματος καταστολής. Θα σταθώ λίγο στο “Ju$t”, ένα από τα πιο εθιστικά τραγούδια της χρονιάς με την συνεργασία των Pharrell Williams και Zack De LaRocha. Η συμμετοχή δε του τελευταίου μόνο τυχαία δεν είναι, δίνοντας έτσι ένα παραπάνω επαναστατικό τόνο στον δίσκο, ύμνο του φετινού «Black Lives Matter” κινήματος.
5. Paul Weller - On Sunset
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος - Δισκοκριτική ]
Το "On Sunset" είναι το 15ο studio album του Paul Weller και προσωπικά θεωρώ ότι είναι η καλύτερή του κυκλοφορία τα τελευταία είκοσι χρόνια, μαζί με το "22 Dreams" του 2008. Κυκλοφόρησε, μετά από μία μικρή αναβολή λόγω covid, στις αρχές του Ιουλίου, σε παραγωγή του Jan "Stan" Kybert. Όπως στις περισσότερες κυκλοφορίες του Modfather, η ηχητική παρουσία της soul διαφόρων δεκαετιών είναι έντονη και μας γυρνάει πίσω στις ένδοξες ημέρες του με τους Style Council στα 80's. Κατά τ' άλλα οι συνθέσεις στο "On Sunset" φλερτάρουν συχνά πυκνά με την rock ψυχεδέλεια και την jazz.
Ξεχωρίζω προσωπικά το εναρκτήριο, σχεδόν οχτάλεπτο "Mirror Ball" στο οποίο προβάλλονται οι φωνητικές δυνατότητες του Paul Weller με συνοδεία γυναικείων φωνητικών, ενώ το πιάνο και τα wobbly synth δεσπόζουν. Στο "More" οι επιροές από τη funk και τον Roy Ayers είναι εμφανείς, ενώ στην κιθάρα συμμετέχει στο συγκεκριμένο τραγούδι ο Josh McClorey από τους Strypes. Την προσοχή μας αξίζει με το παραπάνω και το ομώνυμο "On Sunset". Στο "Baptiste" ο Paul Weller φανερώνει την αγάπη του για τα αυθεντικά R&B των 50's. Στο "Equanimity καταθέτει την αφοσίωσή του για τους Kinks, ενώ το "Old Father Tyme" θα το ζήλευε ο Bruce Springsteen. Το "Village" είναι ένα άψογο pop single, ενώ στο "Walkin'" το piano και η φωνή του Modfather ξεχωρίζουν σε ένα τραγούδι που φέρνει στο μυαλό τις ένδοξες συνθέσεις των Beatles στα 70's. Το ταξιδιάρικο "Rockets" πιθανόν να αποτελεί tribute στον Bowie και το "Ploughman" είναι ένα γνήσιο 70's rock anthem.
4. Tame Impala - The Slow Rush
[Γράφει ο Αλέξανδρος Μούρτζος - Δισκοκριτική ]
Ο Kevin Parker - ο άνθρωπος πίσω από το project που ακούει στο όνομα Tame Impala - είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που έβγαλε η περασμένη δεκαετία. Τελειομανής και δημιουργικός, ο Parker εξωτερικεύει τις σκέψεις του με το στιχουργικό του ταλέντο και τις ντύνει μουσικά συνδυάζοντας πληθώρα μουσικών ειδών, αλλά πάντα έχοντας την psychedelic pop ως κορμό.
Μουσικά το "The Slow Rush" είναι περισσότερο funk και electronic dance από τους προκατόχους του, χωρίς αυτό βεβαία να σημαίνει ότι θυμίζει έναν mainstream δίσκο της σειράς. Ακόμα και η εκδοχή των πιο «απλοποιημένων» Tame Impala παραμένει αρκετά πειραματική και αυθεντική. Τα delay και τα samples δένουν τέλεια με τα μουσικά όργανα χωρίς να γίνονται επαναλαμβανόμενα ούτε βαρετά. Εκεί που το album υστερεί μουσικά είναι στο στοιχείο της έκπληξης (με κάποιες εξαιρέσεις βεβαίως). Αν το κυκλοφορούσε κάποια άλλη μπάντα σίγουρα θα μιλούσαμε για αριστούργημα, αλλά για την μέχρι τώρα πορεία των Tame Impala αυτός ο δίσκος θεωρείται ο πιο εύπεπτος της καριέρας τους. Φυσικά και αυτό δεν είναι κακό, αλλά σίγουρα επηρεάζει την τελική γνώμη αυτών που έχουν αγαπήσει την μπάντα από το ξεκίνημά της.
3. Strokes - The New Abnormal
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
Με τα πρώτα αρπίσματα της κιθάρας του Albert Hammond Jr σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, το "The adults are talking", ήταν εμφανές ότι οι Strokes ξαναβρήκαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, που είχαν στο "Is this it?". Από τους Νεϋορκέζους δεν περιμένεις τους πειραματισμούς των Radiohead, τις ακροβασίες των Arcade Fire και τα διαφορετικά περάσματα των Arctic Monkeys. Από το 2001, μέχρι σήμερα, είναι απόλυτα ειλικρινείς μαζί μας, υποστηρίζοντας το «καθαρό» rock n' roll με τα βασικά συστατικά του, χωρίς σάλτσες και φιοριτούρες. Μπάσο, lead κιθάρα, rhythm κιθάρα, drums και η φωνάρα του Julian Casablancas.
Το "The new abnormal" κουμπώνει σ' αυτήν ακριβώς τη φόρμα, χωρίς εκπλήξεις, αλλά με όμορφες ιδέες, φρέσκιες προτάσεις (ακόμα κι αν η μουσική τους στηρίζεται σε φόρμες παλαιότερων δεκαετιών), ωραίες μελωδίες ("Why are Sundays so depressing", "Selfless" και κάποιες εκπλήξεις που βάζουν τα κερασάκια στην τούρτα ("Brooklyn bridge to chorus", "At the door").
2. Jessie Ware - What's Your Pleasure
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δισκοκριτική]
Είναι από τα album που φωνάζεις, «επιτέλους». Ουρλιάζεις βασικά. Από εκείνα τα άλμπουμ που έρχονται σιγά-σιγά κι ήσυχα, το βλέπεις/ακούς στα promotional singles, το αφουγκράζεσαι, πάντα κρατάς όμως και μικρό καλάθι. Η αγαπητή κυρία Jessie Ware όμως, δεν κρατάει καλάθι, αλλά έχει ολόκληρο, ολάνθιστο κήπο, με δώδεκα υπέροχα τραγούδια φτιαγμένο.
Σε μια χρονιά που έχουν προηγηθεί ωραίοι pop δίσκοι από The Weeknd, Dua Lipa και Lady Gaga (άσχετα με τις όποιες διαφωνίες, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως είναι καλοφτιαγμένα), έρχεται η Jessie Ware, να δείξει κάπως τον τρόπο. Εκείνον που λέει πως δεν χρειάζεται πολύς κρότος, πολύ αίμα, η Άρτα και τα Γιάννινα, παρά μόνο καλά τραγούδια, έξυπνες ιδέες, αναφορές στο παρελθόν, που ανανεώνονται στο παρόν και κάποιες λιγοστές στιγμές να δείχνουν και λίγο με το δάχτυλο το μέλλον.
1. Bruce Springsteen - Letter To You
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης - Δισκοκριτική ]
Το "Letter To You" δεν έχει κάποιο "Radio Nowhere", δεν έχει το δυνατό single ώστε να απευθύνεται σε ακροατές που δεν ξέρουν τον Bruce Springsteen - άλλωστε όλο το "Letter To You" έχει ξαναπαιχτεί από τον Bruce με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όμως όλα τα κουπλέ, οι γέφυρες και τα ρεφρέν δεν ακούγονται παλιά, ακούγονται οικία. Πίσω από αυτό κρύβεται η εμπειρία της E-Street Band, που παίζουν σαν παλιοί φίλοι που βρέθηκαν ξανά μαζί και το έχουν ανάγκη όλοι το ίδιο. Όπως όταν βρέθηκαν στο "Rising" του 2002, έτσι και τώρα όλα τα κομμάτια του παζλ έδεσαν.
Αυτό που μπορεί να καταλογίσει κάποιος στον Bruce είναι πως το "Letter To You" κοιτάει προς τα πίσω. Όμως αυτή η παρελθοντολαγνία δεν κουράζει, αφού είναι δοσμένη σε ένα ειλικρινές πλαίσιο, με τον Bruce να βγάζει ό,τι άσσο κρύβει στο μανίκι του (δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το περσινό "Western Stars" που η προσέγγισή του ήταν επιδερμική). Για έναν καλλιτέχνη με 50 χρόνια πορείας η αφοσίωσή του είναι αναμφισβήτητη, κι ας έχει βγάλει απ' το σεντούκι όλα τα κλισέ της E-Street Band. Είναι από τις καλύτερες δουλειές που έχει κυκλοφορήσει την τελευταία εικοσαετία (δεν ξεπερνά όμως το "Rising"), και αν τελικά καταλήξει να είναι η τελευταία σύμπραξη του Springsteen με την E-Street Band, ηχογράφησαν ένα δίσκο που δεν θες να προσπεράσεις κομμάτι και φτάνει τα επίπεδα του "Magic" του 2007.