Στο έργο αυτό, ο Διονύσιος Σολωμός, μέσα από το πρόσωπο του Αγίου Διονυσίου του ιερομόναχου, ένα πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, δείχνει την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου απέναντι στο κακό που συμβολίζει η γυναίκα της Ζάκυθος. Την παρακολουθεί λίγο πριν φτάσει στην αυτοκτονία και μέσα από το πρόσωπό της, που το συμβολίζει με το κακό, περνάει και ο ίδιος τις δικές του ψυχικές διακυμάνσεις. Η γυναίκα αυτή ρίχθηκε με μανία ενάντια σε όλες τις γυναίκες που ήρθαν να βρουν καταφύγιο από το Μεσολόγγι στο νησί της Ζακύνθου, προκειμένου να φυγαδευτούν από τον εχθρό αλλά και να ζητήσουν βοήθεια για τους φυλακισμένους τους.
Ο Διονύσιος Σολωμός, νιώθοντας ενοχές που δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί όλες αυτές τις γυναίκες απέναντι στο μίσος που έτρεφε αυτή η γυναίκα με τη μανία οργής, χρησιμοποίησε το πρόσωπο ενός αγίου (ποιητική αδεία) προκειμένου να την αντιμετωπίσει κατάματα και να βρει κατά κάποιον τρόπο την εξιλέωση. Μέσα από το πρόσωπο του ιερομόναχου, ήρθε αντιμέτωπος με την ίδια κι αφού αρχικά τον συγκλόνισε ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε στις γυναίκες που ζήτησαν καταφύγιο, στη συνέχεια, παρακολουθώντας το δράμα της την κατανόησε και τη συγχώρεσε λίγο πριν να δώσει τέλος στη ζωή της. Ένα έργο αλληγορικό που μέσα από τους συμβολισμούς του μιλά για τις ψυχικές διακυμάνσεις του ανθρώπου, θέλοντας να δείξει την ανεπάρκεια του φόβου και πώς τελικά εμείς οι άνθρωποι είμαστε αυτοί που, αν θέλουμε, έχουμε τη δύναμη μέσα μας.
Ο αριστοτεχνικός τρόπος που ερμήνευσε το ρόλο της «Γυναίκας της Ζακύθου» η ηθοποιός Κατερίνα Γκατζόγια έκανε τον θεατή να περνά κι αυτός τις δικές του διακυμάνσεις, όπως είναι: ο φόβος, η αγωνία, η συμπόνια και τέλος η κάθαρση με τον λυτρωμό «της Γυναίκας της Ζακύθου». Η ερμηνεύτρια, μέσα από το μονόλογο που μας έδωσε επί σκηνής, μας μεταφέρει την τρέλα και τη δίνη στην οποία είχε υποπέσει η γυναίκα αυτή και μας παρέσυρε σε έναν άλλον κόσμο. Μέσα από την αφήγηση του ιερομόναχου αντιληφθήκαμε την αιώνια πάλη καλού-κακού που υπάρχει και στη ζωή. Πρόκειται για ένα έργο με κρυφό νόημα που, αναλύοντάς το ο θεατής, διαβάζει πίσω από τις λέξεις και κωδικοποιεί τα κοινωνικά μηνύματα που θέλει να περάσει ο Διονύσιος Σολωμός. Η Κατερίνα Γκατζόγια σε έναν διττό ρόλο, αυτόν του ιερομόναχου και αυτόν της γυναίκας, ξεδίπλωσε στα μάτια του θεατή την αλληγορική σημασία του έργου ενσαρκώνοντας, στη διάλεκτο που το έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός, τις δύο αντίθετες δυνάμεις: καλό-κακό, τρέλα-λογική.
Η σκηνική παρουσία, που είχε φροντίσει ο έξοχος σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, ήταν λιτή, προκειμένου να εστιάσουμε την προσοχή μας πάνω στην ερμηνεύτρια, παράλληλα όμως διακοσμημένη με δύο αγάλματα, για να μεταφερθούμε στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Οι προβολείς κέντριζαν την πρωταγωνίστρια για να εστιάσει ο κόσμος την προσοχή του στις εκφράσεις του προσώπου της και στη στάση του σώματός της. Τη μουσική επένδυση της παράστασης ανέλαβε ο Βαγγέλης Γιαννάκης, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει τους θεατές από τη συναισθηματική φόρτιση του έργου και προκειμένου να δώσει τα διαλείμματα ανάμεσα στις σκηνές που έπρεπε να δοθούν.
Στο τέλος οι θεατές έφυγαν με σκέψεις στο μυαλό όσον αφορά το φόβο και την πάλη ενάντια στο κακό και με το συμπέρασμα πως, αν τελικά αφήσεις το κακό να σε επηρεάσει, μόνο τότε μπορεί να σου κάνει κακό. Εντέλει, ο καθένας από εμάς παραδέχθηκε αυτή την αλήθεια, αφού αυτό ήταν και το ζητούμενο στο έργο, ότι δηλαδή ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, αφού το κακό από μόνο του, χωρίς να το έχεις αφήσει να σε ορίσει, δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα απολύτως.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Πολυξένη Ζαρκαδούλα και στο mixgrill.gr.