«Α, πήγες στη Monika;».
Αυτή τη φράση την άκουσα από αρκετούς ανθρώπους όταν τους έλεγα ότι είδα την τραγουδίστρια-τραγουδοποιό στο Θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη ακριβώς πριν μια βδομάδα. Μα κάθε φορά ο επιτονισμός ήταν διαφορετικός: άλλοτε θετική έκπληξη, άλλοτε ξεπλυμένη αντίδραση, άλλοτε ειλικρινές ενδιαφέρον και άλλοτε χροιά που αποκάλυπτε αρνητική προδιάθεση.
Η αλήθεια είναι ότι, αν κάτι ξέρει να κάνει καλά η Monika εδώ και δεκαπέντε χρόνια, αυτό είναι να χαράσσει το δικό της δρόμο, έναν δρόμο γεμάτο τεθλασμένες γραμμές που κινούνται ανάμεσα σε μια μεγάλη γκάμα από μουσικά είδη, καλλιτεχνικές ταυτότητες ή και βιώματα ζωής. Και αυτός ο δρόμος είχε τα πάνω του, είχε και τα κάτω του. Είχε την αποθέωσή της ως το next big thing της ελληνικής σκηνής, είχε όμως και κριτική (ή και σκέτη χολή) για το στυλ της, το lifestyle της και την τοποθέτησή της πάνω σε διάφορα ζητήματα. Ό,τι και να συμβαίνει όμως, η 38χρονη Μόνικα Χριστοδούλου φαίνεται ότι κρατά γερά το τιμόνι και κοιτάζει μπροστά, αποδεχόμενη ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι που λέγεται δημόσια έκθεση.
Στο Θέατρο Κήπου, λοιπόν, είχαμε μια ευκαιρία να ακολουθήσουμε αυτές τις τεθλασμένες γραμμές και να δούμε την πλήρη σύνοψη των όσα κουβαλά η Monika σαν καλλιτέχνης και σαν προσωπικότητα.
21:00 η ώρα και το θέατρο είχε ήδη γεμίσει με ανθρώπους όλων των ηλικιών και των «χρωμάτων», από μαλλιάδες εφήβους με μπλουζάκια Deep Purple μέχρι γονείς με παιδιά, και από 20αρηδες με το TikTok σε ετοιμότητα μέχρι 30αρηδες που μεγάλωσαν με το “Avatar” στο ξεχασμένο πια iPod τους.
Τελικά, με μια καθυστέρηση είκοσι λεπτών περίπου, η πολυμελής μπάντα της Monika ανέβηκε στη σκηνή, για να ακολουθήσει έπειτα η ίδια, μέσα σε χειροκροτήματα. Ξεκίνημα με την κιθάρα στα χέρια και την acapella εισαγωγή του “Bloody Something”. Αν εξαιρέσεις τα κάπως έντονα μπάσα, που διορθώθηκαν ήδη από το επόμενο κομμάτι, η ηχητική απόδοση ήταν εξαιρετική, προδιαθέτοντας θετικά για τη συνέχεια.
Και η συνέχεια ήρθε με το “Amerika” από το νέο της άλμπουμ “Proud”, με την ίδια να κάθεται στο πιάνο, συνοδευόμενη από τους μουσικούς της. Το σακάκι της, τα φτιαγμένα της μαλλιά, το ίδιο το πιάνο δημιουργούσαν μία επιτηδευμένη σκηνική εικόνα, πολύ μακρινή από εκείνη της 23χρονης φοιτήτριας του “Avatar”. Μέχρι που ξεκίνησε να απευθύνεται στο κοινό, και εκεί η επιτηδευμένη εικόνα έσπασε με τις ευχαριστίες της, που αν και φάνηκαν κάπως γλυκερές στην αρχή, ήταν ειλικρινείς και πηγαίες: «Η Θεσσαλονίκη είναι μια αφετηρία για μένα. Εδώ είχα κάνει την πρώτη μου εμφάνιση. Σας ευχαριστώ. Σας αγαπώ».
Όμως, να που είχε έρθει η ώρα να ξεπεταχτεί η 23χρονη Monika, έστω και σαν ανάμνηση, με τα “Not Enough” και “Babe”, προκαλώντας τα πρώτα sing alongs της βραδιάς. Στο μεταξύ, το 1/3 του κοινού είχε αφήσει τις θέσεις του και μαζεύτηκε μπροστά στη σκηνή, δημιουργώντας μία πιο «ζεστή» ατμόσφαιρα, που ερχόταν σε αντίθεση με τα πιο χλιαρά 2/3 του κόσμου που είχε απομείνει στις κερκίδες. Αυτός ο πυρήνας ήταν κυρίως που… ίδρωσε τη φανέλα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, τραγουδώντας για το μικρό γιο της Monika στο “Gaya” (όπως εξήγησε η ίδια, δύο μέρες μετά ήταν προγραμματισμένη η βάφτισή του) και συμμετέχοντας στην ατμοσφαιρικότητα των κλασικών “Away From My Land” και “Exit”.
Είχαμε πλέον φτάσει στα μισά της συναυλίας και η επιτηδευμένη παρουσία άρχισε να πηγαίνει περίπατο. «Ωραίο θέατρο αυτό», μουρμούρισε η Monika, και ξαφνικά πηδά κάτω από τη σκηνή, ανεβαίνοντας στις κερκίδες για μία έντονη ερμηνεία του “Yes I Do”. Κατέβασμα στην ορχήστρα για τραγούδι μαζί με το κοινό, βγάλσιμο του σακακιού, επιστροφή γρήγορα στη σκηνή και μεταβολή του τόνου σε κάτι πιο groovy με τα “Shake Your Hands” και “Secret In The Dark”.
Οι μουσικοί που συνόδευαν τη Monika έδιναν το παρών όχι αλληλεπιδρώντας με το κοινό ή μεταξύ τους, μα πολύ περισσότερο με το σωστό παίξιμο και τη συγκέντρωσή τους στη μουσική εκτέλεση. Είχαμε, ωστόσο, την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε όλους και όλες, αφού η Monika μάς τους συνέστησε, κάνοντας ειδική μνεία στη βιολίστρια Σταματέλλα Σπινούλα, η οποία κατάφερε να έρθει τελευταία στιγμή στη Θεσσαλονίκη.
Κλείσιμο με την αφετηρία και την κατάληξη αυτής της δεκαπενταετούς πορείας, αλλά ανάποδα: πρώτα με το καινούργιο “I’m Nothing Without You” και τέλος με τον «ύμνο» “Over The Hill” και μια υπόσχεση για γρήγορη επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.
Φεύγοντας από το Θέατρο Κήπου είχα επιβεβαιώσει μέσα μου αυτό που περίμενα: Η συναυλία που είδα δεν συνόψισε απλά τη μουσική της Monika αλλά πολύ περισσότερο τη δημόσια εικόνα της. Ο αέρας εξωτερικού, ο αυστηρός επαγγελματισμός και η «αισθητική Ηρωδείου» ήταν εκεί όλο το βράδυ, όμως, σύντομα μπολιάστηκαν από τον αυθορμητισμό και τη χημεία που ανέπτυξε η Monika με το κοινό της, θυμίζοντάς μας για τα καλά το πώς μας πρωτοσυστήθηκε και το ότι πράγματι είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι της λέει η καρδιά της.
Monika - Setlist
Bloody Something
Listen Close
America
Not Enough
Babe
Misery Loves Company
If You Become Hero
Gaya
Away From My Land
Exit
Yes I Do
Shake Your Hands
Hand In Hand
Secret In The Dark
In LA
The Prayer
Avatar
Τυχερό Αστέρι
Σε Ποιον Έρωτα Ζω
Στάλα
I’m Nothing Without You
Over The Hill
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και στο mixgrill.gr.