Δευτέρα βράδυ και εγώ με τον Άκη Καλλόπουλο κατευθυνόμαστε προς τον πολυχώρο του Μύλου, για τη συναυλία της Laura Jane Grace. Στο βάθος ακούγονται αχνά κάποιες έντονες φωνές, που θυμίζουν συνθήματα σε διαδήλωση. Η χαλαρή βροχή που πέφτει δεν φαίνεται να τις πτοεί.
Μπαίνοντας στο χώρο, η απορία μας λύνεται: Μαθαίνουμε από το διοργανωτή ότι έπεσε σύρμα και μια μικρή ομάδα ανθρώπων συγκεντρώθηκε να διαμαρτυρηθεί για την «ιερόσυλη» εμφάνιση της Αμερικανίδας trans καλλιτέχνιδας, που γνωρίσαμε μέσα από τους Against Me!...
Μουδιασμένο το ξεκίνημα της βραδιάς, λοιπόν, μιας βραδιάς που ξαφνικά απέκτησε και βαθύτερο νόημα, αν τη δει κανείς με τα «γυαλιά» της τρέχουσας επικαιρότητας. Σύντομα, όμως, το μούδιασμα θα έφευγε και τη θέση του θα έπαιρναν οι αναμνήσεις από μία έντονη συναυλία με punk χαρακτήρα.
Σε αυτό βοήθησαν οι Λαρισαίοι Στράφι, και συγκεκριμένα ο Βασίλης Δημόπουλος και ο Θάνος Τοκμάκης, που με κιθάρα και φωνή μάς χάρισαν ένα ειδικό ακουστικό set με μια ντουζίνα από κομμάτια τους. Ξεκίνημα με την «Κινούμενη Άμμο» και το «Μπαμ» από το ομώνυμο ντεμπούτο τους και μετά οι πρώτες ευχαριστίες για την τεράστια τιμή να παίξουν μαζί με την ηγέτιδα των Against Me!, που αποτέλεσε βασική επιρροή τους. Το υπόλοιπο σετ καλύφθηκε κυρίως με κομμάτια από το πρώτο άλμπουμ αλλά και με κάποια από το δεύτερο, το «Παραδομένοι Στη Γιορτή». Επίσης, ακούσαμε και το ακυκλοφόρητο «Κρύα Νύχτα».
«Παίζουμε για το σήμερα. Ο πόλεμος έχει χαθεί», μας είπε από τη σκηνή ο Βασίλης και μας κάλεσε να τραγουδήσουμε μαζί του σηκώνοντας προς το μέρος μας την μπίρα που κρατούσε, για να μας ευχαριστήσει. Νιχιλισμός και μπίρες: η τέλεια punk εισαγωγή πριν την εμφάνιση της Grace.
Περίπου ένα τέταρτο αργότερα ήρθε η ώρα και αυτής της εμφάνισης. Η Grace ξεκίνησε με το “True Trans Rebel” από το άλμπουμ “Gender Dysphoria Blues” των Against Me!, που κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά την ιστορική πλέον συνέντευξή της στο "Rolling Stone", όπου μίλησε για την ταυτότητα φύλου της. Ακολούθησε το “White Crosses” από το 2011, που μιλά για την αποπνικτική ατμόσφαιρα σε μια αμερικανική, θρησκόληπτη κωμόπολη που εναντιώνεται στις αμβλώσεις. Επιστροφή στο 2014 με τα “Dead Friend” και “Unconditional Love”, για να φτάσουμε στο “Hole In My Head”, το πρώτο τραγούδι από τον επερχόμενο solo δίσκο της, αλλά και το “Swimming Pool Song” του 2020.
Σε όλα αυτά τα κομμάτια, αλλά και για αρκετά από τα παρακάτω, η Jane βρισκόταν μόνη της στη σκηνή, φτύνοντας (κυριολεκτικά, για όσους σταθήκαμε μπροστά της!) δυνατά τους στίχους με το χαρακτηριστικό γρέζι στη φωνή της και επιχειρώντας να κουρδίσει την κιθάρα της με το αυτί, δεχόμενη ακομπλεξάριστα το χιούμορ του κοινού. “That’s not the most professional thing to do...”, καγχάζει ενώ ένας τύπος από το κοινό της απαντά: “That’s punk!”.
Σημείωση: Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί και να μην ήταν αυτή η σειρά των κομματιών. Κάτι οι δοκιμές για το κούρδισμα, κάτι ο ρέμπελος χαρακτήρας της Grace, η σειρά του setlist μάλλον πήγε περίπατο πολύ νωρίς, όπως με ενημέρωσαν από το control…
Και αφού ενημερωθήκαμε για την «αγάπη» που τρέφει η Laura για δύο πόλεις της Αμερικής (“I Hate Chicago” και “Miami”), ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή με τη σύζυγό της, Paris Campbell (κόρη του blues κιθαρίστα John Campbell, για την ιστορία), σε ένα ντούετο για το “All Fucked Out”.
Αμέσως μετά, ανέβηκαν στη σκηνή ο μπασίστας Jacopo Fokas (γνωστός από τη συμμετοχή του στους Vodka Juniors και τους Despite Everything) και η Tejka Vasiljevic, ντράμερ της μπάντας YÖU από τη Βόρεια Μακεδονία. Αυτή οι δύο μουσικοί συνόδευαν την Grace στις ελληνικές της εμφανίσεις.
Το υπόλοιπο set, που ολοκληρώθηκε με ένα χορταστικό encore, κινήθηκε σε ολοένα και πιο ξεσηκωτικά μονοπάτια, βγαίνοντας και εκτός setlist: “Sink, Florida, Sink”, “Baby Im An Anarchist”, “Black Me Out”, “333” και φυσικά το “Teenage Anarchist”, που μας εξήγησε με τον πιο άμεσο τρόπο πώς διαμορφώθηκε μουσικά και πολιτικά η Grace.
Ο μικρός χώρος, το pogo dance, η ενέργεια των μουσικών επί σκηνής και κυρίως το περιεχόμενο των στίχων, για τους μυημένους, μας χάρισαν μια εμπειρία που φάνηκε να περικλείει πολλούς από τους θεμέλιους λίθους μιας punk συναυλίας.
Κάπου εκεί, με τον ιδρώτα και τις φλέβες να διαγράφονται στους κροτάφους του ξυρισμένου κεφαλιού της, μας αποχαιρέτησε από σκηνής, αφού μας ενημέρωσε για το επερχόμενο Europride που θα φιλοξενήσει φέτος η Θεσσαλονίκη. Επανήλθε μισή ώρα αργότερα, πλέον στο pit, έτοιμη να γνωρίσει όσους υπομονετικούς την περιμέναμε για μια κουβέντα.
Εγώ και ο Άκης την πλησιάζουμε, την ευχαριστούμε και της λέμε ότι πριν τη συναυλία κάποιοι διαμαρτύρονταν. “Oh, really?”, αναφωνεί με μια μακαριότητα. “That means you made a statement tonight!”, λέω χαριτολογώντας για την αίσθηση που έκανε η παρουσία της στην πόλη. Και πάλι, αρκείται σε ένα χαμόγελο. Έξω από το Μύλο, οι επιθετικές φωνές είχαν πια σβήσει…
Laura Jane Grace - Αρχική Setlist (που όμως δεν τηρήθηκε!)
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Άκη Καλλόπουλο και στο mixgrill.gr.