Από τις 26 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί και επίσημα πλέον ο τέταρτος κατά σειρά προσωπικός δίσκος του Brett Anderson Black Rainbows. Παρά την ιστορική επανένωση των Suede και τη μεγάλη περιοδεία τους (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και τις εμφάνισης τους στην Ελλάδα) ο τραγουδιστής όχι μόνο δεν άφησε στην άκρη τα προσωπικά του σχέδια, αλλά αντίθετα τα επισφράγισε με την κυκλοφορία του νέου του album. Τα δέκα καινούρια τραγούδια ανήκουν πλέον στο μουσικό κοινό και χαράζουν σιγά- σιγά τη δική τους πορεία στο χρόνο και τη μουσική πραγματικότητα.
Με συμπαραγωγό τον Leo Abrahams (έπειτα από την επιτυχή συνεργασία τους στο Slow Attack) μπαίνει στο στούντιο και ηχογραφεί ένα δυναμικό album,γεμάτο μελωδικές εντάσεις, όπως άλλωστε θα ταίριαζε σε μία τέτοια εκρηκτική προσωπικότητα. Τα τραγούδια μεταξύ τους είναι τόσο δεμένα το ένα με το άλλο που αποτελούν μια ενιαία αλυσίδα. Είναι το δεύτερο album της χρονιάς που κατά την άποψη μου έχει μια τόσο θεμελιώδη και άρρηκτη δομή (το πρώτο ήταν το Let England Shake της PJ Harvey).
“ Just passion” απάντησε ερωτώμενος ο Brett για τη νέα του δουλειά και αυτό πραγματικά διαφαίνεται. Ως ένας από τους εκπροσώπους της βρετανικής σκηνής δεν προδίδει τον ήχο της με τις ηλεκτρικές κιθάρες να διατηρούν την οξύτητα και καθαρότητα τους, τα ντραμς να τις συνοδεύουν με μια εκλεπτυσμένη βιρτουοζιτέ, το μπάσο, αυτός ο αθέατος ήρωας του μουσικού σύμπαντος, να γεμίζει με μεστότητα τον όγκο και το βάθος της μελωδίας, ενώ η φωνή του Anderson εξαιρετική όπως πάντα ολοκληρώνει την εικόνα.
Αγαπά τους μικρούς περιεκτικούς τίτλους και πραγματικά αναρωτιέμαι αν ήταν τυχαίος ο αριθμός των τραγουδιών: Brett Anderson 11, Wilderness 10, Slow Attack 11, Black Rainbows 10. Ο τίτλος με τις παρηχήσεις του δένει παιχνιδιάρικα με το όνομα του, ενώ το εξώφυλλο εναρμονίζεται με την ιδιοσυγκρασία όχι μόνο του δίσκου, αλλά και του ίδιου του καλλιτέχνη.
Με μια σύντομη παρουσίαση των τραγουδιών θα προσπαθήσω να αποτυπώσω μόνο τις εντυπώσεις που μου άφησε ο δίσκος και όχι να κρίνω ή να επηρεάσω κανέναν. Άλλωστε η προσωπική πρόσληψη του καθενός είναι που καθιστά την καλλιτεχνική δημιουργία μοναδική.
Unsung: Μοναδική επιλογή έναρξης. Ένας μυστηριακός απόηχος καταφέρνει να τραγουδήσει το ακατόρθωτο: το «ατραγούδιστο». Εξαιρετικές κιθάρες με τα φωνητικά να ξεσηκώνουν ανατριχιαστικά κάθε σου κύτταρο. Κατά την άποψη μου το καλύτερο κομμάτι του album.
Brittle Heart: αποτελεί το single του δίσκου. Οι μυστηριακές κιθάρες μεταμορφώνονται σε μελωδικούς δυναμίτες που θυμίζουν την ένδοξη εποχή των πρώτων χρόνων των Suede. Τα πλήκτρα ενισχύουν την εικόνα αυτή. Εξαιρετική ακολουθία για το Unsung.
Crash About to Happen: η ίδια διάθεση περνά και στο επόμενο κομμάτι, αλλά με λίγη περισσότερη καθαρότητα στον ήχο και ηρεμία. Η κιθάρα έχει δεσποτικό ρόλο με τα solo της.
I Count the Times: επανέρχεται ο μυστηριακός παραμορφωμένος ήχος της έναρξης αυτή τη φορά όμως σε ένα κλίμα λιγότερο φορτισμένο. Τα πλήκτρα ενισχύουν μαζί με τα ντραμς αυτή την αρμονική δυσφορία.
The Exiles: ακριβώς στη μέση βρίσκεται το δεύτερο καλύτερο κομμάτι (κατά την άποψη μου πάντα) για να μας τραβήξει την προσοχή. Ενώ η έναρξη φαίνεται δειλή εν συγκρίσει με τους πρωθύστερους πληθωρικούς ήχους, η πραγματικότητα αποδεικνύεται εξαιρετική. Τα όργανα και η ένταση προστίθενται σταδιακά για να καούν όλα μαζί με το “I’ m still burning” και να απομείνει τελικά μόνη η φωνή του Anderson στο “you show me the exiles”, εξορισμένη από τη μουσική συνοδεία της. Πετυχημένες εναλλαγές έντασης.
This Must Be Where It Ends: με το ντέφι να δίνει το ρυθμό ξεκινά η παρακλητική ερμηνεία του Anderson, που στην κορύφωση της και την γνωστοποίηση του τέλους (this must be here it ends) συνοδεύεται από τη συμμέτοχη όλων των οργάνων. Η απόγνωση του έχει τελικά συμπαραστάτες.
Actors: η απόγνωση για το τέλος μετατρέπεται σε ένταση και γρήγορο ρυθμό. Ξεκάθαρος ο rock χαρακτήρας με τα τύμπανα και ηλεκτρική σε πρώτη θέση. Σε κάνει να χτυπάς ασταμάτητα το πόδι σου. Δυνατό συναυλιακό κομμάτι.
In the House of Numbers: ίσως από τα αδύναμα κομμάτια του δίσκου, αλλά σε θέση που ο ακροατής το έχει ανάγκη μετά την ένταση του Actors. Φαίνεται σαν να είναι μια μίξη όλων των ήχων που προηγήθηκαν, με έντονη την παρουσία του Unsung στο βάθος.
Thin Men Dancing: χορευτικός ρυθμός για τους αδύνατους άνδρες με μελωδία που σίγουρα ξεσηκώνει και τον ακροατή. Σίγουρα θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η σκηνική παρουσία του Brett, όταν κληθεί να το ερμηνεύσει.
Possession: σωστή μυστηριακή επιλογή για τελείωμα. Τα γυναικεία φωνητικά χαρίζουν την αναγκαία ηρεμία προετοιμάζοντάς σε για το τέλος. Είναι σίγουρο πως μετά από αυτό το έντονο σαραντάλεπτο μουσικό παιχνίδι εναλλαγής συναισθημάτων ο Anderson μας έχει στην κατοχή του.
Μιας που σήμερα έχει τα γενέθλια του και κλείνει αισίως τα 44 χρόνια ζωής πάνω σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη ας του ευχηθούμε όλοι μας χρόνια καλά, όσα κι αν είναι αυτά, γεμάτα μουσικές πρώτα για ‘κείνον και έπειτα για εμάς. Χρόνια πολλά Brett! Έστω και λίγες ώρες νωρίτερα.
Με συμπαραγωγό τον Leo Abrahams (έπειτα από την επιτυχή συνεργασία τους στο Slow Attack) μπαίνει στο στούντιο και ηχογραφεί ένα δυναμικό album,γεμάτο μελωδικές εντάσεις, όπως άλλωστε θα ταίριαζε σε μία τέτοια εκρηκτική προσωπικότητα. Τα τραγούδια μεταξύ τους είναι τόσο δεμένα το ένα με το άλλο που αποτελούν μια ενιαία αλυσίδα. Είναι το δεύτερο album της χρονιάς που κατά την άποψη μου έχει μια τόσο θεμελιώδη και άρρηκτη δομή (το πρώτο ήταν το Let England Shake της PJ Harvey).
“ Just passion” απάντησε ερωτώμενος ο Brett για τη νέα του δουλειά και αυτό πραγματικά διαφαίνεται. Ως ένας από τους εκπροσώπους της βρετανικής σκηνής δεν προδίδει τον ήχο της με τις ηλεκτρικές κιθάρες να διατηρούν την οξύτητα και καθαρότητα τους, τα ντραμς να τις συνοδεύουν με μια εκλεπτυσμένη βιρτουοζιτέ, το μπάσο, αυτός ο αθέατος ήρωας του μουσικού σύμπαντος, να γεμίζει με μεστότητα τον όγκο και το βάθος της μελωδίας, ενώ η φωνή του Anderson εξαιρετική όπως πάντα ολοκληρώνει την εικόνα.
Αγαπά τους μικρούς περιεκτικούς τίτλους και πραγματικά αναρωτιέμαι αν ήταν τυχαίος ο αριθμός των τραγουδιών: Brett Anderson 11, Wilderness 10, Slow Attack 11, Black Rainbows 10. Ο τίτλος με τις παρηχήσεις του δένει παιχνιδιάρικα με το όνομα του, ενώ το εξώφυλλο εναρμονίζεται με την ιδιοσυγκρασία όχι μόνο του δίσκου, αλλά και του ίδιου του καλλιτέχνη.
Με μια σύντομη παρουσίαση των τραγουδιών θα προσπαθήσω να αποτυπώσω μόνο τις εντυπώσεις που μου άφησε ο δίσκος και όχι να κρίνω ή να επηρεάσω κανέναν. Άλλωστε η προσωπική πρόσληψη του καθενός είναι που καθιστά την καλλιτεχνική δημιουργία μοναδική.
Unsung: Μοναδική επιλογή έναρξης. Ένας μυστηριακός απόηχος καταφέρνει να τραγουδήσει το ακατόρθωτο: το «ατραγούδιστο». Εξαιρετικές κιθάρες με τα φωνητικά να ξεσηκώνουν ανατριχιαστικά κάθε σου κύτταρο. Κατά την άποψη μου το καλύτερο κομμάτι του album. Brittle Heart: αποτελεί το single του δίσκου. Οι μυστηριακές κιθάρες μεταμορφώνονται σε μελωδικούς δυναμίτες που θυμίζουν την ένδοξη εποχή των πρώτων χρόνων των Suede. Τα πλήκτρα ενισχύουν την εικόνα αυτή. Εξαιρετική ακολουθία για το Unsung.
Crash About to Happen: η ίδια διάθεση περνά και στο επόμενο κομμάτι, αλλά με λίγη περισσότερη καθαρότητα στον ήχο και ηρεμία. Η κιθάρα έχει δεσποτικό ρόλο με τα solo της.
I Count the Times: επανέρχεται ο μυστηριακός παραμορφωμένος ήχος της έναρξης αυτή τη φορά όμως σε ένα κλίμα λιγότερο φορτισμένο. Τα πλήκτρα ενισχύουν μαζί με τα ντραμς αυτή την αρμονική δυσφορία.
The Exiles: ακριβώς στη μέση βρίσκεται το δεύτερο καλύτερο κομμάτι (κατά την άποψη μου πάντα) για να μας τραβήξει την προσοχή. Ενώ η έναρξη φαίνεται δειλή εν συγκρίσει με τους πρωθύστερους πληθωρικούς ήχους, η πραγματικότητα αποδεικνύεται εξαιρετική. Τα όργανα και η ένταση προστίθενται σταδιακά για να καούν όλα μαζί με το “I’ m still burning” και να απομείνει τελικά μόνη η φωνή του Anderson στο “you show me the exiles”, εξορισμένη από τη μουσική συνοδεία της. Πετυχημένες εναλλαγές έντασης.
This Must Be Where It Ends: με το ντέφι να δίνει το ρυθμό ξεκινά η παρακλητική ερμηνεία του Anderson, που στην κορύφωση της και την γνωστοποίηση του τέλους (this must be here it ends) συνοδεύεται από τη συμμέτοχη όλων των οργάνων. Η απόγνωση του έχει τελικά συμπαραστάτες. Actors: η απόγνωση για το τέλος μετατρέπεται σε ένταση και γρήγορο ρυθμό. Ξεκάθαρος ο rock χαρακτήρας με τα τύμπανα και ηλεκτρική σε πρώτη θέση. Σε κάνει να χτυπάς ασταμάτητα το πόδι σου. Δυνατό συναυλιακό κομμάτι.
In the House of Numbers: ίσως από τα αδύναμα κομμάτια του δίσκου, αλλά σε θέση που ο ακροατής το έχει ανάγκη μετά την ένταση του Actors. Φαίνεται σαν να είναι μια μίξη όλων των ήχων που προηγήθηκαν, με έντονη την παρουσία του Unsung στο βάθος.
Thin Men Dancing: χορευτικός ρυθμός για τους αδύνατους άνδρες με μελωδία που σίγουρα ξεσηκώνει και τον ακροατή. Σίγουρα θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η σκηνική παρουσία του Brett, όταν κληθεί να το ερμηνεύσει.
Possession: σωστή μυστηριακή επιλογή για τελείωμα. Τα γυναικεία φωνητικά χαρίζουν την αναγκαία ηρεμία προετοιμάζοντάς σε για το τέλος. Είναι σίγουρο πως μετά από αυτό το έντονο σαραντάλεπτο μουσικό παιχνίδι εναλλαγής συναισθημάτων ο Anderson μας έχει στην κατοχή του.
Μιας που σήμερα έχει τα γενέθλια του και κλείνει αισίως τα 44 χρόνια ζωής πάνω σ’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο πλανήτη ας του ευχηθούμε όλοι μας χρόνια καλά, όσα κι αν είναι αυτά, γεμάτα μουσικές πρώτα για ‘κείνον και έπειτα για εμάς. Χρόνια πολλά Brett! Έστω και λίγες ώρες νωρίτερα.
Σχετικό θέμα