Το φετινό Release Athens Festival ξεχώρισε για τη μουσική του ποικιλομορφία, με συγκροτήματα και καλλιτέχνες από ένα ευρύ φάσμα, είτε αυτό περιελάμβανε metal, pop, dance, electro, και rock μουσική. Υπήρχε κάτι για όλους στις δεκατέσσερις συναυλιακές βραδιές, που σίγουρα άφησαν το αποτύπωμά τους στο καλοκαίρι που διανύουμε. Την Παρασκευή 21 Ιουλίου ο λειτουργικός και φιλόξενος χώρος της Πλατείας Νερού υποδέχθηκε δυο από τα πιο ιστορικά ονόματα της δεκαετίας του '90, που καθένα ήρθε αντιμέτωπο με το παρελθόν του με διαφορετικό τρόπο.
Lip Forensics - Primal Scream: Προετοιμάζοντας το έδαφος
Το ξεκίνημα της βραδιάς έγινε με το αναμενόμενα ωραίο DJ set του Γιώργου Μιχαλόπουλου, για να πάρουν την σκυτάλη οι Αθηναίοι Lip Forensics λίγο μετά τις 20:00, παρουσιάζοντας ένα μέρος του άλμπουμ τους "Apophenia" σε μερικές δεκάδες τολμηρούς και τολμηρές που, αψηφώντας την πραγματικά πολλή ζέστη, είχαν πιάσει τις πρώτες σειρές κάτω από τη σκηνή. Σε ένα πραγματικά καλό σαρανταπεντάλεπτο, μας κράτησαν το ενδιαφέρον με τις συνθέσεις τους, που ξεκάθαρα είναι επηρεασμένες από τους Daft Punk, ενώ τα visuals πίσω από τη σκηνή έμοιαζαν να έχουν βγει από την ταινία "Tron".
Με το πέρας του set των Lip Forensics και ενώ ο ήλιος είχε αρχίσει να υποχωρεί, περισσότερος κόσμος άρχισε να καταφτάνει στον χώρο του live (για να φτάσει τελικά περίπου στις οχτώ με εννιά χιλιάδες), περιμένοντας να ξεκινησουν οι Primal Scream. Οι μουσικές από τα ηχεία άλλαξαν την ατμόσφαιρα, μιας και απο το electro περιβάλλον των Lip Forensics περάσαμε σε πιο country, soul και ροκ επιλογές, ταιριαστές με τα μουσικά γουστα του Bobby Gillespie, τραγουδιστή και ηγέτη των αγαπημένων Σκωτσέζων.
Από όλα όσα έχουν πετύχει οι Primal Scream σε μια καριέρα 34 χρόνων και 11 δίσκων, το σημαντικότερο ίσως επίτευγμα είναι πως κατάφεραν να μην επαναλαμβάνονται, φλερτάρoντας με κάθε κυκλοφορία με διαφορετικά μουσικά είδη (pop, rock, soul gospel, techno, acid house, punk), ενώ με το οριακό "Screamadelica" και τα remixes του Andrew Weatherall, καθόρισαν την acid house γενιά.
Λίγο μετά τις 21:00 το συγκρότημα πήρε τη θέση του πάνω στην σκηνή, με τον Gillespie ντυμένο στα λευκά να ξεκινάει με το "Movin' On Up" και να μας μεταφερει μουσικά πίσω στο 1991. Μαζί του οι Harlem Gospel Choir, που ταίριαζαν πολύ στα soulful backing vocals, o παλιός Andrew Innes στην κιθάρα, ο αβίαστα cool Alex White των φοβερών Fat White Family, o Terry Miles στα πλήκτρα και η εντυπωσιακή Simone Butler στο μπάσο. Επικεντρώθηκαν κυρίως σε τραγούδια από τους δίσκους τους από την δεκαετία του '90, με τα visuals να δείχνουν εικόνες από διαδηλώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον αμερικανικό Νότο, την αστυνομική βία, μέχρι και βομβαρδισμούς διαδηλωτών από το στρατό, συνδυάζοντας τον ηδονισμό της μουσικής τους με το κοινωνικό υπόβαθρο που πάντα είχαν τα τραγούδια τους.
Σίγουρα σε σημεία η φωνή του Gillespie ζοριζόταν αρκετά και ο ίδιος φαινόταν ιδιαίτερα καταβεβλημένος από τη ζέστη, αλλά η χαρισματική περσόνα του και η cool σκηνική του παρουσία ισορροπούσαν το τελικό αποτέλεσμα. Όποιος ήθελε να μπει στο mood των Primal Scream ευχαριστήθηκε την εμφάνισή τους και τραγούδια όπως τα "2013", "Country Girl", "Come Together", το ιστορικό "Loaded" (αφιερωμένο σε όσους έχουν πάρει ναρκωτικά) και το "Rocks". Αλλά μεγάλο μέρος του κοινού δεν συντονίστηκε μαζί τους, περιμένοντας απλώς να τελειώσουν και να δώσουν τη θέση τους στους headliners Prodigy.
Όπως και να 'χει, η εμφάνιση των Primal Scream αποζημίωσε όσους τους έχουν αγαπήσει και αποτέλεσε και ένα σχόλιο για το παρελθον τους, με τη νεανική φιγουρα του Gillespie να εμφανίζεται τακτικά στο video wall και να αντιπαραβάλλεται με το τώρα.
Primal Scream - Setlist
- Movin' On Up
- 2013
- Can't Go Back
- Big Jet Plane
- It's Alright, It's OK
- Suicide Bomb
- Come Together
- Jailbird
- Loaded
- Country Girl
- Rocks
Η καταιγιστική —αλλά γλυκόπικρη— εμφάνιση των The Prodigy
Μετά από μεγάλη αναμονή και αφού τα ηχεία έπαιζαν techno, house, αλλά και... Rage Against The Machine, η στιγμή που περίμενε η συντριπτική πλειοψηφία είχε φτάσει. Οι Prodigy ξάνα ζωντανά στην Αθήνα, με το κοινό να τους αποθεώνει με το που βγήκαν στην σκηνή. Ο ιθύνων νους Liam Howlett συνεχίζει να είναι ο φυσικός ηγέτης της μπάντας, με τον Maxim να είναι πια ο frontman της μπάντας. Οι υπόλοιποι τρεις σε κιθάρα, μπάσο και ντραμς δίνουν έναν πολύ ροκ ήχο, σε συνδυασμό όμως με πόζες που συναντάς σε αμιγώς ροκ συγκροτήματα, οι οποίες κάπως δεν κούμπωναν συνολικά.
Το light show ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακό, η ενέργεια του Maxim αστείρευτη, καλώντας συνεχώς τους "warriors" να κάνουν όση περισσότερη φασαρία μπορούν. Ο Howlett, πάντα σκυμένος στα synths, να δίνει το πρόσταγμα και οι οπαδοί να το ζουν με όλο τους το είναι και να απολαμβανουν το μεγάλα hits των Prodigy ("Breathe", "Poison", "Omen", "No Good", "Voodoo People"). Στο "Firestarter" εμφανίστηκε η φιγούρα του Keith Flint στα video walls, φόρος τιμής στον εκλιπόντα συνοδοιπόρο τους, με τα φωνητικά να ανήκουν σε αυτόν.
Αναπόφευκτα κανείς, βλέποντας τους τωρινούς Prodigy, δεν μπορεί παρά να θυμηθεί το ένδοξο παρελθόν τους και τις καταιγιστικές τους live εμφανίσεις, που αποτελούσαν έκλυση απίστευτης ενέργειας ανάμεσα στον Liam, τον Keith, τον Maxim και το «χορευτή» Leroy, που λείπει πολύ και αυτός πλέον από τη συνολική εικόνα. Τραγούδια που δεν παιζόντουσαν ολόκληρα, τραβηγμένα ροκ μέρη, μια αίσθηση κούρασης να πλανιέται στην ατμόσφαιρα εμπόδιζαν τους μη ορκισμένους και αφοσιωμένους fans τους να μπουν στο πνεύμα της εμφάνισης τους.
Για μιάμιση ώρα περίπου, από τις 23:15 μέχρι 01:00 παρά, για πολλους παρευρισκόμενους (ειδικά μικρότερης ηλικίας) αυτή ήταν η συναυλία του καλοκαιριού. Για τους ψυχραιμότερους, οι Prodigy το βράδυ της Παρασκευής άφησαν μια πικρή γεύση. Σαν ένα ντόπερμαν χωρίς δόντια, σαν μια tribute band του ίδιου της του εαυτού.
The Prodigy - Setlist
- Breathe
- Omen
- Light Up The Sky
- Climbatize
- Everybody In The Place
- Voodoo People
- Firestarter
- Roadbox
- No Good
- Their Law
- Get Your Fight On
- Poison
- Smack My Bitch Up
- Take Me To The Hospital
- Invaders Must Die
- We Live Forever
- Out Of Space
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Release Athens Festival.